Ἡ ἄλλη πλευρὰ

Τὰ χεὶλη της αἷμα ἔσταζαν,
καθὼς ἀργὰ ἀνασήκωνε ἀπὸ τὴν γῆς τὸ κορμί της.
Τότες, τρομαγμένον τὸ φῶς τοῦ φεγγαριοῦ,
μὲ λαχτάραν χρύσωσε τὸ προσωπόν της
κι ἦταν οἱ στάλες πλάι ἀπ’ τὰ χείλη της,
μιὰ εὐμορφιά…

Κύτταξε ἀψηλά,
καθὼς ἐμπρός της ὁ νέκυος τῆς ἔδινε ζωήν
κι ἔπειτας,
τὸν κόσμον ἔτρεφεν τῆς νυκτός.

Χαμήλωσε τ’ ἀσημωμένια της χέρια
κι εἶδα τότες,
πὼς μάλαμα ἦταν καταμεσῆς τῶν ματιῶν της
καὶ πὼς τῶν μαλλιῶν της τὸ κόκκινον,
βαπτισμένον ἀπὸ βαρυχειμωνιάτικον ἡλιοβασίλεμα ἦταν.

Μιὰ ἔστεκε στάλα ἀπὸ αἷμα,
ἀπάνω εἰς τὰ κατάλευκα γυμνά της στήθια
κι ἤθελα Θέ μου τότες,
νὰ γνωρίσω τὴν ζωήν,
μιᾶς ἄλλης ζωῆς…

Μύρισε τὸν ἄνεμον γύρω της
καὶ τὰ πυρωμένα της μάτια,
ἐστάθησαν τῶν ἰδικῶν μου ἀντίκρυ.
Ἅπλωσε τὰ χέρια της
καὶ ἡ γυμνή της θηλυκότητα,
ζωντάνευε τὸ χαμόγελόν της.

Ἔκανα μονάχα δυὸ τρεῖς δρασκελιές
κι αἰσθάνθηκα τὸ πάγωμα τῶν νεκρῶν,
ν’ ἀγγίζῃ τὸν ἀνδρισμόν μου.
Ἄγγιξα τὰ στήθια της
καὶ κυττῶντας βαθιὰ μέσα εἰς τὰ μάτια της,
ἀναρωτήθηκα ἐὰν πλέον θέλω νὰ ζῶ,
εἰς τὸ ἰδικόν μου,
ἤ ἰδικόν της φῶς…

Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς
Ἕλλην
4-6-2012