Δυστυχῶς θὰ συμφωνήσω μὲ τὸν Παναγιώτη. 
Καὶ θὰ συμφωνήσω ἀπολύτως….

Άει στο διάολο όλοι σας με τα συσσίτια και τους άστεγους και τους πεινασμένους ..
Από την άκρα δεξιά μέχρι την άκρα αριστερά .. όλοι σας τα βρώμικα παιχνίδια σας παίζετε .. πολιτικά ανδρείκελα ..
Να πάνε στα χωριά ρε καριόληδες, που έχουν ερημώσει, και τα περισσότερα σπίτια είναι άδεια, παρατημένα ..θα έχουν στέγη…
Να οργώσουν και να φυτέψουν ρε γαμημένοι … αλλά τους θέλετε στις ουρές .. να τους φακελλώνετε για τρία κιλά πατάτες …..
Αλλά είσαστε ίδιοι, ΕΣΕΙΣ και ΑΥΤΟΙ που σκύβουν το κεφάλι για μια τσάντα τρόφιμα ..
… και μετά σου λέει .. “οι Έλληνες και στους θεούς ορθοί μιλούνε ” … ΣΚΑΤΑ !!
ΡΑΓΙΑΔΕΣ ΚΑΙ ΣΕΛΕΜΗΔΕΣ ΕΙΝΑΙ .. Άει σιχτίρ ..

Παναγιώτης Προκόπης.

Μάθαμε ὅλοι στὸ ἄστυ.
Μάθαμε στὸ νὰ κερδίζουμε τὸ δικαίωμα στὴν διαβίωσι μὲ ἄλλους τρόπους, μακρὰν τῆς Φύσεως καὶ τῆς κοινῆς λογικῆς.
Πέρυσι, μόλις 19 ἄτομα ἐδήλωσαν συμμετοχὴ στὴν πρόσκλησι τῶν ῥοδακινοπαραγωγῶν τῆς Ἠμαθίας. Οἱ ὑπόλοιποι, σχεδὸν πέντε χιλιάδες (4.888) ἦλθαν ἀπὸ Ἀλβανία καὶ λοιπὲς γειτονικὲς χῶρες.
Εἶναι λοιπόν δυνατόν νά συζητᾶμε γιά κρίσι καί γιά πείνα καί γιά συσσίτια τήν στιγμή πού σαφῶς κάπου ἐκεῖ ἔξω ὑπάρχει τοὐλάχιστον τροφή;

Κι ἕνα προσωπικό μου βίωμα, πρὶν σᾶς ἀφήσω. 
Γνωστός μου, ἠλεκτρολόγος μὲ πολλὲς ἐξειδικεύσεις, ἀπελύθῃ προσφάτως ἀπὸ τὴν ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΚΗ. Διατηρεῖ κτήματα, μεγάλης ἐκτάσεως, σὲ νησὶ τοῦ Αἰγαίου. Οἱ γονεῖς του, σχετικῶς νέοι, ἀσχολοῦνται μὲ τὰ κτήματα καὶ κρατοῦν «ζωντανὴ» τὴν γῆ τους. Ὁ ἄνθρωπος αὐτός, ἄν καὶ πλέον παραμένει ἄνεργος γιὰ σχεδὸν ἕναν χρόνο, δὲν ἀποφασίζει νὰ ἐπιστρέψῃ στὰ πατρογονικά του, διότι ἡ συμβία του θεωρεῖ πὼς ἀν τὶ νὰ πᾶνε ἐμπρὸς θὰ στραφοῦν πρὸς τὰ πίσω. 
Ἔχετε κάτι νά πεῖτε;

Φιλονόη. 

Υ.Γ. Οἱ Μοιραῖοι τοῦ Κώστα Βάρναλη νομίζω πὼς μᾶς καλύπτουν γιὰ σήμερα.

Μὲς τὴν ὑπόγεια τὴν ταβέρνα,

μὲς σὲ καπνοὺς καὶ σὲ βρισιές, 

ἀπάνω στρίγγλιζε ἡ λατέρνα,

κι ὅλη ἡ παρέα πίναμε ἐψές.

Ἐψὲς σὰν ὅλα τὰ βραδάκια,

νὰ πᾶνε κάτου τὰ φαρμάκια….

Σφιγγόταν ὁ ἕνας πλάΐ στὸν ἄλλον

καὶ κάπου ἐφτυοῦσε καταγῆς.

Ὢ πόσο βάσανο μεγᾶλο,

τὸ βάσανο εἶναι τῆς ζωῆ!

ὅσο κι ὁ νοῦς ἂν τυραννιέται, 

ἄσπρην ἡμέρα δὲν θυμιέται.

Ἥλιε καὶ θάλασσα γαλάζια

καὶ βᾶθος τοῦ ἄσωστου οὐρανοῦ! 

Ὢ τῆς αὐγῆς κροκάτη γάζα,

γαρούφαλα τοῦ δειλινοῦ.

Χάνεται σβήνετε μακριά μας,

χωρίς νὰ μπεῖτε στὴν καρδιά μας.

Τοῦ ἑνὸς ὁ πατέρας χρόνους δέκα,

παράλυτος, ἴδιο στοιχειό.

Τοὺ ἄλλου ἡ κοντοήμερη ἡ γυναίκα,

στὸ σπίτι λιώνει ἀπὸ χτικιό.

Στὸ Παλαμήδι ὁ γιὸς τοῦ Μάζη

κι ἡ κόρη τοῦ Γιαβῆ στὸ Γκάζι.

-Φταίει τὸ ζαβὸ τὸ ῥιζικό μας!

-Φταίει ἡ ζωὴ ποὺ μᾶς μισεῖ!

-Φταίει τὸ κεφάλι τὸ κακό μας!

-Φταίει πρῶτα ἀπό ὅλα τὸ κρασί!

Ποιός φταίει, ποιός φταίει; Κανένα στόμα,

δὲν τὸ ‘βρε καὶ δὲν τὸ ‘πε ἀκόμα.

Ἔτσι στὴν σκοτεινὴ ταβέρνα, 

πίνουμε πάντα μας σκυφτοί.

Σὰν τὰ σκουλήκια κάθε φτέρνα, 

ὅπου μᾶς εὕρει μᾶς πατεῖ.

Δειλοὶ, μοιραῖοι κι ἄβουλοι ἀντάμα,

προσμένουμε ἀκόμη κάποιο θαῦμα.

Ὄχι Μοιραῖοι. Ζωντανοί!