Τὸ νὰ βλέπῃς πιὰ ἀστέγους στὰ σκαλιὰ πολυτελῶν κτιρίων στὸ κέντρο τῶν Ἀθηνῶν ἔχει γίνει μιὰ συνηθισμένη εἰκόνα ποὺ τὴν ἔχουμε δεῖ τόσες φορές, τόσο ποὺ ὁ ἐγκέφαλος μᾶς κοντεύει νὰ ἀρχίσῃ νὰ τὴν προσλαμβάνῃ σὰν κάτι φυσιολογικό ….
Ὑπάρχουν αὐτοὶ ποὺ καταρῶνται τὰ χρήματα καὶ τὰ θεωροῦν μιὰ ἀναγκαία ἀνηθικότητα, ὑπάρχουν καὶ ἐκεῖνοι ποὺ τὰ θεοποιοῦν. Κατὰ τὴ γνώμη μου ἡ χυδαιότης τοῦ χρήματος δὲν ἔγκειται στὴν ὕπαρξί του ἀλλὰ στὴν ἔλλειψί του, στὴν σπανιότητα του καὶ στὴν ἄνισο κατανομή του .
Ἡ πτώχεια συσσωρεύει στερήσεις καὶ ταπεινώσεις καὶ ἐπεκτείνει τὴν δυσφορία καὶ τὴν ντροπή.

Ἡ θρησκεία μας ἀλλὰ καὶ οἱ βασικὲς πεποιθήσεις ποὺ ἔχουμε σὰν λαὸς πλέκουν τὸ ἐγκώμιο τῆς πτώχειας, λὲς καὶ ἡ πτώχεια ἀποτελεῖ μιὰ ὑψίστη ἀρετή. Τὸ βασικὸ πρόβλημα μὲ τὰ χρήματα εἶναι οἱ πεποιθήσεις στερήσεως μὲ τὶς ὁποῖες μεγαλώσαμε ποὺ κάνουν τὰ χρήματα νὰ μᾶς καταδιώκουν μὲ τὴν ἀπουσία τους καὶ νὰ μᾶς βαραίνουν μὲ τὴν παρουσία τους χωρὶς νὰ μποροῦμε νὰ ἔχουμε μιὰ ἰσοῤῥοπημένη σχέσι μαζύ τους..
Μεγαλώσαμε οἱ περισσότεροι μὲ τὸ «πτωχὸς ἀλλὰ τίμιος» ἀλλὰ κανεὶς δὲν σκέπτεται τὰ χρήματα περισσότερο ἀπὸ ἐκείνους ποὺ δὲν τὰ ἔχουν παρ’ ὅλο ποὺ τὰ θεωροῦν βρώμικα ….

Νομίζω ὅτι εἶναι τὸ ἴδιο παρανοϊκὸ νὰ περιφρονοῦμε τὰ χρήματα ὅσο καὶ νὰ τὰ λατρεύουμε. Τὰ χρήματα εἶναι ἀθῶα, εἶναι μία μορφὴ ἐνεργείας. Ὑπάρχει ὅμως μιὰ λεπτὴ καὶ ἀδιόρατος γραμμὴ ποὺ χωρίζει τὸ χρῆμα ὡς μέσο καὶ τὸ χρῆμα ὡς σκοπό .

Εἶναι ἴσως σημαντικὸ νὰ ἐπαναπροσδιορίσουμε καὶ νὰ ἀποκαταστήσουμε τὴ σχέσι μας μὲ τὰ χρήματα, σὲ μιὰ χώρα ὅπως ἡ Ἑλλὰς ποὺ ὑπάρχει μιὰ σύγχυσι σὲ σχέση μὲ αὐτά . Ἀπὸ τὴν μιά τα καταρώμεθα καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη σκοτώνουμε τὸν ἑαυτό μας ἐπειδὴ δὲν μπορεῖ νὰ ζήσῃ χωρὶς αὐτά.
Πιστεύω ὅτι ἡ κρίσις ποὺ περνᾶμε εἶναι κρίσις ἀξιῶν ἡ ὁποία ἀντανακλᾶται στὰ οἰκονομικά.
Ἴσως πρέπει νὰ ἐπαναπροσδιορίσουμε τὶς ἱεραρχίες μας ἀπέναντι στοὺς «παρᾶδες» καὶ νὰ μποροῦμε νὰ ἀντιτάξουμε καὶ ἄλλα πλούτη, πολιτισμικά, αἰσθητικά, πνευματικά. Νὰ ἀναζητήσουμε τὴν πολυτέλεια στὴν ἕνωσί μας μὲ τὴν φύση, στὴν σιωπή, στὸν διαλογισμό, στὴν ἀπόλαυσι τῶν μεγάλων ἔργων τοῦ πνεύματος.
Γιατί τὸ πιὸ σπουδαῖο στὴ ζωὴ εἶναι ἡ ἐπινόησις τοῦ σκοποῦ τῆς ἰδίας τῆς ζωῆς …

Γιώτα Σούσουλα