«Ἡ ἀρχηγία ἑνὸς στρατεύματος Ἑλληνικοῦ ἦτον μία τυραννία, διατὶ ἔκαμνε καὶ τὸν ἀρχηγό, καὶ τὸν κριτή, καὶ τὸν φροντισή, καὶ νὰ τοῦ φεύγουν κάθε ἡμέρα καὶ πάλι νὰ ἔρχονται.
Νὰ βαστάῃ ἕνα στρατόπεδο μὲ ψέμματα, μὲ κολακεῖες, μὲ παραμύθια. Νὰ τοῦ λείπουν καὶ ζωοτροφίες καὶ πολεμοφόδια, καὶ νὰ μὴν ἀκοῦν καὶ νὰ φωνάζῃ ὁ ἀρχηγός. Ἐν ᾦ εἰς τὴν Εὐρώπη ὁ ἀρχιστράτηγος διατάττει τοὺς στρατηγούς, οἱ στρατηγοὶ τοὺς συνταγματάρχας, οἱ συνταγματάρχαι τοὺς ταγματάρχας καὶ οὔτω καθ’ ἐξῇς.
Ἔκανε τὸ σχέδιό του καὶ ἐξεμπέρδευε….
Νὰ μοῦ δώσῃ ὁ Βέλιγκτων σαράντα χιλιάδες στράτευμα τὸ ἐδιοικοῦσα, ἀλλ’ αὐτουνοῦ νὰ τοῦ δώσουν πεντακόσιους Ἕλληνας δὲν ἠμποροῦσε οὔτε μίαν ὥρα νὰ τοὺς διοικήσῃ.
Κάθε Ἕλληνας εἶχε τὰ καπρίτσια του, τὸν θεό του, καὶ ἔπρεπε νὰ κάμῃ δουλειὰ κανεὶς μὲ αὐτούς, ἄλλον νὰ φοβερίζῃ, ἄλλον νὰ κολακεύῃ, κατὰ τοὺς ἀνθρώπους….»
Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, Ἀπομνημονεύματα.
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.