Ὁ θάνατος εἶναι γιὰ ὅλους… Ἡ Ζωὴ γιὰ λίγους….

Εἶχα τόσα πολλὰ νὰ γράψω γιὰ αὐτὸν τὸν τίτλο…

Μὰ τόσα πολλά…

Θὰ περιορισθῶ ὅμως μόνον στὰ ὅσα ἡ περίστασις ἐπιβάλλει… 

Στὰ ὅσα οἱ ἡμέρες ἐπιτάσσουν… 

Ἔτσι κι ἀλλοιῶς, ἡ πορεία εἶναι πάντα ἀτομική..

Δίχως διασταυρώσεις..

Ἐὰν ὅμως συμβοῦν κι αὐτές, τότε συζητᾶμε μόνον γιὰ Εὐτυχία…  

Ὁ Κόσμος γύρω μας – Ὁ Θάνατος εἶναι γιὰ ὅλους … ἡ Ζωὴ γιὰ Λίγους…

«Ἔστι δ’ ὄπη νῦν ἔστι. Τελεῖται δ’ ές τό πεπρωμένον.»

(Τώρα ὅ,τι γίνεται, γίνεται. Στὸ τέλος ὅ,τι είναι πεπρωμένο νὰ γίνῃ, θὰ γίνῃ)

Αἰσχύλος, Άγαμέμνων στίχοι 67 – 68

ΤΡΑΓΩΔΙΑ…

Οἱ Κλασσικοὶ Ἕλληνες Φιλόσοφοι, κυρίως οἱ Δραματουργοί, ἐγνώριζαν τὴν Ἀλήθεια…

Ἀπὸ τὸ Σκοτάδι ἐρχόμαστε καὶ στὸ Σκοτάδι θὰ καταλήξουμε … μὲ μιὰ σύντομο ἀναλαμπὴ Φωτὸς ποὺ λέγεται ΖΩΗ.

Καί; Αὐτὸ σημαίνει ὅτι θὰ πρέπῃ νὰ ἀράξουμε σὲ μιὰ γωνιὰ καὶ νὰ κλαῖμε τὴ Μοῖρα μας;

Ἴσως … κάποιοι τὸ κάνουν. Εἶναι ὁ δικός τους τρόπος καὶ δὲν εἶναι σωστὸ νὰ κατακρίνεις κάποιον γιατί ἔχει τὸν δικό του, προσωπικὸ τρόπο σκέψης.

Κάποιοι ἄλλοι προτιμοῦν νὰ κάνουν κάτι ἄλλο… Γνωρίζοντας τὴν ματαιότητα τοῦ κόσμου τούτου … ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ.

Γράφουν, ζωγραφίζουν, ἐπιχειροῦν, παίζουν μουσική, δὲν ἀφήνουν λεπτὸ νὰ περάσῃ χωρὶς νὰ ἀφήσουν τὸ προσωπικό τους στίγμα στὸν Χῶρο καὶ τὸν Χρόνο, ἔννοιες αὐθαίρετες βέβαια, ῥουφῶντας κάθε σταγόνα ἀπὸ τὸ γλυκόπικρο πιοτὸ σὲ εὔθραυστο ποτήρι ποὺ κεράσθηκε στὸν Ἄνθρωπο καὶ λέγεται ΖΩΗ.

ΞΕΡΟΥΝ ὅτι δὲν πρόκειται νὰ ἀλλάξουν τὸν Κόσμο. ΞΕΡΟΥΝ ὅμως καὶ ὅτι ὀφείλουν νὰ προσπαθήσουν.

Ἥρως δὲν εἶναι αὐτὸς ποὺ δέχεται στωικὰ αὐτὸ ποὺ τοῦ παρουσιάζει τὸ Σύστημα σὰν «Πραγματικότητα». Ἥρως εἶναι αὐτὸς ποὺ γνωρίζει ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ ἀλλάξῃ τὸ Σύστημα, ἀλλὰ σὲ ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΗ ΣΤΙΓΜΗ ΣΤΟΝ ΧΡΟΝΟ, ΜΕ ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΗ ΠΡΑΞΗ ΣΤΟΝ ΧΩΡΟ μπορεῖ νὰ Τὸ ταράξῃ συθέμελα…

Καὶ μετὰ νὰ φύγῃ … μὲ ἕνα αὐτάρεσκο χαμόγελο ἀγαθῆς φιλαρεσκείας, ποὺ νὰ λέῃ σαρδόνια, «λυκίσια»:

«Ἐεεεε κυρ Σύστημα… Νόμισες ὅτι μπορεῖς νὰ μὲ ἰσοπεδώσῃς ἀμαχητί… Σαφῶς καὶ θὰ κερδίσῃς «Μεγάλε»… στὸ δικό σου γήπεδο παίζουμε, μὲ δικούς σου κανόνες. Ἀλλὰ πρὶν «φύγω» θὰ σὲ ταράξω συθέμελα… ἔτσι γιὰ νὰ μὲ θυμᾶσαι!!!»

Ἕνας μεγάλος, καὶ παρεξηγημένος, φιλόσοφος τοῦ 20ου αἰῶνα, ὁ Δημήτρης Λιαντίνης εἶχε γράψει στὴ Γκέμμα:

«Ἕλληνας θὰ εἰπῇ ὅσο ζεῖς, νὰ δοξάζῃς μὲ τοὺς γείτονες τὸν ἥλιο καὶ τὸν ἄνθρωπο. Καὶ νὰ παλεύῃς μὲ τοὺς συντρόφους τὴν γῆ καὶ τὴν θάλασσα. Καὶ σὰν πεθάνῃς, νὰ μαζεύουνται οἱ φίλοι γύρω ἀπὸ τὴν μνήμη σου, νὰ πίνουν παλιὸ κρασί, καὶ νὰ σὲ τραγουδοῦν».

Κάποιος ἄλλος, ἄσημος ἀκόμα νέος φιλόσοφος ἔγραψε κάτι ἐξίσου σημαντικό, ὅταν ξεκίνησε νὰ γράφει, ἢ μᾶλλον νὰ «Ὀνειρεύεται»:

«Ὅλοι κάποιαν ἡμέρα θὰ πεθάνουμε. Πόσοι ἀπὸ ἐμᾶς ἄραγε μπροστὰ στὸν Μεγάλο Πυλάρχη μποροῦμε νὰ καυχηθοῦμε ὅτι ζήσαμε ΑΛΗΘΙΝΑ;»

© 2011 Νικόλαος Σ. Παναγοδημητρόπουλος

Ἔχω ὅμως μίαν μικρὰ ἀντιῤῤησούλα.. Τόση δά…

Πράγματι ὁ Ἥρως εἶναι ἔως τώρα ἔτσι, ὅπως ἀκριβῶς τὸν περιγράφει ὁ Νικόλας…

Σὰν νὰ λέῃ:

«Ἔεεεεε κύριε Σύστημα, ἐνόμισες ὅ,τι μποροῦσες νά μέ ἰσοπεδώσῃς ἀμαχητί; Σαφῶς καὶ θὰ κερδίσῃς «Μεγάλε»… στὸ δικό σου γήπεδο παίζουμε, μὲ δικούς σου κανόνες… Ἀλλὰ πρὶν «φύγω» θὰ σὲ ταράξω συθέμελα.. Ἔτσι, γιὰ νὰ μὲ θυμᾶσαι…» 

Ἀλλὰ εἶναι ἔως τώρα..

Τώρα τελευταῖα ἔχω πιάσει νὰ διαβάζω  τὶς βιογραφίες τῶν ἡρώων μας. 

Ὁ Κατσαντώνης ἦταν μία μοναδικὴ μορφή, γιὰ τὴν ὁποίαν λίγα διδασκόμεθα…

Κι ὅμως…

Δίχως του ἡ Ῥούμελη καὶ ἡ Ἤπειρος δὲν θὰ  εἶχαν προετοιμασθεῖ γιὰ τὴν ἐπανάστασιν…

Ἴσως νὰ μὴν εἴχαμε οὔτε κἄν τὸν Καραϊσκάκη μας…

Ἴσως οὔτε κἄν τόσους καὶ τόσους ὁπλαρχηγοὺς ποὺ ἐδόμησαν τὸ 1821..

Ὁ ἴδιος ὅμως ἐφονεύθη μὲ φρικτὰ βασανιστήρια, στὰ χέρια τοῦ Ἀλῆ πασσᾶ. 

Χαμογελοῦσε καὶ τραγουδοῦσε ἐμπρὸς στὸν θάνατο, γνωρίζοντας πὼς ὄχι μόνον εἶχε ταράξει τὸ τότε σύστημα, ἀλλὰ οὐσιαστικῶς τοῦ εἶχε τοποθετήσει  μίαν ὡρολογιακὴ βόμβα στὰ θεμέλιά του. 

Διότι πέραν ἀπὸ τὴν ταραχή, ὁ Κατσαντώνης ἦταν σπόρος!

Σπόρος Ἐλευθερίας!

Τὸ δένδρο τῆς Ἐλευθερίας μας προσεπάθησε τότε νὰ καρπίσῃ, διότι ὁ σπόρος ἦταν πολὺ δυνατός…

Δὲν τὸ ἄφησαν..

Μὲ τερτίπια, κλαδέματα καὶ δηλητήρια τὸ ἐκράτησαν λιανό, μισακό, σχεδὸν ξερό…

Μὰ τώρα πιὰ φθάνουμε στὴν κρίσιμο Ὥρα…

Σὲ ἐκείνη τὴν εὐλογημένη ὥρα ποὺ ὁ κάθε Ἥρως θὰ εἶναι καὶ νικητής… Ὄχι ἀκόμη ἔνας ἀκόμη νεκρὸς μέσα στοὺς χιλιάδες ἄλλους… 

Καὶ τότε θὰ πῇ:

«Τὸ γήπεδον ἦταν δικό μου.. Μοῦ τὸ ἅρπαξες μὲ δόλο… Ἄλλαξες τοὺς κανόνες, τοὺς παῖκτες καὶ τὸν χῶρο του… Ἐπάλευσα, ὄχι γιὰ νὰ βγῶ νικητής, παρὰ μόνον νὰ νικήσω καὶ νὰ παύσω τὸ Ἄδικον ποὺ μοῦ ἐπέβαλες…  Ἔστᾦ καὶ στιγμιαίως…
Χιλιάδες χρόνια γεννοῦσε ἡ Γῆ μας σπόρους… Σὰν κι ἐμέναν… Μὰ  τοὺς ἀχρήστευες…
Τώρα ὅμως καρπίσαμε ὅλοι μαζύ…
Καὶ τόσους πολλοὺς Ἥρωες δὲν θὰ ἀντέξῃς νὰ τοὺς πολεμήσῃς…
Ἕναν ἕναν μᾶς ἐξηφάνιζες… Τώρα ὅμως σηκώθηκαν ἀκόμη καὶ οἱ νεκροί μας…
Κῦττα μας… Σὲ νικήσαμε! Καὶ τώρα πιὰ θὰ Ζήσουμε Ὅλοι μας!» 

Αὐτὸς εἶναι ὁ Νέος Ἥρως… Αὐτὸς ποὺ ἦλθε γιὰ νὰ νικήσῃ μέσα σὲ δικό του γήπεδον, κι ὄχι νὰ παίξῃ ὡς ἀνεπιθύμητος φιλοξενούμενος σὲ γήπεδον ἄλλου…

Καὶ θὰ νικήσῃ! Αὐτὴν τὴν φορὰ δὲν παίζει γιὰ νὰ παίξῃ μόνον… Παίζει γιὰ τὴν ἰδίαν τὴν Ζωὴ καὶ τὴν Ἐλευθερία! 

Υ.Γ. Καλημέρα μας.

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply