Ὁ δεσμοφύλαξ…

Γιά ποιόν λόγο θά μποροῦσε νά ὑπάρξῃ ἕνας δεσμοφύλαξ; Μήπως γιά νά κρατᾶ σέ καταστολήν τόν φυλακισμένο; Καί ποιός εἶναι ὁ δικός μας δεσμοφύλαξ, ἐάν φυσικά ὑπάρχῃ;
Μήπως εἶναι ὁλόκληρος ὁ δημόσιος φορέας;

Ὁ δημόσιος φορέας θεωρητικῶς ὑπάρχει  γιά νά ἐξυπηρετήσῃ τίς δημόσιες ἀνάγκες. Δῆλα δὴ τὶς δικές μας. 
Νὰ περιφρουρῇ τὴν τάξιν καὶ τὰ σύνορα, νὰ προασπίζῃ τὰ ἤθη καὶ τὰ ἔθιμα, νὰ τὰ διδάσκῃ, ἀλλὰ κυρίως νὰ μεριμνᾶ ὥς τὲ νὰ ἐξακολουθῇ ἡ καλή του λειτουργία. Δῆλα δὴ νὰ φροντίζῃ νὰ ὑπάρχουν πάντα ἄξιοι καὶ ἱκανοὶ διάδοχοι.  
Κι ὅμως…
Ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετον συμβαίνει… Ὄχι μόνον ἐδῶ… Παντοῦ στὸν πλανήτη.

Φωνάζουμε γιὰ τὶς ἀτασθαλίες, γιὰ τὶς κλοπές, γιὰ τὶς μίζες, γιὰ τὰ φακελλάκια, γιὰ τὶς καταχρήσεις, γιὰ τὶς ἀσυδοσίες, ἐπιθυμῶντας νὰ καταστρέψουμε κάποιες φορὲς ἀκόμη καὶ τὰ ἴχνη αὐτοῦ ποὺ μᾶς καταδυναστεύει.
Εἶναι ὅμως ὁ πραγματικός μας ἐχθρός ὁ δημόσιος φορέας ἤ μήπως ὁ πραγματικός μας ἐχθρός χρησιμοποιεῖ τόν δημόσιον φορέα ὥς δεσμοφύλακά μας;

Ἐὰν ἐξετάσουμε κάθε του ἔκφρασιν, θὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς οὐδέποτε ὁ δημόσιος φορέας, δῆλα δὴ τὸ κράτος, μερίμνησε νὰ μᾶς κάνῃ ἀξίους, ἱκανοὺς κι ἀνδρείους. Πάντα τὸ ἐνδιέφερε νὰ ἐπιτρέπῃ στὴν ἀνομία νὰ ὑπάρχῃ, πρὸ κειμένου νὰ ὑπάρχῃ καὶ τὸ ἴδιο.
Μὰ ἕνας ἀνδρεῖος, πράγματι ἀνδρεῖος, δὲν καταδέχεται νὰ χρωστᾷ. Ἤ δὲν καταδέχεται νὰ μὴν συμμετέχῃ στὰ κοινά! Ἤ δὲν καταδέχεται νὰ πάρῃ προμήθειες ἀπὸ δημόσια ταμεῖα. 
Δὲν καταδέχεται νὰ κλέψῃ. Νὰ πῇ ψέμματα. Νὰ καταπατήσῃ τοὺς γύρω του!
Ἕνας ἀνδρεῖος θὰ πολεμήσῃ γιὰ τὸ δίκαιον ἔως ἐσχάτων. Θὰ πολεμήσῃ καὶ στὴν μάχη ἔως ἐσχάτων. Θὰ πολεμήσῃ ἀκόμη καὶ τὴν μικρὴ ἀνομία, πρὸ κειμένου νὰ προστατεύσῃ καὶ νὰ προασπίσῃ τὸν συμπολίτη του, τὸν φίλο, τὴν οἰκογένεια. 
Ὁ συμπολίτης ὅμως δὲν εἶναι ἄγνωστος. Εἶναι συμπολεμιστής, σύμμαχος, συνεταῖρος. Εἶναι κι αὐτὸς ἀνδρεῖος κι ὄχι ῥεμάλι τῆς κοινωνίας ἤ ξεπεσμένος συγγενὴς κάποιου «ἀριστοκράτου»… (Κατὰ τὸ «περασμένα μεγαλεῖα καὶ διηγώντας τὰ νὰ κλαῖς…»)
Συνολικῶς, ἕνας ἀνδρεῖος οὐδέποτε θὰ ἐπέτρεπε στὸν ἑαυτόν του καὶ στὸν διπλανό του νὰ διαβιῇ ὥς παράσιτον. 
Θὰ τιμοῦσε διαρκῶς τὸ δίκαιον, τὸ ἠθικόν, τὸ νόμιμον.
Ὄχι τὸ νόμιμον ποὺ γνωρίζουμε. Τὸ πραγματικὸν νόμιμον. Αὐτὸ ποὺ προάγει τὸν Ἄνθρωπο καὶ τὰ ἔργα του!

Ὅμως σὲ κάθε πλευρὰ τοῦ πλανήτου, καὶ ἰδίως ἐδῶ, ὁ ἀνδρεῖος, ὁ καλὸς κι ἀγαθός, εἶναι παράδειγμα πρὸς ἀποφυγήν σήμερα. Τίθεται σὲ ἀχρηστεία καὶ περιθωριοποιεῖται. Δὲν τοῦ ἐπιτρέπεται νὰ δράσῃ οὔτε νὰ ἐκφρασθῇ.
Κι ἀκριβῶς ἐκεῖ ὑπεισέρχεται ὁ παράγων δημόσιος φορέας, σὲ κάθε του ἔκφρασιν. 

Ἐὰν ξεκινήσουμε ἀπὸ τὴν παιδική μας ἡλικία, στὰ σχολεῖα μας, διαπιστώνουμε πὼς τὰ παιδιὰ δὲν ἐκπαιδεύονται. Ἀποκοιμίζονται. Οὐσιαστικῶς ἀποκόπτονται ἀπὸ τὴν Φύσιν τους καὶ ὁδηγοῦνται στὴν ἀδιαφορία, στὸν ὠχαδελφισμὸ καὶ στὴν …παράνοια κάποιες φορές. 
Φθάνουν λίγο πρὶν τὴν ἐνηλικίωσιν, σὲ κατάστασιν πανικοῦ συνήθως,  νὰ ἀναζητοῦν τρόπους ἐπαγγελματικῆς ἀποκαταστάσεως, τὶς περισσότερες φορές, εὐτυχῶς ὄχι πάντα, καταπατῶντας τοὺς γύρω τους, τὰ δικαιώματά τους καὶ τὸ ὡραῖον.
Ἡ ἠθικὴ δὲν διδάσκεται ὡς ἀρετὴ παρὰ μόνον ἀπὸ κάποιους ῥομαντικούς, σχεδὸν ἀκραίους.
Ἀλλὰ κι ὅταν διδάσκεται,  ἀκόμη χειρότερα, εἶναι κατακερματισμένη, φιλτραρισμένη, μισακή….

Ὁ ἕνας θεωρεῖ πὼς ἠθικὸν εἶναι τὸ δίκαιον τοῦ ἐργάτου. Ὁ ἄλλος τὸ δίκαιον τοῦ ἐπιχειρηματίου. Ὁ παρ’ ἄλλος τὸ δίκαιον τοῦ ἀναρχικοῦ, τοῦ ἀριστεροῦ, τοῦ δεξιοῦ, τοῦ ΛΑΘΡΟμετανάστου, τοῦ …. Τῶν πάντων. Οὐδεῖς ὅμως καταφέρνει νὰ ἀντιληφθῇ τὸ συνολικὸν δίκαιον, ποὺ θὰ ἱκανοποιῇ ὅλες τὶς κοινωνικὲς δομές, τῆς συγκεκριμένης κοινωνίας. Ὄχι κάποιας ἄλλης.  
Ὄχι διότι δὲν ὑφίσταται ὥς ἔννοια, ἀλλὰ διότι ἡ σκέψις μας ἔχει κατακερματισθεῖ ἐν τελῶς. Ἔχουμε χάσει τὴν ἱκανότητα νὰ ἀντιλαμβανόμεθα τὸ Ὅλον καὶ βλέπουμε μόνον μέρη του, συνήθως ἐλάχιστα τμήματα τοῦ συνόλου. 

Ὡς ἐνήλικες, στὴν δουλειά μας, ἀποδεικνύουμε καθημερινῶς τὸ ἐὰν εἴμαστε χειρότεροι ἤ καλλίτεροι ἐλέφαντες ἀπὸ τοὺς γύρω μας. Μία κατάστασις συγκρίσεως, ποὺ ὅμως δὲν βασίζεται στὴν ἀξιοκρατία καὶ στὴν ἠθική, παρὰ μόνον στὶς καλὲς γνωριμίες συνήθως. Ἄχρηστοι, ἀνέντιμοι, ἄπληστοι διαβιοῦν πλουσιοπάροχα καὶ οἱ ἄλλοι, αὐτοὶ ποὺ ἀξίζουν τὶς περισσότερες φορές, φυτοζωοῦν, αὐτοκτονοῦν ἤ καὶ δολοφονῶνται. 

Ὁ δημόσιος φορέας, τὸ κράτος, δὲν εἶναι γιὰ γκρέμισμα. Ἤ τοὐλάχιστον εἶναι γιὰ γκρέμισμα, ἀλλὰ ὑπὸ ὅρους. Οὐσιαστικῶς εἶναι  γιὰ ἀναμόρφωσιν μόνον. 
Χρειάζεται νὰ ἀλλάξουν τὰ πάντα. Νὰ λειτουργήσῃ ἡ ἀξιοκρατία καὶ τὸ ἦθος, Νὰ ἐλέγχεται ὁ καθεῖς, γιὰ τὴν κάθε του πράξιν, ἔως τῆς στιγμῆς ἐκείνης ποὺ νέες φουρνιὲς νέων ἀνθρώπων θὰ ἀναλάβουν τὰ ἡνία.

Δῆλα δὴ τὸ Ἄλφα καὶ τὸ Ὠμέγα μίας πολιτείας πρέπει νὰ εἶναι ἡ παιδεία της. Αὐτὴ ποὺ θὰ παράγῃ διαρκῶς νέους ἀνθρώπους ποὺ δὲν θὰ διαπραγματεύονται ἀλλὰ θὰ πράττουν τὸ ὀρθὸν καὶ τὸ δίκαιον, διότι θὰ ἔχουν ἀντιληφθεῖ πὼς κάτι τέτοιο εἶναι μονόδρομος.

Σήμερα, ἀπὸ τὰ σχολεῖα ἔως τὸν στρατό, ὁ κάθε κρατικὸς λειτουργὸς δουλεύει μόνον γιὰ νὰ ἀλλοιώνῃ τὴν ὅποιαν ἰδιαιτέραν εὐφυΐα τῶν παίδων, τῶν νέων καὶ τῶν ἐνηλίκων. Περιφρουρεῖ συνειδητότατα τὰ ἀφεντικά του καὶ ἀρνεῖται νὰ ξεχωρίσῃ καὶ νὰ γίνῃ ὑπόδειγμα. (Πλὴν σπανίων ἐξαιρέσεων πάντα!)  Ἄλλως τέ, γιατί νά γίνῃ ὑπόδειγμα σέ μίαν κοινωνίαν ποὺ ἐπικρατεῖ καί βασιλεύει ὁ χειρότερος; 

Τὸ μεγαλύτερον ἅλμα λοιπὸν ποὺ ἔχουμε νὰ κάνουμε, τὸ μεγαλύτερον καὶ σημαντικότερον βῆμα μας ὥς κοινωνία, εἶναι ἡ ἀλλαγὴ τῆς βάσεως. Τῆς παιδείας. Νὰ πάψουμε νὰ παράγουμε φθηνὰ στρατιωτάκια, τσιράκια κατὰ μίαν ἔννοιαν τῶν κρατούντων. Σὲ κάθε μας τομέα. 

Ναί, ἀλλά πῶς θά μπορέσουμε νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό τήν ὑπάρχουσα μόλυνσιν, ἡ ὁποία ἔχει ἁπλώσει παντοῦ τήν σαπίλα της; Εἶναι δυνατόν νά πατήσουμε ἕνα κουμπί καί νά ἐξαφανισθῇ διά παντός τό ἁμαρτωλόν παρελθόν μας; Οἱ ἐκπρόσωποί του; Οἱ προασπιστές του;
Ὄχι φυσικά, ὑπὸ τὶς παροῦσες συνθῆκες. Θὰ ἦταν γελοῖον ἄλλως τὲ νὰ πιστεύουμε σὲ κουμπιά, ἐὰν ἀπὸ πίσω δὲν ἔχουμε φροντίσει νὰ δομήσουμε ἐκεῖνες τὶς ἀπαραίτητες βάσεις, πρὸ κειμένου νὰ τὰ πιάσουμε ὅλα ἀπὸ τὴν ἀρχή. 
Ὅμως, ἐδῶ ποὺ ἔχουν φθάσει οἱ ἀκρότητες, εἶναι πλέον ἀναμενόμενον νὰ συμβῇ ταχύτερα ἡ μεγάλη ἐκείνη ἀνατροπή, ἡ ὁποία θὰ ὁδηγήσῃ στὴν καταστροφὴ τοῦ ὑπάρχοντος τοπίου. (Ναί, κάποιοι ἐνοχλοῦνται… Ἀλλὰ εἴπαμε.. Γιὰ νὰ φτιάξῃς σπίτι πρῶτα πρέπει νὰ φτιάξῃς γερὰ θεμέλια… Κι αὐτὸ κάνουμε τώρα. Σκάβουμε γιὰ νὰ στήσουμε θεμέλια!) 

Ἔχουμε δρόμο φυσικὰ γιὰ τὴν ἐπομένη ἡμέρα. Μακρύ, δύσκολο καὶ ὀδυνηρό. Ὅμως, ὅπως ἡ γέννα φέρνει τὴν νέα ζωή, ἀφήνοντας ἐλεύθερο νὰ κυλᾷ τὸ αἷμα,  ἔτσι κι ἐμεῖς τώρα, κυοφοροῦμε τὸ νέο σπλᾶχνο ποὺ θὰ ἀλλάξῃ, τὴν δομὴ τῶν πάντων. 
Χρειαζόμαστε χρόνο… Καὶ τὸν ἔχουμε. Θὰ ἔλθουν ὅλα στὴν ὤρα τους… Δίχως καθυστέρησιν.
Ἔτσι κι ἀλλοιῶς τώρα πιὰ ὅλος ὁ πλανήτης ἐργάζεται γιὰ τὴν ἀπελευθέρωσιν τοῦ Ἕλληνος…
Δὲν ἀργεῖ…

Φιλονόη.

Υ.Γ.1. Ἡ κάθαρσις γινόταν εἶτε μὲ τὸ ὔδωρ εἶτε μὲ τὸ αἷμα. Ἀκόμη καὶ σήμερα, σὲ κάποιες τοπικὲς κοινωνίες μας, ἡ κάθαρσις ἔρχεται μέσα ἀπὸ τὸ αἷμα. Δὲν μποροῦμε πλέον νὰ τὸ ἀποφύγουμε! 

Υ.Γ.2. Σήμερα ἔμαθα πὼς ἀκόμη ἕνας φίλος μου ξενιτεύεται. Ἴσως εἶναι καλλίτερα… Ἐδῶ μόνον ἀδιέξοδα ὑπῆρχαν. Ἐκεῖ ἴσως εὕρῃ περισσότερες εὐκαιρίες. Μόνον ποὺ πολὺ φοβᾶμαι πὼς τελικῶς οἱ καλοί, οἱ λίγοι καλοὶ καὶ πραγματικῶς ἀνδρεῖοι, φεύγουν. Δὲν θὰ εἶναι ἐδῶ γιὰ τὴν μεγάλη ἡμέρα τῆς ἀπελευθερώσεως. Τότε ποὺ ὁ δεσμοφύλαξ θὰ ἀλλάξῃ ῥόλον, κι ἀπὸ κακοποιὸς θὰ γίνῃ φρουρὸς τοῦ Ἀνθρώπου!

Υ.Γ.3. Ἔχω γράψει ἀρκετὲς φορὲς γιὰ τοὺς δεσμοφύλακές μας. Σαφῶς καὶ δὲν εἶναι μόνον ὁ δημόσιος φορέας, ἀπὸ τὴν κορυφὴ ἔως τὰ νύχια του… (καὶ τὰ μύχια του…) Εἶναι κι ἄλλοι ἀπὸ πίσω του, ἀπὸ ἐπάνω του, ἀπὸ τὸ πλάι…  Πάρα πολλοί… Ἀκόμη κι ἐμεῖς τέτοιοι γίναμε…
Ἀλλὰ ὅλα αὐτὰ εἶναι πλέον σὲ κατάστασιν ἀποσυνθέσεως.

 φωτογραφία

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply