Ἀφήρεσαν σταυρὸ ἀπὸ τὸ σύμβολον τῆς ΡΕΑΛ, διάβασα, γιὰ νὰ μὴ θίγονται οἱ Ἄραβες ποὺ τὴν ἀγόρασαν.
Σὲ σχολεῖα, σὲ δικαστήρια, σὲ δημόσιες ὑπηρεσίες, ὅλο καὶ περισσότερο πληθαίνουν οἱ φωνὲς αὐτῶν ποὺ θίγονται ἀπὸ τὸ σύμβολον τοῦ σταυροῦ, κι ἀξιώνουν νὰ κατεβῇ.
Ἐν ἀντιθέσει, σὲ ἀραβικὲς χῶρες, καὶ γενικότερα σὲ ἰσλαμικὲς χῶρες, τὰ σύμβολα τῶν χριστιανῶν κατεβαίνουν, οἱ ἐκκλησίες καίγονται καὶ μαζύ τους καὶ οἱ πιστοί.

Ἐδῶ λοιπὸν ἐγείρονται πάρα πολλὰ ἐρωτήματα. Ἐρωτήματα ποὺ ἔχουν νὰ κάνουν μὲ τὸ δικαίωμα στὸν αὐτοπροσδιορισμό, στὴν αὐτοδιαχείρισιν καὶ στὴν ἀνεξιθρησκείαν.
Συζητᾶμε πάντα ἐπί ἴσοις ὅροις ἤ ἐπί τῶν ὅρων πού συντάσσουν οἱ ἰσχυρότεροι;
Τί μᾶς λέτε βρέ παιδιά;
Προσωπικῶς εἶμαι κατὰ τῶν συμβόλων, ἰδίως τῶν θρησκευτικῶν. Δὲν δέχομαι καμμίαν θρησκεία νὰ καταπιέζῃ κανέναν. Εἶτε μὲ θορύβους, εἶτε μὲ σύμβολα, εἶτε μὲ θεωρήσεις. Θές νά πιστεύῃς κάπου; Ἐλεύθερα. Μὴν μοῦ βαρᾶς τὶς καμπᾶνες ὅμως Κυριακάτικα, διότι ἔχω κι ἕνα πολὺ εὐαίσθητο νευρικὸ σύστημα. Εἶναι νὰ μὴν πάρῃ τὶς ἀνάποδες. Θές τὸν ἰμάμη σου; Ἐλεύθερα; Σιωπηλά! Στὰ μουλωχτά! Γιατί πρέπει νά τόν ἀκούω κι ἐγώ; Τί σοῦ φταίω; Θές τό ὁ,τιδήποτε; Ποιός σέ ἐμποδίζει; Κᾶνε τό ὅμως σωστά, ὅπως ἐπιτάσσει ἡ θρηασκεία σου! Μὲ ἐσωτερισμό καὶ σιωπή! Διότι μόνος σου αὐτοκαταργεῖσαι.
Κακὰ τὰ ψέμματα. Θρησκεία σημαίνει ἐσωτερισμός, ἀνάγκη αὐτοπροσδιορισμοῦ, ἀναζήτησις τῆς σχέσεώς μου μὲ τὸ θεῖον.
Εἶναι δημόσιον θέαμα ἡ ἀτομική σου θεώρησις; Αὐτό μοῦ διδάσκει ἡ θρησκεία μου; Ἤ αὐτό καταλαβαίνω πώς μοῦ διδάσκει;

Γιὰ νὰ μὴ μπῶ ὅμως σὲ χωράφια, ποὺ πολλοὺς θὰ ἐκνευρίσουν, θὰ περιορισθῶ μόνον σὲ ὅσα σήμερα ἀντιμετωπίζουμε. Τὰ ὑπόλοιπα σὲ ἄλλην ἀνάρτησιν, ἀργότερα…
Ἔρχεται ὁ ΛΑΘΡΟέποικος, λᾶθρα, καταπατᾶ σύνορα, Σύνταγμα καὶ καταλαμβάνει χῶρο. Βασιζόμενος στὴν δική μου ἀνθρωπιά, παραμένει στὴν χώρα μου καὶ δὲν διώκεται.
Αὐτὸ τοῦ δίδει τὸ δικαίωμα (κατὰ πῶς τὸ ἐκτιμᾶ πάντα αὐτός) νὰ προσκαλέσῃ τὴν μάνα του, τὸν μπάρμπα του καὶ τὰ 186 ἀδέλφια του, οἱ ὁποίοι ἐπίσης προσερχόμενοι, θὰ καταπατήσουν σύνορα, Σύνταγμα καὶ φυσικὰ χῶρο.
Ἡ ἀνθρωπιά μου παραμένοντας ἀκόμη ζωντανή, μοῦ ἐπιβάλλει νὰ μὴν τὸν πετάξω στὴν θάλασσα καὶ νὰ μὴν τὸν ἐξαφανίσω. Ἄν τέ, λέγω, δὲν πειράζει. Ἄνθρωποι εἶναι κι αὐτοί. Ἄς φᾶνε ἕνα κομματάκι ψωμάκι νὰ λαδώσῃ τὸ ἀντερί τους.
Ἔλα ὅμως ποὺ αὐτὰ τὰ καλόπαιδα, ἀντὶ νὰ ἐκτιμήσουν τὴν νέα μου τοποθέτησιν, ἡ ὁποία παραμένει μόνον ἀνθρωπιστική, ἀποφασίζουν ἐπίσης νὰ προσκαλέσουν τὴν θειά τους, τὴν κουμπάρα τους καὶ τὰ 1723 πρωτοξάδελφά τους.

Καὶ ἐξακολουθοῦν ἔτσι, ὥς ποὺ κάποιαν ὠραία πρωΐαν, ἀνοίγω τὰ μάτια μου καὶ δὲν πιστεύω στὸ θέαμα!
Αὐτοί, οἱ πρὸ ὁλίγου ἀναξιοπαθοῦντες, ἔχουν λάβει τὰ στειλιάρια, τὰ ματσούκια καὶ τὰ τσεκούρια καὶ μὲ ἀπειλοῦν πὼς πρέπει εἶτε νὰ φύγω ἀπὸ τὸ σπίτι μου, εἶτε νὰ τοὺς παραχωρήσω τὸ μισό, εἶτε ἀκόμη καὶ σκέτο νὰ παραιτηθῶ ἀπὸ τὰ κεκτημένα μου, τὰ δεδομένα μου καὶ τὰ δικαιώματά μου.
Θά ξεχάσω τό ἄρθρον τῆς ἐφημερίδος «πρῶτο θέμα» πρό ἑνός ἔτους περίπου, πού μᾶς ἐνημέρωνε γιά τήν προσπάθεια μερικῶν ὁμάδων ἰσλαμιστῶν, νά ἐπιβάλλουν στά κορίτσια μας νά μήν κυκλοφοροῦν μέ κοντά φορέματα, διότι τούς προσβάλλουν;
Εἶναι ἤ δέν εἶναι ἀναίδεια αὐτό; Καί ἀπό ποῦ τήν βρῆκαν; Ποιός τούς ἔδωσε τό δικαίωμα; Μήπως ἡ δική μας σιωπή καί ἀνοχή;
Ἐγὼ γνώριζα πὼς ὅταν πάω κάπου φιλοξενούμενος, δὲν κουβαλῶ καὶ ὅλες μου τὶς συνήθειες, διότι θὰ ὠθήσω τὸν οἰκοδεσπότη νὰ μοῦ δώσῃ μίαν κλωτσιὰ καὶ νὰ μὲ πετάξῃ στοὺς πέντε δρόμους. «Ὄχι ὅπως τὰ ἤξερες, ὅπως τὰ βρῆκες», ἔλεγε ἡ γιαγιά μου. Λέτε νά εἶχε ἄδικο ἡ γιαγιά μου καί νά ἔχουν δίκαιον ὅλοι αὐτοί πού μᾶς ἐπιβάλλουν τίς ὅποιες τους ὀρέξεις;
Ἔρχεται λοιπὸν σήμερα ὁ ἐπιχειρηματίας ποὺ ἀγοράζει μίαν ὁμάδα ποδοσφαιρική, ἐντὸς μίας ἄλλης χώρας, ὄχι τῆς δικῆς του, κι ἐπιβάλλει νὰ ἐφαρμοστοῦν σύμβολα ποὺ εἶναι ἀποδεκτὰ ἀπὸ τὴν δική του χώρα. Νά τό ἐπαναλάβω ἤ θά καταντήσω γραφική;
Ἐὰν ὑποθέσουμε πώς κάποιος, ἀπὸ ὅλους αὐτούς τοὺς ἐπενδυτὲς, ἀγοράζει κάποιο μας νησί, παύει αὐτό τό νησί νά ἀνήκῃ στήν Ἑλληνική ἐπικράτεια; Παύει νά θεωρεῖται δεδομένον πώς ἡ γαλανόλευκος θά κυματίζῃ ἐπί τῶν ἐδαφῶν του; Παύει νά ἰσχύῃ ἡ ἑλληνική νομοθεσία σέ αὐτό τό νησί; Σοβαλογοῦμε;
Προσωπικῶς τὰ σύμβολα αὐτοῦ τοῦ εἴδους, ἐφ’ ὅσον καταπιέζουν κάποιους, μὲ βρίσκουν διαφωνούσα. Θεωρῶ πὼς ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἐπὶ τοῦ πλανήτου πρέπει νὰ εἶναι ἐλεύθεροι. Ἀλλά πῶς; Μέ τί κριτήρια; Μέ βάσει πάλι τό χρῆμα; Τήν δύναμιν τῶν πολλῶν; Ἤ μέ κριτήρια πού οὐδόλως ἔχουμε ἔως σήμερα συνειδητοποιήσει;
Ἐλευθερία κι αὐτοπροσδιορισμὸς σημαίνει νὰ μὴν καταπιέζομαι καὶ νὰ μὴν καταπιέζω. Νὰ μὴν ἐνοχλῶ καὶ νὰ μὴν ἐνοχλοῦμαι. Νὰ μὴν μοῦ κάθεται κανένας στὴν πλάτη καὶ νὰ μὴν κάθομαι σὲ κανενὸς τὴν πλάτη. (Κι ἄλλα πολλὰ σημαίνει, ἀλλὰ θὰ τὰ ἀναλύσουμε ἐν καιρῷ…)
Ἐάν λοιπόν ἐγώ θεωρῶ πώς μέ προσβάλλει τό σύμβολον τοῦ σταυροῦ, μήπως θά πρέπῃ νά ἀναρωτηθῶ πώς ἴσως ὁ μιναρές μου προσβάλλει κάποιους ἄλλους; Ἐάν ἐγώ θεωρῶ πώς μέ πρσβάλλει ἡ συναγωγή, μήπως νά ἀναρωτηθῶ ἐάν ὁμοίως ἡ ἐκκλησία μου προσβάλλει τούς ἔχοντες τήν συναγωγή; Κι ἐάν τέλος πάντων ἐγώ πιστεύω πώς αὐτός εἶναι ὁ ἐνδεδειγμένος τρόπος προσεγγίσεως τοῦ θείου, τότε γιατί πρέπει νά τό ἐπιβάλω καί στούς γύρω μου;
Στὴν Εὐρώπη τὰ χριστιανικὰ σύμβολα ἀκόμη ἐπικρατοῦν. Δήλωσα ἤδη πὼς εἶμαι κατὰ τῶν συμβόλων, ἰδίως ὅταν ἐνοχλοῦν ἢ παραβιάζουν τὶς ἐλευθερίες τῶν ἄλλων.
Γιὰ κάποιους λόγους, δὲν θὰ ἀναλύσω περισσότερον τὸ ὀρθὸν καὶ δίκαιον σήμερα.
Θὰ ἀπευθύνω ὅμως ἐρώτημα καὶ στοὺς (ἀκόμη ἐπισήμως) κρατοῦντες καὶ στοὺς (ἀκόμη ἐπισήμως) «φιλοξενουμένους»: ποιός ἔχει τό δικαίωμα νά ἐπιβάλλῃ στόν ἄλλον κάτι; Κι ἐάν ὁ σταυρός ἐνοχλῇ, κι αὐτό γίνῃ δεκτό, τότε μήπως πρέπῃ κατ’ ἀντιστοιχίαν νά καταργηθοῦν κάθε μορφῆς σύμβολα ἀπό τίς ἄλλες ὁμάδες; Ἤ μήπως ξεχνοῦν ὅλοι αὐτοί πώς ἐπέλεξαν νά εἰσέλθουν σέ χώρα μέ διαφορετικές θρησκευτικές προσεγγίσεις;
Ἐὰν συζητᾶμε γιὰ μίαν Εὐρώπη πολιτισμένη, τότε ποῦ ξεκινᾶ καί ποῦ παύει ὁ πολιτισμός; Καί ποιός ὁρίζει τό «σεβάσου αὐτό πού βρῆκες»;
Φιλονόη.
φωτογραφία

Υ.Γ. Ὅλο αὐτὸ μοῦ θυμίζει τοὺς ἰατροὺς ποὺ πηγαίνουν γιὰ ἐργασίαν στὸ δημόσιον. Γνωρίζουν ἐκ τῶν προτέρων τὶς ἀμοιβές, ἀλλὰ μόλις μποῦν, ἀρνοῦνται νὰ ἐφαρμόσουν τὸ ἠθικόν καὶ δίκαιον. Καὶ τότε, ὥς ἄλλοι ἀδικημένοι (νά βάλω εἰσαγωγικά;) ξεκινοῦν ἀπεργίες, ζητοῦν φακελάκια καὶ ἀνακινοῦν θέμα αὐξήσεων. Αὐτοὶ κι ἐὰν εἶναι κατὰ τοῦ «ὄχι ὅπως τὰ ἤξερες, ἀλλὰ ὅπως τὰ βρῆκες…» Δὴλα δή, εἶναι ὑπὲρ τοῦ «πάω τώρα μὲ τὰ νερά σου καὶ μετά, ὅταν θὰ σὲ καθησυχάσω, θὰ σοῦ ἀλλάξω τὰ φῶτα!»