Ένα από τα πρώτα πράγματα που μαθαίνει κανείς όταν αρχίζει να ασχολείται με την δημοσιογραφία, είναι το ότι στην αρχή, πρίν από ο,τιδήποτε άλλο πρέπει να παραθέτει την είδηση. Έτσι ώστε να τραβήξει την προσοχή του αναγνωστικού κοινού και να κρατήσει το ενδιαφέρον του.

Στην συγκεκριμένη όμως περίπτωση, αδυνατώ να το κάνω. Και αδυνατώ γιατί πραγματικά με πνίγει το ερώτημα. Τι είδους λαός είμαστε εμείς οι Έλληνες, οι οποίοι ανεχόμαστε την σφαγή των γονέων και των παππούδων μας; Όχι δεν αναφέρομαι σε κάποιο… πετσόκομμα των συντάξεων. Δεν αναφέρομαι σε τίποτε το οικονομικό.
Μιλώ για μία πραγματική, συνεχή και αιματηρή γενοκτονία, δίχως ίχνος “μεταφορών” που συντελείται εναντίον των ηλικιωμένων Ελλήνων. Μία γενοκτονία στην οποία θύτες είναι κατά κανόνα, μέλη της μεταναστευτικής πλημμυρίδας που έχει κατακλύσει την πατρίδα μας.

Και αναρωτιέμαι πώς ακριβώς αντέχουν οι Έλληνες να παρακολουθούν στις τηλεοράσεις τους και να διαβάζουν στις εφημερίδες και το διαδίκτυο, αυτή την γενοκτονία. Δίχως να αντιδρούν, δίχως να κατεβαίνει κανείς στον δρόμο. Κανείς. Όταν μειώνονται οι μισθοί κάποιων, κηρύσσονται απεργίες, γεμίζει ο κόσμος τους δρόμους και γράφονται πρωτοσέλιδα. 
Τώρα όμως που δολοφονούνται οι πατεράδες και οι μανάδες μας ο ένας μετά τον άλλον, δεν κουνιέται κυριολεκτικά φύλλο.
Τα αντιμετωπίζουμε ως απλές … εγκληματικές ενέργειες, οι οποίες πλέον περνούν στην δικαιοδοσία της αστυνομίας και τίποτε παραπάνω. Μα δεν έχει κανείς λίγο τσαγανό, ένα οποιοδήποτε ισχυρό συναίσθημα; Να το πούμε ξεκάθαρα, δεν νοιώθει κανείς μίσος γι’ αυτούς που κυριολεκτικά για λίγα ευρώ δολοφονούν τους αδύνατους σε αυτή την χώρα;

Για τι μιλάμε; Για ειδήσεις όπως οι παρακάτω, που συνεχώς μπορεί κανείς να αλιεύσει: Νεκρή μέσα στο διαμέρισμά της στην οδό Κορθίου στα Κάτω Πατήσια βρέθηκε μια 83χρονη γυναίκα.
Όπως έγινε γνωστό, οι γείτονες της ηλικιωμένης κάλεσαν την αστυνομία περίπου στις 8 το βράδυ της Κυριακής. Η άτυχη γυναίκα ήταν φιμωμένη, ενώ το διαμέρισμα στο οποίο διέμενε παρουσίαζε σημάδια έρευνας, κάτι που σημαίνει ότι είναι πιθανό το κίνητρο να ήταν η ληστεία.

Προανάκριση για το συμβάν διενεργεί η Διεύθυνση Ασφάλειας Αττικής. Από την έρευνα διαπιστώθηκε ότι η πόρτα εισόδου ήταν παραβιασμένη ενώ το εσωτερικό του σπιτιού ήταν αναστατωμένο γεγονός που οδηγεί τους αστυνομικούς στην εκτίμηση πως κίνητρο των δραστών ήταν η ληστεία.
Ακόμη πιο ανατριχιαστική είναι η επόμενη είδηση, η οποία ήλθε στο φώς της δημοσιότητας λίγες μόνο ημέρες πρίν και αφορούσε την σύλληψη ενός 22χρονου Βούλγαρου, ο οποίος από τις αρχές του έτους έχει δολοφονήσει δύο ηλικιωμένες γυναίκες στην ευρύτερη περιοχή του Δήμου Μονεμβασιάς Λακωνίας, προχώρησαν το βράδυ του Σαββάτου οι αστυνομικές Αρχές.

Η πρώτη ανθρωποκτονία έλαβε χώρα στις 15 Φεβρουαρίου, με θύμα μία 70χρονη, η οποία είχε βρεθεί νεκρή μέσα στο σπίτι της στον Αγιο Δημήτριο Μονεμβασιάς. Ο δεύτερος φόνος διαπράχθηκε στις 22 Ιουνίου, με θύμα μία 82χρονη, η οποία επίσης είχε βρεθεί νεκρή μέσα στο σπίτι της, στην Κεραμωτή Λακωνίας, με τραύμα στο λαιμό από αιχμηρό αντικείμενο. Κίνητρο του 22χρονου και στις δύο ανθρωποκτονίες, σύμφωνα με τις αστυνομικές αρχές ήταν η ληστεία, καθώς και από τα δύο σπίτια είχε αφαιρέσει χρήματα και χρυσαφικά. Ο 22χρονος συνελήφθη στους Μολάους Λακωνίας και ομολόγησε τις πράξεις του, ενώ σε βάρος του σχηματίσθηκε δικογραφία, κακουργηματικού χαρακτήρα, με τις κατηγορίες της ανθρωποκτονίας από πρόθεση κατ’ εξακολούθηση, της ληστείας, καθώς και της παράβασης του νόμου για τους αλλοδαπούς και τα όπλα.

Στο πλαίσιο της αστυνομικής έρευνας, εξακριβώθηκε επιπλέον ότι ο 22χρονος, στις 10 Ιανουαρίου του 2013 το απόγευμα, στη θέση «Σιδεριάς» στον Αγιο Δημήτριο Μονεμβασιάς, πήγε στο σε ποιμνιοστάσιο ενός 80χρονου και αφού τον χτύπησε και τον τραυμάτισε του αφαίρεσε χρήματα και τα κλειδιά του οχήματος του. Συνολικά, από την εγκληματική του δράση, ο 22χρονος Βούλγαρος είχε αποσπάσει από τα θύματά του χρήματα και κοσμήματα, που η αξία τους ξεπερνά τις 2.000 ευρώ.
Έχω κουραστεί κάθε εβδομάδα, να διαβάζω στις ειδήσεις για την δολοφονία, ενός ακόμη γέροντα μέσα στο ίδιο του το σπίτι, από κάποιους λαθροέποικους οι οποίοι εισβάλλουν, με σκοπό να τους ληστέψουν και είτε τους σκοτώνουν, σαν τα σκυλιά, είτε τους αφήνουν δεμένους, να πεθάνουν.

Τέτοιου είδους εγκληματικότητα δεν είχαμε ποτέ στην Ελλάδα, πριν μεταφερθούν στην χώρα μας, κάθε είδους αδίστακτοι αλλοδαποί. Το φαινόμενο όμως τελευταία έχει πάρει τρομακτικές διαστάσεις. Είτε σε χωριά της επαρχίας, σε απομακρυσμένα σπίτια, είτε ακόμη και στο ίδιο το κέντρο της Αθήνας, συχνά γύρω από την ευρύτερη περιοχή του γκέτο του Αγίου Παντελεήμονα, έχουμε ολοένα και συχνότερα τέτοιου είδους περιστατικά. Και δυστυχώς τίποτε δεν δείχνει ότι αυτή η τάση θα μειωθεί. Τέτοιου είδους περιστατικά, αποτελούν ντροπή για ολόκληρη την κοινωνία μας, η οποία αφήνει το πλέον αδύνατο κομμάτι της, τους ηλικιωμένους, βορά στα νύχια αρπακτικών ομάδων, οι οποίες δεν διστάζουν μπροστά σε τίποτε.

Την εβδομάδα που πέρασε, επισκέφθηκα ο χωριό της μητέρας μου, κάπου στην Στερεά Ελλάδα. Εκεί έμενε αρκετούς μήνες τον χρόνο μόνη της η γιαγιά μου. Συζητήσαμε κάτι που είχε συμβεί ένα – δύο χρόνια πριν. Ενώ η γυναίκα κοιμόταν μέσα στο σπίτι της, άκουσε κάποιους απ’ έξω. Της έκλεψαν διάφορα πράγματα που είχε στις αποθήκες του σπιτιού και απ’ έξω. Μέχρι και τα διακοσμητικά της πόρτας και ένα πλαστικό τραπέζι. Η πρώτη αντίδραση της οικογένειάς μου, ήταν να “οχυρώσει” το σπίτι της γιαγιάς μου. Κάγκελα στα παράθυρα, μπάρες στην πόρτα, διπλοκλειδαριές και ούτω καθ΄ εξής. Δεν τα γράφω αυτά, για να πω κάτι συγκεκριμένο για την γιαγιά μου.

Απλά αναρωτιόμουν εάν η λύση γι’ αυτούς τους ανήμπορούς ανθρώπους, είναι να μετατρέψουν τα σπίτια τους σε φρούρια, σε φυλακές αν θέλετε όπου κλείνονται μέσα για να γλυτώσουν την ζωή τους. Το ίδιο συμβαίνει και στην Αθήνα, όπου ένα από τα λίγα επαγγέλματα που δεν περνούν ιδιαίτερη κρίση, είναι αυτό που φροντίζει να “ασφαλίζει” τα διαμερίσματα των ατυχών, οι οποίοι κατοικούν στο κέντρο της πόλης.
Πρόκειται για έναν εκβαρβαρισμό, άνευ προηγουμένου που λαμβάνει χώρα τόσο στην ύπαιθρο όσο και στο κέντρο της Αθήνας. 
Η εποχή των “ληστάρχων” που τρομοκρατούσαν την ύπαιθρο, έληξε εδώ και πολλές δεκάδες χρόνια για την χώρα μας. Αυτοί ίσως δεν σκότωναν γερόντια βέβαια! Και τώρα σιγά σιγά, επανερχόμαστε σε αυτήν. Επανερχόμαστε σε μία κατάσταση όπου όποιος δεν μπορεί να υπερασπίσει την ζωή του, μπορεί να είναι θύμα οποιουδήποτε θελήσει να εισβάλλει στο σπίτι του. Και αλλοίμονό του, εάν τολμήσει να υπερασπιστεί τον εαυτό του.

Ποιός και πότε θα αντισταθεί; Ποιός και πότε θα πάρει απόφαση ότι το να αφήνουμε την ασφάλεια των γονέων μας στα χέρια μίας αστυνομίας πού δεν έχει… βενζίνη να βάλει στα περιπολικά της, δεν αρκεί.
Πότε επιτέλους θα οργιστούμε ως έθνος για κάτι που δεν αφορά τις τσέπες και την καλοπέρασή μας; Ή έχουμε παρακμάσει τόσο πιά;

Δημήτρης Παπαγεωργίου