Ἡ κυρὰ τῆς Ῥῶ.

Τὴν Ἑλληνικὴ Σημαία θέλω νὰ μοῦ τὴ βάλουν μαζύ μου στὸν τάφο..

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΗΝΙΔΑ…

Ἡ Ῥῷ ἢ Ῥώγη ἢ Ῥοπή, ὅπως τὴν ἀναφέρουν διάφοροι χάρτες ἢ παλαιὰ βιβλία, εὑρίσκεται 4 μίλια δυτικὰ ἀπὸ τὸ Καστελλόριζο καὶ σὲ ἀπόσταση 12 μιλίων ἀπὸ τὶς τoυρκικὲς ἀκτές. Εἶναι τὸ πρῶτο νησάκι ποὺ βλέπει ὁ ἐπισκέπτης ἀπὸ τὸ πλοῖο λίγο πρὶν φθάσῃ στὸ νησὶ προερχόμενος ἀπὸ τὴν Ῥόδο, μὲ τὴν Ἑλληνικὴ σημαία νὰ ἀνεμίζῃ καὶ τὸ Κάστρο νὰ δεσπόζῃ στὸ μέσον καὶ ὑψηλά, σὰν μάρτυρας μιᾶς μακρᾶς Ἱστορίας πολυκύμαντης ἀλλὰ ὄχι ξεχασμένης.

Ἐπὶ 34 χρόνια, μόνη κάτοικος τῆς βραχονησῖδος – τῆς νήσου Ῥῷ – τῆς ἀρχῆς καὶ τοῦ τέλους τῆς Ἑλλάδος, ἀπέναντι ἀπὸ τὴν Ἀντίφελο (ἀρχαία Λυκία), ἦταν ἡ Δέσποινα Ἀχλαδιώτου, ἡ ἀκρίτας τοῦ Αἰγαίου, ἡ κυρά της Ῥῷ.

Ὅταν οἱ Τοῦρκοι κατέλαβαν τὸ Καστελλόριζο, τὴν ὀνόμασαν «Καρᾶ ἀντά», ἀπὸ τὸ μελανωπὸ χρῶμα τῶν βουνῶν της. Ἡ ὀνομασία «Ἄη Γιώργης» ἐδόθη ἀπὸ τὸ μικρὸ ἐκκλησάκι μὲ τὴν λιτὴ αἰγαιοπελαγίτικη, μοναστηριακοῦ ῥυθμοῦ, ἀρχιτεκτονικὴ ποὺ μέχρι σήμερα σώζεται ἱερὸ καὶ ἀμόλυντο στὸ μικρὸ καὶ πεταλοειδὲς λιμανάκι τῆς Ῥῷ. Κοντὰ τοῦ ὑπάρχει μιὰ μικρὴ ἀγροτικὴ ἔκτασις, ποὺ καλλιεργεῖ ὁ ἑκάστοτε διαμένων κτηνοτρόφος. Ἡ Ῥῷ ἀνήκει «κατὰ κυριότητα» στὸν Δῆμο Μεγίστης, ὁ ὁποῖος κάθε τέσσερα χρόνια τὴν ἐκμισθώνει σὲ κτηνοτρόφο κάτοικο Καστελλορίζου μὲ τὴν διαδικασία πλειοδοτικοῦ διαγωνισμοῦ.

Σὲ αὐτὸ τὸ ἄγονο νησί, ἔζησε μιὰ Ἑλληνίδα νησιώτισσα. Ἡ Δέσποινα Ἀχλαδιώτη. Ἔγινε γνωστὴ στὸ πανελλήνιο ὡς «κυρά τῆς Ῥῷ» γιατί ἐπὶ 40 χρόνια (ἀπὸ τὸ 1943 ὡς τὸν θάνατό της) ὕψωνε τὴν Ἑλληνικὴ σημαία στὴν ἀκριτικὴ νησῖδα τῆς Ῥῷ κάθε πρωὶ καὶ τὴν κατέβαζε μὲ τὴν δύση τοῦ ἡλίου, γιὰ νὰ πῇ σ’ ὅλους, πὼς ἐτοῦτος ὁ τόπος ποὺ πατοῦσε, ἀπέναντι ἀπὸ τα τουρκικὰ παράλια, ἦταν Ἑλλάδα.

Στὴν Ῥῷ εἶχε ἐγκατασταθεῖ μὲ τὸν ἄνδρα της, Κώστα καὶ τὴν τυφλὴ μητέρα της ἀπὸ τὸ 1924. Μετὰ τὸν θάνατο καὶ τοῦ ἀνδρός της καὶ τῆς μητρός της, ἡ κυρα-Δέσποινα ἢ ἡ «Κόρη τῆς Ῥῷ», ὅπως τὴν ἔλεγαν στὸ νησί, κατόρθωσε μόνη της νὰ κατοικήσῃ καὶ νὰ κρατήσῃ Ἑλληνικὸ τὸ νησάκι της, καλλιεργῶντας καὶ βοσκώντας ἐκεῖ τὰ λιγοστὰ ζῶα της.

Τὸ σπουδαιότερο εἶναι πὼς συνηργάσθη μὲ τὸν Ἱερὸ Λόχο καὶ μὲ ἄλλους ἀντιστασιακούς. Στὸν Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, πῆγε στὸ Καστελλόριζο καὶ ἐκεῖ ἔδρασε μὲ τὶς ἀποστολὲς στρατευμάτων γιὰ τὴν Μέση Ἀνατολή, κρύβοντας καὶ φυγαδεύοντας ἀξιωματικοὺς καὶ στρατιῶτες. Τότε, ὅλοι σχεδὸν οἱ κάτοικοι τοῦ Καστελλόριζου, εἶχαν φύγει γιὰ τὰ γύρω νησιά, τὴν Κύπρο, τὴν Αἴγυπτο. Ὅταν μὲ διαταγὴ τῶν Ἄγγλων ἐγκατελείφθη ὁμαδικὰ τὸ Καστελλόριζο, ἐκείνη παρέμεινε μόνη στὴν Ῥῷ. Καὶ μὲ θάῤῥος καὶ ψυχραιμία ἀντιμετώπισε ὅλους τοὺς κινδύνους.

Ἐξ αἰτίας αὐτῆς τῆς ἡρωίδος, τὸ μικρὸ αὐτὸ νησὶ παρέμεινε Ἑλληνικό, στὸ ὁποῖο ὕψωνε τὴ σημαία ἢ χαιρετοῦσε μὲ αὐτὴν τὰ διερχόμενα πλοῖα. Κι ἐκεῖνα ἀντεπέδιδαν τὸν χαιρετισμὸ μὲ τὰ σφυρίγματά τους. Ἔλεγε ἔτσι σὲ ὅλους τοὺς ξένους – καὶ κύρια στοὺς ἀπέναντι Τούρκους – πὼς ὁ τόπος τοῦτος ποὺ πατοῦσε, ἦταν Ἑλλάδα (ἀπὸ τὸν Ὅμηρο καὶ πρίν, ὡς τὸ σήμερα).

Τὸ Ὑπουργεῖο Ἐθνικῆς Ἄμυνας ἔστειλε ναυτικὸ ἄγημα καὶ ἀντιπροσωπεία τοῦ ΓΕΝ στὸ Καστελλόριζο ὅπου, στὶς 23 Νοεμβρίου 1975, τῆς ἀπένειμε τὸ μετάλλιο γιὰ τὴν πολεμικὴ περίοδο 1941-1944 γιὰ τὶς «προσφερθεῖσες ἐθνικὲς ὑπηρεσίες της», ὅπως ἀνέφερε ἡ ἀπόφαση τοῦ Ὑπουργοῦ Ἄμυνας.

Μετὰ τὰ γνωστὰ γεγονότα τοῦ 1974, ὅπου Τοῦρκοι τοποθετοῦσαν κρυφὰ τὴ σημαία τους, ἡ γυναῖκα καὶ τὸ νησάκι της ἔγιναν γνωστὰ παντοῦ. Τὴν τίμησε ἡ Ἀκαδημία Ἀθηνῶν, τὸ Πολεμικὸ Ναυτικό, ἡ Βουλὴ τῶν Ἑλλήνων, ἡ Ἐθνικὴ Τράπεζα, Δῆμοι, Σύλλογοι καὶ ἄλλοι φορεῖς.

«Γιὰ τὴν Ἑλλάδα τὸ ‘κανα. Νοιώθεις πιὸ πολὺ τὴν Ἑλλάδα, χαμένος ὅπως εἶσαι μέσα στὸ πέλαγος, λίγες ἑκατοντάδες μέτρα ἀπὸ τὶς Τουρκικὲς ἀκτές», εἶπε ὅταν τὴν βράβευσε ἡ Ἀκαδημία Ἀθηνῶν.

Ἡ ἴδια ἡ Δέσποινα Ἀχλαδιώτη, εἶχε ζητήσει νὰ ταφῇ μὲ αὐτὴ τὴ σημαία:

«Τὰ ξερονήσια του Καστελλορίζου καὶ τῆς Ῥῷ τ’ ἀγαπῶ.
Ἔμεινα μόνη μου τὸ 1943 στὸ Καστελλόριζο μὲ τὴν τυφλή μου μάννα, ὅταν ἔφευγαν ὅλοι οἱ κάτοικοι τοῦ νησιοῦ στὴ Μέση Ἀνατολὴ καὶ στὴν Κύπρο.
Μὲ τὴν Ἑλληνικὴ σημαία ὑψωμένη καὶ τὴν ἀγάπη γιὰ τὴν Ἑλλάδα βαθειὰ ῥιζωμένη μέσα μου, πέρασα ὅλες τὶς κακουχίες…
Βέβαια ἡ ζωὴ στὴν Ῥῷ δὲν εἶναι καὶ τόσο εὐχάριστη, ἀλλὰ νοιώθεις πιὸ πολὺ τὴν Ἑλλάδα, χαμένος ὅπως εἶσαι στὸ πέλαγος, λίγες ἑκατοντάδες μέτρα ἀπὸ τὶς τουρκικὲς ἀκτές.
Τὴν Ἑλληνικὴ σημαία θέλω νά μου τὴ βάλουν μαζύ μου στὸν τάφο».

Ἀπεβίωσε σὲ ἡλικία 92 ἐτῶν, σὲ νοσοκομεῖο τῆς Ῥόδου, τὴν 13η Μαΐου τοῦ 1982. Ἡ κηδεία της ἔγινε τὴν 14η Μαΐου 1982, μὲ τιμὲς Ἐθνικῆς Ἡρωίδος, δημοσίᾳ δαπάνῃ στὸ Καστελλόριζο, παρουσία τοῦ τότε ὑφυπουργοῦ Ἄμυνας Ἀντώνη Δροσογιάννη, καὶ ἡ σορός της μετεφέρθη στὴν Ῥῷ καὶ ἐτάφη κάτω ἀπὸ τὸν ἱστὸ ὅπου ὕψωνε τὴ σημαία. Τὸ φέρετρό της ἦταν σκεπασμένο μὲ τὴν Ἑλληνικὴ σημαία.

ἡ κυρὰ τῆς Ῥῶ

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply