Ἡ ἀναγκαιότης τῆς Ὀδυσσειακῆς σκέψεως ὥς ἀέναον μέσον ἐπιβιώσεως.

Γράφει ἡ Εὐστρατία Σουραβλᾶ

Εἶναι πολὺ σημαντικὸ, αὐτές τίς κρίσιμες ὧρες, νὰ ῥίξουμε μιὰ ματιὰ στὴν Βίβλο τῶν Ἑλλήνων, δηλαδὴ στὰ ΟΜΗΡΙΚΑ ΕΠΗ καὶ νὰ διδαχθοῦμε, ἔστω καὶ τὴν τελευταία στιγμή, ἀπὸ τὸ πνεῦμα τοῦ Ὀδυσσέως.
ΔΗΛΑΔΗ: Νὰ κρατήσουμε τὴν ψυχραιμία μας, νὰ ἐλέγξουμε τὴν παρόρμηση νὰ ἔχουμε τίς αἰσθήσεις μας καὶ τίς κεραίες μᾶς ΑΝΟΙΧΤΕΣ καὶ νὰ μὴ παρασυρθοῦμε ἀπὸ τὴν ὀργὴ καὶ τὸ μένος ποὺ μᾶς διακατέχει, ὥστε νὰ γίνουμε βοῤῥᾶ, στοὺς συγχρόνους «μνηστῆρες».

Ὀταν ὁ Ὀδυσσεὺς φθάνῃ στὴν Ἰθάκη, ἡ μεγίστη ἐπιθυμία του εἶναι νὰ πάρῃ πίσω τὸν κόσμο του, τὸν κόσμο ποὺ τοῦ ἔκλεψαν.

Εἶναι τὸ βιός του, εἶναι ὁ ἱδρῶτας μιᾶς ζωῆς, εἶναι ἡ γῆ του, εἶναι ἡ πατρίδα του, εἶναι τὸ δικαίωμα νὰ ὁρίζῃ τὸ σπιτικό του!
Παρὰ τὴν μεγάλη του λαχτάρα, διατηρεῖ τὴν ἀνωνυμία του καὶ μετεμορφωμένος σὲ ζητιάνο ἀπο τὴν Θεᾶ Ἀθηνᾶ , πηγαίνει στὸ παλάτι ὥστε νὰ ἐλέγξῃ τὴν κατάσταση καὶ νὰ πάρῃ τίς πληροφορίες ποὺ θέλει, ὑπομένοντας καρτερικὰ τίς προσβολὲς καὶ τὴν χλεύη τῶν μνηστήρων.
Γιατί αὐτὸ ποὺ τὸν ἐνδιαφέρει εἶναι ἡ ἐπίτευξις τοῦ στόχου του κι ὄχι ἡ στείρα ἀντιπαράθεσις!
Γιὰ αὐτὸ τὸν λόγο καὶ εἶναι ὁ ἀγαπημένος της Θεᾶς Ἀθηνᾶς, τῆς Θεᾶς ποὺ ἀντιπροσωπεύει τὴν νόησι τοῦ Διός, τὴν Σοφία, τὴν Στρατηγικὴ τῆς σκέψεως καὶ τοῦ πολέμου.
Τῆς Θεᾶς ποὺ μελετᾶ τὸν ἐχθρὸ καὶ τὸν πολεμᾶ μὲ τὰ ἴδια του τὰ ὅπλα.
Ὅταν ὅμως ἔρχεται ἡ ὥρα, ὅταν τοὺς ἔχει στριμώξει ὅλους ἀόπλους σὲ ἕνα δωμάτιο, ὅταν φανερώνεται πάνοπλος, τότε ἐκφράζει τὴν ὀργή του.
Καὶ δὲν δείχνει οἶκτο, γιατί ὁ κόσμος του εἶναι τὸ βιός του,
ποὺ ἐδημιούργησε μὲ τὸν δικό του ἱδρῶτα, εἶναι ἡ Πατρίς του, ποὺ οἱ μνηστῆρες κατεχράσθησαν καὶ ἐκαπηλεύθησαν μαζὺ μὲ τὴν φιλοξενία τοῦ οἴκου του ποὺ ἐτίμησε τὸν Ξένιο Δία.
Εἶναι τὸ παιδί του, ὁ Τηλέ-Μαχος (αὐτὸς ποὺ δίνει τὴν μάχη του ἀπὸ μακρυὰ), ποὺ μὲ δόλιο τρόπο ἐπεχείρησαν νὰ δολοφονήσουν, δηλαδή νὰ καταδικάσουν τὴν γενεά του σὲ ἀφανισμό, ὅπως δολίως σήμερα ξανὰ – ἐπιχειροῦν!
Ὁ ἰσχυρότερος ἀντίπαλός του εἶναι ὁ Ἀντί-Νόος.
Ἡ λέξις μιλᾶ ἀπὸ μόνη της.
Εἶναι ἡ Ἀντί-Νόησις, εἶναι αὐτὸ ποὺ μᾶς κάνουν τώρα, εἶναι ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο θολώνουν τίς καταστάσεις καὶ τὴν πραγματικότητα ὥστε νὰ μὴ σκεπτόμεθα καθαρὰ καὶ νὰ μᾶς ἐλέγχουν.
Εἰναι ὁ μεγαλύτερος κίνδυνος γιὰ τὴν καθυπόταξη καὶ δουλεία τοῦ ἀνθρώπου.
Εἶναι ὁ στόχος τῆς πρώτης φονικῆς βολῆς τοῦ Ὀδυσσέως. Εἶναι αὐτὸς ποὺ πρέπει νὰ πεθάνῃ πρῶτος.

Γιὰ αὐτό, μακρυὰ ἀπὸ τὴν προπαγάνδα τῶν ΜΜΕ.
Ἄν ὑπῆρχαν αὐτὰ τὸ 1821, εἶναι ἀμφίβολο τὸ ἐὰν θὰ ἐγίνετο ἡ ἐπανάστασις τῶν Ἑλλήνων, θὰ ἐκινδύνευαν νὰ μείνουν καθυποταγμένοι στὴν πλάνη καὶ τὴν θολούρα τῆς συγχισμένης κρίσεως, ἐξ αἰτίας της .
Καὶ τὸν σκοτώνει ίπτοντάς του τὸ βέλος στὸν λαι;μο, στὸ ὄργανον τῆς ὁμιλίας του, δηλαδὴ τῆς ἐπικοινωνίας, ποὺ τὴν χρησιμοποιεῖ ἐναντίον τῆς νοήσεως τῶν ἀνθρώπων!

Ὁ ἑπόμενος εἶναι ὁ Εὑρύ-Μάχος.
Αὐτὸς ποὺ μάχεται μὲ κάθε τρόπο, μὲ εὗρος, μὲ κάθε μέσον, ὁ δεινὸς καὶ ἀδίστακτος μαχητής.
Ἀμφί-Νόμος! Αὐτὸς ποὺ διαστρεβλώνει τὸν νόμο καὶ τὴν τάξι τῶν πραγμάτων, ὁ ἐπικίνδυνος γιατί εἶναι ἔτσι καὶ ἀλλοιῶς!
Γιατί λειτουργεῖ κατὰ τὸ δοκοῦν.
Ἀγέ-Λαό! Αὐτὸς ποὺ ἄγει τὸν λαό, ποὺ τὸν παρασύρει μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Ἀντί-Νόου!
Ποὺ τὸν μετατρέπει σὲ κατευθυνομένη ἀγέλη!

Κανένα ὄνομα στὰ Ὁμηρικὰ ἔπη δὲν εἶναι δοσμένο στὴν τύχη!
Κρύβουν βαθύτατα νοήματα καὶ στὸ χέρι μας εἶναι νὰ τὰ ἀποκρυπτογραφήσουμε καὶ νὰ διδαχθοῦμε, ἢ καλλίτερα νὰ συνετισθοῦμε.
Οἱ πρόγονοί μας μᾶς μιλοῦν, οἱ πρόγονοί μας μᾶς λὲν τί νὰ κάνουμε,  μᾶς λὲν πῶς νὰ πολεμήσουμε, μᾶς λὲν πῶς νὰ τινάξουμε τὸν ζυγό.
Ἀρκεῖ μόνον νὰ τοὺς ἀκούσουμε!

Σημείωσις: 

Τ παραπάνω κείμενον εναι τς Εστρατρία καπ κάποιαν συμπεριφορ γυπν κλάπη κα διεθόθ μ λθος στοιχεα μ δίχως στοιχεα, κα φυσικ δίχως πηγή. Τούλάχιστον νήθικον!

Προσωπικς δν τ γνώριζα. Μ εδοποίησαν μως κι ετυχς, πε δ Εστρατία εναι φίλη, κατενόησε τν παρανόησιν κα τντιμετώπισε ψύχραιμα. 
Παρακαλ πολμως λους τος στολόγους ποχουν ποπέσει σ ατ τ σφλμα ν τ διορθώσουν. Γνωρίζουμε λοι πάρα πολ καλ τν κόπο νς κειμένου κα τ κόστος τς κλοπς. 
Γνωρίζω πίσης πς ο περισσότεροι δν τκαναν πίτηδες, διότι  δν ἐγνώριζαν. 
λπίζω στν ποκατάστασιν τν πηγν κα τς συγγραφέως.

Φιλονόη. 

One thought on “Ἡ ἀναγκαιότης τῆς Ὀδυσσειακῆς σκέψεως ὥς ἀέναον μέσον ἐπιβιώσεως.

Leave a Reply