Τὸ περίεργον τῆς σημερινῆς μας πραγματικότητος εἶναι πὼς ἕνα τμῆμα τῆς κοινωνίας μας εἶναι ἀπολύτως ἀφυπνισμένο κι ἕνα ἄλλο ἀπολύτως …στὴν κοσμάρα του. Σὰν νὰ μὴ συμβαίνῃ κάτι σοβαρό. Σὰν νὰ ἔχουν ὅλα καλά… Σὰν νὰ πρόκειται αὔριο τὸ πρωΐ νὰ ξυπνήσουμε καὶ νὰ εὑρεθοῦμε σὲ μίαν κατάστασι λίγο καλλιτέρα ἀπὸ τὰ …καλλίτερά μας.
Ἀπὸ τὴν ἄλλην, ἐὰν τὸ καλό-ἐξετάσουμε, τί ἔχει ἀλλάξει;
Τίποτα, θὰ τολμοῦσα νὰ πῶ. Πάλι διηρεμένοι παραμένουμε, πάλι πίσω ἀπὸ κόμματα τρέχουμε καὶ πάλι μεταθέτουμε τὶς ὅποιες, μικρὲς ἤ μεγάλες μας εὐθύνες, εἶτε στὸ ἀπώτερον μέλλον, εἶτε, στὸν ὁποιονδήποτε ἄλλον.
Φταίει δῆλα δὴ τὸ GAPατο γιὰ κάθε μας συμφορά, ἀλλὰ ὄχι ἐμεῖς ποὺ τοῦ ἐδώσαμε ἐξουσία.
Φταίει ὁ Πάγκαλος μὲ τὶς διαπιστώσεις του ἀλλὰ ὄχι ἐμεῖς ποὺ τοῦ δίδουμε λόγο.
Φταίει ὁ Σαμαρᾶς γιὰ τὸ ξεπούλημα ἀλλὰ ὄχι ἐμεῖς ποὺ τὸν ἀναδείξαμε.
Τί σημασία ἔχει τό ἐάν οἱ ὀλιγότεροι ἔχουν ἀντιληφθεῖ πώς ἔχουν ἀλλοιῶς τά πάντα;
Ἡ δικτατορία τῶν πολλῶν καλὰ κρατεῖ. Κι ὅσο καλὰ κρατεῖ, τόσο ἐμεῖς θὰ παραμένουμε ἐγκλωβισμένοι στὸ ἐὰν ἤπιαμε ἤ ὄχι καφὲ στὸ Κολωνάκι σήμερα ἤ ἐὰν ἀγοράσαμε τὸ τάδε μοντελάκι ἤ τὸ ποῦ θὰ πᾶμε διακοπές.
Ἀλλὰ ἀκόμη κι ὅταν ὅταν θὰ ἔχουμε …ἐξελιχθεῖ, θὰ ἀποδίδουμε τὶς εὐθύνες σὲ ὅλους τοὺς ἄλλους κι ἄς ἤμασταν ἔως καὶ προσφάτως φανατικοί ὀπαδοὶ καὶ πιστοί ἀκόλουθοι ὅλων αὐτῶν ποὺ θὰ κατακρίνουμε…
Βλέπετε, τὸ κόμμα, τὸ ἀπόκομμα καὶ ἡ …τελεία μᾶς ἔφεραν ἐπὶ τέλους στὴν μεγάλη καμπή.
Ἤ θὰ ἀλλάξουμε τὰ πάντα, ξεκινῶντας ἀπὸ τὸ μέσα μας, ἤ θὰ μᾶς πάρῃ καὶ θὰ μᾶς σηκώσῃ.
Κι ἐπεὶ δὴ ὁ πλανήτης δὲν θὰ πάψῃ νὰ κατοικεῖται ἀπὸ Ἀνθρώπους, ἄς πάρουμε τὸ μάθημά μας, διότι διαφορετικῶς ναί, ὅσοι δὲν τὸ ἀντιληφθοῦμε ἐγκαίρως, εἴμαστε καὶ μελλοθάνατοι!

Φιλονόη.

Είμαστε αδιάφοροι ή το πήραμε απόφαση ότι είμαστε μελλοθάνατοι;

του Στρατή Μαζίδη

Ένα από τα θέματα των συζητήσεων της Ελλάδας του Μνημονίου και όσο εισερχόμαστε βαθύτερα στην άβυσσο είναι το γιατί δεν αντιδρά η κοινωνία. Πώς είναι δυνατό να έχουμε οδηγηθεί σε αυτό το σημείο και να μην επαναστατεί κανείς.

Το πρώτο παράδοξο είναι που κάνουμε αυτή την ερώτηση στους άλλους και όχι στους εαυτούς μας. Να πάμε δηλαδή στον καθρέπτη και να πούμε “γιατί δεν αντιδράς ρε;”.

Φοβάμαι όμως ότι δε θα λάβουμε απάντηση.

Μήπως η εξήγηση να είναι το δόγμα του Σοκ;

Ή ακόμη η γνωστή θεωρία με το βάτραχο και το καζάνι όπου η φωτιά δυνάμωνε σιγά σιγά;

Από την άλλη πλευρά σήμερα το μεσημέρι χρειάστηκε να βρεθώ έξω για κάποια δουλειά περνώντας από το κεντρικότερο μέρος της πόλης μου. Τα καταστήματα ήταν γεμάτα. Ο κόσμος έπινε, έτρωγε. Πού ήταν η κρίση; Ή η φτώχεια;

Μήπως πάλι ο κόσμος απλά δεν ενδιαφέρεται όπως το παράδειγμα που παρέθεσα χθες και το πάει όσο αντέχει;

Άραγε έχουμε φάει τόσο απανωτό ξύλο που πολύ απλά δεν προλαβαίνουμε να έρθουμε σε συναίσθηση, να ανασυγκροτηθούμε και να καταλάβουμε ποιοι είμαστε και που πηγαίνουμε;

Μήπως τελικά το πήραμε απόφαση ότι είμαστε μελλοθάνατοι;

πηγή