Κεραμιδίσια ὄνειρα

Το μεγάλο όνειρο κάθε εργαζόμενου σε όλες τις κοινωνίες του κόσμου, είναι το δικό του σπίτι. Ένα κεραμίδι πάνω απ’ το κεφάλι του που θα είναι ολόδικό του. Να στεγάσει την οικογένεια του, τα όνειρά του, τη ζωή του. Ένα κεραμίδι που έξι χρόνια πριν μετατράπηκε στον πολιορκητικό κριό της καθημερινότητάς όλων μας.
Μία από τις κύριες αιτίες της παγκόσμιας οικονομικής -και δημοκρατικής- κρίσης, χτίστηκε πάνω στο μύθο του κεραμιδιού. Είτε αυτό λέγεται “american dream” είτε μικροαστικό πρότυπο, οι μεσιτικές κομπίνες διέλυσαν τις ζωές εκατομμυρίων, διεμβολίζοντας τις ίδιες τους τις ελευθερίες. 

Από τις ΗΠΑ ως την Κύπρο κι από την Ιρλανδία μέχρι την Ελλάδα, τα σπίτια των νυκοκυραίων με τα ανεκπλήρωτα “ονειροδάνειά” τους, μετατράπηκαν σε εφιάλτες.

Από πηγές ενός αθώου αντικατοπτρισμού κοινωνικής ευημερίας, γίνανε όργανα υφαρπαγής των οικονομικών πόρων αμέτρητων κυνηγών του αστικού ονείρου. 

Τα δάνειά τους έγιναν προϊόντα επενδυτών, βαθμολογήθηκαν με άριστα κι άλλαζαν χέρια για δισεκατομμύρια δολάρια. Το σπίτι που εσύ νόμιζες ότι χρωστάς στον ευγενικό υπάλληλο της τράπεζας της γειτονιάς σου έγινε παιχνίδι τζογαδόρων, χαμένο μέσα στα αμέτρητα διαγράμματα χρηματιστών. 

Η αξία των ακινήτων στις μεγάλες πόλεις ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Όσο περισσότερα ήταν τα δάνεια, τόσο μεγάλωναν και οι εμπορικές αξίες. Η οικοδομή ανθούσε, ο κόσμος είχε εύκολη πρόσβαση σε φτηνό χρήμα και το όνειρο του κεραμιδιού έγινε πραγματικότητα. 

Ένα όνειρο φούσκα, που, όπως όλα τα όνειρα, κάποια στιγμή τελείωσε. Τα δάνεια σταμάτησαν, οι πληρωμένες τους διακόπηκαν, οι δουλειές λιγόστεψαν και τα προϊόντα των τζογαδόρων τίναξαν τις τράπεζες του κόσμου. 

Τις διαλυμένες τράπεζες, που παίξανε στη ρουλέτα όχι μόνο το σπίτι σου, αλλά και τη σύνταξη σου, την υγειονομική σου περίθαλψη, το σχολείο του παιδιού σου, τον μισθό και την επιχείρηση σου, μετατρέποντας το δικό σου “american dream” στο δικό τους “too big to fail”. 

Τα δανεικά σπίτια έπρεπε να επιστρέψουν στις τράπεζες. Το αστικό όνειρο έμεινε άστεγο και η μεσιτική καθίζηση της οικοδομής παρέσυρε ολόκληρους λαούς. Η αξία του, όμως, έπεσε και η ζημιά αυτή ήταν ακόμη μεγαλύτερη κι απ’ το ίδιο το σκάσιμο της φούσκας. 

Η λύση βρέθηκε γρήγορα και εκδικητικά. Απ’ τη στιγμή που οι κρατικές οικονομίες δεν έφταναν για να κλείσουν τη μαύρη τρύπα που ο μεσιτικός τζόγοςάνοιξε στην καρδιά της σύγχρονης οικονομίας, ήρθε η βίαιη και μαζική δήμευση. 

Οι αμέτρητες εξώσεις των ΗΠΑ και της Ισπανίας, ο γελοίος βρετανικός “φόρος της κρεβατοκάμαρας” και το ελληνικό χαράτσι της ΔΕΗ, είναι μόνο μερικά από τα παραδείγματα της εισπρακτικής μανίας ενός ξεζουμισμένου μεσιτικού μύθου. 

Όμως ούτε κι αυτό φτάνει για να μαζέψει τα απόνερα. 

Το επόμενο βήμα είναι η γη. Είτε αυτή είναι καλλιεργήσιμη, είτε γεμάτη χρυσό και άλλα μέταλλα, είτε κρύβει μέσα της πετρέλαιο και αέριο. Υποθαλάσσια ή επίγεια, η γη κυοφορεί μεγαλύτερους θησαυρούς από ένα απλό διαμέρισμα στο κέντρο της πόλης. 

Κι όταν φτάσει η στιγμή που η δημευτική καταιγίδα σταματήσει, ακίνητα κι εκτάσεις θα βρίσκονται στα χέρια όσων τα αγόρασαν για μια χούφτα δολάρια. 

Τότε το παραμύθι θα ξεκινήσει και πάλι απ’ την αρχή. Το όνειρο που χάθηκε θα ξαναρθεί και η ανάγκη του κεραμιδιού που τόσο απότομα απολέσαμε, θα αναζωπυρωθεί με ακόμη μεγαλύτερη λαχτάρα. 

Ώσπου να γίνει και πάλι το ίδιο λάθος. Ξανά και ξανά και ξανά. Γιατί όσα σάπια κεραμίδια κι αν πέσουν στο κεφάλι μας, εμείς θα επιμένουμε να το κρύβουμε από κάτω τους. 

(Η Κίνα είναι η επόμενη μεσιτική φούσκα. Θα σκάσει σύντομα κι ο κρότος της θα κάνει τις ΗΠΑ και την Ευρώπη να μοιάζουν με πυροτέχνημα του λούνα παρκ. Κι αυτό γιατί όσο ηλίθιες κι αν είναι οι μάζες, θα φανεί ότι ο τζόγος με τις ζωές δισεκατομμυρίων δεν μπορεί να είναι αιώνιος.)

Πολύφημος

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply