Λυρικά. Ὠδή πρώτη. Ἡ Βρεταννική Μοῦσα

Ἐδῶ ὁ Κάλβος ἀναφέρεται στόν λόρδο Βύρωνα καί τό Μεσολόγγι:

α΄

Ἐὰν τὰ ποσειδώνια
κύματα, τὸν αὐθάδη
ναύτην ἀπομακρύνωσιν
ἀπὸ τὴν πάτριον νῆσον του
πρὶν ἔλθῃ ἡ νύκτα·

β´

Μὲ᾿ ψυχὴν πικραμένην
ὀρθὸς ἐπὶ τὴν πρύμνην
βλέπει ἐπάνω εἰς τὴν θάλασσαν
τὴν ἡσυχίαν χυμένην
καὶ ἐσπέριον σκότος· 

γ´

Βλέπει τὰ περιπόθητα
βουνὰ καὶ τὰ χωράφια
τῆς γλυκερᾶς πατρίδος
κεχρυσωμένα ἀκόμα
ἀπό τόν ἥλιον. 

δ´

Ἀλλ᾿ ἤδη εἰς τὰ ἐρεβώδη
λουτρὰ βαθέα τῆς δύσεως
τοῦ λαμπροῦ βασιλέως
τῶν ἀέρων ἐβούτησεν
ἡ ἐσχάτη ἀκτίνα. 

ε´

Καὶ ἀλλάζει, ἰδού, ἀμαυρόνεται
τῆς νήσου ἡ ράχη, ὡς πρόσωπον
νέας, ὀρφανῆς παρθένου,
ὑγρὸν ὑπότο σύγνεφον
τῆς δυστυχίας· 

ς´

Τὰ λυπημένα ὀμμάτια του
τότε ἂν σηκώσῃ ὁ ναύτης,
βλέπει ἐπάνω εἰς τὴν χώραν του
τρέμον καὶ μεσουράνιον
τὸ πρῶτον ἄστρον. 

ζ´

Οὕτως ἂν χάσῃ ὁ ἄνθρωπος
τὸ φῶς, καὶ τὸν σκεπάσῃ
μακάριον σκότος, βλέπομεν
ἐπ᾿ αὐτὸν ἀνατέλλον
ἄστρον ἐλπίδος. 

η´

Ὦ Εὕρων· ὦ θεσπέσιον
πνεῦμα τῶν Βρεττανίδων,
τέκνον μουσῶν καὶ φίλε
ἄμοιρε τῆς Ἑλλάδος
καλλιστεφάνου. 

θ´

Πλεγμένα μὲ᾿ τὰ φύλλα
τοῦ μυστικοῦ Ἑλικῶνος
τῆς Ὑγιείας τὰ ρόδα
χθὲς θαυμασίως ἐστόλιζον
τὴν κεφαλήν σου. 

ι´

Χθὲς τὸν οὐράνιον ἔτρεχε
δρόμον ὁ ἤλιος· χύνων
τὰς πλέον λαμπρὰς ἀκτῖνας
τὸ μέτωπόν σου ἀντέστραπτεν
ὡς ἀθανάτου. 

ια´

Σήμερον κεῖσαι, ὡς εὔφορος
πολύκλωνος ἐλαία
ἀπότο βίαιον φύσημα
σκληρῶν ἀνέμων κεῖται
ἐκριζωμένη. 

ιβ´

Σήμερον κεῖσαι, ὦ Εὕρων.
Καὶ ποὺ τὰ ἔνθεα ἔπη,
ποὺ εἶναι τώρα τὰ σύμμετρα
πτερόεντα φωνήεντα
καστάλιε κύκνε; 

ιγ´

Θαυματουργοὶ φυσήσατε
πνοαὶ τοῦ παραδείσου·
σηκώσου, ὦ Εὕρων, τίναξον
μακρὰ ἀπόσε τὸν ἄωρον
μόρσιμον ὕπνον. 

ιδ´

Ἰδοὺ τῆς μουσοτρόφου
Εὐρώπης τὰ ὑπερέχοντα
ἔθνη ἀκόμα προσμένουσιν,
ἀκόμα τὴν φωνήν σου
ἐπιθυμοῦσιν. 

ιε´

Ἰδοὺ ἡ Ἑλλάς σου ἑτοίμασεν
ὄχι τὸν χρυσὸν κύκλον
τὸν τοὺς κροτάφους φλέγοντα
τῶν ἀργῶν βασιλέων
ἢ τῶν τυράννων· 

ις´

Ἀλλὰ στέφανον ἕτερον,
στολὴν ἔνδοξον, ἔντιμον,
ἀξίαν νοὸς δικαίου,
ἀνδρὸς ἀξίαν γενναίου
φιλελευθέρου· 

ιζ´

Στέφανον αἰωνίων
κλάδων ἀφθάρτων, λάμποντα
ὄχι διὰ τοὺς κροτοῦντας
ποιητὰς τὸ μονόχορδον
τῆς κολακείας· 

ιη´

Ἀμὴ διὰ σὲ τὸν εὔτολμον
λειτουργὸν τῶν παρθένων
Ἐλικωνίων· φιλοῦσιν
ἡ Μοῦσαι χεῖρα ἀμίαντον
καὶ ὑψηλὸν πνεῦμα. 

ιθ´

Σὲ ἡ Ἑλλὰς εὐγνώμων
ὡς φίλον μεγαλόψυχον
ζητεῖ νὰ στεφανώσῃ,
ὡς παρηγορητήν της,
ὡς εὐεργέτην. 

κ´

Σηκώσου ὦ Εὕρων… φίλε
σηκώσου… λάβε, ὦ μέγα,
λάβε τὸ δῶρον, ὕμνησον
τοῦ σταυροῦ τοὺς θριάμβους
καὶ τῆς Ἑλλάδος· 

κα´

Αἴ! τῶν θνητῶν ἡ ἐλπίδες
ὡς ἐλαφρὰ διαλύονται
ὄνειρα βρέφους· χάνονται
ὡς λεπτὸν βόλι εἰς ἄπειρον
βάθος πελάγου. 

κβ´

Ὁ Εὕρων κεῖται ὡς κρίνος
ὑπότο βαρὺ κάλυμμα
ἀθλίας νυκτός· ἡ αἰώνιος,
ὦ λύπη, τὸν ἐσκέπασε
μοῖρα θανάτου. 

κγ´

Ἀνὴρ κατὰ τὸν φύσεως
νόμον τὸν ἄνδρα κλαίω·
δὲν χύνονται τὰ δάκρυα
ματαίως ἐπὶ τὸν τάφον
τῶν εὐδοκίμων. 

κδ´

Ὅτι ἂν φθαρτὸν τὸ σῶμα
πέση, καὶ τ᾿ ἄυλον πνεῦμα
τῶν ἀγαθῶν καὶ ἡ φήμη
νικήσουν ὡς ἡ ἀλήθεια
τὸ ἀένναον μέλλον· 

κε´

Ἂν χωριστῆ, μετέωρος
ἐπὶ τὴν δέλφιον πέτραν
ἀστράψη ἡ λύρα, καύχημα
Ἄγγλων καὶ χαρμοσύνη
Ἀγηνορίδων· 

κς´

Ἡμεῖς ὅμως χηρεύομεν.
Τὰς θλίψεις θεραπεύει,
καὶ ἄγει ὁ θρῆνος εἰς ἅμιλλαν
ἀρετῆς τὴν φιλόδοξον
σπορὰν τοῦ ἀνθρώπου. 

Ἀνδρέας Κάλβος

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply