Τὸ ἀλβανικὸ σχολεῖο τοῦ Βόλου.

 

Γράφει ὁ Δημήτρης Μιχαλόπουλος

 Ἀλβανικὸ σχολεῖο στὸν Βόλο; Ἀπὸ ποὺ κι ὡς ποῦ; Γιατί ἀλβανικὸ πρῶτα-πρῶτα καὶ γιατί εἰδικῶς στὸν Βόλο κατὰ δεύτερο λόγο; Νὰ τὰ δοῦμε λοιπὸν τὰ πράγματα μὲ τὴ σειρά; Βεβαίως!  Καὶ ἰδοὺ ἡ σειρά.

                                                            Α΄

Ἴχνος ἀμφιβολίας δὲν ὑπάρχει ὅτι οἱ Ἀλβανοί, ἀπὸ τὰ τέλη τοῦ Μεσαίωνα καὶ μετά, ὑπῆρξαν βασικὸ συστατικὸ τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους. Εἶναι αὐτοὶ πού, στὴ δημοτική μας γλῶσσα, ὀνομάζονται Ἀρβανίτες ἤ, ἀκόμα, Ἀρναούτηδες. Τοὺς κάλεσαν οἱ τελευταῖοι ἡγεμόνες τοῦ Μορέως, ἀπὸ τὴν οἰκογένεια τῶν Παλαιολόγων, διότι ὀρθῶς διέβλεψαν ὅτι οἱ Ἀλβανοὶ αὐτοί,  σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν γηγενῆ, «ἑλληνικὸ» -ἂς τὸν ποῦμε ἔτσι- πληθυσμό, εἶχαν τὴ διάθεση καὶ τὴν ἱκανότητα νὰ ἀντισταθοῦν στοὺς Ὀθωμανοὺς Τούρκους.

            Ἀποδείχτηκε ὅτι οἱ Παλαιολόγοι εἴχανε δίκιο. Καὶ ἀπόδειξη μπορεῖ νὰ θεωρηθεῖ τὸ ὅτι, ἐνῶ, ὅταν τὸ 1205 μπῆκαν οἱ Φράγκοι στὴν Πελοπόννησο, τὴν κατέκτησαν σχεδὸν ὅλη μέσα σὲ 100 μέρες, οἱ Τοῦρκοι, ἀφότου, λίγα χρόνια μετὰ τὸ πάρσιμο τῆς Πόλης, κατέλαβαν τὸν Μυστρᾶ, ποτὲ μὰ ποτὲ δὲν μπόρεσαν νὰ  παγιώσουν τὴν κυριαρχία τους στὸν Μωριά. Ὁ Γέρος ὑπῆρξε σαφέστατος: «εἴχαμε πόλεμο παντοτινὸ μὲ τοὺς Τούρκους», ἔγραψε στὰ Ἀπομνημονεύματά του. Αὐτὸν τὸν παντοτινὸ πόλεμο τὸ Ἑλληνικὸ Ἔθνος τὸν χρωστάει στοὺς Ἀρβανίτες (καθὼς καὶ στοὺς σλαβικοὺς πληθυσμοὺς τῆς νότιας Πελοποννήσου, ποὺ τόσο ὡραῖα περιέγραψε ὁ Ἄγγελος Τερζάκης στὴν Πριγκηπέσσα Ἰζαμπώ).

            Καί, βέβαια, δὲν ἦταν μόνο αὐτό. Ὅλη ἡ ναυτικὴ ἐποποιία τοῦ 1821 ὀφειλόταν σὲ Ἀρβανίτες, δηλαδὴ Ἀλβανούς. Οἱ Ὑδραῖοι καὶ οἱ Σπετσιῶτες Ἀρβανίτες ἤτανε, ἀλβανικὰ μιλοῦσαν καί, ὅταν δεκαετίες πολλὲς μετὰ τὴν Ἐπανάσταση τοῦ 1821, προσπάθησαν νὰ μάθουν αὐτοὺς τοὺς ἐκπληκτικοὺς ναυτικοὺς νὰ μιλᾶνε ἑλληνικά, ἡ ἀπάντηση ἦταν κεραυνοβόλα: Τσὲ θότ, ρέ; (= Τί λέει αὐτός, ρέ;). Ἀρβανίτες, δηλαδὴ Ἀλβανοί, ἦταν καὶ οἱ Σουλιῶτες καθὼς καὶ οἱ κάτοικοι τῆς Ἀττικῆς, ἀπὸ τοὺς ὁποίους μάλιστα δόθηκε τὸ ὄνομα Πλάκα στὸν πυρήνα τῆς παλιᾶς Ἀθήνας. Τὸ «πλάκα», πράγματι, δὲν ἔχει καμία σχέση μὲ «πλάκες», «τσιμεντόπλακες» κ.λπ. Εἶναι λέξη ἀλβανικὴ καὶ σημαίνει «παλιός»/  «παλιά»:  Πλάκα δηλαδή, στὰ ἀλβανικά, εἶναι ἀκριβῶς ἡ Παλιὰ Ἀθήνα. Καὶ ἐπειδή, τέλος, οἱ Ἀλβανοὶ σπανίως ἀλλάζουν τοπωνύμια, δηλαδὴ ὅπου πηγαίνουνε δίνουν τὸ ὄνομα τοῦ τόπου ἀπὸ ὅπου κατάγονται, βρίσκει κανεὶς Μενίδι καὶ στὴν Αἰτωλοακαρνανία καὶ στὴν Ἀττική, Μάτι καὶ στὴν Ἀλβανία καὶ στὴν Ἀττική, Μαλακάσα τὸ ἴδιο, Σούλι τὸ ἴδιο κ.λπ., κ.λπ.  

            Τότε γιατί πρέπει νὰ διαμαρτυρηθεῖ κανεὶς γιὰ τὴν ἵδρυση Ἀλβανικοῦ Σχολείου στὸν Βόλο;

            Γιὰ τὸ ἑξῆς: Οἱ Ἀλβανοὶ/Ἀρβανίτες ποὺ ἀπὸ τὰ τέλη τοῦ Μεσαίωνα συνέρρευσαν στὸν ἑλλαδικὸ χῶρο, παρὰ τὸ ὅτι μιλοῦσαν ἀλβανικά, ποτέ τους δὲν εἴχανε αἴσθηση ἐθνικῆς διαφορᾶς τους ἀπὸ τοὺς αὐτόχθονες. Ὁ Μιαούλης π.χ., ὁ Μπότσαρης, οἱ Σπετσιῶτες, οἱ ἀγρότες τῆς Ἀττικῆς καὶ τῆς βορειοανατολικῆς Πελοποννήσου αἰσθάνονταν πλήρως ἐνταγμένοι στὸ Ἑλληνικὸ Ἔθνος – καὶ παντοῦ καὶ πάντοτε τὸ ἀπέδειξαν. Στὸ πρὶν ἀπὸ τὴν περίοδο τοῦ ΠΑΣΟΚ, τῶν Χηνοφώτηδων καὶ τῆς Ν.Δ. Πολεμικὸ Ναυτικό μας κυκλοφοροῦσε ἀνέκδοτο ποὺ ὡς ἐν ἀναγλύφῳ ἀπεικόνιζε τὴν κατάσταση αὐτή: Κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ Β΄ Παγκόσμιου πόλεμου, οἱ ἀνώτατοι ἀξιωματικοὶ  τοῦ Πολεμικοῦ Ναυτικοῦ, ὅποτε συνεδρίαζαν στὴν Ἀλεξάνδρεια, προκειμένου νὰ μὴ καταλάβει ὁ ἑλληνομαθὴς Ἄγγλος ἀξιωματικὸς ποὺ ὑποχρεωτικῶς παρακολουθοῦσε τὶς συνεδριάσεις τους, τί λέγανε, μιλοῦσαν μεταξύ τους… ἀλβανικά. Ὅλοι τους, πράγματι, ἦταν ἀπὸ τὴν Ὕδρα, τὶς Σπέτσες ἤ, ἔστω, τὴν Κούλουρη καὶ τὰ ἀλβανικὰ ἦταν ἡ μητρική τους γλῶσσα. Ἧταν ὅμως Ἕλληνες, γιατὶ ἔτσι ἔνοιωθαν καί, κυρίως, τὸ ἀπέδειξαν.

            Τὸ Σχολεῖο ὅμως ποὺ πάει νὰ γίνει στὸν Βόλο θὰ ἐπιφέρει ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετο ἀποτέλεσμα. Καλλιεργώντας, πράγματι, εἰδικὰ σὲ αὐτοὺς τοὺς καιρούς, ὁπότε ἡ Ἑλλάδα φαίνεται νὰ πηγαίνει γιὰ διάλυση, ἀλβανικὴ ἐθνικὴ συνείδηση στοὺς μαθητές του, θὰ τοὺς μετατρέψει –σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς Ἀρβανίτες τοῦ Μεσαίωνα καὶ τῶν Νεοτέρων Χρόνων- σὲ στοιχεῖα διαλυτικὰ τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους. Θὰ μποῦμε δηλαδὴ σὲ μιὰ κατάσταση τριβῆς, τὸ μόνο ἀποτέλεσμα τῆς ὁποίας θὰ εἶναι ἡ ἐπιτάχυνση τῆς πτώσης τοῦ σημερινοῦ Ἑλληνισμοῦ. Καὶ τί θὰ μπορεῖ νὰ πεῖ κανείς; Ὅτι ἡ γενεσιουργὸς προσωπικότητα τοῦ ἀλβανικοῦ ἐθνικισμοῦ, ὁ Κωνσταντῖνος Χριστοφορίδης (Konstandin Kristoforidhi) ἦταν Ἕλληνας; Ποιὸς θὰ τὸν πιστέψει – μέσα στὸν ζόφο τῆς άγραμματοσύνης ποὺ καταθλιπτικῶς καλύπτει τὴν τωρινὴ Ἑλλάδα;

            Ἄς τὸ ξαναποῦμε: Ἐὰν ἄνοιγε ἕνα ἐκπαιδευτικὸ ἵδρυμα μὲ σκοπὸ τὴ μελέτη καὶ -ἔστω- διάδοση τῆς ἀρβανίτικης γλώσσας καὶ φολκλὸρ στὴν Ἑλλάδα, αὐτὸ θὰ ἤτανε πολὺ ὡραῖο. Τὸ σχολεῖο τοῦ Βόλου ὅμως δὲν θὰ κάνει αὐτό: θὰ καλλιεργεῖ ἀλβανικὴ ἐθνικὴ συνείδηση στοὺς μαθητές του μὲ σκοπὸ τὴν ὁλοένα καὶ ταχύτερη καταστροφὴ τῆς ἑλληνικῆς ἐθνικῆς συνείδησης καὶ τὴ συνακόλουθη διάλυση αὐτοῦ ποὺ ἔχει ἀπομείνει ἀπὸ τὸ Ἑλληνικὸ Κράτος.

            Καί, ἐπιπλέον, διερωτᾶται κανείς: Μὲ ποιὸ δικαίωμα ἀνοίγει τέτοιο σχολεῖο; Τὰ ξένα σχολεῖα στὴν Ἑλλάδα εἶναι ἤ μειονοτικὰ ἤ, σαφῶς, ξένα. Ἀλβανικὴ μειονότητα στὴν Ἑλλάδα δὲν ὑφίσταται· ἐὰν δὲ εἶναι ξένο, τί πάει νὰ κάνει ἀκριβῶς στὶς ἡμέρες μας; Καὶ τοῦτο, διότι πολὺ δύσκολα θὰ βρεθεῖ Ἕλληνας ἤ, ἔστω, «Ἕλληνας» γονιὸς νὰ στείλει τὸ παιδί του σὲ ἀλβανικὸ σχολεῖο ὅπως π.χ. θὰ τὸ ἔστελνε στὴ Γερμανικὴ Σχολή, στὴ Λεόντειο – ἀκόμη καὶ σέ κάποιο ἀπὸ τὰ Ἀμερικανικὰ Κολλέγια. Θὰ ἀπευθύνεται, κατὰ συνέπεια, σὲ ἀλβανάκια μὲ ἕνα σκοπὸ καὶ μόνο: ὁριστικῶς νὰ ἀποτρέψει τὴν ἀφομοίωσή τους στὸ ἑλληνικὸ περιβάλλον ὅπου ζοῦν.

            Καὶ ταῦτα μὲν οὕτως ἐχέτω. Τὸ ζήτημα τώρα εἶναι γιατί στὸν Βόλο, ὅπου, σύμφωνα μὲ ὅ,τι εἶναι σήμερα γνωστὸ τοὐλάχιστον, δὲν ὑπάρχει ἀριθμὸς Ἀλβανῶν ἐπήλυδων ἀνώτερος ἀπὸ ἐκείνους διαβιοῦν στὶς ὑπόλοιπες περιοχὲς τῆς ἑλληνικῆς ἐπικράτειας. 

Β΄

Γιὰ τὴν ὀρθὴ ἀπάντηση στὸ ἐρώτημα: «γιατί στὸν Βόλο», πρέπει νὰ ληφθεῖ ὑπόψη μιὰ βασικὴ ἀρχὴ τῆς ζωῆς στὴν ἑλληνικὴ ἐπαρχία:

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ, ΕΑΝ ΔΕΝ ΤΟ ΘΕΛΕΙ Ο ΤΟΠΙΚΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

Τὸ καταλάβατε; Τοὐλάχιστον ἠθικὸς αὐτουργὸς τῆς ἵδρυσης τοῦ ἐν Βόλῳ ἀλβανικοῦ σχολείου εἶναι ὁ Μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ἰγνάτιος. Αὐτὸ εἶναι βέβαιο· ἡ δική μου, προσωπικὴ αἴσθηση ἐπιπλέον εἶναι πὼς συνέβαλε ἀποφασιστικὰ στὴ «δημιουργία» του.

            Ὁ κ. Ἰγνάτιος εἶναι προσωπικότης ἰδεῶν προοδευτικῶν καὶ φιλελεύθερων. Ἔχει κάνει μάλιστα καὶ «Ἀκαδημία»  στὴν ὁποία συσπειρώνει πρόσωπα ἀνάλογων ἀντιλήψεων. Αὐτὸ ἐν ὀλίγοις σημαίνει ὅτι γύρω του κινοῦνται καὶ ὑπὸ τὴν αἰγίδα του δροῦν ἄνθρωποι τοὐλάχιστον ἢ ἐν πολλοῖς ἄθεοι. Καὶ ἔτσι, χάρη στὸν κ. Ἰγνάτιο ἀκόμη μία φορὰ ἐπαληθεύεται τὸ πρὸ πολλοῦ λεχθέν: Ἡ Ἐκκλησία συστηματικῶς συνεργάζεται μὲ τοὺς ἐχθροὺς τοῦ Χριστοῦ. Ἂς δεῖ κανεὶς ποιοὶ συμμετέχουνε σὲ αὐτὴν τὴν «προοδευτικὴ καὶ δημοκρατικὴ» Ἀκαδημία καὶ στὸ φτερὸ θὰ κατανοήσει τὴν ὀρθότητα τῶν ὅσων γράφω ἐδῶ.

            Στὸν Βόλο, βέβαια, βρίσκεται καὶ ὁ πυρήνας τοῦ πανεπιστημίου Θεσσαλίας ποὺ δρᾶ περίπου ὡς παράρτημα τῆς Φιλοσοφικῆς Σχολῆς τοῦ πανεπιστημίου Ἀθηνῶν.  Ξέρετε ποιοὺς ἐννοῶ… καὶ ἐὰν δὲν ξέρετε, πολὺ εὔκολα μπορεῖτε νὰ τοὺς μάθετε. Καὶ κανεὶς  δὲν ἐπιχειρεῖ νὰ τοὺς θίξει, διότι -ὅλα κι ὅλα!- τοὺς προστατεύει ὁ Σεβασμιώτατος.

            Πίσω ὅμως ἀπὸ τὸν ἐν λόγῳ Σεβασμιώτατο Δημητριάδος κ. Ἰγνάτιο βρίσκεται σύμπασα ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἑκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ἡ ὁποία Ἱερὰ Σύνοδος συνεχῶς κατακρίνει τὸν κ. Ἰγνάτιο καὶ τοὺς ὁμοίους του, ἀλλὰ ποτὲ δὲν παίρνει κάποιο μέτρο ἐναντίον του.

            Ἐνῶ π.χ. κάποιον ἄλλον Μητροπολίτη, ὁ ὁποῖος δὲν ἦταν μόνο Ὀρθόδοξος ἀλλὰ καὶ Χριστιανός, συστηματικῶς καὶ θεαματικῶς τὸν ἐπαινοῦσε, μὰ σιωπηρὰ τὸν «παραμέρισε» καὶ μάλιστα ἐν ριπῇ ὀφθαλμοῦ. (Ὅσοι ἔχουν ἀσχοληθεῖ μὲ τὶς «ἐξελίξεις» τῶν ἐθνικῶν μας θεμάτων κατὰ τὶς τελευταῖες δεκαετίες, ἀμέσως θὰ καταλάβουνε τί ὑπαινίσσομαι. Καὶ περισσότερα δὲν μπορῶ νὰ πῶ, διότι πραγματικὰ διαβιοῦμε ὑπὸ καθεστὼς αὐθεντικῶς δημοκρατικό…)

     φωτογραφία

      

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply