Ὁ κατακλυσμὸς τοῦ Νῶε καὶ τὸ περιστέρι τοῦ Δευκαλίωνος.

Ας έλθουμε τώρα στην ελληνική μυθολογία!
Για την καταπληκτική και εν πολλοίς άγνωστη περιγραφή του θρυλικού κατακλυσμού του Δευκαλίωνος, που διέσωσε ο Λουκιανός διαβάζουμε:

«Έτσι έχει ο μύθος του Δευκαλίωνος. Αυτή η γενιά των ανθρώπων δεν είναι η πρώτη, αλλά της πρώτης εκείνης γενιάς οι άνθρωποι όλοι χάθηκαν, αυτοί δε γένος δεύτερο είναι του Δευκαλίωνος που το πλήθος της παντού αποίκησε. Περί δε εκείνων των (πρώτων) ανθρώπων αυτά μυθολογούνται, ότι μεγάλοι υβρισταί έγιναν και αθέμιτα έργα έπρατταν, ούτε όρκους τηρούσαν, ούτε ξένους φιλοξενούσαν, ούτε και ικέτες ανέχοντο, έτσι επήλθε σ’ αυτούς η μεγάλη συμφορά. Αυτή η ίδια η γη, πολύ ύδωρ ανέδυε, και βροχές μεγάλες έγιναν και οι ποταμοί τεραστίως διογκώθηκαν και η θάλασσα τόσο πολύ ανέβη, ώστε τα πάντα σκέπασε το νερό και έτσι χάθηκαν όλοι!
Ο Δευκαλίων δε, ευσεβής και συνετός, μόνος των ανθρώπων απέμεινε για (να γεννήσει) την γενιά την δεύτερη. Η δε σωτηρία έτσι έγινε. Μεγάλη λάρνακα (κιβωτό) αυτός είχε και σ’ αυτήν επιβίβασε παιδιά [1]  και γυναίκες. Κατέφθασαν δε και επιβιβάσθηκαν (στην κιβωτό επίσης) και χοίροι και ίπποι και λέοντες κατά γένη και όφεις και ακόμα όλα όσα την γη μοιράζονται, πάντα κατά ζεύγη. Ο δε (Δευκαλίων) τα δέχθηκε όλα, γιατί μεταξύ τους δεν εβλάπτοντο, διότι εκ Διός φιλία έγινε μεταξύ τους και σε μια λάρνακα πάντες έπλευσαν όσο το ύδωρ επικρατούσε. Αυτά ιστορούν οι Έλληνες περί Δευκαλίωνος».
Lucianus Soph. De Syria dea 12.3.

Στο παραπάνω απόσπασμα, εκτός από την εντελώς παράλληλη προς την βιβλική αφηγηματικότητα, έχουμε και μια προκατακλυσμιαία γεωλογική παρατήρηση, υψηλής αυθεντικότητας! Η έκφραση: «αυτή η ίδια η γη, πολύ ύδωρ ανέδυε»,[2]  αρχικά φαίνεται ακατανόητη. Αν όμως σταθμίσουμε προσεκτικότερα τις πιθανές προκατακλυσμιαίες συνθήκες, με τις τεράστιες συσσωρεύσεις υδάτων λιμνών και θαλασσών, να ανεβάζουν συνεχώς την στάθμη τους, πριν ξεχειλίσουν. Τότε καταλαβαίνουμε, ότι αυτό θα ανέβαζε τους υπόγειους υδροφόρους ορίζοντες, (στάθμη υπόγειων υδάτων) στο όριο επιφάνεια των παρακείμενων κατοικημένων κοιλάδων, με αποτέλεσμα, πράγματι καιρό πριν σπάσουν τα φυσικά αναχώματα των συγκεντρωμένων υδάτων επιφάνειας, να αναβλύζουν σχεδόν από παντού τα υψηλής πλέον στάθμης υπόγεια ύδατα!
Παρατηρούμε λοιπόν κάτι εκπληκτικό! Την παράξενη και μάλλον ακατανόητη στους παλαιότερους, αλλά τόσο κατανοητή σήμερα και απολύτως φυσιολογική αυτή γεωλογική πληροφορία, μόνο αξιόπιστοι προκατακλυσμιαίοι αυτόπτες μάρτυρες θα μπορούσαν να διασώσουν!
Παρά λοιπόν την αποδεδειγμένα εκπληκτική περιεκτικότητα των ελληνικών μύθων σε αυθεντικές πληροφορίες, ιστορικούς υπαινιγμούς και αντικειμενικά στοιχεία, εμείς εξακολουθούμε να λιβανίζουμε στα σχολεία μας, μόνο τον μύθο του Νώε! Γιατί; Στοιχειώδης αξιοπρέπεια, απαιτεί τουλάχιστον την παράλληλη διδαχή των δυο μύθων! Κάθε άλλη αντιμετώπιση, είναι απόδειξη ύπουλης σκοπιμότητας και ιδεολογικής κατοχής.

Κατά μια άλλη μυθολογική εκδοχή, ο κατακλυσμός ήταν το αποκορύφωμα των δεινών, που το πιθάρι της Πανδώρας έφερε στον κόσμο. Οι άνθρωποι έχασαν την ευγενική τους στάση. Η φιλοξενία τους χάθηκε και οι τιμές στους θεούς ξεχάστηκαν.
Ο Δίας επισκέφθηκε τους ανθρώπους και βρήκε τον ευσεβέστερό του βασιλιά Λυκάωνα, ασεβή και αφιλόξενο. Αυτός αποπειράθηκε να περιπαίξει και τον ίδιο το Δία προσφέροντάς του βεβηλωμένο γεύμα! Αυτό εξόργισε τον επισκέπτη θεό, κι αφού τιμώρησε τον Λυκάωνα και τον οίκο του, πήρε τη μεγάλη απόφαση να εξαλείψει το γένος των ανθρώπων. Apollodorus Muth. 3.98-99
«Ο συννεφοσυνάχτης Δίας, κάλεσε τότε τον υγρό Νοτιά και βαριά του ‘δωσε προσταγή να πάει εκεί που ο Τιτάνας Ωκεανός γίνεται πλατύς και απέραντος, κι εκεί να συγκεντρώσει σύννεφα βαριά φορτωμένα με τα νερά του μεγάλου Ωκεανού κι ύστερα φυσώντας δυνατά να τα σπρώξει γρήγορα στις στεριές, σε βουνά και κάμπους.
Η μεγάλη καταστροφή ερχόταν. Ο θυμός του Δία ασίγαστος. Απόφασή του η καταστροφή όλου του ανθρώπινου γένους. Μα να που ο Προμηθέας, ο Δημιουργός του ανθρώπου χάλασε τα σχέδια του Δία. Μίλησε στο γιο του Δευκαλίωνα και του ‘δωσε σωτήριες συμβουλές».
Οι συμβουλές του Προμηθέα και το έργο του Δευκαλίωνα, περιλαμβάνουν όλη τη γνωστή σειρά γεγονότων απ’ την αφήγηση του Έπους Γκιλγκαμές-Νώε. Εδώ βέβαια, το αντίστοιχο ελληνικό «Δευκαλιωνεία»[3]  έχει ΧΑΘΕΙ, όσες όμως λεπτομέρειες απέμειναν από αναφορές άλλων συγγραφέων στο έπος του κατακλυσμού, πείθουν για την αυθεντικότητα της αφήγησης. Άλλωστε η ελληνική Δευκαλιωνεία, αναφέρεται σ’ έναν λαό που πριν τον κατακλυσμό είχε ναυτικές επιδόσεις, μια και ο ίδιος ο Προμηθέας, τούς είχε ήδη χαρίσει μαζί με τα δώρα[4]  της φωτιάς και της άμαξας, προ πολλού και τα μυστικά της ναυπήγησης.[5] 
«Ο Δευκαλίων ρίχτηκε στη δουλειά. Εκατοντάδες βελανιδιές και πολλά πανύψηλα και ολόισια κυπαρίσσια έπεσαν στην γη, απ’ το κοφτερό τσεκούρι του Δευκαλίωνα κι ακολουθώντας τις οδηγίες του θεϊκού πατέρα του, έβαλε μπρος να φτιάξει μια τεράστια λάρνακα, μια μεγάλη κιβωτό, που να χωράει όχι μόνο την οικογένειά του αλλά και πάρα πολλά ζώα».
»Η γυναίκα του Πύρρα και τα παιδιά του όλοι μαζί δούλεψαν ακούραστα. Το γιγάντιο έργο προχωρούσε. Ετοιμάστηκε ο σκελετός από χοντρούς κορμούς δέντρων, μπήκαν τα πλαϊνά και τα πατώματα. Με πολλή προσοχή άλειψαν τις ενώσεις των ξύλων με πίσσα. Στο τέλος βάλανε και τη σκεπή και την άλειψαν κι αυτή καλά με πίσσα. Τρόφιμα και προμήθειες πολλές πήραν τη θέση τους γι’ αυτούς και τα ζώα… που υπάκουα ανέβαιναν στην κιβωτό δύο από κάθε είδος, άγρια και ήμερα, ερπετά και πετεινά κάθε είδους… Καθόλου δεν πείραζε όμως το ένα το άλλο γιατί έτσι σοφά τα είχε κανονίσει όλα ο μεγάλος Προμηθέας.
»Σαν τελείωσε κι αυτό, ο υγρός Νοτιάς έφερε βαριά τα μαύρα του σύννεφα. Αστραπές ξέσκιζαν τον ουρανό, προμήνυμα της μεγάλης οργής του Νεφεληγερέτη Δία! Ο Δευκαλίων μαζί με το μεγάλο του γιο Έλληνα τράβηξαν τη βαριά πόρτα και η οργή του Δία ξέσπασε.
»Εννιά μέρες και εννιά νύχτες[6]  ο κατακλυσμός σάρωνε τα έργα των ανθρώπων και βαριά η οργή του Δία έπνιξε το ασεβές εκείνο γένος. Εννιά μέρες και εννιά νύχτες οι καταρράκτες του ουρανού γέμισαν κάμπους και ξέπλεναν βουνά. Ο τρομερός κατακλυσμός έριχνε ασταμάτητα τα νερά του απέραντου ωκεανού, χωρίς το κακό να λέει να σταματήσει. Μόνο τη δεκάτη μέρα (μια πλήρη δηλαδή περίοδο) το κακό σταμάτησε. Ένα τράνταγμα τους έδειξε πως η λάρνακα ακούμπησε σε στεριά.
»Ο Δευκαλίων άνοιξε το παράθυρο. Δεν έβρεχε πια. Όλα όμως γύρω ήταν μια απέραντη θάλασσα. Ο Δευκαλίων αναγνώρισε το μέρος, ήταν το δίκορφο του Παρνασσού[7]  που τώρα ήταν νησάκι. Πριν βγουν όμως έπρεπε να βεβαιωθούν πως ο καιρός δε θα ξαναχαλάσει. Ο Δευκαλίων άφησε τότε ένα περιστέρι.[8]  Όλοι γνώριζαν εκείνα τα χρόνια, πως τα περιστέρια προβλέπουν με σιγουριά τον καιρό (!)
»Αν λοιπόν το περιστέρι γυρνούσε φοβισμένο πίσω, αυτό θα σήμαινε πως ο κατακλυσμός θα συνεχιζόταν και δε θα ’πρεπε να βγουν απ’ την κιβωτό. Το περιστέρι όμως κάθισε μια στιγμή στο παράθυρο κοίταξε λίγο τον καιρό κι ύστερα πέταξε χαρούμενο ψηλά στον Παρνασσό».[
9]

Δευκαλίων λοιπόν! Ο θρυλικός γενάρχης ενός ναυτικού λαού, που είχε μέγιστη την ανάγκη της πρόβλεψης των καταιγίδων. Ο ναυτικός αυτός λαός και ο ήρωάς μας Δευκαλίων, ήξερε καλύτερα απ’ τον καθένα ότι: «ο καιρός είναι φονιάς» των ναυτικών και πως στα χρόνια εκείνα, κάθε μορφή πρόγνωσης του καιρού, ήταν για το ναυτικό αυτό λαό, όχι απλά πολύτιμη αλλά κυριολεκτικά σωτήρια.
Το πέταγμα λοιπόν της περιστεράς και η ενστικτώδης της αίσθηση του καιρού, στάθηκε γι’ αυτούς απ’ τους καλύτερους συμμάχους της πρόβλεψης των καταιγίδων! Έτσι μετά το “χαρούμενο” πέταγμα της, ο Δευκαλίων λευτέρωσε όλα τα ζώα που είχαν σωθεί μαζί του κι ανάστησε νέο γένος ανθρώπων, μετά την λήξη του μεσογειακού κατακλυσμού, όπου γενάρχης, ήρωας και πατριάρχης, με μακρά και ένδοξη ιστορία θα ήταν ο Έλληνας[10]  κι ο εξίσου ένδοξος αδελφός του νομοθέτης και μέγας οραματιστής Αμφικτύων.
Όλα δείχνουν φυσικά, ότι ο κατακλυσμός[11]  δεν ήταν ούτε ένας, αλλά ούτε και κάποιο περιορισμένο τοπικό φαινόμενο. Ήταν αποτέλεσμα παγκόσμιων κλιματολογικών αλλαγών, συνέπεια της τελευταίας μεταπαγετώνιας περιόδου, που με τις ασυνήθιστες βροχοπτώσεις και την σταθερή άνοδο της ωκεάνιας στάθμης, σάρωσε με επίμονους κατακλυσμούς ολόκληρο τον τότε γνωστό κόσμο!
Η όμορφη αυτή αφήγηση, του ήρωα που σώζει όχι μόνο τον εαυτό του, αλλά είχε την θεϊκή ιδέα, να φροντίσει και για την σωτηρία των υπόλοιπων έμβιων όντων, έγινε δεκτή με ενθουσιασμό από όσους διατηρούσαν τις τραγικές μνήμες της καταστροφής και είχε μια καθολική διάδοση. Το αφηγηματικό αυτό αρχικά έπος, πρέπει με την χάρη του και τις εκπληκτικές του λεπτομέρειες, να συγκίνησε τους ανθρώπους που γλίτωσαν απ’ τις λάσπες της καταστροφής και αργότερα αναγνωρίσθηκε σαν γραπτό μνημείο ηρωισμού και ανθρωπιάς. Όλοι λοιπόν ήθελαν, τον υπέροχο αυτό μύθο να εκτυλίσσεται στα δικά τους μέρη, με την κιβωτό να αράζει σ’ όλα τα ψηλά βουνά, δύσης και ανατολής, απ’ την Αίτνα της Σικελίας, μέχρι το Λίβανο, το Αραράτ και τον Όθρυ της Θεσσαλίας. Όπου μάλιστα ελέγετο ότι άραξε η κιβωτός του Δευκαλίωνα, ήταν ιερός τόπος προσκυνήματος μέχρι την επικράτηση του Χριστιανισμού.
Ίσως σε μερικούς να φαίνεται πλεονασμός η αναφορά μας στο μύθο του Δευκαλίωνα. Αλλά όπως θα δούμε, το περιστέρι του Δευκαλίωνα συμπεριφέρεται πολύ “ελληνικά”! Όχι μόνο για τον χαρακτηριστικά ελληνικό “κλάδον ελαίας”, με τον οποίο αναγγέλλει την λήξη του κατακλυσμού, αλλά με την ελληνική ερμηνεία της συμμετοχής του στην όμορφη αυτή ιστορία, ξεκαθαρίζεται οριστικά η πιθανή προέλευση του κατακλυσμικού έπους, που “ΧΑΜΕΝΟ” οριστικά, μπορούμε μόνο απ’ τα σκόρπια κομμάτια του να το ανασυντάξουμε.
Το έργο (α΄ και β΄ Δευκαλιωνείς) του Ελλάνικου που θα μας πληροφορούσε για τις αρχικές πηγές του μύθου, ΧΑΘΗΚΕ μαζί με ποιος ξέρει ποσά ακόμα ποιήματα και βιβλία εξαίσιας ομορφιάς με το όνομα «Δευκαλιωνείς», στερώντας μας ακριβώς από όλες εκείνες τις λεπτομέρειες, απ’ όπου αδιαμφισβήτητη θα πρόβαλλε η αλήθεια της προέλευσης του αρχικού κατακλυσμικού έπους, που αναμφίβολα όμως, πρέπει να υπήρξε δημιούργημα ενός φωτισμένου ναυτικού λαού, που έχασε ότι πολυτιμότερο είχε, μεσ’ στα λασπόνερα μιας κατακλυσμικής καταστροφής.

Στα χέρια μας όμως έφτασε πολύ καλά προφυλαγμένο το αντίστοιχο τρισέλιδο (!) βιβλικό “έπος”, που παρ’ όλα αυτά ο ήρωάς του, εξακολουθεί να έχει το πολύ ελληνικό όνομα Νώε.[12]  Ταυτόχρονα, ανεξήγητο παραμένει το γεγονός, ότι το όνομα της γυναικός, της σημαντικότατης αυτής ιστορίας, που κατά τους βιβλικούς ισχυρισμούς υπήρξε η μητέρα ολόκληρης της μετακατακλυσμικής ανθρωπότητας… δεν διασώθηκε! Κατά την ουρανοκατέβατη ευφυΐα των βιβλικών συγγραφέων, η δεύτερη “μητέρα” ολόκληρης της ανθρωπότητας… μπορούσε να παραμένει ανώνυμη!
Οι παραδοξότητες όμως συνεχίζονται. Πουθενά στο βιβλικό κείμενο, δεν αναφέρεται προ του Νώε έστω και ο παραμικρότερος υπαινιγμός για ναυτικές γνώσεις, εμπειρίες ή άθλους. Εν τούτοις ο Νώε, ξεκινά τον κατασκευαστικό άθλο της κιβωτού, χωρίς να έχει δει προηγουμένως ούτε βαρκούλα!
Ο καθαρά λοιπόν στεριανός Νώε, φαίνεται να φτιάχνει ένα γιγάντιο άγνωστο πράγμα, του οποίου οι διαστάσεις (Γέν.6.15), σε πήχες[13]  είναι: 30 πήχ. ύψος, 50 πηχ. πλάτος και 300 πηχ. μήκος!!. Σε αντίστοιχα μέτρα είναι: 13,5 μ. ύψος, 22,5 μ. πλάτος και 135 μ. μήκος,[14]  με «κατώγεια, διώροφα και τριώροφα». Αυτή τη γιγάντια κατασκευή, που απ’ τις διαστάσεις της και μόνο, τοποθετείται στο έσχατο όριο φαντασίας και πραγματικότητας, καλείται να φτιάξει ο στεριανός Νώε, χωρίς η βιβλική προϊστορία επαναλαμβάνω να μας δίνει έστω και έναν αμφιλεγόμενο ναυτικό όρο, για να δικαιολογήσει την εντελώς αναπάντεχη ναυπηγική δεινότητα του ήρωά της!
Η απουσία ναυτικών όρων στο έπος του Νώε, υπογραμμίζει την αδυναμία των στεριανών Εβραίων αντιγραφέων, να χειριστούν με κατανόηση τους ναυτικούς όρους και ενώ αναφέρουν σχεδόν αυτολεξεί όλα όσα και η ασσυροβαβυλωνιακή εκδοχή του κατακλυσμού, (έπος Γκιλγκαμές) αποφεύγουν επιμελώς κάθε ναυτική ορολογία[15]  απ’ το φόβο της λαθεμένης χρήσης του. Έτσι παραδόξως παρακολουθούμε ένα ναυπηγικό άθλο, εκεί όπου δεν αναφέρεται ούτε “μισή” ναυτική λέξη, ούτε ένας “μικρός” ναυπηγικός όρος!
«Και είπεν ο Κύριος προς τον Νώε, είσελθε συ και πας ο οίκος σου εις την Κιβωτόν». Γέν.7.1.
Κατόπιν ξεσπά ο κατακλυσμός ακολουθώντας απαρέγκλιτα τα γνωστά βήματα των υπολοίπων αφηγήσεων, μόνο που η μεθοδική υπερβολή είναι παραπάνω από εμφανής. Εκατόν πενήντα (150) μέρες κυριάρχησαν τα νερά πάνω στη γη, (5 μήνες!) έναντι εννέα και δέκα αόριστων ημερών που είδαμε στα άλλα δύο αντίστοιχα έπη (Γκιλγκαμές και Δευκαλίωνα). Η αφήγηση, χάριν έμφασης, δε διστάζει να κλείσει τον ήρωά της και το σύνολο της αντιπροσωπευτικής πανίδας στην σωτήρια κιβωτό, όχι για δέκα μέρες, όπως αναφέρουν οι άλλες παραλλαγές του μύθου, αλλά για 375 μέρες συνολικά! Δηλαδή σε κάποιους φάνηκε εντυπωσιακό να προσθέσουν στις 10 μέρες του αρχικού έπους… έναν επιπλέον χρόνο!
Οκτώ άτομα, με όλα τα ζωντανά της γης (έστω τα αντιπροσωπευτικότερα) περιφέρονται 5 μήνες επί των υδάτων του κατακλυσμού και 8 μήνες περιμένουν καρτερικά προσαραγμένοι για να σωθούν απ’ τον καταστροφικό θυμό ή την ανθρωποκτόνο “μεταμέλεια” της βιβλικής θεότητας!
Ας πάρουμε όμως καλύτερα τα πράγματα απ’ την αρχή: «Και μετεμελήθη ο Κύριος ότι εποίησε τον άνθρωπον επί της γης και ελυπήθη εν τη καρδία αυτού και είπεν ο Κύριος, θέλω εξαλείψει τον άνθρωπον τον οποίον εποίησα από προσώπου της γης, από ανθρώπου έως κτήνους και από ερπετών έως πετεινών του ουρανού, επειδή μετεμελήθην (Εβδομήκοντα: Εθυμώθην[16] ) ότι εποίησα αυτούς» Γέν.6.6-7.
Δεν είναι εκπληκτικά παράλογο να αποδώσουμε τα παραπάνω λόγια σε οποιαδήποτε σοβαρή θεότητα; Ο θεός της Βίβλου φαίνεται να λυπάται, να μετανιώνει, να θυμώνει, για το κορυφαίο δημιούργημά του τον άνθρωπο και να μην έχει καμία άλλη δυνατότητα σωτηρίας επέμβασης, εκτός απ’ την πολύ απλή και βολική… γενοκτονία, που εκτός των άλλων, θα συμπαρασύρει μαζί της και όλα τα ζώα της γης!
Πώς όμως οι άνθρωποι έγιναν τόσο κακοί ώστε να καταδικαστούν απ’ τον ίδιο τον “φιλεύσπλαχνο” θεό στην εσχάτη των ποινών, δηλαδή τον δια πνιγμού σωφρονιστικό θάνατο; Να ο λόγος για τον οποίον ολόκληρη η ανθρωπότητα πρέπει να πεθάνει:
«Και ότε άρχισαν οι άνθρωποι να πληθύνονται επί του προσώπου της γης…ιδόντες οι υιοί του θεού τάς θυγατέρας των ανθρώπων ότι ήσαν ωραίαι, έλαβον εις εαυτούς γυναίκας εκ πασών όσας έκλεξαν… Κατ΄ εκείνας τάς ημέρας ήσαν οι γίγαντες επί της γης και έτι ύστερον, αφού οι υιοί του θεού εισήλθον εις τάς θυγατέρας των ανθρώπων και αύται ετεκνοποίησαν εις αυτούς. εκείνοι ήσαν οι δυνατοί, οι υπερήφανοι άνδρες ονομαστοί. Και είδεν ο Κύριος ότι επληθύνετο η κακία του ανθρώπου επί της γης και πάντες, οι σκοποί των διαλογισμών της καρδίας αυτού ήσαν μόνον κακία πάσας τάς ημέρας». Γέν.6.1-5.
Παρακολουθούμε λοιπόν έκπληκτοι, ότι οι προκατακλυσμικοί άνθρωποι, δεν αφανίστηκαν στις λάσπες του κατακλυσμού επειδή από μόνοι τους διεφθάρησαν! Αλλά επειδή δέχθηκαν γενετήσια επίθεση απ’ τους ίδιους τους «υιούς του θεού» και μέσα απ’ τον γενετικό αυτό βιασμό, γεννήθηκαν ανάμεσα τους “γίγαντες” στο σώμα και στην κακία!

Ερωτήσεις: Γιατί λοιπόν πεθαίνουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι, που κατά την ολοφάνερη εδώ βιβλική ομολογία, υπήρξαν τα ανυπεράσπιστα θύματα των θεϊκών υιών και μάλιστα αφού πρώτα υπέστησαν όλη την μανία των διεστραμμένων σεξουαλικών ορέξεών τους; Γιατί επέτρεψε ο θεός μια τέτοια απίστευτη διαφθορά; Γιατί ο θεός καταδικάζει τα θύματα της δικής του ουσιαστικά ανικανότητας να ελέγξει εγκαίρως τους αφύσικους πόθους των ουράνιων “υιών” ή αλλιώς αγγέλων του; Γιατί επιτέλους σκοτώνει, αντί να συμπονέσει τους ανίσχυρους ουσιαστικά ανθρώπους, που δόλια και άνισα χτυπήθηκαν απ’ τους φθοροποιούς σεξουαλικούς πόθους των δικών του “υιών”; Γιατί μετανιώνει και θυμώνει που έπλασε τους ανθρώπους και αποφασίζει τον ανελέητο αφανισμό τους, αντί να συγχωρέσει να επανορθώσει αλλά και να ενεργοποιήσει τους απαραίτητους μηχανισμούς προστασίας τους, απ’ τις ουράνιες επιβουλές και τις διεστραμμένες σεξουαλικές ορέξεις, μερίδας ολόκληρης της δικής του ουράνιας οικογένειας; Ποιά δυνατότητα αντίστασης μπορούσαν αλήθεια να έχουν οι απλοί εκείνοι άνθρωποι, απέναντι στα πανίσχυρα εκείνα ανθρωποειδή ουράνια όντα;
Και το πλέον καυτό ερώτημα: Ποιος θεός και με τις πλέον ελάχιστες “θεϊκές προδιαγραφές” θα καταδίκαζε τον αδικοχτυπημένο άνθρωπο, αλλά θα σκότωνε ταυτόχρονα μαζί του, όλες εκείνες τις απειράριθμες ψυχούλες τα ζώα, για να μην πούμε τίποτε και για τα άπειρα δένδρα και φυτά της γης;
Μένει βέβαια και μια ακόμα πικάντικη απορία. Έχουν άραγε ακόμα οι ουράνιοι αυτοί υιοί, την δυνατότητα να συνευρεθούν “παραγωγικά” με τις όμορφες θυγατέρες των ανθρώπων, ή απ’ την μηδενική παραγωγή μας σε “γίγαντες”, πρέπει να υποθέσουμε, ότι η βιβλική θεότητα τους αφαίρεσε έκτοτε οριστικά τέτοιου είδους κεφάτα προνόμια; Κι αν πράγματι έτσι έχουν τώρα τα πράγματα, τότε γιατί αυτή, η σωστή “απαγόρευση συνεύρεσης” ανθρώπων και ουρανίων όντων, δεν επεβλήθη τότε εγκαίρως και για τους ανθρώπους του κατακλυσμού, πριν ο ολοκληρωτικός και κυριολεκτικός τους βιασμός, σημάνει και τον άδικο βιολογικό τους αφανισμό;
Για να επανέλθουμε όμως. Μήπως απλά το κατακλυσμικό αυτό έπος είναι ένας θρύλος που γεννήθηκε μεσ’ απ’ τον πόνο ενός μεγάλου φυσικού κατακλυσμού; Δεν σας φαίνεται ότι οποιαδήποτε σοβαρή “θεότητα”, θα ντρεπόταν να δεχθεί όλους αυτούς τους αστείους λόγους σαν τις αιτίες ενός πανανθρώπινου σαρωτικού κατακλυσμού;
Όλοι γνωρίζουμε σήμερα την ψυχρή και ανελέητη μετατόπιση δυνάμεων στη φύση και τις αντίστοιχες καταστροφές που ενώ τις αποκαλούμε θεομηνίες, κανένας θεός δε χρειάζεται να έχει οργισθεί, ούτε και να απολογηθεί, για τις φυσικές ανακατατάξεις των κοσμικών δυνάμεων.
Οι άνθρωποι όμως στην μακρινή εκείνη εποχή, έβλεπαν τις καταστροφές, σχεδόν αποκλειστικά σαν θεϊκές κινήσεις και θεομηνίες (θεού μήνυμα) και, μη έχοντας άλλη δυνατότητα ερμηνείας, προσπαθούσαν θεολογώντας να βρούν το λόγο που εξόργισε τη σεβάσμια θεότητα, μήπως εξευμενίζοντάς την, αποφύγουν την οδυνηρή επανάληψη της οργής της.
Εδώ βέβαια στη βίβλο, η αιτιολόγηση του καταστροφικού κατακλυσμού είναι όπως είδαμε το λιγότερο ατυχής, μιας και μας παρουσιάζει έναν θεό περίπου με παιδικές αναστολές και κρίση. Πρώτα “μετανιώνει” που δημιούργησε την ανθρωπότητα (Γέν.6,6) και την πνίγει στις λάσπες του κατακλυσμού κι αμέσως μετά υπόσχεται πως ποτέ πια δεν θα το ξανακάνει. Γέν. 8,21
Αλήθεια… πώς κατάφερε η προκατακλυσμική οικογένεια του Νώε να αποφύγει την σεξουαλική επίθεση των ουράνιων αυτών εραστών και σώθηκε; Μήπως η οικογένεια του Νώε βρέθηκε σε πλεονεκτική θέση, επειδή είχε μόνο γιους και οι τρεις νύφες τους, δεν ήταν ιδιαίτερα όμορφες; Γιατί πώς αλλιώς θα μπορούσαν να αντισταθούν στους θεϊκούς υιούς, αν αυτοί αποφάσιζαν να… “εισέλθουν” στα όμορφα θηλυκά μέλη της οικογένειάς τους;

τέλος α΄ μέρους

Εξηράνθησαν λοιπόν τα ύδατα από της γης, γύρω στις 10/11ου. Και εδώ αρχίζουν οι αντιφάσεις διότι ενώ «εξηράνθησαν τα ύδατα από της γης» «απέστειλε την περιστεράν κατόπιν αυτού (του κόρακος δηλαδή) δια να ίδη αν έπαυσαν τα ύδατα από προσώπου της γης» (;) Μα αφού εξηράνθησαν τα ύδατα μόλις προηγουμένως, γιατί το περιστέρι πρέπει να πετάξει για να δει αν τα ύδατα έπαυσαν; Η Βίβλος όμως επιμένει:
«Και μη ευρίσκουσα η περιστερά ανάπαυσιν των ποδών αυτής επέστρεψεν εις την κιβωτόν διότι τα ύδατα ήσαν επί του προσώπου πάσης της γης»! («ήσαν» λοιπόν
ή «εξηράνθησαν» τα ύδατα;) Και ανέμεινε έτι άλλας επτά ημέρας και πάλιν απέστειλεν την περιστεράν εκ της κιβωτού και επέστρεψεν προς αυτόν προς το εσπέρας και ιδού ητο εν τω στόματι αυτής φύλλον ελαίας απεσπασμένον και εγνώρισεν ο Νώε ότι έπαυσαν τα ύδατα από της γης. Και ανέμεινεν έτι αλλάς επτά ημέρας και απέστειλε την περιστερά. και δεν επανέστρεψεν πλέον προς αυτόν.
»Κατά δε το εξακοσιοστό πρώτο έτος του Νώε, (ο Νώε γίνεται 601 ετών μέσα στην κιβωτό) την πρώτην του πρώτου μηνός
(1/1ου του επόμενου έτους πρωτοχρονιάτικα δηλαδή) εξέλιπον τα ύδατα από της γης και εσήκωσεν ο Νώε την στέγην της κιβωτού και είδεν και ιδού, εξέλιπεν το ύδωρ από προσώπου της γης και την εικοστήν εβδόμην ημέραν του δευτέρου μηνός (27/2) εξηράνθη η γη». Γέν.8.9-14.
Η περιπέτεια έληξε στις 27/2 ενώ είχε αρχίσει ένα χρόνο και 10 ημέρες νωρίτερα, δηλαδή στις 17/2 του προηγούμενου έτους. Σύνολο 375 ημέρες ακριβώς! Έτσι με την ξεκάθαρη βιβλική παραδοχή έχουμε:

  Ο Νώε 600 ετών Γέν.7.11… 17/2ου…..αρχίζει ο κατακλυσμός
Ο Νώε 600 ετών Γέν.8.4….. 17/7
ου…..εκάθησε ή προσάραξε η κιβωτός,
Ο Νώε 600 ετών Γέν.8.13… 1/1
ου…….το περιστέρι δεν επέστρεψε πλέον
Ο Νώε 601 ετών Γέν.8.14… 27/2
ου…..λήξη του κατακλυσμού, εξηράνθη η γη


Αμέσως μετά απ’ τα υπερβολικά αυτά στοιχεία, η αφήγηση αποκαλύπτει την πλήρη σύγχυση του αντιγραφέα του κατακλυσμικού έπους.
Αιτία της σύγχυσης του, είναι το περιστέρι, που ενώ το δανείζεται ατόφιο σαν ωραιότατο στοιχείο της αρχικής αφήγησης, δε φαίνεται να κατανοεί τον ακριβή λόγο της ύπαρξής του, στην όλη υπόθεση. Έτσι, ενώ εδώ και 70 ημέρες είναι προσαραγμένοι σε ξηρά και: «εφάνησαν οι κορυφές των ορέων» και ο κόρακας πάει κι έρχεται «εωσού εξηράνθησαν τα ύδατα από της γης», ξαφνικά ο Νώε αντικαθιστά το κοράκι με την περιστερά, η οποία μετά από εξερευνητική πτήση: «μη ευρίσκουσα ανάπαυση των ποδών αυτής, επέστρεψε προς αυτόν».
Μετά από 7 ημέρες, ο Νώε ξαναστέλνει το περιστέρι και επιτέλους, την 1η/1ου, πρωτοχρονιά δηλαδή, (πράγμα πολύ περίεργο για ένα μοναχικό περιστέρι που έζησε 10 περίπου μήνες μέσα στην κιβωτό), αυτό δεν επιστρέφει πια γιατί: «έπαυσαν τα ύδατα από της γης». Ο Νώε όμως ούτε τότε αποφασίζει να βγει από την κιβωτό. Περιμένει στην κιβωτό άλλες 57 περίπου ημέρες, μέχρι τις 27/2ου, χωρίς να δείχνει καθόλου αποφασισμένος ν’ ανοίξει την κιβωτό κι ας έφυγε το περιστέρι ανεπιστρεπτί πριν 2 περίπου μήνες!
Έτσι το περιστέρι (παρά την αντίθετη γνώμη που είχαμε όλοι) δε φαίνεται να έπαιξε απολύτως κανένα ρόλο στην τελική απόφαση του Νώε για έξοδο επιτέλους απ’ την κιβωτό, όπου επί έναν ολόκληρο χρόνο πρέπει να ασφυκτιούν όλα τα ζωντανά της γης! Πέρασαν 150 ημέρες (5 μήνες) πάλης με τα νερά του κατακλυσμού, μέχρι η κιβωτός να προσαράξει. Ο Νώε όμως παραμένει πεισματικά κλεισμένος για 5,5 ακόμη μήνες ακινητοποιημένος και αγνοώντας για 2 επί πλέον μήνες το μήνυμα της περιστεράς, που δεν επέστρεψε, ώσπου η εντολή της θεότητας «έξελθε εκ της κιβωτού» Γέν.8.15, αναγκάζει τελικά τον Νώε μετά από ένα χρόνο και δέκα ημέρες, να βγει επιτέλους απ’ την υπερβολικά φιλόξενη και ευρύχωρη κιβωτό του!
Είναι ολοφάνερο λοιπόν. Τόσο ο αφηγητής του έπους Γκιλγκαμές, όσο και του Νώε, δε γνωρίζουν τον ακριβή λόγο ύπαρξης της περιστεράς στο τέλος του κατακλυσμού που αφηγούνται.
Ο Ουτναπιστήμ δικαιολογεί την ύπαρξη του περίεργου αυτού περιστεριού, διότι: «μη βρίσκοντας τόπο να σταθεί» του έδωσε πληροφορίες για τη στάθμη των υδάτων. Χελιδόνια όμως και κοράκια συμπληρώνουν τη σύγχυση του μια και επιστρατεύονται κι αυτά για τον ίδιο ακριβώς αόριστο λόγο. Στην αφήγηση όμως της Βίβλου, η περιστερά ούτε αυτό το λόγο μπορεί να καλύψει, μια και το κοράκι προηγείται και το πράγμα μπερδεύεται τόσο, ώστε δύο ολόκληρους μήνες μετά το τελευταίο πέταγμα του περιστεριού, ο Νώε… εξακολουθεί να μένει κλεισμένος στην κιβωτό!
Μόνο στον ελληνικό μύθο βρίσκουμε την απλή, ξεκάθαρη και ουσιαστική συμβολή της περιστεράς. Να καθορίσει δηλαδή με το πέταγμά της, όχι την ύπαρξη ξηράς ή τη στάθμη του νερού, που επιτέλους με μια ματιά έξω απ’ την κιβωτό θα ήταν άμεσα ορατή, αλλά με το διαπιστωμένο καιρικό ένστικτό της και το χαρακτηριστικό της πέταγμα, να δείξει αν θα συνεχιστεί ή όχι η κατακλυσμική αυτή κακοκαιρία, βοηθώντας έτσι τον καιροσκόπο και πολυμήχανο θαλασσογνώστη Δευκαλίωνα, να πάρει την σημαντική απόφαση: Να αδειάσει τη σωσίβια αυτή κιβωτό, ή μήπως πρέπει να περιμένει νέο κύμα κατακλυσμικής κακοκαιρίας, που αναπάντεχα θα κατέστρεφε τους υπεράνθρωπους κόπους μιας τόσο γιγαντιαίας επιχείρησης σωτηρίας;
Χελιδόνια λοιπόν, κοράκια και περιστέρια γίνονται ένα αταίριαστο σύνολο. Ένα δύσχρηστο εργαλείο στα χέρια του Ασσύριου Ουπναπιστίμ, αλλά και του βιβλικού Νώε και μόνο στα χέρια του Έλληνα ήρωα Δευκαλίωνα, το περιστέρι γίνεται ο απλός και ξεκάθαρος βοηθός του, στην ανάγκη εκτίμησης των καιρικών συνθηκών!
Στην απλή αλλά και αγωνιώδη ερώτηση: Πέρασε ή θα συνεχιστεί η κακοκαιρία; Απαντά κάνοντας αυτό που όλοι οι θαλασσοπόροι πρόγονοί του έκαναν από αμνημονεύτων χρόνων… αφήνοντας το πέταγμα της περιστεράς, να βοηθήσει αποφασιστικά την κρίση του.
Είναι όμως αληθινά έτσι; Έχουν τα περιστέρια διαπιστωμένα τέτοιες ικανότητες;
Εντελώς συμπτωματικά βρέθηκα προ καιρού σε ένα κατάστημα αγοραπωλησίας περιστεριών, ήταν κάτι μάλλον σαν σύλλογος όπου οι περιστεράδες της περιοχής πίνουν εκεί το καφεδάκι τους συζητώντας και επιδεικνύοντας τα περιστέρια τους. Να τι απάντησαν στις ερωτήσεις μου:
«Τα περιστέρια όταν “μυριστούν” κακοκαιρία αρνούνται να πετάξουν. Αν παρ’ όλα αυτά τα “σπρώξουμε” τότε σηκώνονται, αλλά πετούν χαμηλά χωρίς να παίρνουν ύψος και κατεβαίνουν με την πρώτη ευκαιρία. Αν πάλι η κακοκαιρία έχει μόλις περάσει τότε σηκώνονται αμέσως και πετούν φουρλιστά μ’ ένα χαρακτηριστικό χαρούμενο πέταγμα που μόνο με το ξάνοιγμα του καιρού το βλέπεις».
Εκτός όμως απ’ την σημερινή αυτή εμπειρική δια
βεβαίωση, στα κείμενα των Ελλήνων επιβεβαιώνεται αυτή ακριβώς η σαφέστατη χρήση της περιστεράς στο συγκεκριμένο έπος και για τον συγκεκριμένο λόγο: «οι μεν λοιπόν μυθολόγοι λέγουν ότι του Δευκαλίωνος η περιστερά εκ της λάρνακας αφέθηκε για να του φανερώσει την καλοκαιρία ή κακοκαιρία. Οι δε Θράκες μέχρι και σήμερα, αλεπού ακολουθούν και έχουν για γνώμονα όταν επιχειρούν να περάσουν παγωμένο ποταμό, διότι η αλεπού μπορεί και γνωρίζει το πάχος και του πάγου την στερεότητα». Plutarchus ΖΩΩΝ ΦΡΟΝΙΜΟΤΕΡΑ 968.F.2 96.
Το περιστέρι λοιπόν του Δευκαλίωνα, είναι το μόνο που μιλά σωστά τη γλώσσα του θαλασσινού και καιρογνώστη Έλληνα. Το περιστέρι του κατακλυσμού, μιλά τόσο καθαρά την ελληνική γλώσσα της παρατήρησης, ώστε, ούτε ο Σύριος Ουτναπιστήμ, αλλά ούτε και ο Εβραίος ήρωας Νώε, μπορούν να καταλάβουν σωστά το ρόλο του, στην ιστορία του κατακλυσμού! Η καιρική οιωνοσκοπία[18]  των Ελλήνων, είχε από τότε μέσα της το σωτήριο σπέρμα της αληθινής πρόγνωσης.
Όσο κι αν φαίνεται λοιπόν περίεργο, έχω την αίσθηση ότι το περιστέρι αυτό, που πετά και στους τρεις μύθους, με τον μοναδικό τρόπο της ανάμιξής του στο έπος, φαίνεται από μόνο του ικανό, να κατοχυρώσει τον αρχέγονο μύθο του κατακλυσμού υπέρ του θαλασσογνώστη Αιγαίου Έλληνα, του αρχικού όπως όλα δείχνουν αυθεντικού εμπνευστή του έπους.
Το υπέροχο αυτό έπος του κατακλυσμού, που δυστυχώς το σωτηριακό του μεγαλείο έφτασε παγκοσμίως να μονοπωλεί η βιβλική αφήγηση, πρέπει ολοφάνερα να απηχεί τη συντριπτική απώλεια του πρώτου σημαντικού μάλιστα πολιτισμού της Μεσογείου, διαφορετικά δεν μπορεί, ούτε καν σαν ιδέα, να δικαιολογηθεί ένα τέτοιο ναυπηγικό κατόρθωμα, στους μακρινούς αυτούς ορίζοντες του μύθου!

Ο πόνος της απώλειας στον κατακλυσμό του Δευκαλίωνος, αλλά και άλλων ίσως προγενέστερων κατακλυσμών[19]  που έπληξαν τους κατοίκους της Μεσογείου, ανάγκασε προφανώς κάποιο μεγάλο συγγραφικό πνεύμα της εποχής, να συλλάβει το συγκινητικό αυτό έπος της σωτηρίας λάρνακας-κιβωτού.

Προφανώς λοιπόν πρόκειται για ένα εισηγητικό έπος σωτηρίας, που συγκρατούσε άριστα όχι μόνο τις μνήμες της τραγωδίας, αλλά αποτελούσε και μια ουσιαστική πρόταση σωτηρίας, απ’ την ενδεχόμενη επανάληψη μιας τόσο μεγάλης τραγωδίας όπως ο κατακλυσμός, που όπως φαίνεται απ’ τις αλλεπάλληλες γραπτές μαρτυρίες, κανείς δεν τον έζησε χειρότερα απ’ τους κατοίκους του πολύπαθου Αιγαίου.
Η ανάμνηση λοιπόν μιας τόσο μεγάλης απώλειας, ανάγκασε τη μεσογειακή ψυχή, να παράγει ένα απαράμιλλο “εισηγητικό έπος” για τη σωτηρία της πολύτιμης ανθρώπινης ζωής, αλλά και την συγκινητική μέριμνα για την παντοειδή πανίδα. Τα ευαίσθητα σπλάχνα του πολιτισμένου ελληνο-μεσογειακού ανθρώπου, με τις προχωρημένες ναυπηγικές γνώσεις, έσπρωξαν κάποιον μεγάλο επικό ποιητή του προομηρικού παρελθόντος,[20]  να περιγράψει με χιλιάδες ανεπανάληπτης ομορφιάς στίχους, την δυνατότητα περιπετειώδους σωτηρίας, δίνοντας μάλιστα ενδιαφέρουσες οδηγίες, υποθετικές διαστάσεις και άπειρες άλλες λεπτομέρειες ΧΑΜΕΝΕΣ πια οριστικά, σ’ ένα ακόμα επικό αριστούργημα της εποχής εκείνης. Στο τέλος μάλιστα, δεν ξεχνά να βάλει και την αποφασιστική συμβολή της περιστεράς, που με το χαρακτηριστικό της πέταγμα θα απαντήσει στο τελευταίο καυτό ερώτημα: Έληξε ή όχι ο κατακλυσμός; Ερώτημα βασικό που όμως δεν φαίνεται να απαντούν τα χελιδόνια και τα κοράκια των Χαλδαιο-Εβραϊκών μύθων!
Ένα περιστέρι λοιπόν φέρνει πίσω ανεπιστρεπτί, όχι μόνο τον “κλάδο ελαίας” αλλά ολάκερο το μύθο του κατακλυσμού, στη χώρα που τον γέννησε. Καταχωρεί τον σπουδαίο αυτό μύθο-έπος στο ενεργητικό του λαού εκείνου, που συγκεντρώνει όλα ανεξαιρέτως τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα που απαιτεί απ’ τους ήρωές του ο μύθος του κατακλυσμού.[21] 

Μ. Καλόπουλος

[1]  Αυτό είναι ίσως το μοναδικό εδάφιο της Ελληνικής γραμματολογίας, που δείχνει τα παιδιά του Δευκαλίωνα μέσα στην κιβωτό κατά την διάρκεια του μεγάλου κατακλυσμού! Κατά την εκδοχή του Ελλάνικου (Hellanicus 1a,4,F.6a,5.), ο μεγάλος του γιος του Δευκαλίωνα ήταν ο Έλληνας, ο δε μικρός ο Αμφικτύωνας και οι κόρες του Μελανθώ και Πρωτογένεια.
[2]  Στο ελλην. κείμενο: «αύτικα η γη πολλόν ύδωρ εκδιδοί» Lucianus Soph. Syr.D. 12.14.
[3]  Ο Ιστορικός Hellanicus αξιοποιώντας προγενέστερες πηγές, φέρεται ως συγγραφέας της δίτομης (α΄ και β΄) Δευκαλιωνείας. Με κάθε επιμέλεια όμως, διεσώθησαν οι 1500 περίπου λέξει της βιβλικής εκδοχής του κατακλυσμού!
[4]  «Όλες οι τέχνες στους θνητούς απ’ τον Προμηθέα» Aeschylus Trag. Pr. 506. 50.
[5]  «Και έξω από μένα κανείς δεν γνώριζε καλύτερα τα θαλασσόδρομα των ναυτικών καράβια» Aeschylus Atheniensis Trag. Pr 467 46.
[6]  Scholia in Pindarum O. 9.56.
[7]  Scholia in Pindarum O. 9.64c.3
[8]  Plutarchus Biogr. Ζώων φρονιμότερα 968.F.4 96
[9]  Το απόσπασμα αυτό, είναι από τη βραβευμένη πολυμεταφρασμένη Μυθολογία των Αδελφών Στεφανίδη. Για το έπος του Δευκαλίωνα μπορείτε να Συμβουλευτείτε επίσης τις πηγές: Οβίδιος 1.317.// Sch.in Euripidem Sch.Or.1094. // Υγίνος Μύθος 153. // Σέρβιος στις Εκλογές του Βιργίλιου 6.41. // Sch. in Pindarum 1.O.9.62b // Plutarchus Biogr. Ζώων φρονιμότερα 968.F.4 96.// Apolodorus Muth. 3.98.
[10]  Έλλην: Πρόγονος των Ελλήνων. Εκ της νύμφης Ορσηίδος απέκτησε 3 γιους: Τον Δώ¬ρον (Δωριείς), Ξούθον (Ίωνες και Αχαιοί) τον Αίολον (Αιολείς). Apollodorus Myth 1.1.49.1.
[11]  Ρώσοι εμπειρογνώμονες μετρώντας τα ιζήματα μεγάλων κοιλοτήτων Ασίας και Ευρώπης, κατέληξαν στο συμπέρασμα, ότι το αποκορύφωμα των κατακλυσμικών επεισοδίων σημειώθηκε γύρω στο 5500 π. Χ.
[12]  Νώε: Ποιητικό Νώι: εμείς οι δύο-αμφότεροι, επέκταση του νω που σημαίνει -εμείς οι δύο… βλ. Ομηρικό λεξικό Ι. Πανταζίδη. // Νώε: όνομα κύριο, παρά το νω, το κολυμβώ. Sudas Nu.531 // Νώε: ανάπαυσις. Hesychius Lexicogr.nu. 763,1
[13]  1 πήχης = 45 εκατοστά του μέτρου.
[14]  Το μεγαλύτερο πλωτό κατασκεύασμα της αρχαιότητας ήταν η Συρακουσία, το ναυπηγικό θαύμα του Αρχιμήδη και του Αρχία, δηλαδή των ευφυέστερων μηχανικών της αρχαιότητας. Με εκτόπισμα 4.000 τόνους, τρία καταστρώματα και μήκος 80 μέτρων, χρειάσθηκε την ξυλιά κατασκευής 60 τριήρεων! Η Αθηναϊκή τριήρης είχε μόνο 35 μέτρα μήκος και εθεωρήθη επίσης ένα κατασκευαστικό θαύμα. Φαίνεται όμως ότι ο Νώε ήταν ευφυέστερος μηχανικός και από τον Αρχιμήδη!
[15]  Η ναυτική ορολογία, μέχρι σήμερα απαιτεί βαθιά εξοικείωση για την ορθή της χρήση! «Τρεις φορές χίλιες (αμέτρητες δηλαδή) είναι οι Ωκεανίδες (ναυτικοί όροι και τοπωνύμια) και τα ονόματά τους είναι κοπιαστικό άνθρωπος να πει, αλλά τα γνωρίζουν (μόνο) όσοι κοντά τους κατοικούν» επεξηγεί ο Ησίοδος, στην Θεογονία 364.
[16]  Ο θεός της Βίβλου, αρχικά θυμώνει όπως όλοι οι θεοί της Ασσυριακής μυθολογίας. Αργότερα βέβαια, το «εθυμώθη» των Εβδομήκοντα (Sept.) μετατρέπεται στο Μασσοριτικό (Mas.) «μετεμελήθη».

[17]  Οποιαδήποτε μελέτη θα επιχειρούσε να επαληθεύσει την παραπάνω δήλωση, των 6,5 μέτρων νερού υπεράνω όλων των βουνοκορφών της γης(!) θα δυσκολευόταν πολύ να ανακαλύψει τις τεράστιες αυτές ποσότητες υδάτων στον πλανήτη μας. Και μόνο αφελείς θα ισχυρίζονταν ότι τα όρη υψώθηκαν μετά την τελευταία αυτή κατακλυσμική περίοδο! 
Δυστυχώς πρόσφατα, κάποιοι παίζοντας σκόπιμα με το θρησκευτικό συναίσθημα εκατομμυρίων Χριστιανών και Μουσουλμάνων, “ανακάλυψαν” την κιβωτό στα 1100 μέτρα στις πλαγίες του Αραράτ. Δείχνοντας σε “ντοκιμαντέρ”, έναν τεράστιο χωμάτινο όγκο, δημιούργησαν στο παγκόσμιο κοινό την ψευδαίσθηση της απόλυτης βιβλικής αλήθειας. Εκτός όμως απ’ τα υποτιθέμενα ανεπιβεβαίωτα ευρήματα, δεν μας εξήγησαν καθόλου, το πως βρέθηκε η θαλάσσια στάθμη στα 1100 μέτρα, υπεράνω της σημερινής! Ακόμα και το σύνολο των πάγων να έλιωναν (πράγμα που ουδέποτε συνέβη) η θαλάσσια στάθμη δεν θα ξεπερνούσε τις λίγες δεκάδες μέτρα ανύψωσης. Η εναλλακτική εξήγηση, πως η υποτιθέμενη κιβωτός βρέθηκε στα 1100 μέτρα ανυψωμένη σταδιακά από την συνεχιζόμενη ορογένεση, είναι απολύτως αντεπιστημονική, αφού και η ταχύτερη ανύψωση ορέων (ορογένεση) είναι εξαιρετικά αργή γεωλογική διαδικασία, που χρειάζεται εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια! Βέβαια, η κατασκευασμένη αυτή είδηση, κατάφερε να δώσει μια ακόμα θρησκευτική ώθηση στους λαούς και να επανεδραιώσει την πίστη τους στην Βιβλική “αλήθεια”.
[18]  Ένα ακόμα χαρακτηριστικό παράδειγμα της καιρικής πτηνoμαντύας μας δίνει ο Απολλώνιος Ρόδιος: «δώδεκα μερόνυχτα, άνεμοι φούντωσαν και τρικυμίες που εμπόδιζαν τους ήρωες (της αργοναυτικής εκστρατείας) να ξανοιχτούν. Όμως την άλλη μέρα πάνω απ’ τα ξανθά κεφάλια τους, πέταξε η Αλκυονίδα (θαλασσοπούλι) που με το γλυκό κελάηδισμα της, προφήτεψε το τέλος των μανιακών ανέμων. Και σαν άκουσε ο Μόψος (ο μάντης) της ακρογιαλιάς το πουλί κατάλαβε το αίσιο μήνυμά του». Apollonius Rhodius Epic. Argonautica 1079.- Ακόμα και σήμερα τα πουλιά έχουν πολλά να πουν με το πέταγμα τους, στους παρατηρητικούς ανθρώπους.
[19]  «Πολλοί κατακλυσμοί έγιναν στη διάρκεια των εννέα χιλιάδων χρόνων που πέρασαν» Πλάτων Κριτίας 111,a,4. Παρακάτω μάλιστα προσθέτει πως τουλάχιστον: «τρεις καταστρεπτικές πλημμύρες έγιναν πριν από τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα» Plato Critias 112,c,3.
[20]  Προ του μεγάλου Όμηρου, υπήρχαν μεγάλοι επικοί, όπως: «ο Προναπίδης, ο ευφυέστατος του Ομήρου δάσκαλος» Diodorus Siculus Hist. 3.67.5.2. των οποίων όμως τα έργα χάθηκαν.
[21]  Τουλάχιστον τρεις μεγάλοι κατακλυσμοί κατονομάζονται απ’ την ελληνική γραμματεία. Αυτός του Ωγύγου αρχαιότατου βασιλέως της Βοιωτίας και της Αττικής. Δεύτερος αυτός του Δευκαλίωνος και Τρίτος του Δάρδανου στην Σαμοθράκη, Scholia in Platonem Ti. 22a,- 2-8 // Strabo Geog. 1.18.4,// Apollodorus Myth 1. 47. κλπ.

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply