Πρὸ δύο περίπου μηνῶν ὁ σύντροφός μου εὑρέθη ἀντιμέτωπος μὲ ἕνα γνωστὸ σὲ ὅλους μας σκηνικό. 

Καθῶς ἐβάδιζε ἒν μέσῳ ἑνὸς στενοῦ δρόμου, μονοδρόμου, ἕνα αὐτοκίνητον ἦλθε ἀνάποδα καὶ ἡ ὁδηγός του ἀξίωνε νὰ παραμερίσῃ ὁ πεζός, πρὸ κειμένου νὰ  συνεχίσῃ ἡ ἴδια τὴν διέλευσίν της.

Ὁ σύντροφός μου ὅμως δυσφόρησε. Ἀγανάκτησε! Θεώρησε πὼς αὐτὴ ἡ κυρία παρεβίαζε βασικά του δικαιώματα, ἀγνοῶντας ἐπιδεικτικῶς τὸν μονόδρομο. 

Ἀρνήθηκε λοιπὸν νὰ παραμερίσῃ καὶ ἡ κυρία, βλαστημῶντας, ἀπειλῶντας καὶ ἐκφέρονατας διαφόρους ἀνεπιτρέπτους χαρακτηρισμούς, τελικῶς ἀπεχώρισε. 

Πρὸ δύο ἡμερῶν, στὸ ἴδιο στενάκι, ὁ σύντροφός μου ἀναζητοῦσε θέσιν σταθμεύσεως. Κάποιαν στιγμὴ ἀντιλαμβάνεται μίαν ἐντὸς τοῦ προαναφερομένου στενοῦ δρόμου, ἀλλὰ ἔπρεπε νὰ κάνῃ ἕναν κύκλο στὸ τετράγωνο, γιὰ νὰ σταθμεύσῃ νομίμως. 

Δὲν τὸ ἔκανε. Ἐπέλεξε νὰ βάλῃ ὄπισθεν καὶ νὰ βολευτῇ.

Μόλις ὁλοκλήρωσε τὴν στάθμευσιν, τὸν πλησιάζει ἕνας κύριος, γύρω στὰ 40-45 καὶ τοῦ ἐξομολογεῖται τὰ ἐξῇς:

«Αὐτὸ ποὺ ἔκανες τώρα ἐσύ, σέ τί διαφέρει ἀπό αὐτό πού κατήγγειλες πρό δύο μηνῶν; Γιατί τότε δέν ἄφησες τήν γυναικούλα νά περάσῃ ἀλλά τήν ἐμπόδισες; 

Ξέρεις, κι ἐγὼ ἔμπαινα στὸ στενὸ ἀνάποδα γιὰ χρόνια, διότι τὸ σπίτι μου εἶναι ἐκεῖ, (δείχνοντάς του ἕνα σημεῖον ἀπέναντι) καὶ δὲν βολεύει ἡ βόλτα γύρω ἀπὸ τὸ τετράγωνο.

Ὅταν ὅμως σὲ ἄκουσα τότε νὰ φωνάζῃς, συνειδητοποίησα πὼς ἔχεις δίκαιον. 

Πὼς ὅλοι μας πρέπει νὰ ἀλλάξουμε τὰ πάντα. Δὲν μποροῦμε νὰ κατηγοροῦμε τοὺς ἄλλους κι ἐμεῖς νά κάνουμε ὑποχωρήσεις γιά τόν ἑαυτόν μας. 

Εἶχα ἀποφασίσει νὰ βάλω τὸν ἑαυτόν μου στὴν διαδικασία τοῦ νὰ μπορῶ νὰ μὲ σέβομαι! Κι ἔκανα ἐδῶ καὶ δύο μῆνες τὸν κύκλο. 

Καί τώρα; 

Τώρα αἰσθάνομαι πὼς μὲ πρόδωσες. Δὲν ἀλλάζουμε μὲ τίποτα! Ὅλοι ἴδιοι εἴμαστε! Καλὰ νὰ πάθουμε!» 

Εἶπε κι ἄλλα, ἀλλὰ αὐτὴ εἶναι ἡ κεντρικὴ ἰδέα τῶν λεγομένων του. 

Ὁ  σύντροφός μου στὴν ἀρχὴ προσεπάθησε νὰ δικαιολογηθῇ, ἀλλὰ στὴν συνέχεια κάθισε καὶ σκέφτηκε τὴν ὁμολογία-καταγγελία τοῦ γείτονος. Ἀναστατώθηκε ὅταν συνειδητοποίησε τὸ πόσες ἀλήθειες ἔλεγε ὁ ἄνθρωπος!

Μοῦ ἐξομολογήθηκε καὶ τὰ δύο περιστατικά, φανερὰ συγκλονισμένος! 

Μόλις ἐκείνην τὴν στιγμὴ ἀντιλήφθηκε πὼς μποροῦμε νὰ δοῦμε μόνον τὴν καμπούρα τῶν ἄλλων κι ὄχι τὴν δική μας.

Χαμογέλασα: «δὲν γίνεται νὰ εἶσαι ὁλίγον ἔγκυος» τοῦ ἀπαντῶ!

Κατάλαβε! 

Κατάλαβε πάρα πολὺ καλὰ τὰ ὅσα ἰσχυρίζομαι ἐδῶ καὶ τόσα χρόνια!

Δὲν γίνεται νὰ ἀπαιτοῦμε καὶ νὰ ἀξιώνουμε ἀπὸ τοὺς  ἄλλους νὰ σέβονται τοὺς νόμους, τοὺς κανόνες καὶ τὶς ἀρχές, κι ἐμεῖς, ὅταν δὲν μᾶς βλέπουν, ἢ ὅταν ἐκτιμοῦμε πὼς παραβιάζουμε «λίγο» κάτι ἀπὸ αὐτά, νὰ συμπεριφερόμαστε ὡς κᾶφροι ἐπίσης. Δὲν γίνεται! 

Δὲν γίνεται νὰ εἶσαι ὁλίγον ἔγκυος!  Ἢ εἶσαι, ἢ δὲν εἶσαι! 

Ἢ τὰ κάνεις ὅλα ὅπως πρέπει, κι ἂς πονᾶ αὐτό, ἢ ὄχι.

Ἐκπτώσεις στὶς ἀρχές μας, στὶς ἀξίες μας, στὰ ὄνειρά μας, στὰ ὅριά μας, στὰ θέλω μας, στὶς ἀνάγκες μας, στὰ δικαιώματά μας μᾶς ἔφεραν ἐδῶ ποὺ μᾶς ἔφεραν. Ἐὰν κάθε φορὰ δὲν ὑποχωρούσαμε κατ’ ὁλίγον σὲ κάτι, σήμερα δὲν θὰ ἀντικρύζαμε ἐτοῦτο τὸ ἄθλιον θέαμα ποὺ μᾶς τσακίζει!  

Δὲν γίνεται νὰ εἶσαι ὁλίγον ἔγκυος λοιπόν! Δὲν γίνεται! 

Ἢ εἶσαι ἢ δὲν εἶσαι! 

Ἐὰν εἶσαι, ἔχει καλῶς. Κι ἐὰν δὲν εἶσαι, πάλι καλῶς ἔχει. 

Ἀλλὰ ὁλίγον ἀπὸ ὅλα δὲν εἶσαι τίποτα! Εἶσαι μόνον ὁλίγον ἀπὸ τίποτα!

Φιλονόη.

Υ.Γ.Τὰ πράγματα εἶναι ἀπόλυτα! Ἢ εἶμαι ἢ δὲν εἶμαι! Τὸ ὁλίγον μᾶς τελείωσε πρὸ πολλοῦ! Ἢ εἴμαστε καὶ συνεχίζουμε, ἢ δὲν εἴμαστε καὶ τελειώσαμε! Ἢ καὶ μὲ τὸν χωροφύλακα καὶ μὲ τὸν ἀστυφύλακα, ἢ ἀπέναντι! Τὰ ἐνδιάμεσα κατέῤῥευσαν! Τέλος!

φωτογραφία 

Πρώτη δημοσίευσις 11 Μαρτίου 2012