Τὸ καθῆκον ἔγινε ἄγνωστος λέξις.

Ἀκούω ὅτι τὸ μεγαλύτερο σήμερα πρόβλημα τῶν νέων μας εἶναι ἡ ἀνεργία.

 Διαφωνῶ. Ἐδῶ καὶ τριάντα χρόνια εἶναι ἡ … ἐργασία. Ὁ νέος δὲ φοβᾶται τὴν ἀναδουλειά, φοβᾶται τὴ δουλειά. Μιὰ οἰκογενειακὴ ἀντίληψη, ὅτι δουλειὰ εἶναι ὅ,τι δὲν λερώνει, ἐπεκτάθηκε καὶ στὸ νέο-σουσουδιστικὸ σχολεῖο μὲ εὐθύνη τῶν κομμάτων, ποὺ γιὰ λόγους ψηφοθηρίας ἀπεδύθησαν σὲ μιὰ χυδαία πολιτικὴ παιδοκολακείας, ἡ ὁποία μετὰ τὴ δικτατορία ἐξέθρεψε καὶ διαμόρφωσε δύο γενιές «κουλοχέρηδων» … παιδιῶν δηλαδὴ ποὺ δὲν μποροῦν νὰ χρησιμοποιήσουν τὰ χέρια τους -πέρα ἀπὸ τὴ μούντζα- γιὰ καμιὰ ἐργασία ἀπὸ αὐτὲς ποὺ ὀνομάζονται
χειρωνακτικές, ἐπειδή -τάχα- εἶναι ταπεινωτικές.   Κι ἂς βρίσκεται μέσα στὴ λέξη «χειρῶναξ», σὰν δεύτερο συνθετικὸ τὸ «ἄναξ» ποὺ κάνει τὸν δουλευτή, τὸν ἄνακτα χειρῶν, βασιλιᾶ στὸ χῶρο του, βασιλιᾶ στὸ σπιτικό του, νοικοκύρη δηλαδή, λέξη ἄλλοτε ἱερὴ ποὺ ποδοπατήθηκε κι αὐτὴ μὲς στὴν ἀσυναρτησία μιᾶς πολιτικῆς ποὺ ἔδειχνε ἀριστερὰ καὶ πήγαινε δεξιὰ καὶ τούμπαλιν. Γι’ αὐτὸ τουμπάραμε…

Κάποτε, ἔγραφα πὼς ἡ ἀνεργία  στὸν τόπον μας εἶναι ἐπιλεκτική, ὅτι δουλειὲς ὑπάρχουν ἀλλὰ ὅτι δὲν ὑπάρχουν χέρια νὰ τὶς δουλέψουν. Κι ἔπρεπε νὰ κατακλυσθεῖ ὁ τόπος ἀπὸ 1,5 ἑκατομμύριο λαθρομετανάστες, γιὰ νὰ ἀποδειχθεῖ ὅτι στὴν Ἑλλάδα  ὑπῆρχε δουλειὰ πολλὴ ἀλλὰ ὄχι διάθεση γιὰ δουλειά. Τὰ παιδιά -τὰ μεγάλα θύματα αὐτῆς τῆς ἱστορίας- εἶχαν γαλουχηθεῖ μὲ τὴ νοοτροπία τοῦ  «White color workers». 

Ἔτσι σήμερα τὸ πιὸ φτηνὸ ἐργατικὸ καὶ ὑπαλληλικὸ δυναμικὸ εἶναι οἱ . πτυχιοῦχοι, ποὺ ζητοῦν ἐργασία ἀκόμη καὶ στὸν ΟΤΕ ὡς ἔκτακτοι, τηλεφωνητές, προσκομίζοντας στὰ πιστοποιητικὰ προσόντων ἀκόμη καὶ διδακτορικά! Γέμισε ὁ τόπος πανεπιστήμια, σχολὲς ἐπὶ σχολῶν, ἐπιστημονικοὺς κλάδους ἀόριστους, ὀμιχλώδεις καὶ ἀσαφεῖς, ἀπροσδιορίστου ἀποστολῆς καὶ χρησιμότητας.  Πτυχία-φτερὰ στὸν ἄνεμο σὰν τὶς ἐλπίδες τῶν γονιῶν, ποὺ πιστεύουν ὅτι τὰ παιδιὰ καὶ μόνον μὲ τὰ «ντοκτορὰ» θὰ βροῦν δουλειά. Ἔτσι παράγονται ἐπιστήμονες ποὺ εἶναι  δεκαθλητές του τίποτα, ἱκανοὶ μόνον γιὰ τὸ δημόσιο ἢ γιὰ ὑπάλληλοι κάποιας  πολυεθνικῆς. Παρ’ ὅλο ποὺ γέμισε ἡ χώρα μας τεχνικὲς σχολὲς (τί ΤΕΛ, τί ΤΕΙ, τί ΙΕΚ!) οἱ πιὸ ἄτεχνοι νέοι εἶναι οἱ νέοι τῆς Ἑλλάδος. Παίρνουν πτυχίο τεχνικῆς  σχολῆς καὶ δὲν ἔχουν πιάσει κατσαβίδι οἱ πιὸ πολλοί. Δὲν ξέρουν νὰ διορθώσουν μιὰ βλάβη στὸ αὐτοκίνητό τους, στὸ ραδιόφωνο ἢ στὸ τηλέφωνό τους.

Εἶναι ἄχεροι, οὐσιαστικὰ χωρὶς χέρια. Τώρα μὲ τὰ ἠλεκτρονικὰ ξέχασαν νὰ γράφουν, ξέχασαν νὰ διαβάζουν, ἐκτὸς φυσικὰ ἀπὸ «μηνύματα» τοῦ ἀφόρητου «κινητοῦ» τους. 

Τούτη ἡ παιδεία, ποὺ ὄχι μόνο παιδεία δὲν εἶναι ἀλλ’ οὔτε κἂν ἐκπαίδευση, ἀφοῦ δὲν καλλιεργεῖ καμμιὰ δεξιότητα, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ραθυμία, τὴν ἀναβλητικότητα καὶ τὸ φόβο τῆς δουλειᾶς, ὄχι μόνο δὲν καλλιεργεῖ τὸν νέο ἐσωτερικὰ ἀλλὰ τὸν πετρώνει δημιουργικὰ σὰν τὰ παιδιά της Νιόβης. Τὰ κάνει  ἄχρηστα τὰ παιδιὰ γιὰ παραγωγικὴ ἐργασία, γιατί ὁ θεσμὸς τῆς παπαγαλίας καὶ ἡ νοοτροπία τῆς ἥσσονος προσπάθειας, μὲ τὸ πρόσχημα νὰ μὴν τὰ κουράσομε, τοὺς ἀφαιρεῖ τὴν αὐτενέργεια, τὴν πρωτοβουλία, τὴ φαντασία καὶ τὴν πρωτοτυπία. Τὸ σχολεῖο, ἀντὶ νὰ μαθαίνει τὰ παιδιὰ πὼς νὰ μαθαίνουν, τὰ νεκρώνει πνευματικά.

Δὲν τὰ μαθαίνει πῶς νὰ  σκέπτονται ἀλλὰ μὲ τί νὰ σκέπτονται. Ἔτσι τὰ κάνει πτυχιούχους βλᾶκες. Βάζει ὅρια στὸν ὁρίζοντα τῆς σκέψης καὶ τῶν ἐνδιαφερόντων. Τὰ χαμηλοποιεῖ. Τὰ κάνει νὰ βλέπουν σὰν τὰ σκαθάρια κοντά, κι ὄχι νὰ θρώσκουν ἄνω, νὰ ἔχουν ἔφεση γιὰ κάτι πιὸ πέρα, πιὸ τρανὸ καὶ πιὸ μεγάλο.  Τὸ ἔμβλημα πιὰ τοῦ ἑλληνικοῦ σχολείου δὲν εἶναι ἡ γλαύξ, εἶναι ὁ παπαγάλος, ὁ μαθητής – βλὰξ ποὺ καταπίνει σελίδες σὰν χάπια καὶ ποὺ θεωρεῖ ὡς σωστὸ ὅ,τι γράφει τὸ σχολικό.

Καὶ τὸ λεγόμενο «σχολικὸ» εἶναι συνήθως αἰσχρὸ καὶ ὡς λόγος καὶ ὡς περιεχόμενο. Καὶ τολμῶ νὰ λέγω αἰσχρό, διότι πρωτίστως τὸ «Ἀναγνωστικὸ» ποὺ πρέπει νὰ εἶναι εὐαγγέλιο πνευματικὸ εἰδικὰ στὸ Δημοτικό, ἀντὶ νὰ καλλιεργεῖ τὴν ἀγάπη γιὰ τὴ δουλειά, καλλιεργεῖ τὴν ἀπέχθεια. Ποῦ πιά, ὅπως παλιά, ὁ ἔρωτας γιὰ τὴν ἀγροτική, τὴ βουκολικὴ καὶ τὴ θαλασσινὴ ζωή ;

Ὁ ναύτης δὲν εἶναι πρότυπο  ζωῆς. Πρότυπο ζωῆς εἶναι ὁ «χαρτογιακάς». Ὅσο κι ἂν ἦσαν κάπως ρομαντικὰ τὰ παλιὰ «Ἀναγνωστικά», καλλιεργοῦσαν τὸν ἔρωτα γιὰ τὴ δουλειά. Ἀκούω πὼς δὲν πάει καλὰ ἡ οἰκονομία. Μὰ πῶς νὰ πάει, ὅταν μὲ τὴ ναυτιλία ποὺ προσφέρει τὸ 5,6% τοῦ ΑΕΠ ἀσχολεῖται μόνο τὸ 1% τῶν Ἑλλήνων ; (Μὲ τὸν ἀγροτικὸ τομέα ποὺ προσφέρει τὸ 6,6% τοῦ ΑΕΠ ἀσχολεῖται τὸ 14,5% τοῦ πληθυσμοῦ). Διερωτῶμαι, τί εἴδους ναυτικὸς λαὸς εἴμαστε, ὅταν ἀποστρεφόμαστε τὴ θάλασσα καὶ στὰ ἑλληνικὰ καράβια κυριαρχοῦν Φιλιππινέζοι, Ἀλβανοὶ καὶ μελαψοὶ κάθε ἀποχρώσεως; Τὸ σχολεῖο καλλιεργεῖ τὸν ἔρωτα γιὰ τὴν τεμπελιά, ὄχι γιὰ δουλειά. Τὰ πανεπιστήμια καὶ οἱ ποικιλώνυμες σχολὲς ἐπαυξάνουν τὸν ἔρωτα αὐτό. Πράγματα ποὺ μποροῦν νὰ  διδαχθοῦν ἐντὸς ἑξαμήνου – καὶ μάλιστα σὲ σεμιναριακοῦ τύπου μαθήματα – ἀπαιτοῦν τετραετία ! Βγαίνουν τὰ παιδιὰ ἀπὸ τὶς σχολὲς καὶ δικαίως ζητοῦν ἐργασία μὲ βάση τὰ «προσόντα» τους, ἀλλὰ τέτοιες ἐργασίες ποὺ ζητοῦν τέτοια προσόντα δὲν ὑπάρχουν. Ἂν δὲν ἀπατῶμαι, ὑπάρχουν δύο σχολὲς θεατρολογίας – πέρα ἀπὸ τὶς ἰδιωτικὲς θεατρικὲς σχολές – ποὺ προσφέρουν ἄνω τῶν 300 πτυχίων τὸ ἔτος. Ποὺ θά  βροῦν  δουλειά  τά  παιδιά  αὐτά ;  

Ἂν ὅμως τὸ σχολεῖο ἀπὸ τὸ Δημοτικὸ καλλιεργοῦσε τὴν τόλμη, τὴν αὐτενέργεια, βράβευε τὴν πρωτοβουλία, τὴν ἀνάληψη εὐθυνῶν, τὴν ἀγάπη γιὰ τὴν ὁποιαδήποτε δουλειὰ ἀκόμη καὶ τοῦ πλανόδιου γαλατᾶ, θὰ εἴχαμε κάνει τὴν Ἑλλάδα Ἐλδοράδο, ὅπως ἔγινε Ἐλδοράδο γιὰ τοὺς ἐργατικοὺς Ἀλβανούς, Βουλγάρους, Πολωνούς, Γεωργιανούς, Αἰγυπτίους ἁλιεῖς, Πακιστανοὺς καὶ Οὐκρανούς. 

Σήμερα αὐτοὶ εἶναι ἡ ἐργατικὴ κι αὔριο ἡ ἐπιχειρηματικὴ τάξη τῆς Ἑλλάδος. Κι οἱ Ἕλληνες, ἀφήνοντας τὴν πατρώα γῆ στὰ χέρια τῶν Ἀλβανῶν ποὺ τὴν δουλεύουν, τὴν πατρώα θάλασσα στὰ χέρια τῶν Αἰγυπτίων ποὺ τὴν ψαρεύουν, θὰ μεταβληθοῦν σὲ νομάδες τῆς Εὐρώπης ἢ τῶν ΗΠΑ ἢ θὰ τρέχουν γιὰ δουλειὰ στὴν Ἀλβανία ποὺ ξεπερνᾶ σὲ νόμιμη καὶ παράνομη ἐπιχειρηματικὴ δραστηριότητα ὅλες τὶς χῶρες τῆς Βαλκανικῆς. Γέμισαν τὰ Τίρανα οὐρανοξῦστες, κτίρια γιγάντια, κακόγουστα μέν, σύγχρονα δέ.
Περίπου 100 ἰδιωτικὰ σχολεῖα λειτουργοῦν στὴν πρωτεύουσα τῆς χώρας τῶν ἀετῶν. Ἐμεῖς ἀφήσαμε ἀδιαπαιδαγώγητη  τὴν ἐργατικὴ καὶ τὴν ἀγροτικὴ τάξη. Στὴν πρώτη περάσαμε σὰν ἰδεολογία – θεολογία τὸ σύνθημα «Νόμος εἶναι τὸ δίκιο τοῦ ἐργάτη» καὶ ὑποχρεώσαμε πλῆθος ἐπιχειρήσεις νὰ κλείσουν ἢ νὰ μεταφερθοῦν ἀλλοῦ. Μετὰ διαφθείραμε τοὺς ἀγρότες μὲ παροχὲς χωρὶς ὑποχρεώσεις καὶ τοὺς δημιουργήσαμε νοοτροπία μαχαραγιᾶ. Γέμισε ἡ ἐπαρχία μέ . .«Κέντρα Πολιτισμοῦ», ὅπου «μπαγιαντέρες» κάθε λογῆς καὶ φυλῆς ἄναβαν ποῦρο μὲ φωτιὰ πεντοχίλιαρου ! Τὸ μπουκάλι μὲ τὸ οὐΐσκυ βαπτίστηκε … ἀγροτικό! Τώρα, ὅμως, ποὺ ἔρχονται τὰ «ἐξ ἑσπερίας νέφη» χτυπᾶμε τὸ κεφάλι μας. Καὶ ποὺ νὰ φθάσουν τα «ἐξ Ἀνατολῆς» σὰν εἰσέλθει ἡ Τουρκία στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση! Θὰ γίνει ἡ Ἑλλὰς vallis flentium (=κοιλὰς κλαυθμώνων) καὶ θὰ κινεῖται quasi  osculaturium inter flentium et dolorum (=σὰν ἐκκρεμὲς μεταξὺ θλίψεως καὶ ὀδύνης).

Δὲν εἶμαι ὑπὲρ μιᾶς παιδείας ποὺ θὰ ὑποτάσσεται στὴν οἰκονομία. Θεωρῶ ὀλέθριο νὰ χαράσσεται μιὰ ἐκπαιδευτικὴ πολιτικὴ μὲ κριτήρια  οἰκονομικῆς ἀναγκαιότητας. Θεωρῶ ὀλέθρια ὅμως καὶ τὴν παιδεία ποὺ ἐθίζει τὰ παιδιὰ στὴν ὀκνηρία, ποὺ τὰ κουράζει μὲ τὴν παπαγαλία καὶ τὸ βάρος ἀχρήστων μαθημάτων. Τὸ μεγαλύτερο κεφάλαιο τῆς χώρας εἶναι τὰ κεφάλια τῶν παιδιῶν της. Τούτη ἡ παιδεία ἀποκεφαλίζει τὰ παιδιά. Τὰ κάνει ἱκανὰ νὰ μὴν κάνουν τίποτε. Οὔτε νὰ βλαστημήσουν. Ἀκόμη καὶ ἡ αἰσχρολογία τους περιορίζεται στὴ λέξη ποὺ τὰ κάνει συνονόματα. Ἂν τοὺς πεῖς βρισιὰ τῆς περασμένης 20ετίας θὰ νομίσουν ὅτι μιλᾶς ἀρχαῖα Ἑλληνικά !

Εἶναι θλιβερὴ ἡ εἰκόνα ποὺ παρουσιάζει σήμερα, παρουσίαζε χθὲς καὶ θὰ παρουσιάζει κι αὔριο ἡ ἑλληνικὴ κοινωνία: νὰ ὑπάρχουν ἄνθρωποι ἄνω τῶν 65 ἐτῶν, ἄνω τῶν 70 ἐτῶν, πού, ἐνῶ ἔχουν συνταξιοδοτηθεῖ, ἐργάζονται νυχθημερόν, γιὰ νὰ συντηροῦν τὰ παιδιά τους μέχρι νὰ τελειώσουν τὶς ἀτελείωτες σπουδές τους, τὰ παιδιὰ ποὺ λιώνουν τὰ νιᾶτα τους στὰ «κηφηνεία», ποὺ πᾶνε σπίτι τους νὰ κοιμηθοῦν τὴν ὥρα ποὺ οἱ Ἀλβανοὶ πᾶνε γιὰ δουλειά.  Θὰ μοῦ πεῖτε, τί δουλειά; Ὁποιαδήποτε δουλειά, ἀρκεῖ νὰ εἶναι τίμια. Ὅταν μικροί – ἀκόμη στὸ Δημοτικό – μαθαίναμε ἀπ’ ἔξω τὸν Τυρταῖο (ποιός τολμᾶ σήμερα νὰ διδάξει Τυρταῖο;) δὲν τὸν μαθαίναμε γιὰ νὰ γίνουμε πολεμοχαρεῖς ἀλλὰ γιὰ νὰ νοιώθουμε ντροπή, ὅταν στὴν μάχη τῆς ζωῆς, στὴν πρώτη γραμμὴ εἶναι οἱ παλαιότεροι, οἱ «γεραιοὶ» καὶ οἱ νέοι κρύβο­νται πίσω ἀπὸ τὴ σκιά τους. «Αἰσχρὸν γὰρ δὴ τοῦτο… κεῖσθαι πρόσθε νέων,  ἄνδρα παλαιότερον». 

Σήμερα, βέβαια, οἱ χειρωνακτικὲς ἐργασίες ἐλέγχονται σχεδὸν κατ’ ἀποκλειστικότητα ἀπὸ ξένους. Στὶς οἰκοδομὲς μιλοῦν ἀλβανικά, στὰ χωράφια πακιστανικά. Σὲ λίγο οἱ χειρωνακτικὲς ἐπιχειρήσεις θὰ περάσουν στὰ χέρια των Κινέζων ποὺ κατασκευάζουν ἤδη τὸ μεγαλύτερο μέρος τῶν τουριστικῶν εἰδῶν ποὺ θυμίζουν … Ἑλλάδα. Ἀκόμη καὶ τὶς σημαῖες μας στὴν Κίνα τὶς φτιάχνουν ! Κι ἐμεῖς; Ἐμεῖς, ὅπως πάντα, φτιάχνουμε τὰ τρία κακὰ τῆς μοίρας μας. «Φτιάχνουμε» τὴ ζωή μας στὴν τηλοψία, ποὺ δίνει τὰ μοντέρνα πρότυπα ὀκνηρίας στὴ νεολαία, ποθοῦμε μιὰ χρυσίζουσα ζωὴ σὰν αὐτὴν ποὺ προσφέρει τὸ «γυαλί», ἀγοράζουμε πολυτελῆ αὐτοκίνητα μὲ δόσεις, κάνουμε διακοπὲς μὲ «διακοποδάνεια», ἑορτάζουμε μὲ «ἐορτοδάνεια» καὶ πεθαίνουμε μὲ «πεθανοδάνεια». Ἔλεγε ὁ Φωκίων, ποὺ πλήρωσε τέσσερις δραχμὲς τὴ δεύτερη δόση τοῦ κωνείου ποὺ χρειαζόταν γιὰ νὰ «ἀπέλθει», πὼς στὴν Ἀθήνα δὲν μπορεῖ οὔτε δωρεὰν νὰ πεθάνει κανείς. 

Ἔπρεπε νὰ ζοῦσε τώρα… Λυπᾶμαι ποὺ θὰ τὸ πῶ, ἀλλὰ πρέπει νὰ τὸ πῶ: τὸ σχολεῖο, οἱ σχολὲς καὶ τὰ ΜΜΕ  σακάτεψαν καὶ σακατεύουν τὴ νεολαία, γιατί μιλοῦν συνεχῶς γιὰ τὰ δικαιώματά της – δικαιώματα στὴν τεμπελιά – καὶ ποτὲ γιὰ ὑποχρεώσεις, ποτὲ γιὰ χρέος, ποτὲ γιὰ καθῆκον. Τὸ καθῆκον ἔγινε ἄγνωστη λέξη.

Σαράντος Καργάκος. 

πηγή: μήνυμα

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

0 thoughts on “Τὸ καθῆκον ἔγινε ἄγνωστος λέξις.

  1. Ο τύπος αυτός στο άρθρο αυτό λέει μισές αλήθειες
    όπως όταν πριν λίγο καιρό έτρεχε από κανάλι σε κανάλι για να αναπαράγει την προπαγάνδατωνπεριούσιων στα μμε τους που τώρα καταρριέτε!
    Ακόμη και στον ιδιωτικό τομέα για εργασία χρειάζεσαι μέσον ακόμη και για λούστρος στην Ελλάδα της διαφθοράς των πάντων και της πτώχευσης.
    Δεν ειχες Φιλονόη άρθρο πριν λίγο καιρό που Έλληνες δεν μπορούσαν να βρουν εργασία αγρότη στην ιντερνασιοναλ Μανολάδα;

    • Ναί, πολὺ σωστά. Εἶχα τέτοιο ἄρθρο. Ξέρεις ὅμως ποιό εἶναι τό ζήτημα μέ αὐτούς τούς ἀνθρώπους; Εἶναι τοῦ συστήματος. Κι ἐπεὶ δὴ τὸ σύστημα δὲν καταῤῥίπτεται χρησιμοποιῶντας τοὺς ἀνθρώπους του, κρᾶτα μόνον τὸ νόημα τῶν ὅσων λέει. Ὄχι αὐτόν.

Leave a Reply