Τὸ παρακάτω κείμενον τὸ ἔγραψε ὁ Ἄκης. Εἶναι μία πολὺ ἐπίπονη, ἀπὸ συναισθηματικῆς πλευρᾶς, προσπάθεια νὰ ἀπαντηθοῦν τὰ ὅσα σήμερα βιώνουμε. Καὶ εἶναι, τολμῶ νὰ πῶ, μία πολὺ ἔντιμη προσέγγισις αὐτῶν. Ἁπλῶς ἐγὼ τώρα πιὰ ἀντιλαμβάνομαι τὰ γεγονότα διαφορετικῶς… Ἀπὸ ἀπόστασι…. Καὶ νομίζω, δίχως νὰ εἶμαι βεβαία, πὼς μπορῶ νὰ θέσω κι ἐγὼ ἄλλα ἐρωτήματα, ποὺ ἴσως νὰ ὁδηγήσουν σὲ ἀπαντήσεις… Ἴσως… Ὄχι ὅμως ἀκόμη. Γιὰ τὴν ὥρα ἄς προβληματιστοῦμε περισσότερο.
Κι ἄς μεγαλώνῃ διαρκῶς ὁ ἀριθμὸς τῶν ἐρωτηματικῶν ποὺ μᾶς κατακλύζουν. Θὰ ἔλθῃ ἡ ὥρα καὶ ἡ στιγμὴ νὰ μάθουμε πολλά, πολλὰ περισσότερα ἀπὸ ὅσα φανταζόμαστε.
Το παιδί από το υπόγειο!!!!
Ένα απόγευμα, πριν από λίγες ημέρες, κάνοντας ένα περίπατο στους αγρούς ανακάλυψα ένα υπόγειο.
Το κτίσμα είχε εξαφανιστεί, τα δέντρα είχαν κρύψει τα απομεινάρια των τοίχων και το μόνο που φαινόταν ήταν μια μικρή, σχεδόν εξαφανισμένη είσοδος, όπου τα σκαλοπάτια στέκονταν καινούργια, λες και ποτέ κανένας δεν τα κατέβηκε.
Η περιέργειά μου δεν μ’ άφησε να το προσπεράσω και έκανα το πρώτο βήμα για να κατέβω τα σκαλιά.
Στο δεύτερο σκαλί άρχισα να ανατριχιάζω, ο κτύπος της καρδιά μου να γίνεται όλο και πιο δυνατός και να νοιώθω τον φόβο για το άγνωστο, τον φόβο της άγνωστης εικόνας όπου θα αντίκρυζα στο τέλος των σκαλοπατιών.
Δώδεκα σκαλοπάτια μέτρησα μέχρι να πατήσω το πάτωμα του υπογείου και ήταν λες και πέρασαν δώδεκα χρόνια.
Στάθηκα στην είσοδο του υπόγειου και η εικόνα που αντίκρυσα ήταν ένα άδειο λευκό δωμάτιο, μα είχε κάτι παράξενο, ένοιωθα κάτι να είχε συμβεί εδώ, ένοιωθα κάτι να είχε γεννηθεί και να είχε πεθάνει και ήθελα πολύ να μάθω την ιστορία του μα δεν ήξερα που ήταν γραμμένη.
Έκανα το πρώτο βήμα προς τα μέσα και ξαφνικά εμφανίστηκε ένα όνειρο ξεχασμένο που ήθελε να βρει μια καρδιά για να ζήσει.
Τρόμαξα, προσπάθησα να καταλάβω τι συμβαίνει μα δεν μπορούσα.
Συνέχισα να βαδίζω προς τα μέσα και άρχισαν να πετάγονται κάτι στιχάκια μπροστά μου, γραμμένα σε κάτι χαρτιά σκισμένα, κάτι στιχάκια που ψάχνανε μελωδία για να ζωντανέψουν.
Λίγο πιο πέρα ένα παράπονο γραμμένο στον τοίχο με οδηγούσε σε ένα κάδρο σπασμένο και ριγμένο στο πάτωμα. Είχε ένα δάκρυ ζωγραφισμένο, ένα δάκρυ όπου κυλούσε και κυλούσε μα το μάτι δεν υπήρχε.
Δεν έβγαζα κανένα νόημα, τίποτα δεν μπορούσα να καταλάβω και με τίποτα δεν ήθελα να φύγω.
Βάδισα μερικά βήματα ακόμη και βρέθηκα μπροστά σε ένα κρεβάτι μονό, σε ένα κρεβάτι παιδικό.
Ένα σημείωμα υπήρχε κάτω από το μαξιλάρι ένα σημείωμά όπου ήταν η υπογραφή ενός παιδιού.
Έλεγε: εδώ έμενε ένα παιδί όπου ξόδεψε την ζωή του κάνοντας μια συλλογή.
Μία συλλογή παράξενη, μια συλλογή που για τους πολλούς συλλέκτες ήταν ανούσια και ανάξια χρηματικής τιμής.
Ήταν η συλλογή ενός παιδιού όπου είχε μαζέψει όλου του κόσμου τα γιατί!!!!!!!
Ξεκίνησε με εκείνα τα πρώτα γιατί ενός παιδιού που ρωτάει την μάνα του σε κάθε της λέξη, γιατί μαμά;
Μέχρι που του πήρε η καθημερινή ζωή την μαμά του και άρχισε να την ρωτάει γιατί μαμά δεν μ’ αγκαλιάζεις άλλο;
Γιατί μαμά, ο μπαμπάς δουλεύει τόσο μακρυά από μας;
Γιατί μαμά μιλάμε συνέχεια για λεφτά;
Γιατί μαμά ο δάσκαλος με κτύπησε;
Γιατί μαμά ο φίλος μου έκλεψε ένα κουλούρι;
Και τα χρόνια πέρασαν και το παιδί είδε έναν φόνο και γεμάτος φόβο γύρισε στην μάνα του και την ρώτησε γιατί μαμά οι άνθρωποι είναι κακοί;
Πήγε στο στρατό και έμαθε και αυτός να σκοτώνει μα όσο και αν ρωτούσε το γιατί απάντηση δεν έπαιρνε από την μάνα του.
Έτσι χωρίς καμία απάντηση στα γιατί του, ήρθε η ώρα και ερωτεύτηκε και ας μην ήξερε το γιατί μετά από λίγο καιρό μίσησε την μούσα που είχε ερωτευτεί.
Ένοιωσε πόνο βαρύ όταν ήρθε ο χάρος και του πήρε την μάνα του και ας ήταν αυτό το γιατί τόσο σκληρό, αυτός συνέχισε να τα μαζεύει και να πλουτίζει την συλλογή του και ας μην είχε καμία απάντηση.
Έτσι αφού μάζεψε όλα τα γιατί εδώ μέσα και αφού πρώτα εξαφάνισε το κτίριο, έμεινε μόνος εδώ σ΄αυτό το κατάλευκο υπόγειο για τα πολλά τελευταία χρόνια της ζωής του ψάχνοντας μέσα στο μυαλό του να βρει έστω και μίαν απάντηση σε ένα γιατί.
Μα όσο και να προσπαθούσε να απαντήσει άλλο τόσο τα γιατί πολλαπλασιάζονταν μέχρι που του έφαγαν την ζωή και έμεινε μία αναπάντητη ιδέα στην συλλογή του.
Όταν γύρισα το σημείωμα από την ανάποδη είχε γράψει τα τελευταία του λόγια: ΓΙΑΤΙ; γιατί έτσι απάντησε και άφησε την τελευταία του πνοή πάνω στην συλλογή του!!!!!!!
Υ.Γ.1 Γιατί μας γαμάει η τρόικα την ζωή; γιατί έτσι….
Υ.Γ. 2 Εσύ γιατί ψάχνεις να βρεις το γιατί; Γιατί δεν τραβάς για τα βουνά και τα λαγκάδια όπου είναι η φύση σου και το πεπρωμένο σου εκεί; Αυτά σε περιμένουν καρτερικά και υπομονετικά μέχρι να πάρεις την απόφαση να γίνεις άνθρωπος. Αλλά τι λέω προσπαθώ να απαντήσω στο γιατί;
Τὸ τελευταῖο ἐρώτημα τοῦ Ἄκη εἶναι τὸ «γιατί μᾶς γαμάει ἡ τρόικα τήν ζωή». Καὶ θεωρῶ πὼς εἶναι τὸ καλλίτερον ὅλων. Τὰ ὑπόλοιπα, λίγο ἔως πολύ, τὰ ἔχουμε κατὰ καιροὺς ἀπαντήσῃ ἤ ἀναλύσῃ. Καὶ εἶναι προσωπικὴ στάσις τοῦ κάθε ἑνὸς ἀπὸ ἐμᾶς νὰ ἀλλάξουμε ἤ νὰ παραμείνουμε δέσμιοι αὐτῶν ποὺ μᾶς καταστρέφουν.
Οὐδέποτε ὑπῆρξα ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ πίστευαν πὼς πρέπει νὰ ταπεινωθοῦμε ἤ νὰ τιμωρηθοῦμε ἤ τέλος πάντων νὰ ταλαιπωρηθοῦμε γιὰ κάτι, πρὸ κειμένου νὰ γίνουμε πιὸ σεβαστικοὶ ἤ πιὸ θρῆσκοι ἤ πιὸ πιὸ καλοὶ χριστιανοὶ ἤ πιὸ καλοὶ ἄνθρωποι ἤ πιὸ καλοὶ πολῖτες ἤ πιὸ συνειδητοποιημένα μέλη κοινωνιῶν. Πάντα πίστευα πὼςὁ Ἄνθρωπος ὀφείλει ἀπολύτως συνειδητῶς νὰ ἀναζητᾶ δρόμους, πρὸ κειμένου νὰ γίνεται καλλίτερος. Ὅμως….
Ἐὰν σὲ μίαν κοινωνία ἔχει ἐπικρατήσῃ, στὴν πλειοψηφία τῶν πολιτῶν της, ἡ Ὕβρις καὶ ἡ ἀναισθησία, ὅταν θὰ ἐπέλθῃ ἡ Κάθαρσις, μέσῳ τῆς Νεμέσεως, τότε τί πιστεύουμε πώς θά συμβῇ; Θά «εἰδοποιηθοῦν» οἱ «καθαροί» γιά νά προλάβουν νά ἀποχωρήσουν καί νά μήν περάσουν ἀπό τήν ταλαιπωρία τῆς καθάρσεως ἤ ὄχι;
Ἐὰν σὲ μίαν κοινωνία ἔχει ἐπικρατήσῃ, στὴν πλειοψηφία τῶν πολιτῶν της, ἡ Ὕβρις καὶ ἡ ἀναισθησία, ὅταν θὰ ἐπέλθῃ ἡ Κάθαρσις, μέσῳ τῆς Νεμέσεως, τότε τί πιστεύουμε πώς θά συμβῇ; Θά «εἰδοποιηθοῦν» οἱ «καθαροί» γιά νά προλάβουν νά ἀποχωρήσουν καί νά μήν περάσουν ἀπό τήν ταλαιπωρία τῆς καθάρσεως ἤ ὄχι;
Ἡ κάθε τρόικα, ἐὰν τὸ δοῦμε ἀπὸ μία πιὸ ἀποστασιοποιημένη πλευρά, δὲν εἶναι ἐδῶ γιὰ νὰ μᾶς κάνῃ τὴν ζωὴ κόλασι ἀλλὰ γιὰ νὰ μᾶς δώσῃ τὸ ἐρέθισμα νὰ ἀλλάξουμε προτεραιότητες. Δὲν ἔχουμε τίποτα καλλίτερο αὐτὴν τὴν στιγμή, ἐκεῖ ποὺ ἔχουμε φθάσῃ.
Τὸ ἐὰν εἶναι δίκαιον ἤ ὄχι, ἄς μὴ τὸ ἐξετάσουμε τώρα. Θὰ ἔλθῃ ἡ ὥρα του, ὅταν θὰ ἔχουν τελειώσῃ ὅλα. Γιὰ τὴν ὥρα ἀκόμη …τρέχουν τὰ γεγονότα. Πῶς μποροῦμε νά βγάλουμε συμπεράσματα γιά τό ἐάν θά ἀφήσουν κάτι καλό πίσω τους ἤ ὄχι;
Τὸ ἐὰν εἶναι δίκαιον ἤ ὄχι, ἄς μὴ τὸ ἐξετάσουμε τώρα. Θὰ ἔλθῃ ἡ ὥρα του, ὅταν θὰ ἔχουν τελειώσῃ ὅλα. Γιὰ τὴν ὥρα ἀκόμη …τρέχουν τὰ γεγονότα. Πῶς μποροῦμε νά βγάλουμε συμπεράσματα γιά τό ἐάν θά ἀφήσουν κάτι καλό πίσω τους ἤ ὄχι;
Δὲν μᾶς «γαμάει τὴν ζωὴ ἡ τρόικα», λοιπόν, κατ’ ἐμέ. Ἄλλο εἶναι τὸ αἴτιο. Καὶ θὰ τὸ βροῦμε. Ἀλλὰ θὰ τὸ βροῦμε ὅταν θὰ μποροῦμε νὰ τὸ κατανοήσουμε.
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.