Ἄς μαθαίνουμε σιγὰ σιγὰ τὴν προέλευσι τῶν λέξεων  ποὺ χρησιμοποιοῦμε…
Ἄλλως τέ, ἀρχὴ σοφίας ἡ τῶν ὀνομάτων ἐπίσκεψις…
Κι ἐπεὶ συντόμως θὰ χρειασθῇ νὰ πορευτοῦμε πρὸς ἄλλους δρόμους, ἄς ἀρχίσουμε τοὐλάχιστον νὰ μιλᾶμε τὴν ἴδια γλῶσσα.

Φιλονόη.

Γιατί λέμε «νερό» το ὕδωρ…;

Το ρήμα «νάω» σημαίνει «κυλάω».

Από αυτό προκύπτουν οι λέξεις «νᾶμα» (πηγή, τρεχούμενο νερό, ρυάκι) και οι «Ναϊάδες» νύμφες, οι νύμφες των υδάτων.

 

Προκύπτει όμως και το επίθετο «νηρόν» / «νεαρόν» (κυρίως στα Βυζαντινά χρόνια) που σημαίνει «αὐτὸ ποὺ κυλᾶ». 
Την φράση, λοιπόν, «νεαρόν ὕδωρ» την χρησιμοποιούσαν πολύ συχνά.
Και με την πάροδο του χρόνου επεκράτησε μόνο η λέξη «νερό»! (νηρόν / νεαρόν/ νερόν ὕδωρ -> νερό).