Στὴν καθημερινότητά μας ἐρχόμεθα διαρκῶς σὲ ἐπαφὴ μὲ ἰοὺς καὶ μικρόβια καὶ τὰ …ἀφήνουμε πίσω μας μόνον ἐὰν ἔχουμε ἀναπτύξει κάποιο εἶδος ἀντισωμάτων ποὺ νὰ τὰ ἀναγνωρίζουν καὶ τελικῶς νὰ τὰ ἀντιμετωπίζουν. Συνήθως… 
Τί ἀκριβῶς κάνουν ὅμως οἱ  ἰοί; 

Ἀναγκαστικὰ θὰ χρησιμοποιήσω κάποιους (λίγους) ὅρους Βιολογίας γιὰ νὰ μπορέσω νὰ τὸ ἐξηγήσω. 

Οἱ ἰοὶ λοιπὸν ἔχουν πολλὲς ἀδυναμίες ἀλλὰ ἔχουν καὶ πολλὲς δυνατότητες. 
Δὲν μποροῦν νὰ ἀναπαραχθοῦν μόνοι τους καὶ χρειάζονται ὁπωσδήποτε ἕνα κύτταρον, ξενιστή, τὸ ὁποῖον θὰ ἐπιμολύνουν καὶ στὴν συνέχεια, μετὰ τὴν ἐπιμόλυνσιν,  θὰ «δημιουργηθῇ» ἕνα νέον κύτταρον, τὸ ὁποῖον ὅμως θὰ ἐκφράζῃ πλέον τὴν πληροφορία ποὺ ἔχει μεταφέρει ὁ ἰός, χάνοντας τὴν ταὐτότητά του καὶ τὸν ῥόλο του! Χάνοντας τὴν μνήμη του καὶ τὴν φυσική του πορεία!
Οὐσιαστικῶς, οἱ ἰοὶ ἀδυνατοῦν νὰ ἀναπαραχθοῦν μόνοι τους. «Δὲν  ὑπάρχουν» θὰ τολμούσαμε νὰ ποῦμε,  ἐὰν δὲν εὑρεθῇ ὁ κατάλληλος ξενιστὴς ποὺ θὰ τοὺς φιλοξενήσῃ καὶ θὰ ἐκφράσουν τὴν γενετική τους πληροφορία.

Οἱ ἰοί, ὅταν προσβάλουν ἕνα κύτταρον, ἤ γενικότερα ἕναν ὀργανισμό, τότε αὐτὸς ὁ ὀργανισμὸς κάνει τὰ ἀδύνατα δυνατὰ πρὸ κειμένου νὰ μπορέσῃ νὰ περιορίσῃ τὴν δράσιν των καὶ τὴν ἐξάπλωσίν των.
Ὅλα αὐτὰ βέβαια συμβαίνουν σὲ ζωντανοὺς ὀργανισμούς!
Διότι σὲ μὴ ζωντανούς, ὅπως γιὰ παράδειγμα τοὺς ὑπολογιστές μας, δὲν ὑπάρχει καμμία ἄλλην λύσις ἀπὸ τὴν ἀφαίρεσιν τοῦ ἰοῦ ἤ τὴν καταστροφὴ τῶν δεδομένων μας. 

Ὅταν ὅμως ἕνας ὀργανισμὸς προσβάλεται ἀπὸ κάποιον ἰό, κι αὐτὸς ὁ ὀργανισμὸς ξεκινᾶ ἕναν πόλεμο, κυριολεκτικῶς, γιὰ νὰ τὸν πετάξῃ ἔξω ἀπὸ τὸ σῶμα του, τότε ταὐτοχρόνως δημιουργεῖ καὶ τὰ κατάλληλα ἀντισώματα ποὺ θὰ μποροῦν στὸ μέλλον νὰ ἀναγνωρίζουν αὐτὸν τὸν ἰό, καθῶς ἐπίσης καὶ τὰ στελέχη του, καὶ νὰ τὸν ἀντιμετωπίζουν ταχύτερα κι ἀποτελεσματικότερα.

Στὶς περιπτώσεις ἐκεῖνες ποὺ ὁ ὀργανισμὸς ἀδυνατεῖ νὰ ἀντιμετωπίσῃ ἕναν ἰό, ἤ κάποιο του στέλεχος, συμβαίνουν τὰ ἐξῆς:

1. ἤ ὁ ὀργανισμὸς εἶναι ἐξηντλημένος καὶ δὲν ἔχει τὴν δύναμιν νὰ ἀνταποκριθῇ
2. ἤ ὁ ἰὸς ἔχει ὑποστεῖ μεταλλάξεις τέτοιες ποὺ δὲν τὶς ἀναγνωρίζει ὁ ὀργανισμός, 
3. ἤ ἔχουν «συμβεῖ» ἐπὶ τούτου μεταλλάξεις, πρὸ κειμένου νὰ μὴν ἀντιμετωπίζεται. 

Στὴν οὐσία, μόνον ὅταν ἕνας ὀργανισμὸς ἔχει «μνήμη» μπορεῖ νὰ ἀντιμετωπίσῃ ἰούς, τοὺς ὁποίους ἔχει ξανὰ συναντήσει. 
Παραλλήλως ὅμως, ἐὰν ἕνας ἰὸς βλάψῃ κάποιον ὀργανισμό, ὑπάρχει πάντα ἠ περίπτωσις νὰ ἀφήσῃ τὰ σημάδια του, ποὺ ποικίλουν, ἀναλόγως τῆς σοβαρότητος τοῦ προβλήματος ποὺ δημιουργεῖται.  

Αὐτὰ ὅμως ποὺ ἔγραψα ἀφωροῦν στὸν κάθε ὀργανισμό. 
Εἶτε αὐτὸς λέγεται ἄνθρωπος, εἶτε ζῶον, εἶτε ἔντομον, εἶτε φυτό, εἶτε ψάρι, εἶτε …τὸ ὅ,τι δήποτε!

Ὅμως ὀργανισμός δέν εἶναι καί ἡ κοινωνία μας;
Σέ τί διαφέρει ἡ κοινωνία μας ἀπό ἕνα ὁποιοδήποτε ἄλλο σῶμα;

Πιστεύω βαθύτατα πὼς ἡ κοινωνία μας ἔχει  ἀκριβῶς τὴν ἴδιαν συμπεριφορά, ὅπως κάθε ἄλλο ἐπὶ μέρους κομμάτι της. 
Κι αὐτὴν τὴν στιγμὴ ἡ κοινωνία μας ἔχει κτυπηθεῖ ἀπὸ πολλοὺς ἰούς, μᾶλλον ἄγρια μετηλλαγμένους, ποὺ ἐξαπλώνονται μὲ κάθε δυνατὸν μέσον, πρὸ κειμένου νὰ τὴν καταβάλουν!
Ὅμως, ἐπεὶ δὴ ἤδη ἕνα κομμάτι της κρατᾶ γερά, δῆλα δὴ ἕνα κομμάτι αὐτοῦ τοῦ ὀργανισμοῦ διατηρεῖ τὰ ὑγειή του κύτταρα σὲ ἀρίστην κατάστασιν, ἐξακολουθεῖ ἡ μάχη.
Ἡ μάχη δίδεται σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα ὅμως.
Νοητικά, οἰκονομικά, κοινωνικά….
Κι ὁ ἰός, ποὺ τὴν ἔχει ἐπιμολύνει, ἐξαπλώνεται σὲ κάποια τμήματά της, ἀλλὰ σὲ κάποια ἄλλα ὑποχωρεῖ μὲ γοργοὺς ῥυθμούς, διότι, ὅπως καὶ σὲ κάθε ἄλλο σῶμα, ἔτσι καὶ στὴν κοινωνία μας, ἔχουν δημιουργηθεῖ ἐπίσης ἀντισώματα! Ἴσως νὰ μὴ γίνεται εὐκόλως ἀντιληπτὸν κάτι τέτοιο, ἀλλὰ εἶναι πραγματικότης. Συμβαίνει!

Πιστεύω λοιπὸν πὼς αὐτὸ τὸ ὑγειὲς κομμάτι τῆς κοινωνίας μας εἶναι κι αὐτὸ ποὺ τελικῶς θὰ ἐπιβιώσῃ, παρακάμπτοντας τὰ σαπισμένα καὶ μεμολυσμένα, καὶ στήνοντας τὰ πάντα ἀπὸ τὴν ἀρχή!
Βέβαια, ἐκεῖνα τὰ ἐπιβεβαρυμένα κύτταρά της, ποὺ ἔχουν πρὸ πολλοῦ ἐπιμολυνθεῖ,  θὰ εἶναι ἀρκετά. 
Τί μποροῦμε ὅμως νά κάνουμε γιά νά τό σταματήσουμε αὐτό;
Ἡ Φύσις μᾶς δείχνει τὸν δρόμο! Καὶ ἡ Φύσις γνωρίζει σαφῶς πολὺ καλλίτερα ἀπὸ ὅλους ἐμάς, ποὺ πασκίζουμε διὰ τῆς βίας νὰ τὴν ἐλέγξουμε.

Ποῦ θά καταλήξουμε, πῶς καί πότε;
Τὸ μόνον ποὺ ξέρω εἶναι πὼς ὁ Ἄνθρωπος, τμῆμα αὐτοῦ τοῦ ὀργανισμοῦ, κάτι σὰν τὸ DNA μας ἄς ποῦμε, θὰ καταφέρῃ ἐπὶ τέλους νὰ πετάξῃ ἀπὸ ἐπάνω του τὰ σάπια κομμάτια, αὐτὰ ποὺ ἔχουν οὐσιαστικῶς ἐπιμολυνθεῖ. Αὐτὰ ποὺ ἔχουν ἤδη προσβληθῇ καὶ δὲν θεραπεύονται.
Θὰ πορευθῇ χωρὶς αὐτά, διότι ὅπως κάθε νεκρὸ κύτταρον, ἔτσι κι αὐτὰ τὰ τμήματα τοῦ κοινωνικοῦ μας ὀργανισμοῦ, πρέπει νὰ ἀποπτωθοῦν. Νὰ πεθάνουν!

Ἐπεὶ δὴ ὅμως στὴν Φύσιν τίποτα δὲν εἶναι περιττόν… Τίποτα δὲν εἶναι ἄχρηστον… 
Αὐτὰ τὰ ἀπεπτωμένα κύτταρα θὰ χρησιμοποιηθοῦν ὥς πρώτη ὕλη γιὰ τὴν δημιουργία νέων, ἀπαραιτήτων γιὰ τὸν ὀργανισμό, καθαρῶν, ὑγειῶν καὶ μὲ νέα ἀντισώματα, ἱκανὰ νὰ ἀντιμετωπίσουν πλέον ἀκόμη καὶ τὸ …παράλογον!
Φιλονόη.  

φωτογραφία