Ὁ Στέλιος Κυμπουρόπουλος καθιστὸς δεξιά δέχεται τὴν προσοχὴ τῶν φωτογράφων.

Διάβασα πολὺ προσεκτικὰ τὸ παρακάτω σημείωμα, διότι δὲν ἤμουν ἐκεῖ, μαζὺ μὲ ὅλους τοὺς ἄλλους, ἀλλὰ πάντα μὲ ἐνδιαφέρουν τὰ ὅσα συμβαίνουν γύρω μας. Ἀνεξαρτήτως τοῦ τὶ πιστεύω.
Στέκομαι σὲ λίγα σημεῖα, πολὺ οὐσιώση γιὰ ἐμέναν, τὰ ὁποῖα ὀφείλουμε ΟΛΟΙ μας νὰ ἐπανεξετάσουμε, ὄχι μόνον σὲ ὅ,τι μᾶς ἀφορᾶ, ἀλλὰ σὲ κάθε πτυχὴ τῆς ζωῆς μας.
Μὲ ἐνδιαφέρει καὶ μὲ ἀφορᾷ ἡ αὐτοσυνειδητότης. Σὲ αὐτὴν λοιπὸν τὴν συγκέντρωσι, κατὰ πῶς μᾶς τὰ περιγράφουν, ναί, διαφαίνεται ἡ ἔναρξις τῆς αὐτοσυνειδητότητος.
Ἀρχίζω ὅμως κι ἐγὼ πλέον νὰ διακρίνω, ὅπως φαντάζομαι κι ἀρκετοὶ ἀπὸ ἐμᾶς, τὸ ὅ,τι σιγὰ σιγά, ἀργὰ ἀλλὰ σταθερά, ἀρχίζουμε καὶ στρεφόμαστε στὰ «ἔσω» μας ἀφήνοντας στὸ παρελθὸν τὰ «ἔξω μας». 
Τί σημαίνει αὐτό; Σημαίνει μήπως πώς ἐμεῖς φταῖμε; Σημαίνει μήπως πώς ἐμεῖς συμβάλαμε στό νά φθάσουμε στό ἐδῶ καί τώρα; Μήπως σημαίνει πώς ἔχουμε ὅλοι ἀρχίσῃ νά ἀντιλαμβανόμαστε αὐτό πού ὀφείλουμε καί λέγεται αἴτιο τῆς σημερινῆς κατάντιας;

Σαφῶς κι ὄχι…
Ὅπως λέει μία φίλη, ὁ κάφρος, αὐτὲς εἰδικῶς τὶς στιγμές, γίνεται πιὸ κάφρος, κι ὁ Ἄνθρωπος πιὸ Ἄνθρωπος. Αὐτὸ μᾶς συμβαίνει. Οὐσιαστικῶς φθάνουμε σὲ ἐκείνην τὴν καμπὴ ποὺ ἡ ἥρα θὰ χωριστῇ ἀπὸ τὸ στάρι. Καὶ εἶναι τὸ μόνον ποὺ πρέπει νὰ μᾶς ἐνδιαφέρῃ πλέον.

Ὄχι, δὲν πιστεύω σὲ αὐτὲς τὶς κινήσεις. Ἀλλὰ ὁπωσδήποτε κάτι πρέπει νὰ κάνουμε.
Τί;
Γιὰ νὰ βροῦμε τὸ τὶ πρέπει νὰ κάνουμε ὀφείλουμε πρῶτα νὰ ὁρίσουμε καὶ νὰ καθορίσουμε τὸ ποῦ θέλουμε νὰ πᾶμε. Ἐὰν δὲν ἀποφασίσουμε γιὰ αὐτὸ κάθε πράξις μας θὰ πέφτῃ στὸ κενό. 
Γιὰ νὰ συμβῇ ὅμως αὐτὴ ἡ κατάστασις, δῆλα δὴ νὰ ὁρίσουμε ξεκάθαρα τὸ ποῦ θέλουμε νὰ φθάσουμε, θὰ πρέπῃ νὰ ὑπάρξῃ ταὐτισις θέσεων σὲ μεγάλο ποσοστὸ τοῦ πληθυσμοῦ μας. Στὸ μεγαλύτερο. Δῆλα δὴ ἀκόμη ἔχουμε δρόμο… Ὄχι πολύ, ἀλλὰ δρόμο…

Πῶς θά βροῦμε τόν στόχο; 
Δὲν μᾶς φοβᾶμαι…
Μᾶς ὁδηγοῦν ἐκεῖ…
Θὰ φθάσουμε στὸ σημεῖο ἐκεῖνο ποὺ ΟΛΟΙ μας θὰ συνειδητοποιήσουμε τὴν ΑΝΑΓΚΗ!!!

Φιλονόη.

Υ.Γ. Ἡ Τυνησία δημοσιγράφος τὸ ἔθεσε σωστά: ἔχουμε ἀκόμη νὰ χάσουμε… Ὅσο θὰ ἔχουμε πράγματα νὰ χάσουμε, τόσο πιὸ καλὰ θὰ κρυβόμαστε στὶς κρυψῶνες μας…

ΣΥΝΤΑΓΜΑ, 16 ΙΟΥΛΙΟΥ 2013, 8ΜΜ (ΙΙ) (Τὸ Κάλεσμα τοῦ Στέλιου)- Ή αλλιώς στους πόσους νεκρούς θυσία για το ευρώ θα σηκωθείς; 

 Του συνεργάτης μας Αποστόλη Βρανά

Ἴσως αὐτὸ ποὺ πραγματικὰ μέτρησε στὴν ψυχή μου τὸ βράδυ τῆς Τρίτης, ὅπως τὸ σκεφτόμουν καθ’ ὅδόν πρὸς τὸ σπίτι, ἦταν ὅτι ἀκούστηκαν  ἰδὲες καὶ προτάσεις. Ἂς τολμήσω, λοιπὸν, μία ἀποτίμηση τῆς βραδιᾶς – πάντα μέσα ἀπὸ τὸ προσωπικὸ μου πρῖσμα:

Θετικά

Ἀκούστηκαν ἰδέες καὶ προτάσεις πέραν τῶν κομματικῶν ἀγκυλώσεων (π.χ., τὸ νὰ ξαναγνωρίσουμε τοὺς γείτονές μας, εἰδικὰ στὶς μεγάλες πόλεις, ὀπωσδήποτε θὰ βοηθοῦσε στὸ νὰ ἐνισχυθεῖ ξανὰ σὲ κάποιο βαθμὸ ὁ κοινωνικὸς ἱστὸς, ὁ ὀποῖος μὲ τὴν ἀστυφιλία, τὸν καταναλωτισμὸ καὶ τὸν ἐγωκεντρισμὸ ποὺ κυριάρχησαν ἔχει τρωθεῖ σημαντικά καὶ ἔχει ἀρχίσει νὰ ξεφτάει.

Σὲ συνέχεια αὐτοῦ, δὲν μπορῶ νὰ τονίσω ἀρκετὰ τὸ πόσο τὰ κόμματα ἔχουν ξεφτίσει στὴ λαϊκὴ συνείδηση! Παρότι εἶμαι ὑπέρ τῆς κοινοβουλευτικῆς δημοκρατίας καὶ στὸ πλαίσιο αὐτῆς χρειάζονται κάποια κόμματα, εἶναι πλέον προφανὲς ὅτι τὰ τωρινά ἔχουν ἀποδυναμωθεῖ καὶ σύντομα θὰ ἀκολουθήσουν τὸ ΠΑΣΟΚ στὴν πτωτική του πορεία πρὸς τὸ Χρονοντούλαπο τῆς Ἱστορίας!

Γιὰ πρώτη φορὰ μετὰ ἀπὸ πολὺ καιρὸ ἀποδείξαμε ὅτι μποροῦμε νὰ συνευρεθοῦμε καὶ νὰ διαδηλώσουμε εἰρηνικά – σὲ αὐτὸ συνετέλεσε καὶ τὸ ὅτι καὶ οἱ ταγματασφαλίτες τοῦ ‘Κοινοβουλίου’ εἶχαν τοποθετηθεῖ διακριτικὰ μακριά. Ἀπὸ τὴν ἄλλη, τὸ πλῆθος ἔτσι κι ἀλλιῶς δὲν εἶχε πάει γιὰ φασαρία, ὅπως οὔτε καὶ τὸ καλοκαίρι τοῦ ’11 (τότε ὅμως, ἀνέβαιναν οἱ ἀριθμοὶ τῶν διαδηλωτῶν ἡμέρα μὲ τὴν ἡμέρα καὶ, ἔτσι, ‘ἡγέτες’ τοῦ βεληνεκοῦς τοῦ ΓκΑΠ, τοῦ Μπένι καὶ τοῦ Χοντροβάρελου χρησιμοποίησαν τὴ διασπαστικὴ μέθοδο ἀξιοποιώντας τοὺς ὄποιας προέλευσης κάφρους – ἀκροδεξιούς, ἀκροαριστεροὺς, γηπεδικούς, κ.α.).

Οἱ πραιτωριανοὶ εὐτυχῶς μείναν νὰ ξύνονται μακριά μας …

Ἔχει ἀρχίσει μία προσπάθεια καθαρτικῆς αὐτοκριτικῆς πιὸ ἔντιμης καὶ εἰλικρινοῦς ἀπὸ τὸ «Μαζὶ τὰ φάγαμε!» αὐτοῦ τοῦ ἀήθους ἐκτρώματος. ‘Κοιτᾶμε στὸν καθρέφτη’ καὶ ἀρχίζουμε ἀπὸ τὰ πιὸ ἁπλά: ‘Οὔπς, πάρκαρα πάνω σὲ ράμπα ἀναπήρων …’, ‘Νὰ μαζέψω τὸ σκουπίδι ἀπ’ τὸ δρόμο.’, ‘Ἂς συμμετάσχω σὲ κάποια ἐθελοντικὴ κίνηση καθαρισμοῦ ἢ δενδροφύτευσης’ καὶ ἂλλα … Κάποιοι συνομιλητὲς μου τὸ βράδυ τῆς Τρίτης χαρακτήρισαν τέτοιες κινήσεις ὡς ἀπλὲς ἀσπιρίνες σὲ καρκινοπαθῆ – θὰ τὶς χαρακτήριζα καλὸ πρῶτο βῆμα.

Αρνητικά

Σίγουρα, ὑπάρχει ἡττοπάθεια στὸ μέσο διαδηλωτή (ἐμοῦ μὴ ἐξαιρουμένου). Δυστυχῶς, βλέπουμε ὅτι διαμαρτυρόμαστε ἐπὶ δύο χρόνια καὶ πηγαίνουμε ἀπὸ τὸ κακὸ στὸ χειρότερο, μᾶς τσάκισε ὅτι ἡ ΝΔ, ποὺ τὸ καλοκαίρι τοῦ ’11 μᾶς στήριζε, τώρα μᾶς ρίχνει βορὰ στὰ ΜΑΤ καὶ μᾶς ἰσοπεδώνει, ὅτι ὁ ΣΥΡΙΖΑ, τὸν ὁποῖον ἐμπιστευθήκαμε ὡς ἐκλογικὸ σῶμα νὰ εἶναι τὸ άντίβαρο, ἔχει ἤδη ἀρχίσει τὶς κινήσεις εὐθυγράμμισης μὲ τὰ ἀλλοδαπὰ συμφέροντα καθ’ ὁδόν πρὸς τὴν ἐξουσία. Τελικά, ἀντιλαμβανόμαστε ὅτι ὡς Λαὸς εἴμαστε μόνοι καὶ ὅτι μᾶς θυμοῦνται μόνο στὶς ἐκλογὲς. Μήπως πρέπει νὰ τοὺς τὸ ὑπενθυμίσουμε κι ἐμεῖς μὲ τὴ σειρά μας, ὅταν ξαναβρεθοῦμε μπροστὰ στὴν κάλπη;

Ἡ μεγάλη πλειονότητα τοῦ Λαοῦ ἐκμεταλλεύτηκε τὸ σύστημα εἴτε διασφαλίζοντας ἐπίζηλες θέσεις στὸ Δημόσιο (ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὴν πραγματικὴ χρησιμότητα ἢ παραγωγικότητά τους) ἢ φοροδιαφεύγοντας ἢ δωροδοκώντας γιὰ νὰ ἐπιτύχει κάτι (στὴν ἀγαθότερη τῶν περιπτώσεων τὴν ἐπίσπευση τοῦ αἰτήματος, συχνὰ ὅμως τὴν ὑλοποίηση μίας παρατυπίας ἢ παρανομίας).

Σὲ συνέχεια τοῦ προηγουμένου, συνειδητοποιοῦμε ὅτι πρέπει νὰ γίνουν πολλὲς ἀλλαγὲς τόσο στὸ σύστημα τὸ ἴδιο ὅσο καὶ στὴ νοοτροπία μας. Σὰν ἀρχή, πρέπει τὸ ‘ἐγὼ’ νὰ παραμεριστεῖ σὲ μεγάλο βαθμὸ ὑπέρ τοῦ ‘ἐμεῖς’, πρέπει νὰ γίνουμε πιὸ ἀνεξάρτητοι ὡς πνεύματα (πόσοι ἀπὸ ἐμᾶς πιστεύουν εἰλικρινά ὅτι ἡ κοινωνία μας μπορεῖ σήμερα νὰ ‘γεννήσει’ ἕνα Βύζαντα ἢ ἕναν Πυθέα;) καὶ πιὸ παραγωγικοὶ στὴ δουλειά μας. Ἡ ἀνάγκη ὄλων αὐτῶν τῶν ἀλλαγῶν σὲ μικρὸ χρονικὸ διάστημα εἶναι ἀπὸ μόνη της ἀνασταλτικὸς παράγων.

Ἐρωτήματα

Ποῦ πᾶμε; Τόσες φορὲς μᾶς ἔχουν ‘σώσει’ καὶ μετὰ ἀπὸ τὴν κάθε ‘σωτηρία’ βρισκόμαστε ἀντιμέτωποι μὲ τὸν ἴδιο ἐκβιασμὸ: Εἴτε κάνετε ὅτι σᾶς λέμε ἢ δὲ σᾶς ξαναδίνουμε ἄλλα χρήματα. Καὶ ποιὰ εἶναι ἡ λύση; Ὁ ἀέναος δανεισμὸς σίγουρα πάντως ΔΕΝ εἶναι! Δὲ θὰ σᾶς πῶ σὲ αὐτὸ τὸ ἄρθρο ἐὰν θεωρῶ ὡς λύση τὴν παραμονὴ στὸ εὐρὼ ἤ τὴν ἄμεση ἀποχώρησή μας ἀπὸ αὐτὸ. Θὰ ἀναφερθῶ ἄλλη φορὰ.

Ἀξίζει ὅμως νὰ σταθοῦμε μὲ περίσκεψη μπροστὰ σὲ ἕνα ἀπὸ τὰ πανὼ ποὺ μοῦ τράβηξαν τὴν προσοχή. Καμμία θεωρητικὴ διέξοδος δὲν μπορεῖ κὰν νὰ τεθεῖ στὸ τραπέζι τῆς συζήτησης ἐὰν πρόκειται νὰ τὴν ἀξιολογήσουμε ἐπὶ τῇ βάσει τοῦ ἀριθμοῦ τῶν νεκρῶν!

Γιατὶ δὲ μαζευόμαστε περισσότεροι; Φοβόμαστε ἢ ἀδιαφοροῦμε; Καὶ τὰ δύο (καὶ κάτι ἀκόμα …). Ἕνα μόνιμο ἐρώτημα (καὶ δικό μου) σὲ κάθε συγκέντρωση εἶναι ποὺ εἶναι τὰ περιλάλητα 2,000,000 ἀνέργων, ποὺ εἶναι ὅλοι αὐτοὶ οἱ συνταξιοῦχοι ποὺ ρίχνονται στὸν Καιάδα τῆς Τρόικας μὲ περικοπὲς κάθε εἴδους καὶ γενναῖες αὐξήσεις φορολογίας, ποὺ εἶναι ὅλοι αὐτοὶ οἱ ξεζουμισμένοι τῶν 10ώρων γιὰ 350 εὐρώ … Ὑπάρχει ἡ ἀδιαφορία τῶν βολεμένων (ἀκόμα …) – ἕνα ἄτομο τὸ ὀποῖο κάποτε ‘ἀποστόμωσε’ βαγόνι ὁλόκληρο στὸν Προαστιακὸ λέγοντας ‘Κάθε Ἕλληνας μπορεῖ νὰ ἀγοράσει μία ΜπεἘμΒὲ σήμερα’ δὲν πρόκειται φυσικὰ ποτὲ νὰ συμμετάσχει … Ὑπάρχει ἕνα μούδιασμα στὴν κοινωνία, τὸ ὀποῖο συχνὰ μεταφράζεται στὴν ἀναβλητικότητα τοῦ ‘Ἐγὼ θὰ κατέβω τὴν ἐπόμενη φορὰ ὅταν τὰ πράγματα θὰ ἔχουν σφίξει’ καὶ ὑπάρχει καὶ διάχυτη φοβία. Κακὰ τὰ ψέμματα, τὸ πολίτευμά μας εἶναι, ἀπὸ κοινωνικῆς πλευρᾶς, μόνο κατ’ ἐπίφασιν δημοκρατικὸ καὶ, ὡς μὴ τέτοιο, βασίζεται καὶ στὴν καλλιέργεια τοῦ φόβου στοὺς ὑπηκόους του (διότι, δυστυχῶς, αὐτὸ εἴμαστε καὶ ὄχι πολίτες!).

Καί, τὸ ‘κάτι ἀκόμα’, ἔχουμε πολλὲς φορὲς ἀναρωτηθεῖ γιατὶ τὸ Σύνταγμα δὲν ἔχει γίνει Πλατεία Ταχρίρ. Εἶχα ἀπαντήσει σὲ κάποια φόρα ὅτι δὲν ἔχουμε φτωχύνει ἀρκετά, δὲν ἔχουμε πιάσει πάτο … Ἡ Τυνήσια τουρίστρια τὴν Τρίτη μοῦ τὸ εἶπε ξεκάθαρα: «Προφανῶς, ἔχετε νὰ χάσετε καὶ φοβόσαστε. Οἱ δικοί μας ὅταν ξεσηκώθηκαν δὲν εἶχαν πλέον τίποτα να χάσουν!»

Καὶ, ἐδῶ, θὰ σᾶς ἀφήσω γιὰ σήμερα. Καταχράστηκα τῆς ὑπομονῆς σας καὶ μακρηγόρησα. Ἐπειδὴ ὅμως θέλω νὰ κλείσω μὲ μία νότα αἰσιοδοξίας, νὰ ἡ φωτογραφία ἑνὸς ἀπο τοὺς πολλοὺς ‘καλεσμένους’ τοῦ Στέλιου ποὺ πῆγαν μὲ κεριά (ἐγὼ, προσωπικά, τὸ παρέλειψα …)

πηγή