Μικρὲς ζωές…
Μεγάλα προβλήματα…
Κι ἀπὸ κοντὰ κι ὁ θάνατος…
Δὲν εἶναι ποὺ δὲν θέλουμε νὰ ζήσουμε…
Εἶναι ποὺ δὲν μάθαμε νὰ ζοῦμε..
Εἶναι ποὺ δὲν μάθαμε νὰ ἀκοῦμε αὐτὸ ποὺ βγαίνει ἀπὸ μέσα μας… Τὴν Ἀνάγκη! Τὸ πραγματικό μας Ἐγώ. Ὄχι τὸ ἐπίκτητο…
Εἶναι ποὺ μέσα στὴν συνήθεια, μέσα στὴν καθημερινότητα, μέσα στὴν πολτοποίησι δὲν ἀντέξαμε νὰ δοῦμε τὸν ἑαυτόν μας στὰ μάτια καὶ νὰ μᾶς ἀναγνωρίσουμε…

Ὁ μόνος ἄνθρωπος ποὺ πρέπει νὰ ξεπεράσω εἶμαι ἐγώ.
Ὁ μόνος μὲ τὸν ὁποῖον συγκρίνω τὸν ἑαυτόν μου εἶμαι ἐγώ.Ὁ μόνος γιὰ τὸν ὁποῖον εἶμαι ὑπεύθυνος εἶμαι ἐγώ….

Ἐὰν δὲν τὸ κάνω τότε θὰ εἶναι πολὺ λιγότερο ἀπὸ αὐτὸ ποὺ στὸ μερίδιό μου πέφτει γιὰ νὰ ζήσω…
Ἐὰν δὲν ἀφήσω πίσω μου τὰ πάθη μου καὶ τοὺς φόβους μου δὲν μοῦ ἀξίζουν τὰ ὄνειρά μου γιὰ νὰ τὰ πραγματοποιήσω.
Ἐὰν δὲν ἀφήσω πίσω μου αὐτὸ ποὺ μὲ κάνει ὅλο αὐτὸ ποὺ δὲν μοῦ ἀρέσει ἐπάνω μου, τότε ἔχω ἤδη ἡττηθεῖ ἀλλὰ δὲν τολμῶ νὰ τὸ ὁμολογήσω οὔτε στὸν ἐαυτόν μου.

Ὁ μόνος Ἄνθρωπος ποὺ ὀφείλω νὰ ξεπεράσω εἶμαι ἐγώ!
Γιὰ αὐτὸ καὶ μόνον ἀξίζει…

Φιλονόη.

φωτογραφία