Γράμμα πρὸς τὸν υἱόν μου…

Τὶ κι ἄν τὰ πέλαγα τὰ ὁρίζουν ἀνέμοι,

ἐσένα γιέ μου,
ἐσένα ὁδηγοῦν, 
τὴν γλυκιὰν γιὰ νὰ ἰδῇς ῥοδαυγήν.

 Τὶ κι ἄν τοῦ Ὁλύμπου κατάλευκες εἶναι οἱ ἀητοφωλιές,
τῆς γῆς βλαστέ, 
μονάχα ἡ παγωνιὰ σᾶς ἑνώνει 
καὶ τὸ πρῶτον ἀπὸ μέσα τους σᾶς χωρίζει, πέταγμα.
 
Τὶ κι ἄν ἡ Ἄνοιξις ἔρχεται μ’ ἔρωταν, 
ἔφυγες γιέ μου πιά· 
κι ἦταν τῆς ἀρχῆς  τοῦ Αὐγούστου ξημέρωμα, 
τὸ χάραμα ἦταν μιᾶς ἄλλης κρύας ζωῆς.

 Τὶ κι ἄν Φθινόπωρον ἦλθεν, μὲ θλίψιν εἶναι, σιωπηλόν·
χάνεται ἡ φύσις γυιέ μου
κι ἡ μήτρα ποὺ σ’ ἐγέννησεν ἀμίλητη,
ἀντίκρυ στέκει τοῦ θανάτου σου. 

Μήτες κλαυθμός, μήτες δάκρυ, μήτες κραυγή… 
μιά καταιγίδα τὰ μάτια της, μιὰ παγωνιὰ 
κι ἕνα κορμὶ, μέσα εἰς τὴν ζάλην πιὰς χρόνους νὰ παραδέρνῃ, 
ν’ ἀναρωτιέται γιατί…
Ποτὲς δὲν σὲ ξέχασα! Ποτές! 
Εἶσαι σὲ κάθε χαρά μου ἡ πρώτη σκέψις· 
καὶ κάθε ποὺ γράφω μικρέ, 
ἐσένα ἀρωτῶ ἐὰν σ’ ἀρέσῃ.
 
Ὅπου καὶ νὰ ᾿σαι, ἐγὼ σ’ ἀγαπῶ… 
καὶ τώρα πιὰς ποὺ ἡ ζωὴ μικραίνει, 
νὰ σοῦ πῶ ἤθελα, πὼς ἡ μικρή σου ἀδελφή, 
ἕνα πλάσμα Θέ μου μαγικόν, 
ὄμορφη εἶναι σὰν ἐσένα, σὰν τὸν Οὐρανόν…
Νὰ τὴν προσέχῃς, ἀπὸ ψηλὰ νὰ τὴν προσέχῃς· 
τι κι ἄν ζῇς σὲ κόσμους ἄλλους μακρυνούς… 
νὰ ᾿σαι ἀνατριχίλα μέσ’ τὴν χαράν της, 
κι ἄν ξάφνου ἰδῇς τὸ δάκρυ της, 
νὰ ᾿σαι ἐκεῖ παρηγοριά…
 
Ὁ πατέρας σου.
Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply