«Ἐτοῦτος ὁ λαὸς γονατίζει μόνον ἐμπρὸς στοὺς νεκρούς του…»!

29η Ὀκτωβρίου 1941. Πενῆντα ἢ ἑξῆντα ἀνάπηροι, μὲ τὰ πόδια ἢ τὰ χέρια κομμένα, ἄλλοι μὲ τὰ καροτσάκια των καὶ ἄλλοι μὲ τὶς πατερίτσες των, ἐνεφανίσθησαν ἐμπρὸς εἰς τὸ Μνημεῖον τοῦ Ἀγνώστου Στρατιώτου… 

Οἱ καραμπινιέροι, οἱ ὁποῖοι ἐφρουροῦσαν ἀκόμη ἐκεῖ, ἀπεπειράθησαν εἰς τὴν ἀρχὴν νὰ τοὺς ἐμποδίσουν. Ἀλλ’ ἦτο τόσον ἐπιτακτικὴ καὶ περιφρονητικὴ ἡ χειρονομία, μὲ τὴν ὁποίαν οἱ ἐπί κεφαλῆς ἀνάπηροι τοὺς διέταξαν -ναί, τοὺς διέταξαν!- νὰ παραμερίσουν, ὥστε ὑπεχώρησαν καὶ τοὺς ἄφησαν νὰ περάσουν… 

Οἱ ἀνάπηροι ἐσχημάτισαν ἡμικύκλιον γύρω ἀπὸ τὸ Μνημεῖον καὶ τρεῖς ἐπροχώρησαν διὰ νὰ καταθέσουν ἕνα ἀπέριττον δάφνινον στέφανον. Ὁ ἕνας ἐκ τῶν τριῶν ἀναπήρων, ποὺ μόλις κατῴρθωνε νὰ βαδίσῃ μὲ τὰ «ξυλοπόδαρά» του, ἐστάθη εἰς προσοχὴν καὶ εἶπε: «Νεκροί ἥρωες, ἀδέλφια μας,Έχουμε πολλὰ νὰ σᾶς ποῦμε… Ἀλλὰ καταλαβαίνετε ὅτι, μὲ τὶς σημερινὲς συνθῆκες, αὐτὰ ποὺ θέλουμε νὰ σᾶς ποῦμε δὲν μποροῦμε νὰ τὰ ποῦμε δυνατά… Ἐσεῖς, ὅμως, δὲν ἔχετε ἀνάγκη ἀπὸ φωνὲς καὶ λόγια γιὰ νὰ μᾶς καταλάβετε… Ἀκοῦστε τί ἔχουμε νὰ σᾶς ποῦμε:…»
Ἐδώ ἐσώπασε διὰ δύο λεπτὰ καὶ μία νεκρικὴ σιγὴ ἐπεκράτησε κατὰ τὴν συνταρακτικὴν αὐτὴν σκηνήν…

Ἔπειτα, κατέληξεν ἁπλά:

«Τώρα, σᾶς εἴπαμε ὅ,τι θέλαμε νὰ μάθετε… 
Εἴμαστε βέβαιοι, ὅτι μᾶς νοιώσατε…»

Ποτὲ ἄλλοτε δὲν ἐλέχθησαν ὡραιότερα λόγια ἐνώπιον τοῦ Ἐθνικοῦ Μνημείου, ἀπὸ ἐκεῖνα ποὺ ΔΕΝ ἤκουσαν αὐτιὰ θνητῶν τὸ πρωινὸ τῆς 29ης Ὀκτωβρίου 1941…

(ἀπὸ τὸ Χρονικὸ 1940-1944 τῶν Α. καὶ Κ. Κύρου)

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply