Στὴν ἀρχαία Ἀθήνα, κυριαρχοῦσαν δύο πολιτικὲς παρατάξεις… Οἱ δημοκρατικοὶ μὲ τὸν Θεμιστοκλῆ καὶ οἱ ἀριστοκρατικοὶ μὲ τὸν Ἀριστείδη… Οἱ καυγᾶδες μεταξὺ τῶν δύο, ἔχουν μείνει στὴν ἱστορία…
Κάποτε ὁ Ἀριστείδης, ὁ ἐπονομαζόμενος καὶ Δίκαιος, ἐπιχειρηματολόγησε εἰς βάρος μίας καθ’ ὅλα ὠφελίμου προτάσεως τοῦ Θεμιστοκλέους, μὲ ἀποτέλεσμα ἡ Ἐκκλησία τοῦ Δήμου νὰ τὴν ἀποῤῥίψῃ… Τὸν Ἀριστείδη ὅμως τὸν κατέβαλαν οἱ τύψεις καὶ καθὼς ἀποχωροῦσε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία ἄρχισε νὰ φωνάζῃ:
«Ἀθηναῖοι, δὲν ὑπάρχει γιὰ ἐσᾶς σωτηρία, παρὰ μόνο ἂν ῥίξετε κι ἐμένα καὶ τὸν Θεμιστοκλῆ στὸν γκρεμό…!»
Αὐτὸ ἀποτελεῖ παράδειγμα πολιτικοῦ πολιτισμοῦ ἐν καιρῷ Δημοκρατίας, ὅπου οἱ πολιτικοὶ ἡγέτες, ἂν καὶ ἱκανότατοι ὡς ἕναν βαθμό, δὲν λειτούργησαν ὑπὲρ τοῦ δημοσίου συμφέροντος… Ἀπὸ τὴν ἄλλη, ἀποτελεῖ τρανὸ παράδειγμα γιὰ τὸ πόσο διαχρονικὰ ἀνίκανος εἶναι ἡ πλειοψηφία στὸ νὰ τὸ ἀναγνωρίσῃ… ἀκόμη καὶ στὴν ἄμεσο δημοκρατία…
(*) «Τέλος δέ ποτε τοῦ Θεμιστοκλέους πράττοντός τι τῶν δεόντων ἀντικρούσας καὶ περιγενόμενος οὐ κατέσχεν, ἀλλ’ εἶπεν ἀπὸ τῆς ἐκκλησίας ἀπιών, ὡς οὐκ ἔστι σωτηρία τοῖς Ἀθηναίων πράγμασιν, εἰ μὴ καὶ Θεμιστοκλέα καὶ αὐτὸν εἰς τὸ βάραθρον ἐμβάλοιεν…» [(Πλουτάρχου, Βίοι Παράλληλοι: Αριστείδης, (3.2)]
Κι ἔλεγα κι ἐγώ..
Πῶς εἶναι δυνατόν νά κυβερνᾶ μόνος του ὁ Περικλῆς γιά τριάντα χρόνια; Τί στά κομμάτια δημοκρατία εἶχαν πού δέν τολμοῦσε οὐδεῖς νά τοῦ παραβγῇ στόν λόγο;
Διότι, κακὰ τὰ ψέμματα… Αὐτὴ ἡ δημοκρατία ἦταν ποὺ ἔφτιαχνε δικτατορίες σὰν τοῦ Περικλέους καὶ σὰν τοῦ Βενιζέλου καὶ σὰν τοῦ Ἀντρέα..
Ἀπλῶς ἐμεῖς τὸ καταλαβαίνουμε κάπως …ἀργά!
Ὅταν μᾶς ἔχουν ξεσκίσει πρῶτα!
Υ.Γ. Τί σοῦ κάνουν ὅμως οἱ δημαγωγοί; Χμμμμ… Σὲ πείθουν πὼς ἐσὺ ἄρχεις κι αὐτοὶ σοῦ ἀλλάζουν τὰ φῶτα. Μὲ τὶς ὑγεῖες μας!
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.