Νὰ σᾶς πῶ…
Ἔχω ἕνα παιδί, 18 ἐτῶν, δυσλεκτικό, κοντά μου. Ἀνεψιός μου.
Ἦταν ἀδύνατον νὰ μάθῃ φυσική, μαθηματικά, χημεία, βιολογία. Ἀδύνατον. Ἐπὶ τέσσερις μῆνες πάλευε, κυριολεκτικῶς, μὲ ἕνα κεφάλαιο μαθηματικῶν, ἕνα κεφάλαιο φυσικῆς, μισὸ κεφάλαιο βιολογίας, μισὸ κεφάλαιο…. ἀπὸ τὰ πάντα! Τὰ μαθήματά του χωρίζονταν συνολικὰ σὲ τέσσερις ἐνότητες. Χρειάστηκαν τέσσερις μῆνες γιὰ νὰ καταφέρῃ νὰ …προσεγγίσῃ, δίχως νὰ κατανοήσῃ, τὴν μία.
Ὅταν εἴδαμε κι ἀποείδαμε, ἀποφασίσαμε νὰ καταπιασθοῦμε μὲ …ἐτυμολογία!

Μόλις ὅμως προσεγγίσαμε τὶς ἔννοιες στὴν πραγματική τους διάστασι, κι ὄχι ἀφηρημένα, μόνον μὲ τὴν ἐτυμολογία, τὸ παιδί χρειάστηκε ΜΟΝΟΝ μία ὥρα γιὰ νὰ συνειδητοποιήσῃ τὶς ἔννοιες, κι ἀκόμη μία γιὰ νὰ συνειδητοποιήσῃ τοὺς ὅποιους τύπους καὶ τοὺς μηχανισμούς. Σὲ διάστημα λιγότερο τοῦ μηνὸς κατάφερε καὶ ὁλοκλήρωσε, μὲ ἐπιτυχία, τὶς ὑπόλοιπες τρεῖς ἐνότητες τῶν μαθημάτων του.
Λέτε νά ἦταν τυχαῖο;
Λέτε;

Φιλονόη. 

φωτογραφία