Πόρτα στὸ Φῶς.

Το σκοτάδι απλωνόταν γύρω του…
Ένα ανάλαφρο αεράκι που του χάιδευε το πρόσωπο, ήταν το μόνο σημάδι πως κάπου κοντά υπήρχε μια πόρτα.
Μέσα στο πηχτό, πυκνό σκοτάδι δεν είχε καμία αίσθηση προσανατολισμού… αριστερά, δεξιά, μπρος, πίσω… οι κατευθύνσεις είχαν πάψει να υπάρχουν σαν έννοιες, παραμένοντας απλά και μόνον λέξεις.

Η πνοή από το ανάλαφρο αγέρι έγινε Οδηγός του.
Κατά εκεί που φυσούσε πιο έντονα, κατά κει πήγαινε … μια παραλλαγή του “ζεστό όταν πλησιάζω, κρύο όταν απομακρύνομαι” που παίζαμε παιδιά. Και εδώ το “ζεστό” ήταν κυριολεκτικό… μέσα στην παγωνιά του αφόρητου σκοταδιού, η θέρμη της φλόγας έστω και ενός μικρού κεριού, θα είχε την ίδια αξία με όλους τους Ήλιους όλων των αστρικών συστημάτων …

Σταμάτησε έξαφνα … εδώ το αεράκι ήταν πιο έντονο και η παιχνιδιάρα φαντασία του, τον έκανε να ακούει το όνομά του … φθόγγοι που κουβαλούσε ο Άνεμος, πίσω από μια πόρτα που πρέπει να υπήρχε μπροστά του.
Το σιγανό τρίξιμο του μεντεσέ και η ένταση του Ανέμου που δυνάμωνε, αντάμα με την μικρή χαραμάδα φωτός που έφερνε τον πόνο στα συνηθισμένα στα σκοτάδια μάτια του, τον έκαναν να φέρει το χέρι του μπροστά στα μάτια του για να τα προφυλάξει.

Όταν το κατέβασε, ο άνθρωπος από την άλλη πλευρά της πόρτας που την είχε ανοίξει για χάρη του, του χαμογέλασε.
“Καλώς ήλθες στο Φως”, είπε ο χαμογελαστός του Εαυτός.
Μόνον εκείνος μπορούσε να του ανοίξει την Πόρτα …

Νικόλας Παναγοδημητρόπουλος

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply