Ἦτοι μὲν πρώτιστα Χάος γένετο…

φωτογραφία
Διάβαζα λοιπὸν μίαν ἐνδιαφέρουσα τοποθέτησιν ἀναφορικῶς μὲ τὸ Χάος, τὸν Ἔρωτα καὶ τὴν Γαία.

Πράγματι ὁ Ἡσίοδος μᾶς ἄφησε σπουδαία κληρονομιὰ γιὰ νὰ προβληματιζόμεθα, νὰ μαθαίνουμε καὶ νὰ γινόμεθα ὅλο καὶ καλλίτεροι.

Ὅμως σήμερα δὲν θὰ καταπιασθῶ μὲ τὴν «Θεογονία» καὶ τὸ «Ἔργα καὶ Ἡμέραι».
Σήμερα θὰ καταπιασθῶ μὲ τὸ …Σήμερα!

Θυμᾶμαι ποὺ πρὸ μηνῶν ἔγραφα γιὰ τὸ χάος μας, γιὰ τὴν ἀναμπουμπούλα ποὺ ἐντὸς της διαβιοῦμε, γιὰ τὴν χαοτικὴ κατάστασιν ποὺ ἐπικρατεῖ στὴν σκέψιν μας…. 
Εἶχα ἀναφερθεῖ ἐπίσης στὴν χαοτικὴ κατάστασι τῆς κοινωνίας μας, στὴν χαοτικὴ κατάστασιν τῶν συμπεριφορῶν μας, τῶν συναναστροφῶν μας, τῶν σκέψεών μας, τῶν σκοπῶν μας ἀλλὰ καὶ τῶν σχεδιασμῶν μας…
Γενικῶς πιστεύω πὼς τὸ χάος ἔχει ἀρχίσει νὰ καταλαμβάνῃ κάθε διάστασιν τοῦ βίου μας,
Κάποιους τοὺς τρομάζει. Κάποιους ἄλλους τοὺς κάνει νὰ χαμογελοῦν…
Κι ἐγὼ παρατηρῶ…

Ἐὰν ὅμως ἔχουμε χαοτικὲς τάσεις πολύ-ἐπίπεδες, τότε κάπου ἐδῶ γύρω πρέπει νὰ ὑπάρχῃ κι ὁ Ἔρως… Τὴν Γαία τὴν ἔχουμε..
Τόν Ἔρωτα ὅμως;

Πιστεύω πὼς κι αὐτὸ θὰ μᾶς ἀγγίξῃ σιγὰ σιγά.
Κι ὅταν ἀναφέρομαι στὸν Ἔρωτα δὲν ἔννοῶ τὰ σαλιαρίσματα ἤ τὸ σαρκικὸ πάθος ἤ τέλος πάντων κάτι ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ἐννοοῦμε ἐμεῖς σήμερα, ἀγνοῶντας τὴν πραγματικὴ σημασία τῆς λέξεως. Ἐννοῶ μόνον τὴν ἐνεργειακὴν ἐκείνη κατάστασιν ποὺ κάνει κάποιον νὰ ζῇ μαζύ του καὶ τελικῶς μὲ τὴν Ἑλλάδα.

Ἄς παραμείνουμε ὅμως στὸ χάος καλλίτερα. 
Πρῶτον λοιπὸν τῶν πάντων χάος ἐγένετο.
Δῆλα δὴ πρὶν ἀπὸ κάθε τὶ τὸ χάος ἔγινε.
Δῆλα δὴ γιὰ νὰ περάσουμε ἀκόμη καὶ στὴν ἁπλουστέρα γέννησιν, πρέπει νὰ περάσουμε ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ μέσα ἀπὸ τὸ χάος. Εἶναι φυσικὸς κανὼν αὐτός!

Γιατί τό ταὐτίζω μέ τό σήμερα καί τήν δική μας πραγματικότητα;
Ἐὰν ἀνατρέξουμε στοὺς φυσικοὺς νόμους καὶ μόνον, θὰ διαπιστώσουμε πὼς πράγματι, γιὰ νὰ ὑπάρξῃ ὁπουδήποτε γέννησις,  ἀπαραίτητον συστατικὸν εἶναι τὸ χάος. Ὀρθότερα, γιὰ νὰ ὑπάρξῃ ζωή, ἀπαιτεῖται μία χαοτικὴ κατάστασις, ἱκανὴ κι ἄξια νὰ προετοιμάσῃ ἐκεῖνες τὶς ἀπαραίτητες συνθῆκες, πρὸ κειμένου νὰ  μπορέσουμε νὰ περάσουμε στὴν ἐπομένη ἡμέρα. 
Διὀτι φίλοι μου αὐτὸ ποὺ πράγματι ἀναζητοῦμε, αὐτοὶ ποὺ ἐνδιαφέρονται κι ὄχι αὐτοὶ ποὺ ὑποκρίνονται πὼς ἐνδιαφέρονται, εἶναι κάποια βάσις. Κάποια ἀρχή. Κάποια νέα ματιὰ ἀντιμετωπίσεως τῶν πάντων.

Ὅλα ὅσα γνωρίζαμε ἔχουν καταῤῥεύσει ἤ καταῤῥέουν καὶ σὲ λίγο θὰ εἶναι σκόνη.
Κατὰ βάθος γνωρίζουμε πὼς δὲν χρειάζεται νὰ τὰ σώσουμε, διότι εἶναι ὀργανισμοὶ σάπιοι. Στὴν σαπίλα στέκεσαι ἀπέναντι μόνον μὲ πριόνι καὶ κόβεις. Κόβεις ἔως ἐκείνου τοῦ σημείου ποὺ δὲν θὰ ὑπάρχῃ πλέον σαπίλα καὶ ποὺ θὰ ἔχῃς ἀφήσει μόνον καθαρὸ κρέας. Μία διαδικασία ποὺ πονᾶ, ἰδίως ὅσο προχωρᾶ τὸ πριόνι, ἀλλὰ εἶναι ἀπαραίτητος ἐὰν θέλουμε κάτι νὰ σώσουμε ἀπὸ τὸ ὑγιειὲς τμῆμα τοῦ ὀργανισμοῦ!
Κι ἐμεῖς ὅπου κι ἐὰν κυττάξουμε, ὅπου κι ἐὰν στραφοῦμε, ὅπου κι ἐὰν ἐγγίξουμε διαπιστώνουμε πὼς κάτι καταῤῥέει διότι ἁπλῶς ἐδομήθη στραβά, σὲ ἀνύπαρκτα θεμέλια, ἔως σήμερα. 
Πασκίζουμε μὲ νύχια καὶ μὲ δόντια νὰ κρατήσουμε ζωντανὸ κάτι ποὺ ἀπέθανε κι ἔχουν ξεχάσει νὰ τοῦ τὸ ποῦν.
Ὅμως ἀπέθανε.  Εἶναι ἡ δική μας στάσις ποὺ καθυστερεῖ τὴν ἀπόφασιν. Ὄχι ὁ θάνατός του.

Ἀγαπῶ τὸν τόπο μου. Τοὺς ἀνθρώπους του. Καλούς, κακούς, στραβούς, ἰδίους… Ὅλους τοὺς ἀγαπῶ. Ἀκόμη καὶ τὰ χειρότερα τμήματα τῆς κοινωνίας μας, τοὺς βο(υ)λευτὲς καὶ τὰ τσιράκια τους, μαζὺ μὲ ὅλα τὰ κομματόσκυλά τους, τοὺς παρατρεχαμένους, τοὺς βολεμένους καὶ τοὺς …ἐργολάβους τῆς ζωῆς μας!!!!
Ἀκόμη κι αὐτούς, ναί,  κατὰ μίαν ἔννοιαν τοὺς ἀγαπῶ. Ὄχι διότι μοῦ ἐμπνέουν τρυφερὰ αἰσθήματα, ἀλλὰ διότι μοῦ μαθαίνουν πὼς αὐτὸς ὁ τρόπος ποὺ χρησιμοποιοῦν εἶναι ὁ λᾶθος. Καὶ τὰ μαθήματα εἶναι πάντα εὐπρόσδεκτα!!! Ὅπως κι ὁ δάσκαλος ἀγαπητός… 
Ταὐτοχρόνως ὅμως ἀντιλαμβάνομαι πὼς δὲν γίνεται νὰ μπορέσουμε νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὰ στραβά μας, τὰ λάθη μας καὶ τὰ κακά μας, ἐὰν δὲν περάσουμε μέσα ἀπὸ τὴν ἀποκοπὴ τοῦ ἀῤῥωστημένου τμήματος τῆς κοινωνίας μας.
Ἐὰν αὐτὸ σημαίνῃ χρήσιν πριονιοῦ, τότε ναί, εἶμαι πανέτοιμη γιὰ νὰ τὸ ζήσω.
Πρέπει νὰ χάσω κομμάτια ποὺ ἀγαπῶ ἴσως, ἤ ἀκόμη καὶ ποὺ χρειάζομαι, πρὸ κειμένου νὰ ἀντιληφθῶ πὼς ἐπέτρεψα στὸ σῶμα μου νὰ τὰ ἀφήσῃ νὰ ἀσθενήσουν καὶ νὰ φθάσουν στὸ μὴ παρέκει. Πρέπει ἴσως ἀκόμη νὰ χάσω καὶ τὸ χέρι μου, πρὸ κειμένου νὰ συνειδητοποιήσω τὸ πόσο σημαντικὸ ἦταν καὶ τελικῶς νὰ διδάξω παντοῦ τὴν ἀξία του. Ὅμως τὸ χέρι μου ἐγὼ τὸ ἀμέλησα. Ἐγὼ ἄφησα τὸ σπυρὶ ἤ τὴν μόλυνσι νὰ τὸ φέρῃ σὲ σημεῖον τέτοιο ποὺ νὰ μὴ θεραπεύεται. Ἄρα πρέπει νὰ τὸ κόψω! 

Ἡ σημερινὴ κατάστασις στὴν χώρα μας ἐγκυμονεῖ τὰ πάντα. Ἀπὸ νέα πολιτικὰ δεδομένα ἔως νέες ἰδέες. Ἀπὸ ἐπανεμφάνισιν ἀξιῶν,  ὁλότελα ξεχασμένες καὶ παραμελημένες, ἔως τὴν συνειδητοποίησιν πὼς τὸ δίκαιον δὲν πρέπει τώρα πιὰ  νὰ εἶναι μακυινὸ ὄνειρο. 
Ἀπὸ νέες ἐμπνεύσεις γιὰ τὴν διαχείρισιν τῶν προβλημάτων, ἔως τὴν ἀλληλεγγύη, ποὺ φθάνει στὰ ἄκρα κάποιες φορές.  

Καὶ ὅλα γύρω μας εἶναι ὅλο καὶ πιὸ χαοτικά. 
Βλέπουμε ἀνθρώπους νὰ τρέχουν σὲ κάθε κοινωνικὸ δρώμενο καὶ τὴν ἴδιαν στιγμὴ νὰ μὴ μποροῦν νὰ ἐπικοινωνήσουν μὲ τὸ παιδί τους. 
Βλέπουμε ἀνθρώπους νὰ  προσφέρουν καὶ τὸ αἷμα τους στὸν συνάνθρωπο ἀρκεῖ νὰ μὴν εἶναι Ἕλλην ὁ συνάνθρωπος.
Βλέπουμε ἀνθρώπους ποὺ ἔως πρὸ ὁλίγου ἦσαν φίλοι μας καὶ τώρα, ἐπεὶ δὴ διαφωνήσαμε σὲ κάτι, ὁρκισμένοι μας ἐχθροί….

Ἀλλὰ αὐτὸ δὲν σημαίνει μόνον στὶς ἀνθρώπινες σχέσεις.
Συμβαίνει στοὺς δρόμους, στὴν Φύσιν, στὰ καιρικὰ φαινόμενα…
Τὰ πάντα λειτουργοῦν χαοτικά…
Σὰν κάτι νὰ μᾶς μεταβιβάζῃ τὴν ἐντολὴ τῆς δημιουργίας χάους ἀπὸ τὸ περιβᾶλλον… Ἤ ἁπλῶς νὰ μεταβιβάζουμε ἐμεῖς τὴν ἐντολὴ δημιουργίας χάους στὸ περιβᾶλλον, διότι ἁπλῶς τὸ μυαλό μας ἔχει κυριευθεῖ ἀπὸ αὐτό… Πάντως παντοῦ χάος ὑπάρχει.. Συγκοινωνοῦντα δοχεῖα δέν εἶναι ὅλα ὅμως; Γιατί ὄχι κι αὐτό;

Ἐγὼ πάντως ἀρχίζω νὰ τὸ ἀπολαμβάνω ὅλο καὶ  περισσότερο!
Δὲν ξέρω ἐὰν τὰ γεγονότα τῆς ἱστορίας ἐπαλαμβάνονται ἐπακριβῶς…
Αὐτὸ ποὺ ξέρω εἶναι πὼς κάτι κλυδωνίζεται… Κάτι ἀναταράσσεται… Κάτι συμβαίνει… 
Μπορεῖτε νὰ τὸ ὀνομάσετε ὅπωςθέλετε…
Ἐμένα μοῦ ὁμοιάζει μὲ χάος… Καὶ μοῦ ἀρέσει, διότι πίσω ἀπὸ τὸ χάος ἀκολουθεῖ, σὰν πιστὸ σκυλί, ἡ δημιουργία!

Φιλονόη.

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply