Ἀφαίρεση καὶ διαίρεση τοῦ Ἑλληνισμού.

Τοῦ Σαράντου Καργάκου 

Ἀφαίρεση καὶ διαίρεση τοῦ Ἑλληνισμού.

Θαρρῶ ὅτι ὁ Ἕλληνας (ὄχι Ἕλλην) τοῦ παρόντος κακοῦ, ψυχροῦ κι ἀνάποδου καιροῦ μας ἀπὸ τίς τέσσερεις κλασσικὲς πράξεις τῆς ἀριθμητικῆς ἔχει ἰδιαίτερη ἐπίδοση μόνον σὲ δυὸ: Τὴν ἀφαίρεση καὶ τὴ διαίρεση.

Στὴ διαίρεση βέβαια ἀρχαιόθεν εἶχε ἐπίδοση. Γι’ αὐτὸ ἡ ἑλληνικὴ ἱστορία, καλῶς ἐξεταζομένη, εἶναι κατὰ κύριο λόγο πόλεμοι Ἑλλήνων ἐναντίον ἄλλων Ἑλλήνων. Ἡ διαίρεση κατὰ πόλεις, κατὰ φυλές, κατὰ τόπους, κατὰ τάξεις, κατὰ αἱρέσεις, κατὰ ἀθλητικὲς προτιμήσεις (προχείρως θυμίζω τὴ Στάση του Νίκα), κατὰ δόγματα καὶ κόμματα εἶναι ἱστορικὸ πεπρωμένο μας.

Τὸν Ἑλληνισμὸ τῆς Μεγάλης Ἑλλάδος (ποὺ ἦταν μεγαλύτερος ἀπὸ αὐτὸν τῆς μητροπολιτικῆς) χρησιμοποίησαν ὡς πειραματόζωο οἱ Ρωμαῖοι γιὰ νὰ ἐφαρμόσουν τὴν πολιτική του divide et regna. Κι ἀφοῦ πέτυχαν στὸ πρῶτο πείραμα, τὸ ἐπεξέτειναν καὶ στὸν ὑπόλοιπο Ἑλληνισμό.
Ἄς μὴ σταθοῦμε στὴ διαίρεση σὲ Ἑνωτικοὺς καὶ Ἀνθενωτικοὺς χάρη στὴν ὁποία ἔγινε ὁ Μεχμὲτ Β’ πορθητὴς τῆς Βασιλεύουσας. Ἄς μὴν κολλήσουμε στὴ «δολερὴ διχόνοια», ὅπως τὴν λέει ἐξορκιστικὰ ὁ Σολωμός, ἐξ αἰτίας τῆς ὁποίας παρὰ λίγο νὰ σβήσει ἡ ἐπαναστατικὴ φλόγα τοῦ ’21. Ἄς μὴν ἀναξέσουμε πληγὲς γιὰ τὸν ἐπάρατο διχασμὸ ποὺ ἔφερε τὸν ὄλεθρο στὸν ἑλληνικὸ στρατὸ καὶ στὸν μικρασιατικὸ Ἑλληνισμό. Ἄς ξεφύγουμε καὶ ἀπὸ τὸν τελευταῖο «ὀκρυόεντα ἐπιδήμιο πόλεμο», ὅπως θὰ ἔλεγε καὶ ὁ Ὅμηρος, ποὺ προκάλεσε τόσες συμφορές, ὑλικὲς καὶ ἠθικές, ὅσες κανεὶς ἄλλος πόλεμος. Ἄς ξεχάσουμε ἀκόμη καὶ τὴν πρόσφατη διαίρεση σὲ «μνημονιακοὺς» καὶ «ἀντιμνημονιακούς».
Ἄς τὰ ξεχάσουμε γιὰ λίγο αὐτά, καὶ ἂς ἔλθουμε στὰ τωρινά, ὅπου ὅλο ἀλλάζουμε καὶ ὅλο βουλιάζουμε. Δὲν ἀρκεῖ ἡ κομματικὴ διαίρεση, προστίθεται καὶ ἡ τοπικὴ: οἱ πάνω καὶ οἱ κάτω Ἕλληνες. Καὶ κάποιοι κρανιόκενοι ρίχνουν τὸν σπόρο τῆς διαιρέσεως, προπαγανδίζοντας – κυρίως μέσῳ τοῦ διαδικτύου – τὴν αὐτονόμηση διαφόρων ἑλληνικῶν περιοχῶν. Δὲν παραβλέπω τὸ ἐνδεχόμενο ἑνὸς ἐσωτερικοῦ σπαραγμοῦ ἀλλὰ ἁπλῶς ἀπορῶ: Ἔτσι διχασμένοι θὰ ἀντιμετωπίσουμε τίς προκλήσεις τοῦ παρόντος καὶ τοῦ μέλλοντος;

Βεβαίως οἱ κυβερνήσεις παίρνουν – κακῶς κάκιστα – μέτρα κακά, ἀλλὰ εἶναι λόγος αὐτὸς νὰ γινόμαστε κι ἐμεῖς κακοὶ καὶ νὰ βλέπει ὁ ἕνας τὸν ἄλλο μὲ φονικὸ μάτι; Ἄς προσέξουμε τὴν ὁδήγησή μας, τὸ βάδισμά μας, τὴ συμπεριφορά μας. Σκυθρωποί, βλοσυροί, «μούρτζουφλοι» κυκλοφοροῦμε ἕτοιμοι νὰ τραβήξουμε μαχαίρι. Πετάξαμε στὰ σκουπίδια τὸ χαμόγελο. Οἱ μόνοι ποὺ χαμογελοῦν εἶναι κάποιοι Ἰνδοὶ καὶ Πακιστανοὶ στὰ «φανάρια» καὶ στὰ βενζινοπωλεία…..!

Κι ὡς νὰ μὴν ἔφθανε ἡ διαίρεση, προστέθηκε κατὰ τὰ τελευταῖα χρόνια καὶ ἡ «ἄθλησή» μας στὴν ἀφαίρεση. Ἀφοῦ δὲν προσθέσαμε καμμιὰ καινούργια δάφνη στὸ ἐνεργητικό μας-πέρα ἀπὸ κάποιες ἀθλητικὲς-ἀφαιροῦμε τίς δάφνες ἀπὸ τὸ παρελθόν μας. Τὰ σπουδαιότερα κεφάλαια –καὶ κεφάλια τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας ἔχουν μπεῖ στὸ στόχαστρο κάποιων θαμνώδους ἀναστήματος ἱστορικῶν καὶ κάθε λογῆς διανοητῶν. Τίποτε ὄρθιο στὸν τόπο αὐτό! Τίποτε ποὺ νὰ ἐμπνεύσει στοὺς νέους τὸ πάθος γιὰ μιὰ ἀνώτερη ζωή. Ὁ φθόνος πρὸς τοὺς μεγάλους τῆς ἱστορίας διατηρεῖ τοὺς μικρούς του παρόντος, ὅπως ὁ πάγος διατηρεῖ τὸ κρέας.

Ἐπειδὴ κινούμεθα σήμερα μὲ ἄξονα τὸ μηδέν, μηδενίζουμε καὶ τὸ χθές. Πόσο ξέρουν τὰ σύγχρονα παιδιὰ τὴν ἐποποιία τοῦ 1912 – 1913, τὸ ἔπος τοῦ ’40 – ’41 (δὲν μιλῶ γιὰ τὴν πολυβασανισμένη Ἀντίσταση γιατί ἔγινε μεγάλη «σπέκουλα» πάνω σ’ αὐτὴ), ἢ πόσα ξέρουν γιὰ τὰ παιδιὰ τῆς ΕΟΚΑ;

Oι εἰκονοκλάστες τοῦ παρόντος ἐφαρμόζουν μιὰ συνταγὴ κομψότητας: Ντύνονται καλά, ὅταν ξεγυμνώνονται πολύ. Κι ἀφοῦ γυμνώσαμε τὸν ἑαυτό μας ἀπὸ κάθε ἀξία ἠθικὴ καὶ πνευματικὴ (τὰ πανεπιστήμιά μας ὁδεύουν πρὸς τὸν πάτο), ξεγυμνώνουμε καὶ τίς ἀξίες ἢ τοὺς ἀξίους του παρελθόντος. Νὰ τοὺς φέρουμε ὅλους καὶ ὅλα στὰ δικά μας θαμνώδη μέτρα. Δὲν θέλουμε ὑψηλόκορμα δέντρα. Κι ἂν κάποτε φυτρώσει κάποιο, προσπαθοῦμε νὰ τὸ μαράνουμε ἢ νὰ τὸ κόψουμε.

Ὁ ἑλληνικὸς λαὸς ἔχει ἕνα μεγάλο προνόμιο: Ἕνα ὡραῖο μέλλον πίσω του. Μέλλον, εἶχε πεῖ ὁ Οὐγκώ, εἶναι τὸ παρελθὸν ποὺ μπαίνει ἀπὸ ἄλλη πόρτα. Ἡ νέα γενιά, ἂν θέλει νὰ βαδίσει σωστά, ἂς κλείσει τ’ αὐτιὰ στὶς σειρῆνες τοῦ μηδενισμοῦ, ποὺ μὲ κάθε τρόπο κατεδαφίζουν τοὺς γίγαντες τοῦ χθὲς γιὰ νὰ μὴ φαίνονται τὰ νανικὰ ἀναστήματα αὐτῶν ποὺ διαφεντεύουν πνευματικὰ καὶ πολιτικὰ τὸ σήμερα. Ὅταν κάποιοι βγάζουν τίς δάφνες ἀπὸ τοὺς μεγάλους του χθές, αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι προστίθενται στὸ δικό τους κεφάλι.

Δημοσίευσις στὴν Ἐφημερίδα Ἑστία (Παρασκευὴ 31 Αὐγούστου 2012)

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply