Στῆς γιαγιᾶς μου τὴν αὐλὴ ὑπῆρχε μία τεραστία ἀμυγδαλιά…
Ἐκεῖ ἀπὸ κάτω περνοῦσα κάποιες ὧρες παίζοντας μὲ τὴν ἀμυγδαλιά…
Μίαν ἡμέρα ἦλθε μία γιὰ ἐλεημοσύνη, κρατῶντας ἕνα μωρὸ στὴν ἀγκαλιά της… μιλῶντας ἔξως ἀπὸ τὴν αὐλόπορτα… Ἡ ἀμυγδαλιὰ ἐτραβήχθη…
Καὶ ἡ γιαγιά μου εἶπε: «ἐὰν δὲν τὸ θέλῃ ἡ φύσις, μὴ κάνῃς ἐλεημοσύνη… Ἡ φύσις ξέρει ποιοὶ εἶναι δυνατοὶ καὶ τοὺς ἀφήνει νὰ ἀγωνίζονται γιατί μαθαίνουν!!!»
Θὰ συνεπλήρωνα, ὄχι γιὰ νὰ μᾶς κάνω καχυπόπτους, πὼς ὑπάρχουν ὅλο καὶ περισσότερο ἐπιτήδειοι. Ἐπαγγελματίες θὰ λέγαμε…
Σὲ αὐτὲς τὶς περιπτώσεις ὅμως τὸ ἔνστικτό μας ξέρει καλλίτερα.
Ὑπάρχουν φυσικὰ πάντα αὐτοὶ ποὺ ἔχουν ἀνάγκη. Ἀλλὰ νομίζω πὼς ἡ καρδιά μας τοὺς ἀναγνωρίζει. Εἶναι αὐτοὶ ποὺ μᾶς «ἕλκουν» πρὸ κειμένου νὰ τοὺς ἀνακουφίσουμε. Καὶ εἶναι ἐκεῖ, ἔξω. Μᾶς χρειάζονται!
Καὶ τότε, ὅταν τοὺς ἀναγνωρίζουμε, ἡ καρδιά μας ἀνθίζει σὰν τὴν ἀμυγδαλιά…
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.