Μπορῶ νὰ γράφω καὶ νὰ διαβάζω γιὰ ἀτελείωτες ὧρες, σὲ ὅ,τι ἀφορᾷ στὴν Μικρὰ Ἀσία, τὸν Πόντο καὶ τὴν κλεμμένη Ἑλλάδα. Μία Ἑλλάδα ποὺ τελικῶς οὐδέποτε ἔπαψε νὰὑπάρχῃ, κάτω ἀπὸ οἱεσδήποτε συνθῆκες, ἀλλὰ κάθε φορὰ προσηρμόζετο, ἀναλόγως τοῦ βαρβάρου ποὺ εἶχε νὰ ἀντιμετωπίσῃ. (Ὅ,τι δῆλα δὴ κάνει καὶ τώρα….!!! Κι ἐκεῖ κι ἐδῶ!!!)
Θυμᾶμαι λοιπὸν νὰ μοῦ λέῃ ἡ γιαγιὰ ἡ Πολυξένη, παιδάκι ἐγὼ τότε, πὼς ἦλθαν κουρελιασμένοι, ξεβράκωτοι, πεινασμένοι, ἐξαθλιωμένοι. Πὼς στὰ χωριά τους δὲν ἦταν πλούσιοι ἀλλὰ ἦταν ἄρχοντες. Δῆλα δὴ ὁ καθεὶς εἶχε τὸν τρόπο του καὶ δὲν ἐγίνετο βάρος στοὺς γύρω του. Ἡ ζωές τους ἦταν καλὰ δομημένες καὶ οἱ κοινωνίες τους εὐημερούσαν.
Ἡ ἀφθονία, σὲ τροφή, ἦταν ἔκδηλος. Τὰ χωράφια τους εὐλογημένα. Τὰ μέλια τους, τὰ κρασιά τους, τὰ κρέατά τους περιζήτητα. Τὰ χωριά τους καὶ οἱ πόλεις τους διαρκῶς σὲ ἀνάπτυξι.
Καὶ σὲ μίαν στιγμὴ ἐχάθησαν ὅλα. Ὄχι διότι ἐδείλιασαν ἤ διότι δὲν ἐπολέμησαν ἤ διότι δὲν ἄντεξαν νὰ ὑπερασπισθοῦν τὸν τόπο τους καὶ τὰ πατρογονικά τους.
Ἀλλὰ διότι, ὡς συνήθως, προεδόθησαν. Ἀπὸ Κερκόπορτες ἄλλως τὲ χάναμε πάντα. Ὄχι ἀπὸ ἀπουσία πολεμιστῶν…

Ἀγνοὶἄνθρωποι. Ἀγαθοί, μὲ τὴν κυριολεκτικὴ ἔννοια τοῦ ὅρου. Προδομένοι, ὅπως τόσες καὶ τόσες φορές, ἀπὸ ἀρχαιοτάτων ἐτῶν. Ἐρημωμένοι. Τσακισμένοι. Ἀλλὰ πάντα ἔτοιμοι νὰ σταθοῦν ὄρθιοι, ἀκόμη καὶ μέσα σὲ συνθῆκες τεχνητῆς φτώχειας, πρὸ κειμένου νὰ τὰ ξανὰ φτιάξουν ὅλα ἀπὸ τὴν ἀρχή. 

Smyrna 1922 from Davidian Video Productions on Vimeo.

Καὶ τὰ ξανὰ ἔφτιαξαν. Ὅπως θὰ τὰ ξαναφτιάξουν, ἐὰν ἀπαιτηθῇ καὶ πάλι…

Κι ἄλλην φορὰ ἔχω παρουσιάσει τὸ παραπάνω ταινιάκι. Οὔτε θέλω νὰ φαίνομαι ὡς νοσταλγός. Δὲν εἶναι ἐκεῖ τὸ θέμα μας. Τὸ θέμα μας εἶναι στὴν ἀδικία καὶ στὰ ψεύδη, ἰδίως σὲ αὐτὰ ποὺ πασκίζουν νὰ μᾶς παρουσιάσουν ὡς ἀλήθειες, τὰ τελευταῖα χρόνια. Ἡ γενοκτονία, ἡ ληστεία, τὸ πλιάτσικο ὑπῆρξε καὶ θὰ παραμένῃ πάντα χαραγμένη στὸ γονίδιο τῆς ἀνθρωπότητος. Ὅσες ἀνοησίες, παπαρολογίες καὶ ἀσυναρτησίες εἰπωθοῦν.

Δὲν εἶχαν λοιπὸν ὅλοι οἱ Μικρασιᾶτες Ἕλληνες ἀρχοντικά. Εἶχαν ὅμως ὅλοι τὸ σπίτι τους, τὸ χωράφι τους, τὴν δουλειά τους καὶ εὐημεροῦσαν. Δὲν ζοῦσαν ὅλοι στὴν Σμύρνη. Ἀλλὰ σὲ κάθε χωριό, σὲ κάθε γωνιὰ αὐτῆς τῆς εὐλογημένης μεριᾶς τοῦ πλανήτου οἱ ἄνθρωποι εἶχαν δουλέψει γερὰ τὴν Γῆ καὶ ἡ Γῆ τοὺς ἐπέστρεφε τοὺς καρπούς της καὶ τὰ δῶρα της. Δὲν ἦσαν ὅλοι ἐφοπλιστὲς ἤ τραπεζῖτες. Ὅμως ὅλοι, πλὴν ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων, ἦσαν ἄνθρωποι τοῦ μόχθου καὶ τῆς προκοπῆς. Ὄχι τοῦ τζᾶμπα.
Ἀρκεῖ νὰ σᾶς πῶ πὼς ἡ γιαγιὰ Πολυξένη εἶχε μὲ τὸ σάρωθρον κατεβάσει σχεδὸν ἕνα μέτρο τὸ χῶμα στὴν αὐλή. Τὸ χῶμα ἐσκούπιζε, ὅταν πιὰ εἶχε κάνει τὰ πάντα νὰ λάμπουν.
Προκομένοι ἄνθρωποι. Προκομένοι καὶ πάντα, καθ’  ὅ,τι Ἕλληνες, κυνηγημένοι.

Φιλονόη.

φωτογραφία