Ἐγὼ τὸν γουστάρω τὸν Μαυρογιαλοῦρο… Τοὺς ἄλλους δὲν γουστάρω…

Στὶς δύσκολες ἡμέρες ποὺ διαβιοῦμε τὸ κυριότερον μέλημά μας ἔχει καταντήσῃ νὰ εἶναι ἡ ἀναζήτησις κομμάτων, προσώπων καὶ κινημάτων  ποὺ θὰ μᾶς βγάλουν ἀπὸ τὰ ἀδιέξοδα.
Κυττᾶμε δεξιά, κυττᾶμε ἀριστερά, κυττᾶμε στὸ κέντρο… Κάπου κυττᾶμε… Καὶ θέλουμε, ἔχουμε ἀνάγκη νὰ πιστεύουμε, πὼς ἡ ὅποια μας ἐπιλογὴ θὰ εἶναι καὶ λύσις…
Ὅμως αὐτὴ ἡ λύσις καταλήγει συντόμως νὰ …μὴν εἶναι λύσις!!!
Δῆλα δὴ πρέπει ξανὰ καὶ ξανά, νὰ περνᾶμε ἀπὸ τὰ ἴδια καὶ τὰ ἴδια, πονῶντας ὅμως πάντα πολὺ  περισσότερο ἀπὸ τὴν προηγουμένη, διότι δὲν θέλουμε νὰ δοῦμε τὸ πασιφανές: τὰ κόμματα τελείωσαν! (Τώρα κάτι τελευταῖα σπαρταρίσματα συμβαίνουν, πρὸ κειμένου νὰ τοὺς τοποθετήσουμε τὴν ταφόπλακα ἐπισήμως!!!)

Γιατί τελείωσαν τά κόμματα;
Διότι οὐδέποτε πορεύθησαν μὲ βάσει τοὺς φυσικοὺς νόμους. Κι ὅ,τιδήποτε δὲν ἀκολουθεῖ τὶς φυσικὲς διαδρομές, εἶναι αὐτονόητον πὼς κάποιαν στιγμὴ θὰ καταρρεύσῃ. 
Βέβαια, κι ἐμεῖς ὤς ἄτομα καὶ ὥς κοινωνίες, ἐν τελῶς μακρὰν τῶν φυσικῶν νόμων διαβιοῦμε. Οὐδόλως διαφέρουμε ἀπὸ τὰ κόμματα καὶ τὶς λοιπὲς ἀνωμαλίες. Γιατί παραπονούμαστε; Δέν εἶναι ἡ κατρακύλα τῶν κομμάτων μία ἀκόμη ἀπόδειξις τῆς κατρακύλας αὐτοῦ τοῦ πολιτικοῦ συστήματος πού ἐναντιώνεται στίς φυσικές διαδικασίες; Καί δέν εἶναι ὅλο αὐτό μέρος τῆς γενικοτέρας ἀποσυνθέσεως;

Σήμερα λοιπὸν μάθαμε πὼς ὁ Καμμένος τὰ ἔβαλε μὲ τὰ στελέχη του. (Ἤ τὸ ἀνάποδο… Δὲν ἔχει σημασία!)
Ἐχθὲς μάθαμε πὼς ὁ Μπενοβούβαλος τὰ ἔβαλε μὲ τὰ δικά του στελέχη. (Ἤ τὸ ἀνάποδο. Ἐπίσης δὲν ἔχει σημασία…)
Αὔριο θὰ μάθουμε κάτι ἄλλο, ἀνάλογο, γιὰ κάποιον ἄλλον.
 Μὰ εἶναι πασιφανές!
Αὐτοὶ κάνουν ἀλλαξοκ@λιές, διότι ἔχουν πρὸ πολλοῦ ἀντιληφθῇ πὼς τελείωσαν.
Ἐμεῖς γιατί ἔχουμε δέσει τίς ἐλπίδες μας καί τό μέλλον μας μαζύ τους;  

Ναί, ψηφίζω ἀκόμη. 
Ὄχι ὅμως διότι κάπου ἐλπίζω. Οὔτε διότι κάτι περιμένω ἀπὸ κάπου. 
Πιστεύω πολὺ στοὺς φυσικοὺς νόμους καὶ τοὺς βλέπω νὰ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ ἐπὶ τέλους τὴν Ἀνάγκη νὰ τοὺς σεβαστοῦμε! 
Δὲν θὰ σταθῶ λοιπὸν σὲ μερικοὺς μικρούς, ἀνοήτους καὶ ἀνηθίκους, ποὺ ἐνδιαφέρονται μόνον νὰ μὲ κρατοῦν σκλαβωμένη. 
Θὰ περιμένω…
Ἔστι κι ἀλλοιῶς, ὁ δικός μου χρόνος διαβιώσεως ἐπὶ τῆς γῆς, σὲ σχέσι μὲ τὸν χρόνο τῆς ἰδίας τῆς Γῆς, εἶναι τόσο μικρός, ποὺ ἀδυνατῶ νὰ διακρίνω αὐτὴν τὴν στιγμὴ τὸ σύνολο τῶν ἐπιπτώσεων, ἀπὸ τὰ ὅσα ἔχουν ἤδη συμβῇ. Μόνον τμῆμα τους μπορῶ νὰ κατανοήσω καὶ νὰ ἀντιληφθῶ.
Συνεπῶς, εἶναι πάρα πολὺ ἀστεῖο νὰ παρατηρῶ κάθε πέντε λεπτὰ ἀπὸ τὴν κλειδαρότρυπα, πρὸ κειμένου νὰ διαπιστώσω πὼς κάτι ἄλλαξε. Ἀλλάζουν τὰ πάντα, ἀλλὰ στὸν δικό τους χρόνο, ὄχι στὸ δικό μου. 

Ἡ μάχη τοῦ Ματζικέρτ, γιὰ παράδειγμα,  ἦταν ἡ κυρία αἰτία διαλύσεως τῆς Βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας.
Τὸ ὅ,τι χρειάστηκαν 135 περίπου χρόνια γιὰ νὰ πέσῃ ἐν τελῶς, δὲν ἦταν κάτι ποὺ μποροῦσαν νὰ τὸ δοῦν ὅσοι διαβιοῦσαν τότε. Αὐτοὶ ἀντιλαμβάνονταν τὴν κατάρρευσι, συνήθως μὲ μπόλικη βία.  Ἀλλὰ ἡ πραγματικὴ κατάρρευσις, καθῶς ἐπίσης καὶ τὰ αἴτιά της, γίνονται μόνον ἀπὸ ἐμάς σήμερα ἀντιληπτά, διότι ἀπέχουμε χρονικὰ ἀπὸ τὰ γεγονότα καὶ τὰ βλέπουμε ἀπὸ ἀπόστασι. 

Συνεπῶς, μόνον ἐὰν καταφέρουμε νὰ ἀποστασιοποιηθοῦμε θὰ μπορέσουμε νὰ ἀντιληφθοῦμε πὼς ὅλα αὐτὰ τὰ φαινόμενα  ποὺ ἀντικρύζουμε σήμερα, εἶναι φαινόμενα καταρρεύσεως μίας αὐτοκρατορίας, ποὺ ἐπισήμως δὲν ἔχει κάνει ἐγκαίνια, ἀλλὰ ποὺ λειτουργεῖ ἀκατάπαυστα ἐδῶ κι αἰῶνες. 

Κομματοκρατία λοιπὸν καὶ πράττειν ἄλλογα! Ὁ φερεντζές τῆς φαυλοκρατίας!!!
Κυριολεκτικῶς!
Ἕνα ἀπὸ τὰ πολλὰ φαινόμενα αὐτῆς τῆς διαλύσεως ποὺ ἐντός της διαβιοῦμε…
Κανονικὰ θὰ ἔπρεπε νὰ διασκεδάζουμε καὶ νὰ παίζουμε μὲ τὴν ψῆφο μας, πρὸ κειμένου νὰ ἀποδείξουμε καὶ στοὺς ἑαυτούς μας ἀλλὰ ἰδίως στᾶ κομματόσκυλα, πὼς ὅλο αὐτὸ εἶναι μία κακόγουστος παράστασις ποὺ ἐπὶ τέλους τελειώνει καὶ τῆς ὁποίας τὴν αὐλαία ἐμεῖς θὰ κατεβάσουμε!!!

Θὰ ἔπρεπε οὐσιαστικῶς νὰ ἀνεβάζουμε τὸ ἕνα κόμμα σήμερα καὶ νὰ τοῦ λέμε ἰδοῦ:
«λύσε τὰ προβλήματα. Ξεποῦλα ἐὰν σοῦ γουστάρῃ. Ἔτσι κι ἀλλοιῶς ὅσα κι ἐὰν ὑπογράψῃς δὲν θὰ ἰσχύουν, διότι δὲν καταρρέουμε μόνον ἐμεῖς, ἀλλὰ καὶ αὐτοὶ μὲ τοὺς ὁποίους ὑπογράφεις. Συνεπῶς, ἄκυρες ἀπὸ κάθε πλευρὰ θὰ εἶναι οἱ ὑπογραφές. Ἄν τὲ καλό μου… Ξεκίνα… Περιμένει ὁ ἐπόμενος…»

Σὲ λίγους μῆνες τὸν ἐπόμενον. Τὰ ἴδια καὶ σὲ αὐτόν… Μετὰ τὸν μεθεπόμενον…
Δὲν εἶναι ἀστεῖο… Εἰλικρινῶς, δὲν κάνω πλάκα.
Ἐκεῖ ποὺ ἔχουμε φθάσῃ πλέον, τὸ μόνον ποὺ μᾶς μένει εἶναι ἡ διασκέδασις!

Ἄλλως τέ, δὲν κουράζομαι νὰ τὸ γράφω, οὔτε τὶς ὑπογραφές τους ἀναγνωρίζουμε, οὔτε τὶς συμφωνίες τους ἀλλὰ πολὺ περισσότερο δὲν ἀναγνωρίζουμε τοὺς ἰδίους.
Ἄς τοὺς ἀφήσουμε νὰ νομίζουν πὼς παίζουν γιὰ λίγο ἀκόμη… Ἄς αἰσθανθοῦμε γατοῦλες παιχνιδιάρες, ποὺ παίζουν μὲ τὰ ποντικάκια τους πρὶν τὰ σκοτώσουν…
Ἔχει γοῦστο…

Φιλονόη.  

φωτογραφία