Ἡ ζωὴ καὶ ὁ βίος ποὺ σκοτώνει.


Δεν πουλώ ύφος, στυλ, λογοτεχνία. Δεν γράφω διηγήματα. Καταθέτω γεγονότα και συμπτώματα της εποχής που ζω. Όλα όσα γράφω συνέβησαν. Σε μένα ή σε άλλους. 
Χρόνια τώρα σπαταλιέμαι, παρακολουθώντας όλα κι όλους. Η ζωή περνά από μέσα μου, με διαποτίζει με την ασκήμια της, με γεμίζει λύσσα με την αδικία της την οργανωμένη, με ταπεινώνει με την ανημποριά μου ν’ αντιδράσω, να επαναστατήσω αποτελεσματικά, να υπερασπιστώ το μαζικό μας εξευτελισμό. 
Αν ξαναγινόμουν είκοσι χρόνων θα ξεκινούσα από τις κορφές των βουνών, αντάρτης, ληστής, πειρατής, ν’ ανοίξω τα μάτια εκείνων που δέχονται αδιαμαρτύρητα τη μοίρα τους, όσο και κείνων που εθελοτυφλούν. Όχι, η επανάστασή μου δε θα στρεφόταν κατά του καταστημένου και του συστήματός του, αλλά εναντίον εκείνων που το ανέχονται. Θα σκότωνα, θα τσάκιζα την κακομοιριά, την υποταγή, την ταπεινοφροσύνη. Η γη έτσι κι αλλιώς δε χωρά άλλους ταπεινούς και καταφρονεμένους. Όπως δε χωρά άλλα φερέφωνα προκάτ επανάστασης.
Η ζωή γίνηκε πια πάρα πολύ απάνθρωπη για να την καλουπώνουμε σε σχήματα, δε μας ανήκει καν, όπως δε μας ανήκει τίποτα, από τη γη που κατοικούμε ως τα πρόσωπά μας. Όταν ο κάθε τυχάρπαστος, ο κάθε τιποτένιος, μπορεί να μάς δέσει πάνω σε μια καρέκλα, σ’ έναν πάγκο ή σ’ ένα κρεβάτι, να μάς φτύσει, να μάς μαστιγώσει, να μάς βιάσει. Το Σύστημα αποχαλινωμένο καλλιεργεί σκόπιμα την ασυνειδησία, την αγριότητα, το χάος, καταλύοντας το σεβασμό για τον ανθρώπινο παράγοντα. Δεν άφησε τίποτα ανεκμετάλλευτο, από το “χάσμα των γενιών” που αποκόβει τους ανθρώπους μεταξύ τους και ετοιμάζει τους αυριανούς παιδιά-καταδότες του Χίτλερ, ως την κατάργηση της οικογένειας. 
Ο άνθρωπος βγαίνει στο σφυρί. Για να μη βρίσκει το Σύστημα καμιά αντίδραση και να μπορέσει αύριο να βγάλει ελεύθερα στο σφυρί και τις πατρίδες. 
Ο Παπαδόπουλος ήταν μια δοκιμή και στον ευρωπαϊκό χώρο, κατά το σύστημα των χιλιάδων πειραμάτων που πραγματοποιούνται σ’ όλες τις περιοχές του πλανήτη. Η συνταγή είναι πια κοινή: Όταν ένας λαός σηκώσει κεφάλι κατά του κυβερνήτη του, εκπρόσωπου του κεφαλαιοκρατικού συστήματος, βρείτε έναν αλήτη και αναθέστε του να περάσει χειροπέδες σ’ αυτό το λαό. Κι αφήστε τον να εξουθενωθεί. Το πιθανότερο είναι να συνηθίσει και να ζήσει εξουδετερωμένος από τριάντα μέχρι σαράντα χρόνια, όπως συνέβη στην Ισπανία και την Πορτογαλία. Επειδή όμως οι καιροί αλλάζουν, τα πράματα πάνε γρηγορότερα, η συνταγή τροποποιήθηκε. Πάρτε τα κλειδιά από τον αλήτη, δώστε τα στον παλιό κυβερνήτη και στείλτε τον να ξεκλειδώσει τις χειροπέδες. Ο λαός θα του γλείφει τα χέρια, βλέποντάς τον σαν ελευθερωτή του. Γι’ αυτό και μεις, τα σύγχρονα πειραματόζωα, οφείλουμε να χρησιμοποιούμε πάντα τον όρο π.Χ., που θα σημαίνει τώρα πια “προ Χούντας”, και μ.Χ., “μετά τη Χούντα”. Γιατί το πείραμα πέτυχε και δεν πρέπει να το λησμονούμε ούτε στιγμή. Η Ελλάδα εκδίδεται, συνειδητά και ασύνειδα. Κι ούτε ένας αθώος. Ανεύθυνος κανένας.

ΛΙΛΗ ΖΩΓΡΑΦΟΥ Οκτωβριος 1978 μ.χ

Ἐπίκαιρος καὶ πολλὴ σκληρὴ προφητικὴ ἡ ἀλήθεια τῆς Λιλῆς Ζωγράφου. «Ἡ ?”Ελλὰς ἐκδίδεται, συνειδητῶς κι ἀσυνειδήτως. Κι οὔτε ἕνας ἀθῷος. Ἀνεύθυνος οὐδείς».

Γιώτα Σούσουλα.

Διάβασα ατ τ  πόσπασμα τς Λιλς Ζωγράφου πρλίγου κα μ ἐπροβλημάτισε.
Σκεπτόμουν π καιρ ν γράψω κάτι γι τν βίο κα γι τν ζωή. Μ χωρς εσαγωγικά. 
πως δη χω σχολιάσει, πάρχουν σημεα σ ατ τπόσπασμα μ τποα διαφων. λλ μνδιαφέρει τφος κα γενικοτέρα τοποθέτησις. Τ γεγονότα, ς γεγονότα ετε μπορον νγνοηθον , ετε νλλοιωθον ετε κόμη κα ν διαστρεβλωθον.

Λιλ μιλ γιναν πόλεμο, τν ποον θπρεπε πρ πολλο νχουμε ξεκινήσει λοι μας!
ναν πόλεμον πρ τς ζως κι χι ναν συμβιβασμπρ το βίου.
Διότι ατό, ντς τοποίου πάρχουμε, εναι βίος! Εναι βία! Εναι θάνατος ργός, καθημερινός, νελέητος.

χι, δν ναφέρομαι μόνον στσα συμβαίνουν στν πραγματικότητά μας.  
Ατ εναι γι κατανάλωσιν. Γι νπασχολούμεθα μόνον μ κάτι κα ν μ μς μένῃ χρόνος ν σκεφθομε παρ κάτω… Λίγο κόμη…
πνος βαθύς  μς σκεπάζει, μς ποχαυνώνει! Μς κάνει ν βλέπουμε κα ν μ βλέπουμε! 

Γι παράδειγμα, μς καταληστεύουν. Μς τσακίζουν τθικό! Μς κάνουν ν φοβούμεθα τν σκιά μας. 
λλά ποιοί τούς τό πιτρέπουν κάτι τέτοιο;
Ποιοί χουν δόσει σέ κάθε «κυβερνήτη»  ατό τό δικαίωμα;
Μήπως εναι δική μας γνοια; δικός μας συμβιβασμός; δική μας μάθεια;

Δν θ μπορούσαμε ν εμαστε λοι ξυπνοι. Οτε λοι κανο ν μπομε μπρς σ μίαν στρατι κα ν τν καθοδηγήσουμε. Οτε φυσικ ν γίνουμε μες  μπνευστς τν γώνων. 
λλ θ μπορούσαμε κα ν εμεθα!
Πότε περιμένουμε νά τό νακαλύψουμε; ταν θά κλείνουμε τά μάτια μας διά παντός;

ζω κα τῥῆμα ζ καταδεικνύουν τν δράσι, τν νέργεια ποκόμη πάρχει κα μς κρατ, ς τ κα σ λανθάνουσα κατάστασι, ζωντανούς. Δλα δή, εναι ατ πο μς κάνει ν σκεπτόμεθα,  νπολαμβάνουμε κα ν γινόμεθα καλλίτεροι.

Ζω σημαίνει ν «έω», ν ζλεύθερα σκεπτόμενος κα διαρκς «γκαλι» μ τν ρωτα.  
Πς μπορ νά κάνω κάτι τέτοιο μως άν δέν εμαι πολεμιστής; άν δέν παραμένω τοιμοπόλεμος; άν νᾲ πάσ στιγμ δέν εμαι κανός νά περασπισθ τήν λευθερία μου, τήν σκέψι μου καί τά βήματά μου;

λέξις βίος πάλι κφράζει τν βία. μες διαβιομε, δν ζομε. Δν ντέχουμε ν ζήσουμε. Επαμε, ζες ταν πολεμς. χι ταν ποδέχεσαι τν βία ς τμμα τς πραγματικότητος. χι ταν τς δίδς χρο νπάρξ κα ν αξηθ κα νπαναλαμβάνεται. χι ταν τελικς βλέπς δίχως νρς!

  Λιλθελε ν τ βάλ μ τος βολεμένους. Τος συμβιβασμένους. Τος παρῃτημένους. χι τόσο μ τ σύστημα, σο μλους μς πο τπηρετομε, ετε ν γνοῖᾳ μας, ετε συνειδητῶς κα φοβισμένοι, ετε ππλόν, πλούστατον φόβον!
Τί εναι μως τό σύστημα;
Τί εναι ατό πού αἰῶνες τώρα μς κρατκινητοποιημένους;

Ζω κα βίος! Δύο διαφορετικς θεωρήσεις. 

Τί ταν ατό πού μς ᾡδήγησε στό νά διαβιομε κι χι νά ζομε;
Τί ταν ατό πού μς κανε νά χάσουμε τόν δρόμο μας καί νά πορευόμεθα λθρα;
Πο πγε οσιαστική γνώσις πού πελευθερώνει καί δημιουργελεύθερες κοινωνίες;

Δν θέλω ν καταθέσω σήμερα τς θεωρήσεις μου ναφορικς μ τν στορικ διαδρομ τονθρωπίνου εδους π το πλανήτου.
Θ παραμείνω μόνον στν οσία πο εναι βίος κα ζωή μας, πομως χάνουμε διαρκς!

Δν χω τ σθένος ποπαιτεται πρ κειμένου ν πάρω τπλα κα νὰ δρῶ ἢ ἀκόμη καὶ νὰ θ κάποιους στν φύπνισι. Πάντα ἐπίστευα πς ατ εναι προσωπική μας διαδρομή, πο δν σηκώνει παρεμβάσεις κακφοβισμούς;
Σέ τί θά διέφερα γώ άπό ατόν πού μοσκε βία, άν σκοσα μέ τήν σειρά μου βία γιά νά τόν …ξεφοβήσω; 
Εναι πράγματι δίκοπο μαχαίρι κάτι τέτοιο…
σως μως κα ν μς χρειάζεται… Δν ξέρω…

πάρχει ζωή πρίν πό τόν θάνατο; Κι άν ναί, πς τήν κατακτ κάποιος;
σοι χουν ξεκινήσει, ντιλαμβάνονται ατ πο γράφω. σοι δν χουν ξεκινήσει δυσκολεύονται. 
ζω εναι δρο! Εναι εχή! Εναι χαρά!
βίος εναι βία, σκοτάδι κα καταχνιά!
μες καλούμεθα ν προσεγγίσουμε τν ζωή κι χι ν διαιωνίζουμε τν βία. 
λλως τε, κριβς ατ εναι τλμα πο καλούμεθα ν πραγματοποιήσουμε!
Ἐὰν δν ντιληφθομε τν διαφορά πρ κειμένου νπιθυμήσουμε, νά ποθήσουμε καί  νά διεκδικήσουμε τ καλλίτερον, πς θά τολμήσουμε νά διεκδικήσουμε τό ,τιδήποτε;

Φιλονόη. 

 φωτογραφία

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply