Ἐμεῖς σέ τί θεωροῦμε τούς ἑαυτούς μας τυχερούς;

Νά θυμηθοῦμε λίγο τόν Λουντέμη;
Τί ἔλεγε;

«Μικρὸς παραπονιόμουν ποὺ δὲν εἶχα παπούτσια νὰ βάλω στὰ πόδια μου, ὥσπου εἶδα κάποιον ποὺ δὲν εἶχε πόδια.»

Ἄσχημη εἰκόνα, ἔτσι;
Ναί, πολὺ ἄσχημη…
Ἔ καί;
Τά δικά μας πόδια εἶναι ἔτσι κεκαλυμμένα;
Τί μᾶς νοιάζει ἐμᾶς γιά τόν πόνο τοῦ ἄλλου;

Δὲν μᾶς νοιάζει…
Οὔτε θὰ τρέξουμε νὰ ἀγοράσουμε παπούτσια σὲ κάθε ξυπόλητο πόδι.
Μποροῦμε ὅμως νὰ κάνουμε τὸ ἁπλό…
Νὰ χαμογελάσουμε.
Ἔχουμε τὰ πάντα. ΤΑ ΠΑΝΤΑ!!!
Ἁπλῶς δὲν θέλουμε νὰ τὸ ἀντιληφθοῦμε.

Φιλονόη.

Φωτογραφία καὶ τίτλος ἀπὸ ἐδῶ