Σὲ λίγο ἔτσι θὰ εἶναι ὅλα….

Περιμένοντας γιὰ κάποιαν ὑπόθεσίν μου, εὑρέθην σὲ μία πλατεία γιὰ λίγο. Καθισμένη σὲ ἕνα παγκάκι ἐδιάβαζα, πρὸ κειμένου νὰ περάσῃ ἡ ὥρα. 
Ἐμπρός μου ἐσταμάτησε ἕνα μηχανάκι μὲ ἕνα ζευγάρι. Τὸ ζευγάρι κατέβηκε καὶ ἐστάθη λίγα μέτρα ἐμπρός μου συζητῶντας.
Στὴν ἀρχὴ δὲν ἔδωσα σημασία ἀλλὰ κάποιαν στιγμὴ άπὸ ἀφηρημάδα μᾶλλον, ἐκύτταξα πρὸς τὸ μέρος τους καὶ διεπίστωσα πὼς εἶχαν βάλει ἀνάμεσά τους ἕνα σακκουλάκι μὲ ἡλιόσπορα, τὰ ὁποία τραγάνιζαν ἀλλὰ τὰ φλούδια τὰ ἐπέταγαν στὶς πλᾶκες τῆς πλατείας.  
Ἀρχικῶς δὲν ἐμίλησα ἀλλὰ ἄρχισα νὰ τοὺς παρατηρῶ μὲ προσοχή.  Ἤθελα νὰ μὲ δοῦν ποὺ τοὺς ἔβλεπα, ἀλλὰ ἦταν ἀποῤῥοφημένοι ἀπὸ τὰ δικά τους….
Λίγην ὥρα ἀργότερα μία ὁδοκαθαρίστρια ἐπέρασε καὶ ἔτρεξα νὰ τὴν προλάβω. Τῆς ὑπέδειξα τὸ σημεῖον ποὺ ἐστέκετο τὸ ζευγάρι καὶ μὲ ἐκύτταξε παραξενεμένη. Δὲν τὴν ἐνδιέφερε… Εἶχε τελειώσει ἡ βάρδια της…
Ἄφησε τὸν τροχήλατο κάδο δίπλα σὲ ἕνα δένδρο, τὸν ἔδεσε μὲ μίαν ἁλυσίδα καὶ ἐξεκίνησε γιὰ νὰ φύγῃ.
Εἶχα ἐκνευρισθεῖ…

Ἅρπαξα τὴν σκούπα καὶ τὸ φτυάρι (φαράσι ἦταν ἀλλὰ ὁμοίαζε μὲ φτυάρι) καὶ  ἐκινήθην ἐπιδεικτικῶς, μὲ τὸ βιβλίο μου κάτω ἀπὸ τὴν μασχάλη, πρὸς τὸ ζευγάρι. 
Δὲν ἠνοχλήθησαν στὸ ἐλάχιστον.  (Μόνον ἡ ὁδοκαθαρίστρια πῆγε κάτι νὰ πῇ ἀλλὰ ἔπαυσε σαστισμένη…) Ἐκκούπιζα τὰ φλούδια καὶ ἐξακολουθοῦσαν τὴν κουβέντα τους, σὰν νὰ μὴν ὑπῆρχα. 
Οὔτε κἄν τὰ πόδια τους ἐτράβηξαν ἐμπρὸς στὴν ὁρμὴ τῆς σκούπας, ἐξακολουθῶντας νὰ μασσουλοῦν τὰ ἡλιόσπορα καὶ νὰ πετοῦν τὰ φλούδια στὶς πλάκες…

Εἶναι ἴσως ἡ πρώτη φορὰ ποὺ δὲν ὁμίλησα, ἀναφορικῶς μὲ κάτι ποὺ μὲ ἐνόχλησε πάρα πολύ. Ἔπραξα… Ἀλλὰ μᾶλλον πρὸς τὴν λάθος κατεύθυνσιν… Ἔπρεπε ἴσως νὰ πιάσω τὴν σκούπα καὶ νὰ τοὺς κυνηγήσω…
Ἐσυνειδητοποίησα πὼς αὐτὸ τὸ ζευγάρι, καθῶς καὶ χιλιάδες ἄλλοι συμπολίτες μας, θεωροῦν ὑποχρέωσιν τοῦ κάθε ὁδοκαθαριστοῦ νὰ τρέχῃ πίσω τους καὶ νὰ μαζεύῃ τὶς κοπριές τους.
Ἐσυνειδητοποίησα πὼς ἔχουμε γίνει ἀπίστευτα κι ἀπόλυτα βρωμιάρηδες, ἔν ᾦ παραλλήλως ἀξιώνουμε ἀπὸ τὴν πολιτεία νὰ ἀναλάβῃ τὶς δικές μας ὑποχρεώσεις κι εὐθύνες. 
Ἐσυνειδητοποίησα πὼς αὐτὸ τὸ κατάντημα εἶναι σήμερα τὸ Ἑλλαδοκαφριστάν, τὸ ‘Ραγιαδιστάν, τὸ Τιποτιστάν….
Κι αὐτὸ ἐπὶ τέλους πρέπει νὰ παύσῃ…
Ἴσως γιὰ ἐτοῦτο νὰ μὴν ὁμίλησα.

Κάποτε, σὲ μίαν παραλία, εἶχα μαζέψει δεκάδες σακοῦλες, ποὺ τὶς ἐγέμισα μὲ σκουπίδια, κατάλοιπα ἑνὸς ἀνυπάρκτου πολιτισμοῦ.
Αὐτὸ τὸ ἔκανα γιὰ μερικὲς ἑβδομάδες, κάθε ἀπόγευμα, γιὰ ἀρκετὲς ὧρες… Ἔως τὴν στιγμὴ ποὺ ἐνύκτωνε.
Ὅταν ἐ τελείωσαν τὰ πολλὰ σκουπίδια ἀπεφάσισα νὰ μαζεύσω τὶς γόπες. Μπουκάλια ἄφθονα γύρω μας. Μᾶς τροφοδοτοῦσαν καθημερινῶς ὅλοι οἱ κάφροι ποὺ περνοῦσαν ἀπὸ τὴν παραλία.
Ἐμάζευσα λοιπὸν ἕνα μπουκάλι καὶ τὸ ἐγέμιζα γόπες. Χιλιάδες γόπες. Χιλιάδες ἐπικύψεις!  Ἀπροσδιόριστα συναισθήματα θυμοῦ… 
Ἦταν Κυριακή. Ἡ παραλία γεμάτη. Κι ἐγὼ πήγαινα ἀνάμεσα στὶς παρέες καὶ τοὺς ἐνοχλοῦσα μαζεύοντας γόπες… Καὶ τὶς δικές τους ἀλλὰ καὶ τῶν προηγουμένων….
Ξέρετε πιό ἦταν τό χειρότερο ὅλων;
Ὅταν πιὰ ἀπελπίσθηκα, διότι ἀπὸ τὴν μία ἐμάζευα ἐγὼ κι ἀπὸ τὴν ἄλλην ἐβρώμιζαν οἱ λουομένοι, ἔκατσα νὰ ξεκουρασθῶ. Καὶ τότε δύο παιδάκια, παιδάκια Ῥουμάνων, ὄχι Ἑλλήνων, ἔπιασαν τὸ μπουκάλι καὶ ἐξηκολούθησαν νὰ τὸ γεμίζουν. 
Τὴν ἐπομένη ἡμέρα ἡ παραλία ἦταν πάλι μέσα στὴν γόπα. Προσέφερα στοὺς γνωστούς μου καπνιστὲς ἀπὸ ἔνα μπουκάλι, πρὸ κειμένου νὰ τὸ χρησιμοποιήσουν ὥς στακτοδοχεῖο. Ξέρετε τί ἔκαναν; Ἐξηκολούθησαν νὰ πετοῦν τὶς γόπες τους στὴν ἀμμουδιά, ἐκτὸς μίας κυρίας ποὺ ἔφερνε τὸ δικό της στακτοδοχεῖο ἀπὸ ἐκείνην τὴν ἡμέρα καὶ μετά. 
Τί πρέπει λοιπόν νά σκεφθῶ γιά ὅλους αὐτούς;
Τί πρέπει νά σκεφθῶ γιά τό χθεσινό ζευγάρι;
Γιά τήν ὁδοκαθαρίστρια;

Τὸ μόνον ποὺ μπορῶν πλέον νὰ σκεφθῶ εἶναι πὼς εἴμαστε ἀπολύτως ἄξιοι τῆς Μοίρας μας!
Καὶ εἰλικρινῶς, ὅσο κυλᾶ ὁ καιρός, τόσο λιγότερο λυπᾶμαι!

Φιλονόη.

φωτογραφία

καὶ

φωτογραφία