Εἶναι ἀστεῖο, στὰ ὅρια τοῦ γελοίου, νὰ ἀντιμετωπίζουμε πρόβλημα ἐπικοινωνίας, μὲ τοὺς δικούς μας ἀνθρώπους, ὅταν ἀρχίζουμε νὰ ἀγγίζουμε ἀλήθειες.
Ἀπὸ προσωπικὰ ζητήματα, ἔως πολιτειακά, κοινωνικά, θεοκρατικά, οἰκονομικά, κοινωνικά…
Ἔχω χάσῃ «φίλους» διότι δὲν ἄντεξαν νὰ δοῦν κατάματα τὸ πασιφανές.
Ἔχω ὅμως κερδίσει κάτι πολὺ μεγάλο.
Οἱ λίγοι, οἱ πραγματικὰ λίγοι φίλοι μου, εἶναι ἄνθρωποι τόσο κοντινοί μου, ποὺ τελικῶς δὲν ξέρω ἐὰν θὰ μπορούσαμε νὰ ὑπάρχουμε ὁ ἕνας δίχως τὸν ἄλλον. Κάτι σὰν …«προέκτασις» ὁ ἕνας στὴν σκέψι τοῦ ἄλλου καὶ ταὐτοχρόνως τόσο ἀνεξάρτητοι κι ἄσχετοι μεταξύ μας…
Ὅπλο μας;
Τὸ νὰ μὴ διστάζουμε ΠΑΝΤΑ νὰ προστατεύουμε καὶ νὰ προασπιζόμεθα τὴν ἀλήθεια. Στὰ πάντα. Ἀπὸ τὶς σχέσεις μας, ἔως τὶς πεποιθήσεις μας καὶ τὶς πράξεις μας.

Φιλονόη.

φωτογραφία