Σχόλιο τῆς Φυλλίτσας γιὰ τὴν παραπάνω φωτογραφία ὁ τίτλος.
Ἐμέναν ὅμως κάτι μοῦ «ψιθύρισε» τὸ σχόλιον…
Ζωή; Τί σημαίνει ζωή; Ζοῦμε ἐμεῖς;  Ἤ, γιὰ νὰ τὸ θέσω καλλίτερα, ζήσαμε κάποτε ἐμεῖς; Ἔχουμε πιθανότητες νά ζήσουμε; Πῶς; Πότε; Ὑπό ποῖα πρίσματα;

Ζωὴ οὐδέποτε ζήσαμε, ὅσο παραμένουμε μέσα σὲ ἐτοῦτα τὰ σώματα.
Βίο ναί. Ζωὴ ὄχι. Κάποιες στιγμές, τόσες δά, ἀλλὰ στιγμές… Ἀνίκανες νὰ χαρακτηρίσουν τὸ σύνολον.
Βαρειὰ τὰ φορτία. Κόπος.. Πόνος… Καὶ κάπου κάπου μία στάλα ἡδονῆς… Σταλίτσα…

Ὅμως ἐὰν δὲν ὑπῆρχε  ἡ σκέψις, ἡ ὀνειροδόμησις, ἡ δέσμευσις δὲν θὰ ὑπῆρχε καὶ κάποιος λόγος ὑπάρξεως.
Διότι ἐμεῖς ἁπλῶς ὑπάρχουμε… Τὸ ὄνειρο, ἡ ἐλπίδα, ἡ ὀνειροδόμησις εἶναι αὐτὰ ποὺ ἀλλάζουν τὶς καταστάσεις. Ἡ ὕπαρξις τοῦ στόχου εἶναι ποὺ ἀλλάζει τὴν στάσι  μας καὶ ἀπὸ ἡττημένους μᾶς μετατρέπει σὲ νικητές. Ἡ δέσμευσίς μας ἀπέναντί του εἶναι ποὺ μᾶς βγάζει ἀπὸ τὴν ἀφάνεια καὶ μᾶς μεταμορφώνει σὲ μικροὺς ἤ μεγάλους ἥρωες, ἱκανοὺς νὰ δομήσουν ἀπὸ τὸ …τίποτα τὰ πάντα.

Μποροῦμε ὅλοι νά τό κάνουμε αὐτό; Μποροῦμε δῆλα δή ὅλοι μας νά βγοῦμε ἀπό τά μικρά ἤ μεγάλα μας κλουβιά καί νά κυνηγήσουμε τά ἄπιαστα, σὲ κάποιες περιπτώσεις, ὄνειρά μας; Ἤ μήπως ὄχι;

Ἐλάχιστοι εἶναι αὐτοὶ ποὺ μποροῦν νὰ τὸ κάνουν αὐτό. Ἐλάχιστοι…
Μὰ κοντά τους κι ἐμεῖς μποροῦμε, παίρνοντας λίγη λάμψι ἀπὸ τὴν λάμψι τους, νὰ βροῦμε σιγὰ σιγὰ τὸν δρόμο μας καὶ νὰ βγοῦμε ἀπὸ τὰ σκοτάδια… Ἤ τοὐλάχιστον νὰ βγοῦμε ἀπὸ τὰ ἀπόλυτα σκοτάδια…
Εἶναι σὰν νὰ μᾶς τραβοῦν γιὰ νὰ μᾶς βγάλουν ἀπὸ τὴν ἀφάνεια καὶ τὴν μετριότητα.
Ἐλάχιστοι εἶναι αὐτοὶ ποὺ θὰ μπορέσουν νὰ ἐμφυσήσουν ζωὴ στὰ ὄνειρά μας… Ποὺ θὰ μᾶς ὑποχρεώσουν μὲ τὴν στάσι τους νὰ πιάσουμε τὸν ἑαυτόν μας ἀπὸ τὸ αὐτί, νὰ τὸν σηκώσουμε στὰ πόδια του καὶ νὰ τρέξουμε πρὸς ἕναν στόχο πραγματικό, ὄχι φανταστικό.
Ἐλάχιστοι… Μετρημένοι στὰ δάκτυλα τοῦ ἑνὸς χεριοῦ… Ἄν τὲ καὶ τῶν δύο…

Ζωὴ ὑπάρχει λοιπὸν μόνον γιὰ αὐτοὺς ποὺ δίδουν νόημα στὴν ὕπαρξι. Μὲ ὅποιον τρόπο. Μὲ κάθε δύναμι. Μὲ κάθε τους ἀνάσα… Εἶναι οἱ ἀστέρες. Οἱ πραγματικοὶ ἀστέρες, ὄχι τὰ τεχνητὰ ὑβρίδια ποὺ μᾶς ἔχουν πείσῃ πὼς εἶναι ἀστέρες…
Εἶναι αὐτόφωτοι ὀργανισμοί, ἱκανοὶ νὰ σηκώσουν ἐπάνω τους ὁλόκληρες κοινωνίες…
Καὶ ναί, αὐτοὶ ζοῦν. Ζοῦν διότι ἔχουν δεσμευθῆ, διότι τὸ ὄνειρο ἔχει γίνῃ ἤδη μέσα τους πραγματικότης. Διότι ζοῦν μέσα στὸ ὄνειρο μεταμορφώνοντάς το σὲ ἀλήθεια.
Αὐτοὶ εἶναι ποὺ δίδουν καὶ τὸ πραγματικὸ νόημα στὴν ὕπαρξι τους, ἀλλὰ καὶ σὲ ὅλους αὐτοὺς ποὺ φωτίζονται ἀπὸ τὴν παρουσία τους…

Θά τούς εὕρουμε;
Μὰ τοὺς ἔχουμε εὕρη… Ἁπλῶς περιμένουν τὴν στιγμὴ γιὰ νὰ τοὺς ἀναγνωρίσουμε…

Φιλονόη.