Νά ἦταν σάν ἄλλοτε;

Πρὶν ἀπὸ 72 χρόνια, κάποιοι καθημερινοὶ ἄνθρωποι, ντύθηκαν στὸ χακὶ καὶ τράβηξαν γιὰ τὸ μέτωπο.
Ἤταν χάραμα… Χειμώνας βαρὺς ἔμπαινε… Ἄφηναν καὶ τὶς ζωές τους πίσω…
Ἄλλοι τὴν μάνα τους, ἄλλοι τὸ νεογέννητο παιδί τους, ἄλλοι τὴν ἀρραβωνιαστικιά…
Ὅλοι κάτι ἄφηναν…

Οἱ μεγαλύτεροι τοὺς κορόιδευαν… Ἔβλεπαν στὰ πρόσωπά τους ἄμαθα παιδιά, βολεμένα, ἀνίκανα γιὰ πόλεμο.
Κι ὅμως, αὐτὰ τὰ παιδιά, ἰδίως αὐτὰ τὰ παιδιὰ τῶν πόλεων, τὰ καλοζωισμένα καὶ διόλου ἀνήσυχα γιὰ τὰ κοινά, πολὺ σύντομα ἀπέδειξαν πὼς ὄχι μόνον δὲν ἦταν ἄχρηστοι κι ἀνίκανοι, ἀλλὰ πολὺ γρήγορα ξεκίνησαν νὰ γράφουν ἕνα νέο ἔπος…
Τὸ ἔπος τῆς Ἀλβανίας…

Σὰν σήμερα ξεκίνησε πρὸ 72 ἐτῶν νὰ γράφεται μία μοναδικὴ σελίδα στὴν ἱστορία μας…
Μία σελίδα ποὺ κάποιοι προσπάθησαν νὰ τὴν ξεσκίσουν, νὰ τὴν ἀλλοιώσουν, νὰ τὴν μικρύνουν…
Βαθειὰ μέσα μας ὅμως ὅλοι, ἄλλοι ἀπὸ ἔνστικτο κι ἄλλοι ἀπὸ ἀνάγκη, ξέρουμε….
Ἐὰν δὲν ἦταν ἐκείνη τὴν στιγμὴ μπροστάρης μας ἕνας ἱκανότατος ἄντρας, τίποτα ἀπὸ ὅσα γνωρίζουμε δὲν θὰ συνέβαιναν.

Δὲν θὰ ὑπῆρχαν πολεμοφόδια. Τὸ ἁπλούστερον ἀλλὰ τόσο ἀναγκαῖον. Δὲν θὰ εἶχαν γεμίσει μῆνες πρὶν ἀποθῆκες μυστηκές, δὲν θὰ εἴχαμε στὸ μέτωπο στήσει τόσα φυλάκια, δὲν θὰ εἴχαμε κἄν ἐπιστράτευσιν…
Ἐὰν αὐτὸς ὁ κοντούλης καὶ χοντρούλης δικτάτωρ δὲν εἶχε λάβει τὰ μέτρα του, δὲν θὰ εἶχαμε προωθημένες ἐφεδρεῖες τόσο κοντὰ στὸ ἄναμμα τοῦ πυρός.
Δὲν θὰ ὑπῆρχε ἐξοπλισμὸς σὲ ὅπλα. Δὲν θὰ εἶχαν ἐκπαιδευθεῖ, ἐκ περιτροπῆς οἱ περισσότεροι, χειριστές τους. Δὲν θὰ εἴχαμε ἕναν Κατσιμῆτρο στὸ μέτωπο.
Δὲν θὰ εἴχαμε οὔτε κἄν προλάβει νὰ ἀντισταθοῦμε καλὰ καλά, διότι ἡ ὑπεροπλοία τῶν ἀντιπάλων μας ἦταν τέτοια, ποὺ ἐὰν δὲν ὑπῆρχε ὅλη αὐτὴ ἡ ὑποδομή, ἡ ἀντίστασις θὰ ἦταν πολὺ δύσκολη. Ἔως κι ἀκατόρθωτος.

Λίγες ἡμέρες πρὸ τοῦ τελεσιγράφου τῶν Ἰταλῶν, ὁ Ἰωάννης Μεταξᾶς ἐξομολογήθῃ στὴν Λέλα Μεταξᾶ πὼς τώρα ἦταν ἔτοιμος.
Ποιός ἦταν ἔτοιμος; Ὁ λαός μας;
Ὄχι φίλοι μου. Ὁ λαός μας δὲν εἶχε ἰδέα!
Πάντα ὁ λαός μας, ὅταν εἶχε ἕνα ἱκανὸ ἡγέτη, τὸν ἀκολουθοῦσε μὲ ἐμπιστοσύνη. Ἀλλὰ σὲ αὐτὴν τὴν περίπτωσιν δὲν εἶχε καμμίαν ἰδέα! Ἀκόμη καὶ τὴν βύθισιν τοῦ καταδρομικοῦ «Ἕλλη» κατάφερε ἡ τότε προπαγάνδα νὰ τὴν ἀποκόψῃ ἀπὸ τοὺς Ἰταλούς. Ἄγγλοι εἶπαν… Ἀτυχία ξαναεῖπαν… Σιωπὴ μετά…
Δὲν ἔπρεπε νὰ ξέρῃ κανεῖς! Μὰ κανεῖς!
Διότι ὅποιος ξέρει μιλᾶ… Κι ὅταν μιλᾶς ἀκούγεσαι.. Καὶ γύρω τριγύρω ἦταν σκορπισμένοι ῥουφιάνοι καὶ κατάσκοποι…
Πῶς λοιπόν νά μάθαινε ὁ λαός;
Ἐξακολουθοῦσε τὴν ζωή του δίχως νὰ τρέχῃ τὸ ὁ,τιδήποτε….

Ἔως τῆς στιγμῆς ποὺ ξημέρωσε ἡ 28η Ὀκτωβρίου.

Τότε τὰ πάντα ἄλλαξαν!
Ὅλη αὐτὴ ἡ ἔντασις ποὺ συσσωρευόταν γιὰ μῆνες στὴν σκέψιν ὁλίγων, μεταμορφώθηκε σὲ ἐνέργεια, σὲ δύναμι, σὲ ὁρμὴ καὶ ξεχύθηκαν ὅλοι οἱ ἁπλοῖ ἄνθρωποι στοὺς δρόμους γιὰ νὰ ὑμνήσουν τὴν μεγάλη στιγμή.
Ἀκόμη κι ὁ Ζαχαριάδης, στὴν πρώτη του ἐπιστολή, ἀπὸ τὶς φυλακές, ζήτησε ἀπὸ κάθε Ἕλληνα νὰ πολεμήσῃ κατὰ τοῦ φασισμοῦ. (Δὲν ἔχει σημασία ἐὰν μετὰ τοῦ τράβηξε τὸ αὐτὶ τὸ κόμμα καὶ τὰ μπάλωσε… Ἡ ἀρχικὴ ἀντίδρασις μετρᾶ!)

Οὐποτε ἤμασταν λαὸς πολεμοχαρής. Λαὸς εἰρηνικὸς ἤμασταν πάντα.
Μόνον ποὺ ἤμασταν κι ἐτοιμοπόλεμοι… Ἀναγνωρίζαμε τὴν ἀνάγκη τῆς ἐτοιμότητος κι ἔτσι  ποτὲ δὲν φοβηθήκαμε τὰ πολεμικὰ ἔργα…
Ἔτσι καὶ τότε…
Τὸ γλέντι ποὺ ξεκίνησε στοὺς δρόμους δὲν ἔγινε διότι χαιρόμασταν γιὰ τὴν ἔναρξιν τοῦ πολέμου…
Εἴχαμε ἀνοικτοὺς λογαριασμοὺς μὲ τοὺς Λατίνους κι ἔπρεπε νὰ τοὺς ἀποδείξουμε πὼς αὐτὸ ποὺ γνώριζαν τελείωσε… Ἔμεινε γιὰ πάντα πίσω….

Σήμερα ὅμως;
Τί θά μπορούσαμε νά ποῦμε σήμερα γιά τούς νέους μας καί γιά τήν ἀντιμετώπισιν τῶν καταστάσεων πού βιώνουμε; Διατηροῦν τό ἀνάλογον  σθένος ἤ εἶναι σκέτο …χαλβάδες; Ἤ ἀκόμη κι ἀνθέλληνες.
Σήμερα λείπει ὁ ἡγέτης… Αὐτὸ τὸ ἀναγνωρίζουμε ὅλοι μας…
Γιὰ τὴν ἀκρίβεια, δὲν ἔχει ἔλθει ἡ ὤρα του νὰ ἐμφανισθῇ.  (Διὀτι οὐδέποτε στὶς δύσκολες ὥρες μας ἔλειψε ἡγέτης!!!)
Εἶναι ἄλλα σημαντικότερα ποὺ πρέπει νὰ γίνουν… Κι αὐτὰ ἀφοροῦν στὸ μέσα μας… Ὄχι στὸ ἔξω μας…
Σήμερα, ἐὰν κυττάξουμε μὲ προσοχὴ γύρω μας, θὰ διαπιστώσουμε πὼς οἱ περισσότεροι νέοι μας ζοῦν μέσα στὴν κραιπάλη, τὴν ἀσυδοσία καὶ τὴν σαχλαμάρα… Ὅπως ἀκριβῶς ζοῦσαν καὶ πρὸ 72 ἐτῶν δῆλα δή!
Σήμερα θὰ διαπιστώσουμε μίαν ἄρνησιν νὰ ἀσχοληθοῦν μὲ τὰ κοινά… Ὅπως δῆλα δὴ συνέβαινε καὶ πρὸ 72 ἐτῶν!
Σήμερα ἔχουμε ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὶς ἔννοιες Πατρίς, Οἰκογένεια, Ἀρχές, Ἀξίες, Ἔθνος, Ταὐτότητα…. Ὅπως δῆλα δὴ καὶ πρὸ 72 ἐτῶν! Ἀκριβῶς τὸ ἴδιο συμβαίνει καὶ σήμερα, μόνον λίγο πιὸ προσαρμοσμένο στὶς ἀνάγκες τῆς ἐποχῆς. 

Γνωρίζω πὼς ὅλοι μας εἴμαστε κουρασμένοι.
Κάποιες στιγμὲς ἴσως νὰ αἰσθανόμαστε καὶ λίγο …γερασμένοι!
Ἤ κι ἀπελπισμένοι!
Ὅμως δὲν εἶναι ὧρες γιὰ τέτοια…
Ἐμπρός μας ἀνοίγεται ἕνας ἄγνωστος δρόμος….
Ἕνας πόλεμος!
Εἴμαστε στὰ προεόρτιά του!
Δὲν γίνεται νὰ κάνουμε πίσω…

Οἱ ἄνθρωποι ἀπὸ τὴν ἀνάγκη ὠθοῦνται σὲ μεγάλα ἔργα…
Καὶ ἡ ἀνάγκη ἔφθασε… Μία ἀνάσα ἀπέχει!
Ἐκεῖ θὰ μᾶς δοῦμε κι ἐκεῖ γιὰ μίαν ἀκόμη φορὰ θὰ θαυμάσουμε τὰ ὅσα θὰ συμβοῦν…
Ἕνα νέο ἔπος καλούμαστε νὰ γράψουμε…
Δὲν ἔχει σημασία ἐὰν τὸ βλέπουμε ἤ ὄχι… Θὰ ἀναγκαστοῦμε!
Καὶ θὰ τὸ γράψουμε…

Τί λοιπόν νά ἀλλάξουμε;
Νά ἦταν σάν ἄλλοτε ἡ ἐποχή μας; Ἡ ἐποχή τῆς ἀνδρείας, τοῦ θάρρους καί τῶν ἡρώων;
Μὰ ἔχουμε στὸ γονίδιόν μας γραμμένη μὲ ἀνεξίτηλα γράμματα τὴν ἀνδρεία, τὸ θάρρος καὶ τὸν ἡρωϊσμό…
Συβαρίτες δὲν ἔχουμε ἀκόμη γίνει…
Κρατᾶμε…
Κι ὅσο κρατᾶμε, ἄς μὴν μᾶς φοβόμαστε!
Θὰ τὸν περάσουμε κι αὐτὸν τὸν σκόπέλο μὲ τὸν τρόπο ποὺ ἐμεῖς ξέρουμε!

Μὲ τὴν νίκη!

Φιλονόη.

Υ.Γ. Ὁ Ἰωάννης Μεταξᾶς ἔγραφε πὼς θὰ νικήσουμε… Καὶ νικήσαμε… Ναί, νικήσαμε! Ὅπως καὶ τώρα θὰ νικήσουμε! Μόνον ποὺ αὐτὴν τὴν φορὰ δὲν θὰ μᾶς τὴν «φέρουν» ἀπὸ τὴν ἀνοικτὴ πόρτα τῶν συμμάχων οἱ Γερμανοί! Τοὺς ἔχουμε ὑπολογίσει!

 φωτογραφία

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply