Ἔθνος μακαρίων…

Έχουμε την ευτυχία να ανήκουμε σ’ ένα Έθνος ευτυχισμένο! Γιατί μειδιάτε ειρωνικά; Θα μου πείτε ότι βρήκα την πιο ταραγμένη χρονική περίοδο να το επισημάνω. Ακριβώς γι’ αυτό το κάνω. Γιατί σε ήρεμες περιόδους ο καθένας θα το έβρισκε φυσική απόληξη της ζωής του. Λοιπόν, ο Έλληνας είναι μακάριος. Βγάζουμε κάποια ταραχή πάντα στην επιφάνεια κι από κάτω κρύβουμε τη χαρούμενη ξενοιασιά μας. Αν, κατά σύμπτωση, δεν έχουμε μια ταραχή προσωπική, αρπαζόμαστε από μια εθνική κρίση ή από μια του διεθνούς προσκηνίου.Έτσι, για να μη μείνουμε χωρίς προσχήματα…

του Στέλιου Συρμόγλου

 

Αν υπάρχει κάποια δυστυχία, αυτή είναι η διαφωνία για τους τρόπους και τους δρόμους πρός την ευτυχία. Δηλαδή, η ανώδυνη δυστυχία. Ας αρχίσουμε αρνητικά. Από το τι δεν μας λείπει. Μας λείπει το Κοινοβούλιο; Όχι. Έχουμε, επομένως , δημοκρατία ουσίας. Αν δεν είχαμε, κάποιος πολιτικός τουλάχιστον θα το φώναζε. Μας λείπει το ενδιαφέρον των κομμάτων; Δεν βλέπετε; Σκυταλοδρομία γίνεται, ποιός θα μας ΣΩΣΕΙ με την απαρέγκλιτη εφαρμογή των όρων του μνημονίου, που ήδη συμφωνήθηκαν ερήμην του λαού. Άλλωστε, η αποστολή του λαού, για τους “εργάτες” της πολιτικής αποτελεσματικότητας, είναι ο λαός να περιπέσει σ’ ένα είδος υστερικής αδιαφορίας ή ακόμη και ευφορίας, την περίφημη “belle Indiference”, χωρίς να ασχολείται με τα…ανούσια και τα επώδυνα της πολιτικής, που απαιτουν εργώδη προσπάθεια από τους πολιτικούς, που ξέρουν να διαπλέκονται, να συμβιβάζονται, να επιδίδονται σε ρεμούλες και κομπίνες, να εκμαυλίζουν συνειδήσεις και να περιχαρακώνουν το ήθος μ’ ένα πλέγμα αναπόδραστης διαφθοράς…

Αν πάρουμε, για παράδειγμα, τα αγαθά του δημοσίου πλούτου (λέμε τώρα…), βλέπουμε ότι στο παρελθόν από όλες τις πλευρές της εξουσίας ο αγώνας γινόταν με την πλέον δυνατή ταχύτητα να μας τα μοιράσουν, με συνέπεια να…θλίβεται η πλουτοκρατία της χώρας και οι Λυμεώνες του κρατικού χρήματος, για τις φιλολαικές αποφάσεις των κυβερνήσεων. Δεν λέω τίποτα καινούργιο. Απλώς τα αθροίζω.

Εν τη παλάμη και ούτω βρήσωμεν ή στην αργκό, ρίχτα. Πέσε. Το ψωμί, η ελευθερία και η παιδεία δεν είναι πράγματα που προσφέρονται μια και έξω. Δίνονται εξακολουθητικά. Βέβαια, μας ενδιαφέρει ο ρυθμός. Ε, ας μην κολλάμε στο ρυθμό. Σκεφθείτε ότι έχουμε την ελευθερία να μιλάμε, να γράφουμε, να φωνάζουμε. Και μην μένετε στα χθεσινά “σιδερόφρακτα” μέτρα για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου. Επεβλήθηκαν για το καλό μας… Τι θα γινόταν, δηλαδή, αν μας δινόταν η δυνατότητα να χειροκροτήσουμε τους παρελαύνοντες εντός του ορατού μας πεδίου; Ξέραμε ότι η παρέλαση διεξαγόταν ομαλώς και ασφαλώς πρός τέρψιν των οφθαλμών των επισήμων. Μην έχουμε και υπερφίαλες απαιτήσεις…

Σκεφθείτε ότι μπορούμε να διαψεύδουμε αύριο, όσα λέμε σήμερα. Πρωταθλητές σ’ αυτό το “ευγενές” άθλημα ο πρωθυπουργός με τις… ελκυστικές έως διαστροφικής σύλληψης δηλώσεις του, που διαχέουν ποιητικό μελοδραματισμό και μας δίνουν την ευκαιρία να προβληματιστούμε ισορροπούντες μεταξύ γελοιότητας και φρενοπάθειας… Συναθλητές του Αντώνη Σαμαρά στους βερμπαλισμούς ορισμένοι υπουργοί παραγωγικών υπουργείων, κάποιοι βουλευτές που περιφέρουν τη γελοιότητά τους από τηλεοπτικό παράθυρο σε τηλεοπτικό πάνελ, αλλά και η αξιωματική αντιπολίτευση, που φαίνεται να πορεύεται χωρίς πυξίδα, θυμίζοντας την περιπέτεια του Χριστόφορου Κολόμβου… Δεν μας λείπει, λοιπόν, ούτε η διασκέδαση!

Μερικοί, βέβαια, αυτή την πρακτική των πολιτικών το αποκαλούμε ασυνέπεια κα ανακολουθία. Είναι γιατί παίρνουμε την κακή πλευρά. Έχει και η ελευθερία χιούμορ.. Δεν είναι…σοβαρή και κατσουφιασμένη. Η ευτυχία πάλι θέλει ένα αίσθημα ανοχής και γενναιοψυχίας. Αλλά αυτά πληρώνονται ακριβά. Μα ζητάμε το ακριβότερο: Την ευτυχία. Φτηνά θα την πληρώσουμε; Το κακό μας είναι ότι φανταζόμαστε τα πράγματα με έναν τρόπο προσωπικό και ιδανικό. Αυτά, όμως, έχουν τον τρόπο τους. Εδώ σημειώνεται μια απόκλιση από την ευτυχία μας. Είναι λάθος ματιά; Ας διορθώσουμε τα μάτια μας!

Και φτάσαμε στο “δεν υπάρχουν λεφτά, ούτε για σάλιο…”. Και είναι αλήθεια αδιαπραγμάτευτη για τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών. Κι όμως, υπάρχει χρήμα που κυκλοφορεί από την άλλη κατηγορία των “μακαρίων” Ελλήνων. Και δεν αναφέρομαι στους “Ελληνες” της αμφιλεγόμενης για λόγους ευεξήγητους λίστας Λαγκάρντ. Αναφέρομαι στους άλλους, που δεν είναι καθόλου λίγοι. Όλοι αυτοί που εξακολουθούν να γεμίζουν χωρίς σκέψη το ρεζεβουάρ των ακριβών αυτοκινήτων τους, που συχνάζουν στα διάφορα in στέκια της Αθήνας και στις life style συγκεντρώσεις της κακόγουστης “γκλαμουριάς” και συμβάλλουν στην άγρια κατανάλωση ανθέων στις πίστες των μπουζουκομάγαζων. Εκπρόσωποι αυτών των…μακαρίων Έλλήνων οι γνωστοί από τις τηλεοπτικές τους εμφανίσεις καταγέλαστοι βουλευτές, εκπρόσωποι ενός βοθροειδούς πολιτικού συστήματος.

Τελικά τι μας σώζει; Το σύστημα των “μακαρίων” και της πολιτικής , δεν μας σώζει. Η πολιτική πρακτική εξυπηρετεί απλώς τη…μακαριότητά μας. Η Εκκλησία σώζει τις ψυχές μας, αν και πολλοί δεν ενδιαφέρονται για τη σωτηρία της ψυχής τους…

Άρα δεν μας σώζει τίποτα. Να γιατί ακόμα είμαστε ευτυχισμένο έθνος οι Έλληνες. Με τόση φαγωμάρα, με τόση προπαγάνδα των μεν κατά των δε, με τόσες δοκιμές στου κασιδιάρη το κεφάλι, με τόση απουσία πολιτικής, με τα πιο ανάλγητα και αντιλαικά οικονομικά μέτρα, με τόση διάβρωση, με τόση εξαχρείωση των δημοκρατικών θεσμών και πολιτική ανελευθερία, χορεύουμε άνετα γύρω από την ανοιγμένη καταπακτή. Όσοι πέφτουν, κηρύσσονται αγνοούμενοι. Όσοι μένουν, χορεύουν ασταμάτητα. Έχουμε και την πολυτέλεια των πλέον ακραίων δηλώσεων και εκδηλώσεων. Ωραία περνάμε. Τι άλλο θέλουμε; Τις τελευταίες δεκαετίες μάλιστα αν αγνοείς και τα όσια του Γένους είσαι και προοδευτικός.

Το κράτος δουλεύει απλά. Κάνουμε ό,τι μας αρέσει. Και το εντοπίζει, βέβαια, έστω κι αν δεν το γράφει ο νόμος, το προσυπογράφει η νοοτροπία του. Έχουμε το δικαίωμα να αρνούμαστε τους θεσμούς, αφού τους καταπατούν οι εκπρόσωποί τους. Να ξελακώνουμε την παράδοση και να τη θάβουμε, να πλουτίζουμε (ναί ακόμα και τώρα ανθεί ο πλουτισμός με την ανεξέλεγκτη αισχροκέρδεια…), να ψηφίζουμε ό,τι θέλουμε ή να νομίζουμε ότι ψηφίζουμε ό,τι θέλουμε, να αποκαλούμε τους αρχαίους ( αν και αρχιτέκτονες του λόγου, της πολιτικής, του ανθρωπιστικού ιδεώδους και της τέχνης) οπισθοδρομικούς. Με μια σπαθιά να μην αφήνουμε τίποτα όρθιο, απαλλαγμένοι από κάθε αίσθημα ευθύνης και ενοχής. Ποτέ παλιότερα δεν είχαμε αυτό το δικαίωμα. Κι ό,τι είχαμε ίσως νομικά, δεν μας το επέτρεπε το ύψος, το ήθος, η νοοτροπία του συνόλου των Ελλήνων.

Τώρα όλα μας επιτρέπονται. Για προσέξτε κάτι: Μας επιτρέπεται το δικαίωμα να γκρεμίζουμε ως αβδηρίτες…Δεν μας επιτρέπεται η δυνατότητα να κτίζουμε. Όλα δεν μπορούμε να τα έχουμε, θα μου αντιτάξετε. Αν για όσα δεν έχουμε δεν είμαστε ευτυχισμένοι, τότε ας σταματήσουμε το γκρέμισμα και ας κτίσουμε τη δυνατότητα. Αλλιώς, ή κάνουμε ως ηλίθιοι τον ευτυχισμένο ή πιστεύουμε πώς στους ηλιθίους η ευτυχία δεν είναι ούτε φυσικό, ούτε ηθικό δικαίωμα!

πηγη

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply