«Ὁ τόπος μας εἶναι κλειστός, ὅλο βουνὰ

 ποὺἔχουν σκεπὴ τὸ χαμηλὸ οὐρανὸ μέρα καὶ νύχτα. 

Δὲν ἔχουμε ποτάμια δὲν ἔχουμε πηγάδια

 δὲν ἔχουμε πηγὲς μονάχα λίγες στέρνες, 

ἄδειες κι᾿ αὐτές, ποὺἠχοῦν καὶ ποὺ τὶς προσκυνοῦμε.

 Ἦχος στεκάμενος κούφιος, ἴδιος με τὴ μοναξιά μας 

ἴδιος με τὴν ἀγάπη μας, ἴδιος με τὰ σώματά μας. 

Μᾶς φαίνεται παράξενο ποὺ κάποτε μπορέσαμε

 νὰ χτίσουμε τὰ σπίτια τὰ καλύβια καὶ τὶς στάνες μας. 

Κι᾿ οἱ γάμοι μας, τὰ δροσερὰ στεφάνια

 καὶ τὰ δάχτυλα γίνουνται αἰνίγματα ἀνεξήγητα 

γιὰ τὴ ψυχή μας. 

Πῶς γεννήθηκαν πῶς δυναμώσανε τὰ παιδιά μας;

Ὁ τόπος μας εἶναι κλειστός. 

Τὸν κλείνουν οἱ δυὸ μαῦρες Συμπληγάδες. 

Στὰ λιμάνια τὴν Κυριακὴ 

σὰν κατεβοῦμε ν᾿ἀνασάνουμε βλέπουμε 

νὰ φωτίζουνται στὸἡλιόγερμα σπασμένα ξύλα 

ἀπὸ ταξίδια ποὺ δὲν τέλειωσαν

 σώματα ποὺ δὲν ξέρουν πιὰ πῶς ν᾿ἀγαπήσουν».

………………………………………………

Στίχοι του Γιώργου Σεφέρη

 

Λίγο ακόμα

θα ιδούμε τις αμυγδαλιές ν’ ανθίζουν

τα μάρμαρα να λάμπουν στον ήλιο

τη θάλασσα να κυματίζει

λίγο ακόμα,

να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα . . 

Γιώργος Σεφέρης

 

Ἀπὸ τότες πόσες φορὲς πέρασε 

μπροστὰ στὰ μάτια μου μιὰ γυναίκα, 

ποὺ τῆς ἀπόμειναν μονάχα τὰ μαλλιά, τὰ μάτια, 

τὸ στῆθος καὶ τίποτε ἄλλο,

 γοργόνα ταξιδεύοντας στὸ πέλαγο, 

κι ἀνάμεσό τους κυκλοφοροῦσε τὸ φρέσκο ἀεράκι,

 σὰ γαλάζιο αἷμα.

Στίχοι του Γιώργου Σεφέρη

 

Διόλου δεν έφυγαν

Αναπνέουν ακόμη εδώ.

Σαν τα λουλούδια την Άνοιξη.

Υπάρχει το άρωμά τους.

Αγριολούλουδα που επιμένουν.

 

Τι και αν ρήμαξαν τα σπίτια τους,

βεβήλωσαν τα ιερά τους,

έσπασαν τ αγάλματα με τη μορφή τους

κι έκαψαν τα γραφτά τους.

Υπάρχουν ακόμη εδώ!

 

Γκρέμισαν κι έφεραν στο έδαφος

 τους ιερούς ναούς τους.

Ξερίζωσαν τη θύμησή τους;

 

Όχι δεν έφυγαν ποτέ από τη χώρα τους.

Υπάρχουν πάντοτε στη γη που τους ξεγέννησε.

Διόλου δεν έφυγαν κυνηγημένοι.

Αναπνέουν ακόμη.

Το άρωμά τους υπάρχει ακόμη εδώ.

Όσες γενιές και να περάσουν.

 

                     Πάν Καρτσωνάκης

 

Έχουν μνήμες οι πέτρες.

         Των κεραμικών τα όστρακα

και των μαρμάρινων γλυπτών τα θραύσματα

                   λένε ιστορίες.

       Έχουν οξειδωθεί με αναμνήσεις

        και οι αιώνες έχουν, επάνω τους, σταλάξει ιστορίες 

         που κανείς, σωστά, δεν μπορεί να διαβάσει

       παρεκτός ποιητές και αλαφροΐσκιωτοι

          σαλιγκάρια και  πεταλούδες

          κανένας άλλος καλλίτερα.

 

         Έχουν μνήμες οι πέτρες … …

         Έτσι όπως και τα κύτταρα.

 

             Καρτσωνάκης Πάν

                      2009

 

Τα όνειρά τους πάντα έσπερναν, 

οι ποιητές, στον κόσμο 

πασπαλισμένα αίματα, ελπίδες μα και ψέμα.

Με λέξεις μόνο έχτιζαν, 

τον κόσμο τους και ζούσαν 

στοές τριγύρω σκάβοντας, τούνελ για να ξεφύγουν.

Ισορροπούν οι ποιητές, 

ακροβατούν στο τώρα,

 βυθίζονται μες τη στιγμή

 και πέφτουνε στο μέλλον…. 

ΚαρτσωνάκηςΠάν 2009

The poets always sow their dreams in the world, 

sprinkled them with blood, 

hope but with a lie as well.

They built their world, just with words 

and lived by digging stoas around,

 and escape tunnels.

The poets keep balanced acrobating on present,

 sinking in the moment and fall in the future ….

kartsonakis Pan 2009