«Ἄφησέ με… Πρέπει νὰ κατεβῶ μόνος μου!»

Ὁ κυρ-Ἀποστόλης εἶναι γύρω στὰ ἐνενήντα.
Πρὸ δύο-τριῶν ἐτῶν τὸν κτύπησε ἕνα αὐτοκίνητο, σὲ κεντρικὸ σημεῖο τῆς πόλεως, τὸν πέταξε στὸ ἀντίθετον ῥεῦμα κυκλοφορίας καὶ ὅλοι πιστέψαμε πὼς πάει ὁ κυρ-Ἀποστόλης. Μᾶς τελείωσε. 

Σπασμένη λεκάνη, πόδι, χέρι…
Σιγά… Ὁ γέρος ξέρουμε, ἤ ἀπὸ πέσιμο θὰ πάῃ ἤ ἀπὸ …χέσιμο. 

Τί λέτε καλέ πού θά πήγαινε ὁ κυρ Ἀποστόλης ἔτσι εὔκολα;
Κατὰ πῶς τὰ λέει κι ὁ ἴδιος, θὰ μᾶς θάψῃ ὅλους…

Μέσα σὲ τρεῖς μῆνες ἦταν ὄρθιος. Σιγὰ μὴν καὶ δὲν ἦταν.
Ἔρχεται μετὰ καὶ τὸ καλοκαιράκι κι ὅλην τὴν ἡμέρα στὴν θάλασσα ὁ κυρ-Ἀποστόλης.
Τί κι ἐάν στράβωσε λίγο τό πόδι του; Τί κι ἐάν γέρνῃ; Εἶναι δυνατόν νά πέσῃ στό κρεβάτι αὐτός ὁ ἄνθρωπος; Μὲ τίποτα… Ὁδηγεῖ, δουλεύει, περπατᾶ, κολυμπᾶ, καθαρίζει ΜΟΝΟΣ του τοὺς κήπους του, πάει τὶς βολτίτσες του…

Τὶς πρὸ ἄλλες λοιπὸν τὸν εἶδα νὰ κατεβαίνῃ μίαν ἀπότομη κι ἐπικίνδυνη σκάλα κι ἔτρεξα νὰ τὸν βοηθήσω.  «Φύγε, φύγε. Ἄσε με!!!! Πρέπει νὰ κατεβῶ μόνος μου!», μοῦ φώναξε.
Σχεδὸν ἀπελπισμένος. Δὲν ἦταν μόνον ἡ ὑπερηφάνια του. Ἦταν περισσότερο ἡ φωνὴ μέσα του ποὺ τὸν διέταζε νὰ ἐπιβιώσῃ αὐτάρκης, δίχως νὰ σέρνεται. Ἦταν ἡ ἴδια ἡ ἀνάγκη διαβιώσεως, ἡ ζωή, ποὺ τόσο εὔκολα τόσοι καὶ τόσοι πλέον ἐγκαταλείπουν. Καὶ ἦταν ἀπόλυτος ὁ κυρ-Ἀποστόλης. «Φύγε γιὰ νὰ κατεβῶ μόνος μου. ΜΟΝΟΣ ΜΟΥ!!!»

Χαμογέλασα. 
Τὸν ξέρω τὸν κυρ-Ἀποστόλη ἀπὸ τότε ποὺ ἤμουν παιδί, ὅταν τὰ καλοκαίρια μου τὰ περνοῦσα ἐδῶ γύρω.
Ὑπερήφανος ἄνθρωπος. Αὐτάρκης. Αὐτόνομος. Μὰ καὶ σκληρός. Ὅλοι μας εἴχαμε νὰ τὸ λέμε. Ὅλα του καλά, ἀλλὰ σκληρός. 

Ναί, ἀλλά ἀδίκως;
Ὅταν λοιπὸν μὲ ἔδιωξε γιὰ νὰ κατεβῇ μόνος του τὴν σκάλα ἔπιασα νὰ ἀναλογίζομαι ὅλα αὐτὰ ποὺ γνώριζα γιὰ αὐτόν.
Κατοχή, ἐμφύλιος, θανατικά, φτώχεια, πείνα, ὀρφάνια…
Ὅλα τὰ πέρασε. Κι ἀπὸ ὅλα ὄρθιος βγῆκε. Ὄρθιος κι ἀποφασισμένος. Τόσο ποὺ κατέληξε σκληρός. Μὰ σκληρὸς μὲ ὅλους καὶ ἰδίως μὲ τὸν ἑαυτόν του. Ἰδίως μὲ αὐτόν. 

Μὲ ξέρει καὶ τὸν ξέρω. Καλημεριζόμαστε, πειραζόμαστε, συζητᾶμε κατὰ καιρούς… Κάποιες φορὲς τὸν θαύμασα γιὰ τὴν δέσμευσί του ἀπέναντι στὰ σταυροδρόμια τῆς ζωῆς του, ποὺ ἔμαθα ἀπὸ τὶς δικές του διηγήσεις.  Ἄλλες φορὲς πάλι θύμωσα, διότι μᾶλλον δὲν καταλάβαινα τὰ αἴτια τῶν ἐπιλογῶν του… Πάντα ὅμως στὸ πίσω μέρος τοῦ μυαλοῦ διατηροῦσα ἕναν θαυμασμό… Μεγάλο θαυμασμό.

Πέτυχε στὴν ζωή του ὁ κυρ-Ἀποστόλης. Πέτυχε πολύ. Τὰ κατάφερε πολὺ περισσότερο ἀπὸ ἄλλους. Ἄν καὶ μὲ κάποια πράγματα, ἀπὸ αὐτὰ ποὺ τώρα πιὰ ὁμολογεῖ καὶ διηγεῖται σκεπτικός, δὲν συμφωνῶ, πάλι ἐξακολουθῶ νὰ τὸν θαυμάζω. Παλεύει. Ἀκόμη καὶ τώρα, τώρα ποὺ ὅλα του τὰ κόκκαλα πονοῦν σὲ κάθε τους κίνησι, αὐτὸς παλεύει, στέκεται ὄρθιος, ὑπερήφανος.. Μαχητὴς τῆς ζωῆς.
Φάρμακα δὲν παίρνει. Καρκίνο ἄφησε πίσω του πρὸ ἐτῶν, μόνον μὲ τὴν ἐλιά. Παυσίπονο δὲν  ἔβαλε στὸ στόμα του τὰ τελευταῖα χρόνια καὶ ἄς τρίζῃ ὁλόκληρος σὲ κάθε του κίνησι…
Εἴπαμε… Εἶναι ἀκόμη ὄρθιος, ἀφήνοντας πίσω του στρατιὲς συνομηλίκων του, ἀλλὰ καὶ κατὰ πολὺ νεωτέρους του…
Τί νά πῶ λοιπόν γιά αὐτόν τόν ἄνθρωπο; Πῶς νά μήν τόν θαυμάσω;

Ὁ κυρ-Ἀποστόλης τὴν ἔζησε τὴν ζωή του. Καὶ τὴν ἔζησε καλά. Δύσκολα, ἀλλὰ καλά. Ὄρθιος, σκέτο φάντασμα γιὰ ὅλους ἐμᾶς, φᾶσμα ἐνοχῶν ἴσως, ποὺ μᾶς θυμίζει μὲ τὴν παρουσία του πὼς τὰ ὀχυρὰ κατακτῶνται, δὲν παραδίδονται. Τὸ ὀχυρὸ τῆς δικῆς του ζωῆς τὸ ὑπερασπίζεται μὲ τὸ αἷμα του. Μὲ τὸν πόνο του καὶ μὲ τὸ βλέμμα του. Οὔτε στὴν ἀναπηρία οὔτε στὴν γκρίνια οὔτε στὸν φόβο οὔτε στὸν πόνο ἄφησε χῶρο γιὰ νὰ περάσουν καὶ νὰ τοῦ χαλάσουν τὴν αὐτάρκεια. Παλεύει καὶ παλεύει καὶ παλεύει. Κι ἐκεῖ στέκει ὄρθιος, δίχως δικαιολογίες κι ἄς ἔφθασε στὰ ἐνενήντα πλέον.  Κι ἄς τρέμουν τὰ πόδια του…

Ἀλήθεια, ἐμεῖς τί κάνουμε; 
Τί ἀπό αὐτά πού ὁ κυρ-Ἀποστόλης ἐφαρμόζει γιά τόν ἑαυτόν του ἔχουμε κρατήσῃ; 
Ποιό ἀκριβῶς σημεῖο ἀπό αὐτά πού ἐκεῖνος ξεπέρασε ἔχουμε ἀντιμετωπίσῃ;
Τί θά κάναμε ἐμπρός στό τεράστιο δίλημμα τῆς ἀναπηρίας ἤ τοῦ πόνου γιά νά σταθοῦμε ὄρθιοι;

Μὲ ἔβαλε λοιπὸν στὴν θέσι μου ὁ κυρ-Ἀποστόλης. 
Μοῦ ὑπέδειξε πὼς τὸ δικαίωμα στὴν ζωὴ κάθε ἡμέρα, κάθε στιγμή, μὲ κάθε ἀνάσα μας πρέπει νὰ τὸ κερδίζουμε… Νὰ μὴν πηγαίνῃ χαράμι… Νὰ μὴν τὸ στεροῦμε ἀπὸ κάποιον ἄλλον. 
Καὶ ναί… Αὐτὸς ἔχει δικαίωμα ἐπιβιώσεως. Γιὰ ἐμᾶς δὲν ξέρω.

Φιλονόη.

Υ.Γ. Ἄ, ὁ κυρ-Ἀποστόλης δὲν ἔχει πάει ΠΟΤΕ σὲ καφενεῖο. Δὲν προλαβαίνει….

φωτογραφία

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply