Ἐμφύλιος μεταξύ Βουλγάρων ὁ Μακεδονικός ἀγών;

 

Θὰ χρειαζόμουν πράγματι τόνους βιβλίων γιὰ νὰ ἀπαντήσω στίς δημοσιεύσεις τῆς   ἱστοσελίδος http://www.bulgarmak.org/macedonian_struggle.htm

Αὐτὸ ποὺ μὲ πικραίνει εἶναι πώς ΚΑΝΕΝΑΣ Ἕλλην ἱστορικός, ἐξ ὅσων γνωρίζω φυσικὰ, δὲν ἔχει καταπιαστεῖ μὲ τὸ νὰ συντάξῃ μίαν σοβαρή καὶ τεκμηριωμένη ἀπάντησι στὴν συγκεκριμένη σελίδα.

Ἡ σελίδα εἶναι γραμμένη στὰ ἑλληνικὰ καὶ ἀσκεῖ συστηματικὴ ἱστορική προπαγάνδα μὲ στόχο τὴν ἀλλοίωσι τῆς ἱστορικῆς μας συνειδήσεως.

Θὰ μεταφέρω μερικὲς πληροφορίες γιὰ νὰ μπορέσῃ ὁ ἀναγνώστης νὰ ἀποκτήσῃ μίαν πιὸ σαφὴ εἰκόνα, ἀλλὰ ἐπιμένω στὴν ἀνάγκη παρεμβάσεως ἱστορικῶν. Οἱ δικὲς μας «μελέτες» κι ἔρευνες δυστυχῶς παραμένουν σὲ καθαρὰ ἐρασιτεχνικόν ἐπίπεδον καὶ δὲν μποροῦν εὔκολα νὰ καταγραφοῦν ὡς ἐπίσημος ἀντίλογος.

Γράφει λοιπόν ἡ παραπάνω σελίς ὡς πρόλογο στὰ ὅσα ἀκολουθοῦν:

«Στον Μακεδονικό Αγώνα προκύπτει το παράδοξο, Βούλγαροι  να κυνηγούν Βούλγαρους και Βούλγαροι να δουλεύουν για τα εθνικά συμφέροντα των Ελλήνων, ενώ τα μισά περίπου πρωτοπαλίκαρα του Μακεδονικού Αγώνα ήταν Βούλγαροι που αγωνίζονταν δίπλα δίπλα με τους Έλληνες»

Βασίλης Ραφαηλίδης:  «Οι λαοί των Βαλκανίων» , Αθήνα 1994, σελίδα 162

Καὶ πιὸ κάτω:

“Τι ζητούν οι Ελληνες στην Μακεδονία, τι ζητούν οι βάρβαροι στα Βουλγαρικά χωριά”

ΒΜΡΟ, αντίλογος στο γνωστό ελληνικόσλόγκαν

«….ο Βούλγαρος αρχιβοεβόδας Απόστολ Πέτκωφτου βάλτου των Γιαννιτσών κι ο Μακεδονομάχος στην ίδια περιοχή Γκόνος Γιώτας είναι πρώτα ξαδέρφια, ενώ ο εξαρχικός ιερέας του χωριού Γιάντσιστα, που δολοφονείται το 1906 απο τον καπετάν Ματαπά, είναι πατέρας του Ελληνομακεδονομάχου Γιώργη Παπαντωνίου….»

Ἀλλὰ στὴν ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ διαβάζουμε:

Ο Γεώργιος (ή Γκόνος) Γιώτας (1880-1910) ήταν Μακεδονομάχος που έδρασε στην περιοχή τωνΓιαννιτσών. Ξεκίνησε τη δράση του τον Οκτώβριο του1904, σαν οδηγός της λίμνης και βοήθησε στην επιστροφή έξι χωριών στο Πατριαρχείο. Το Μάρτιο του 1905 πέρασε στο πρώτο συγκροτημένο ελληνικό Σώμα. Τον επόμενο χρόνο συνεργάστηκε με τονΚαπετάν Άγρα, πετυχαίνοντας σημαντικές επιτυχίες. Από το 1908 άρχισε να δρα με δική του ομάδα, ενώ στο τέλος τoυ ίδιου χρόνου κατέφυγε στην Αθήνα. Σκοτώθηκε σε συμπλοκή με τουρκικό απόσπασμα στη λίμνη των Γιαννιτσών στις 12 Φεβρουαρίου 1911, μετά από προδοσία. Ήταν 31 ετών.

Καὶ σὲ σελίδα ἀφιερωμένη στὸν Μακεδονικό ἀγώνα διάβάζουμε:

Ο καπετάν Γκόνος

Ο Γκόνος Γιώτας έγινε ο συνδετικός κρίκος όλων των αρχηγών, η ψυχή και το μυαλό του βάλτου. Παρέμεινε σ’όλη τη διάρκεια του αγώνα στην περιοχή και ήταν γνωστός σαν “το στοιχειό της λίμνης”. Γνώριζε άριστα το βάλτο, τα κανάλια του, τις καλύβες και τα περάσματα. Είχε ατσάλινο οργανισμό. Δεν προσβλήθηκε ούτε από την υγρασία ούτε από τη ελονοσία που μάστιζε την περιοχή. Διέθετε επίσης εξυπνάδα, πονηριά, υπομονή και στρατηγική αιφνιδιασμού. Η εμφάνισή του στη λίμνη, τον Οκτώβριο του 1904, προσέδωσε άλλο χαρακτήρα στον Μακεδονικό Αγώνα. Εγινε ο απαραίτητος σύμβουλος και ο πολύτιμος οδηγός όλων των αρχηγών που περνούσαν από την λίμνη. Με τη δράση του βοηθούσε να αναπνεύσουν και να αναθαρρήσουν κάπως οι τρομοκρατημένοι κάτοικοι των κωριών του βάλτου από την ασφυκτική παρουσία των κομιτατζήδων. Εξι χωριά της περιοχής που είχαν υποχρεωθεί με την βία και την καταπίεση να γίνουν Εξαρχικά, με τις παροτρύνσεις του Γκόνου Γιώτα και του Πετρίλου (Κ.Μπουκουβάλας) επέστρεψαν στο Πατριαρχείο : Ζορμπάς (Μ.Μοναστήρι) – Κιρτζαλάρ (Παρθένι) – Καϊλή (Βραχιά) – Αγ. Απόστολοι (Πέλλα).
Από το Μάρτιο του 1905 ο Γκόνος Γιώτας συνεργάστηκε με το πρώτο συγκροτημένο Ελληνικό σώμα του Καπετάν-Πετρίλου το οποίο κατάφερε να αποκτήσει ερείσματα στις καλύβες Τσέκρι, Αλή και Λάκα και να αποκόψει τη τροφοδοσία των Βουλγαρικών σωμάτων. Στις 22 Απριλίου του 1906 το σώμα του Παπατζανετέα και του Γκόνου Γιώτα εξόντωσε βουλγαρική συμμορία στη περιοχή Βερτικόπ (Σκύδρας) αποκτώντας έτσι τον έλεγχο του δρόμου Γιαννιτσών-Εδεσσας. Λίγες μέρες αργότερα εξουδετέρωσαν βουλγαρικές θέσεις στο χωριό Αλάρ (Αρχοντικό). Το Νοέμβριο του 1906 ο καπετάν Αγρας με τη συνεργασία του Γκόνου κατάφερε αποτελεσματικό χτύπημα και μεγάλη φθορά στο ορμητήριο και κέντρο ανεφοδιασμού του Αποστόλ Πέτκοφ στο Ζερβοχώρι. Το Γενάρι του 1907 ο καπετάν Νικηφόρος με τη βοήθεια του Γκόνου Γιώτα απέκρουσε με επιτυχία στη μεγάλη καλύβα Κούγκα συγχρονισμένη επίθεση 80 κομιτατζήδων των Πέτκώφ, Χατζή-Τράϊου και Ζλάταν. Το 1908 και μέχρι την ανακήρυξη του Συντάγματος των Νεοτούρκων, με τη δική του ομάδα – 35 περίπου παλικάρια από τα Γιαννιτσά και τα γύρω χαριά – πραγματοποίησε άλλες επτά επιθέσεις σε κρησφύγετα των κομιτατζήδων. Αλλά και μετά το κίνημα των Νεοτούρκων και την αμνηστία που ακολούθησε, συνέχισε τη δράση του κυρίως με προσπάθειες επαναφοράς σχιματικών οικογενειών, καθώς και χωριών ολόκληρων, στο Πατριαρχείο. Κατά τους τελευταίους μήνες του 1908 αναγκάστηκε να καταφύγει στην Αθήνα όπου τέθηκε στη διάθεση του Γενικού Επιτελείου Στρατού. Οταν προσπάθησε να επιστρέψει στη Μακεδονία, προδόθηκε και σκοτώθηκε σε μια συμπλοκή που έγινε με τουρκικό απόσπασμα στη λίμνη των Γιαννιτσών, στις 12 Φεβρουαρίου 1911, σε ηλικία 31 ετών. Πιστεύεται ότι προδόθηκε από τον Αποστόλη από το Γιδά, παλιό του συνεργάτη και τον γιατρό Αντωνάκη, οι οποίοι εξαγοράστηκαν από το Νεοτουρκικό Κομιτάτο. Φυσικά η αναφορά στη δράση του Γκόνου Γιώτα είναι καθαρά ενδεικτική αφού οι πολεμικές επιχειρήσεις όπου έλαβε μέρος ήταν αναρίθμητες. Πολύ χαρακτηριστικά δίνει την ένταση της αναμέτρησης στη λίμνη των Γιαννιτσών η Πηνελόπη Δέλτα στο πολυδιαβασμένο βιβλίο της “Τα μυστικά του Βάλτου”.

Σὲ ἄλλο σημεῖον τῆς βουλγαρικῆς σελίδος μαθαίνουμε γιὰ τὸν  καπετὰν Κῶτα:

Ο Κονσταντίν Χρίστωφ Σάρωφ ή Σαρόφσκυ (Константин Христов Саров или Саровски, 1863-1905), γνωστός στην Ελλάδα ως Κωνσταντίνος Κώτας ή Κώτας Χρήστου (Константинос Котас или Котас Христу) υπήρξε από το 1899 μέλος του Βουλγαρικού κομιτάτου VMRO. Στο χωριό Ρούλια στο οποίο γεννήθηκε είχαν εγκατασταθή από τον 18ο αι.  Αρβανιτόβλαχοι και Σαρακατσάνοι της Ηπείρου.

Πήρε  μέρος στην Βουλγαρική επανάσταση του Ιλιντεν (Ιούλιος 1903).  Λίγο αργότερα “μεταμελήθηκε”, μεταλλάχθηκε σε Γκρεκομάνο και προσχώρησε επ’ αμοιβή στους Πατριαρχικούς. Επικηρυγμένος από το 1898 αναδείχθηκε ως ο πλέον διαβόητος λήσταρχος της ορεινής περιοχής Κορεστίων Καστοριάς.

Συνελήφθη την 9-6-1904  από τις Οθωμανικές Αρχές και καταδικάσθηκε σε θάνατο. Η σύλληψή του έγινε έπειτα από προδοσία του ελληνικού κομιτάτου που τον θεώρησε επικίνδυνο. Απαγχονίσθηκε δημόσια στις 27 Σεπτεμβρίου 1905 στην λαϊκή αγορά At Pazar του Bitola-Μοναστηρίου. Λίγο νωρίτερα πρόλαβε να δολοφονήσει ένα Βούλγαρο συγκρατούμενό του  μέσα στις Τουρκικές φυλακές Katilhane  του Μοναστηρίου. Η τελευταία του κραυγή λίγο πριν τον απαγχονισμό ήταν διατυπωμένη στην μητρική του γλώσσα την Βουλγαρική: Na zivia Grtsia, Sloboda iliSmrt (Ζήτω η Ελλάδα, Ελευθερία ή θάνατος).

Ο ελληνικός προπαγανδιστικός μηχανισμός χαρακτήρισε τον Αρβανιτόβλαχο Κώτα  ως “Πρωτοπόρο Ελληνα Μακεδονομάχο”, μετέτρεψε το σπίτι του σε μουσείο και έστησε προτομή στην είσοδο του χωριού. Με διάταγμα του δικτάτορα Κονδύλη το χωριό του μετονομάσθηκε τιμητικά το 1927 από Руля (Ρούλια) σε Κώτας. Ενα παλιό Αρβανίτικο  τραγούδι της περιοχής έξυμνεϊ τόν Κώτα και τα κατορθώματά του. Ολα αυτά σε αντίφαση του γεγονότος ότι καταδόθηκε στις Οθωμανικές Αρχές από τον μητροπολίτη Costur(Καστοριά)  Γερμανό Καραβαγγέλη.

Στὴν σελίδα σὰν σήμερα ὅμως διαβάζω:

Ο Καπετάν Κώτας γρήγορα αποστασιοποιήθηκε από τη VMRO, καθώς ήλθε σε ρήξη με τα τοπικά στελέχη της Τσακαλάρωφ και Κλιάσεφ. Τον θεωρούσαν πολύ υπερήφανο και ανεξάρτητο και πολλάκις προσπάθησαν να τον εξοντώσουν ως προδότη. Από τη διένεξη αυτή επωφελήθηκε ο μητροπολίτης Καστοριάς Γερμανός (Καραβαγγέλης), ο οποίος τον προσηλύτισε στην ελληνική ιδέα στις αρχές του 1902.

Ο Γερμανός ανέλαβε να συντηρεί την ομάδα του Κώτα και αυτός να υπερασπίζεται τα χωριά της περιοχής από τους βούλγαρους κομιτατζήδες και τους τούρκους. Παρά τη συμφωνία αυτή, ο Κώτας δεν έγινε ποτέ τυφλό όργανο του μητροπολίτη και πάντα διατηρούσε την ανεξαρτησία του, εκφράζοντας τον ελληνικότητά του με τον δικό του τρόπο.

Στις αρχές του 1904 ο Καπετάν Κώτας ήλθε στην Αθήνα και γνωρίστηκε με τον Παύλο Μελά, τον οποίο συνόδευσε στην πρώτη αποστολή στη Μακεδονία. Στις 9 Ιουνίου 1904, κατόπιν προδοσίας των παλιών του συντρόφων στο VMRO, συνελήφθη από τους Τούρκους και μεταφέρθηκε στις φυλακές του Μοναστηρίου (σημερινή Μπίτολα της ΠΓΔΜ). Στις 27 Σεπτεμβρίου 1905, ύστερα από δίκη, εκτελέστηκε με απαγχονισμό, παρά τις προσπάθειες του ελληνικού προξενείου να τον απελευθερώσει με δωροδοκίες. Τελευταίες λέξεις του Καπετάν Κώστα μπροστά στην αγχόνη, «Ζήτω ο Ελληνισμός!» στα βουλγαρικά, καθώς τα ελληνικά του ήταν από φτωχά έως ανύπαρκτα.

Μετά την απελευθέρωση της Μακεδονίας, το χωριό του Ρούλια ονομάσθηκε στη μνήμη του Κώτας. Το 1960 στήθηκε επιβλητικός ανδριάντας του στην είσοδο της Φλώρινας, έργο του γλύπτη Δημήτριου Καλαμάρα….”

Σ λλο σημεον (κι δ δυστυχς κάποια καθάρματα τος πιβεβαιώνουν) μιλον γι τν θωμανικ κτηνωδία το ποκεφαλισμο, πο φήρμοσαν κάποιοι κατ κόρον σ κενες τς ποχές. Δυστυχῶς κληρονομήσαμε πάρα πολλά κακὰ ἀπό τοὺς γείτονες κι ὄχι μόνον….

ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΚΟΜΜΕΝΩΝ ΚΕΦΑΛΩΝ ΣΤΗΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ

 

Κρούσεβο, Μακεδονία 1903: Τουρκαλβανός επιδεικνύει κομμένα κεφάλια Βούλγαρων επαναστατών μετά την καταστολή της εξέγερσης τουIlinden

ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ

Κατερίνη 21 Σεπτεμβρίου 1925: Καρφωμένα στα κάγκελα του δημαρχείου τα κομμένα κεφάλια του Αρβανιτόβλαχου λήσταρχου Φώτη Γιαγκούλα και δύο συντρόφων του εκτίθενται από την Χωροφυλακή σε δημόσια θέα.  Στόχος η κατατρομοκράτηση των “συμπαθούντων”.  Κυβερνήτης της Ελλάδας ο επίσης Αρβανιτόβλαχος δικτάτορας Θεόδωρος Πάγκαλος.  Η επαχθής συνήθεια της διαπόμπευσης κομμένων κεφαλιών βρισκόταν ανέκαθεν στο πετσί των νεοελλήνων.

ΑΡΗΣ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗΣ 1905-1945: ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΠΡΟΣ ΑΠΟΦΥΓΗ

 Τρίκκαλα,  18 Ιουνίου 1945: Το κομμένο κεφάλι του οπλαρχηγού Αρη Βελουχιώτη κρέμεται δεμένο με σύρμα από τα αυτιά σε φανοστάτη της κεντρικής πλατείας. Δίπλα το κεφάλι του συντρόφου  Τζαβέλα. Δύο ημέρες νωρίτερα ο Βελουχιώτης είχε “αυτοκτονήσει” κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες, όταν κυκλώθηκε στο βουνό από διμοιρία της Ελληνικής εθνοφυλακής.

Δὲν σχολιάζω παραπέρα. Δὲν ξέρω μὲ τὶ ἀναστατώνομαι περισσότερο. Μὲ τὶς ἀνακρίβειες ἤ μὲ τὶς ἀκρίβειες;

Ἄνοιξα σήμερα ἔνα «κεφάλαιο» ποὺ δὲ μοῦ ἀρέσει ἀλλά θὰ τὸ συνεχίσω σὲ ἐπόμενες ἀναρτήσεις.

Φιλονόη.

Πρώτη δημοσίευσις 28 Ἰανουαρίου 2011. Ἡ παραπάνω σελὶς ἔχει  «κλείσει» ἀλλὰ τὰ ὅσα ἀναφέρω ἰσχύουν. Ἀπουσιάζει μία φωτογραφία ποὺ χάθηκε στὴν …μεταφορά.

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply