Καλά, πῶς τό θέλετε; 

Ἔτσι πιστεύουμε ὅλοι μας… Ἤ τοὐλάχιστον ἔτσι θέλουμε νὰ πιστεύουμε πὼς …πιστεύουμε!
Τὸ αὐτονόητον ὅμως πλέον δὲν εἶναι καὶ τόσο …αὐτονόητον!

Προχθὲς συζητοῦσα μὲ κάποιο συγγενικό μου πρόσωπο, ποὺ ἔχει νὰ ἐργασθῇ ἐδῶ καὶ τρία χρόνια.
Λίγο οἱ πολλές του ἀποτυχημένες προσπάθειες νὰ εὕρῃ ἐργασία, λίγο ἡ διαβίωσις δίπλα σὲ μίαν σύντροφο ποὺ εἶχε μίαν οἰκονομικὴ ἄνεσι, βάσει τῆς ὁποίας οὐσιαστικῶς δὲν ἐστερήθησαν πολλὰ πράγματα, λίγο  τὸ ὅ,τι ὑπῆρχε μία οἰκογένεια δική του ἀπὸ πίσω, ποὺ τοῦ ἔλυναν μερικὰ ἀπὸ τὰ ἀνακύπτοντα, μὴ προβλέψιμα, ἔξοδα, ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς ἔπαυσε νὰ ἐνδιαφέρεται γιὰ ἀνεύρεσι ἐργασίας…
Ἀπὸ ἕνα σημεῖο καὶ μετὰ ἔπαυσε νὰ ἐνδιαφέρεται γενικῶς γιὰ τὴν ἴδια του τὴν ζωή…
Ὅσο κυλοῦσαν οἱ μῆνες τόσο ἐβούλιαζε στὴν ἀνυπαρξία.
Μία κατάθλιψις περίεργος, ποὺ δὲν ὁδηγεῖ σὲ αὐτοκτονίες ἀλλὰ σὲ ἀδιαφορία, στὰ ὅρια τῆς  ἀναισθησίας. 

Ἐδῶ καὶ μερικὲς ἡμέρες, ἡ σύντροφός του τὸν ἔδιωξε ἀπὸ τὸ σπίτι κι ὁ φίλος μας ἐπέστρεψε στὰ πατρογονικά του.
Ἐδῶ ἀρχίζουν τὰ …θαυμάσια ὅμως!
Ἀν τί νὰ συνειδητοποιήσῃ τὴν νέα του κατάστασι, μετέθεσε τὰ ἔξοδα τῆς διαβιώσεώς του στοὺς ἡλικιωμένους γονεῖς του καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ διαβιῇ σὰν νὰ μὴ συμβαίνῃ κάτι σοβαρό. Τὸ μοναδικό του πρόβλημα πλέον εἶναι τὸ πότε θὰ εὕρῃ …γκόμενα!!!

Εὑρέθημεν λοιπὸν στὸ ἴδιο τραπέζι.
Γνωρίζω πολὺ καλὰ τὰ ὅσα τὸν ἀφοροῦν καὶ συντόμως περάσαμε στὸ νὰ συζητᾶμε τὰ  προβλήματά του.
Ξέρετε ποιό εἶναι τό ἀστεῖο;
Δὲν τὰ ἀναγνωρίζει κἄν ὥς προβλήματα!
Δὲν ἀναγνωρίζει τὸ ὅ,τι ἔχει παιδιά. Τὸ ὅ,τι αὐτὰ τὰ παιδιὰ ἔχουν ἀνάγκη ἀπὸ πατέρα. Τὸ ὅ,τι χρειάζονται τροφή, ῥοῦχα, παπούτσια… Τὸ ὅ,τι οἱ γονεῖς του δὲν εἶναι παρὰ κάτι συνταξιοῦχοι, σὰν ὅλους τοὺς ἄλλους γονεῖς, ποὺ δὲν ἀντέχουν οἰκονομικῶς κι ἕναν …χαραμοφάη.

Βέβαια δὲν τοῦ εἶπα πὼς εἶναι χαραμοφάης. Τοῦ εἶπα ἁπλῶς αὐτὰ ποὺ ἔβλεπα.  Τοῦ ἀνέπτυξα τὶς εὐκαιρίες ποὺ ἔχει, γιὰ τὶς προσπάθειες ποὺ πρέπει νὰ καταβάλῃ, γιὰ τὴν σημερινὴ οἰκονομικὴ κατάστασι…
Τοῦ ἐξήγησα τόσα πολλὰ γιὰ τὴν γῆ… Ναί, τὴν γῆ. Αὐτὴν ποὺ μπορεῖ νὰ τοῦ προσφέρῃ τοὐλάχιστον τροφὴ γιὰ τὸν ἴδιον καὶ γιὰ τὰ παιδιά του. Τοῦ ὑπέδειξα τὴν μεγάλη ἀνάγκη ποὺ ὑπάρχει νὰ μπορέσῃ νὰ παράξῃ τροφή, τοὐλάχιστον γιὰ τὸν ἴδιο. 
Μὲ κυττοῦσε σὰν …ἠλίθιος! Μὰ ἐν τελῶς ἠλίθιος!
Συνεπλήρωσα τότε πὼς δὲν εἶναι ἀπαραίτητον νὰ στραφῇ πρὸς τὴν Γῆ. Ἄς ἀναζητοῦσε πρακτικοὺς τρόπους γιὰ νὰ μπορέσῃ νὰ κερδίσῃ χρήματα. Ἔως πότε θά τόν κανάκευαν οἱ γονεῖς του; 
Πάλι τὰ ἴδια… Μὲ ξανὰ κύτταξε σὰν ἠλίθιος… Σὰν νὰ μὴ καταλάβαινα ἐγὼ κάτι… Σὰν νὰ ἤμουν …ἐξωγήινη!!!

Ξεκίνησε νὰ μοῦ μιλᾷ γιὰ κάτι βιβλία ποὺ σκέπτεται νὰ γράψῃ…
Γιὰ ἕνα ταλέντο ποὺ ὑποτίθεται πὼς ἔχει, ἀλλὰ ποὺ μόνον αὐτὸς τὸ κρίνει ὡς ταλέντο. 
Γιὰ τὸ ὅ,τι θὰ γίνῃ διάσημος συγγραφέας κι ὅλοι ἐμεῖς, ποὺ τὸν ζηλεύουμε, θὰ τρίβουμε τὰ μάτια μας…..

Στάθηκα σὲ αὐτά του τὰ λόγια.
Ὡραῖα, ἔχει γράψει κάτι; Θά μπορούσαμε νά τό διαβάσουμε; Τό ἔχει παρουσιάσει κάπου; Ἔχει ἀνταπόκρισι ἡ ὅποια παρουσίασι ἔχει ἴσως κάνει;

Ὄχι, δὲν ἔχει γράψει ἀκόμη κάτι. Θὰ γράψῃ!
Ὄχι, δὲν ἔχει παρουσιάσει σὲ κάποιον τὰ γραπτά του, θὰ τὰ γράψῃ!
Ὄχι, δὲν ἔχει τὴν ἐπαγγελματικὴ γνώμη κάποιου… Θὰ τὴν λάβῃ…

Ναί, ἀλλὰ τώρα δὲν ἔχεις οὔτε χρήματα γιὰ τὰ τσιγάρα σου. Οὔτε γιὰ τὶς βενζίνες σου, ἐπέμεινα ἐγώ. Δὲν ἔχεις κἄν χρήματα γιὰ τὸ φαγητό σου. Δὲν ἔχεις κἄν χρήματα γιὰ τὸ νερὸ ποὺ πίνεις…..

Ναί, ἀλλὰ θὰ ἀποκτήσῃ….

Θὰ μποροῦσα νὰ κάτσω γιὰ ὥρες νὰ σᾶς γράφω τὰ ὅσα συζητήσαμε. 
Δὲν ἔχουν σημασία. 
Ἐγὼ ἰσχυριζόμουν πὼς ἕνα κι ἕνα κάνουν δύο κι αὐτὸς ἀπαντοῦσε πὼς ἕνα κι ἔνα κάνουν …ἐκατὸν ἕνα!

Ὄχι, δὲν ἀπελπίσθηκα. Οἱ γονεῖς του ἦσαν ἀπελπισμένοι. Ὄχι ἐγώ. 
Ἔφυγα… Δὲν εἶχε νόημα νὰ «δίδω χαστούκια» σὲ κάποιον ποὺ ἔχει χάσει τὸ πρόσωπό του.

Πῆγα μία βόλτα λίγο παρακάτω. Συνήντησα ἄλλους γνωστούς μου καὶ προσεπάθησα νὰ κουβεντιάσω μαζύ τους. Κάθε φορὰ ὅμως ἔβλεπα ἐμπρός μου κάτι ἀπὸ τὸν φίλο μας. 
Ὁ ἕνας, ἄν καὶ ἦταν ἄνεργος ἐδῶ καὶ δύο χρόνια ἐπισήμως, ἄν καὶ πράγματι ἀπασχολεῖται παρανόμως μὲ ὁποιανδήποτε ἐργασία, πρὸ κειμένου νὰ μὴ πεινάσουν, συμπεριφέρεται βασιλικότερα τοῦ βασιλέως, θεωρῶντας πὼς μπόρα εἶναι καὶ θὰ περάσῃ.
Καὶ νὰ οἱ ἀγορές. Νὰ τὰ ταξείδια. Νὰ τὰ σκυλάδικα… 
Κάνε κράτει, τοῦ λέω. Μαζέψου λίγο. Αἷμα φτύνεις γιὰ νὰ κερδίσῃς μέρος τῶν χρημάτων ποὺ ἐκέρδιζες. Κρίμα εἶναι. Ἄς μὴ πᾶς κάθε ἑβδομάδα στὰ μπουζούκια. Ἄς μὴν ἀγοράσῃς τὸ τελευταῖο μοντελάκι τοῦ τάδε οἴκου γιὰ τὴν γυναίκα σου καὶ τὴν κόρη σου… 
Δὲν γίνεται, ἀπαντοῦσε. Ἔτσι μάθαμε… Μᾶς ἀρέσει… Καλλίτερα νὰ πεθάνω ἐγὼ ἀπὸ τὴν δουλειά, παρὰ νὰ στερηθοῦν ἐκεῖνες…

Σὲ ἄλλην συνάντησι παρόμοιες κουβέντες. 
Παντρεύει κάποιος γνωστός μου τὴν κόρη του. Μόνον γιὰ τὸ τραπέζι τοῦ γάμου θὰ ξοδεύσῃ τόσα χρήματα, ποὺ ἐὰν τὰ κρατοῦσε θὰ ἀγόραζε μισὸ σπίτι στὰ παιδιά… Κι ὅμως, τὰ παιδιὰ θέλουν τὸ γλέντι… Νὰ φανοῦν! Ἔτσι κι ἀλλοιῶς ὅλοι ἔτσι κάνουν… Γιατί αὐτά νά διαφέρουν ἀπό τόν περίγυρο; Εἶναι δυνατόν, ἡ τάδε, πού παντρεύει τήν κόρη της μία ἑβδομάδα πρίν, νά ξοδέψῃ χρήματα πού μέ αὐτά θά ἀγόραζαν ὁλόκληρο σπίτι; Καί πῶς θά αἰσθάνεται μετά ἡ κόρη του; 
Δύο ὑποχρεώσεις εἶχε στὸ παιδί του. Νὰ τὸ σπουδάσῃ καὶ νὰ τὸ παντρεύσῃ… Ἄς πᾷν στὰ κομμάτια τὰ λεφτά… Ἄς τὸ παντρέψῃ….

Εἶχε νυκτώσει πιὰ ὅταν ἀπεφάσισα νὰ ἐπιστρέψω στὰ τοῦ οἴκου μου.
Μία πίκρα μὲ εἶχε πλημμυρίσει…
Δὲν μποροῦσα νὰ τὸ προσδιορίσω ἀπόλυτα, ἀλλὰ ἀντιλαμβανόμουν πὼς αὐτοὶ οἱ τόσοι ποὺ συνομιλήσαμε, ποὺ μοιρασθήκαμε τὶς σκέψεις μας, τὰ προβλήματά μας, διαβιοῦσαν μέσα σὲ ἕναν κόσμο ποὺ ἀπωλέσαμε διὰ παντός.
Ὄχι, δὲν προσπαθῶ νὰ μᾶς τρομάξω. Νὰ μᾶς προσγειώσω πασκίζω…
Δὲν γίνεται νὰ ἐλπίζουμε πὼς κάτι θὰ ἀλλάξῃ πρὸς τὸ καλλίτερο, τὴν στιγμὴ ποὺ οὐσιαστικῶς μὲ τὴν ἐλπίδα μας δίδουμε πιστώσεις χρόνου σὲ αὐτοὺς ποὺ μᾶς ῥουφοῦν κάθε μέσον διαβιώσεως, μὲ ὅλο καὶ μεγαλύτερο θράσος. 
Ἡ κατάστασις εἶναι συγκεκριμένη!
Στὴν χώρα μας πραγματοποιεῖται κάτι πάρα πολὺ σοβαρό, ποὺ σὲ αὐτὸ θὰ βασισθοῦν γιὰ νὰ χειραγωγήσουν ὅλες τὶς ἄλλες χῶρες ποὺ ἀκολουθοῦν.
Ἡ καταλήστευσις τῆς ἰδιωτικῆς περιουσίας, ἡ πτωχοποίησις τῶν πληθυσμῶν, ἡ ἰδιωτικοποίησις τῶν φυσικῶν πόρων, ἡ ἐπιβολὴ τῆς μετηλλαγμένης τροφῆς, ἡ ἀπαγόρευσις τῆς χρήσεως πρωτογενῶν σπόρων, ἡ  αὔξησις τοῦ κόστους διαβιώσεως, ἡ φορολόγησις ἀκόμη καὶ τοῦ ἀέρα ποὺ ἀναπνέουμε, ἡ ἀμφισβήτησις τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας, ἡ πολυπολιτισμικότητα τῶν κοινωνιῶν μας, ἡ συστηματικὴ ἀποδόμησις τῆς παιδείας, εἶναι ἀποδεδειγμένα μερικὲς ἀπὸ τὶς παραμέτρους, στὶς ὁποῖες βασίζεται ἡ ἐγκαθίδρυσις τῆς παγκοσμίου νέας (καὶ παλαιᾶς) τάξεως. 
Οἱ κοινωνίες μας εἶναι  μὲν ὀργισμένες, ἀλλὰ παραλλήλως εἶναι καὶ τρομοκρατημένες. 
Ἔως ἐκείνης τῆς στιγμῆς ποὺ θὰ γίνῃ ἡ ἀνατροπή, γιὰ τὴν ὁποίαν ἔχουμε ἀκόμη δρόμο, ὀφείλουμε νὰ ἀντισταθοῦμε μὲ ἕναν καὶ μόνον τρόπο: μὲ τὸ νὰ ἐπιβιώσουμε!!!

Γιὰ νὰ ἐπιβιώσουμε ὅμως ἀπαιτοῦνται κάποιες σοβαρότατες ἀποφάσεις.
Πρέπει νὰ κάνουμε οἰκονομία δυνάμεων. Νὰ μποροῦμε ἀνᾲ πάσᾳ στιγμὴ νὰ «ὁρμήξουμε», ὅταν  κι ἐφ’ ὅσον οἱ καταστάσεις θὰ τὸ ἀπαιτήσουν. Πῶς θά γίνῃ ὅμως αὐτό; Μέ συνήθειες τοῦ παρελθόντος πού μᾶς κρατοῦν δεσμίους σέ συμπεριφορές τέτοιες, οἱ ὁποῖες μᾶς κάνουν κακό; Ἤ μέ νέες συνήθειες, λιτές καί ἱκανές νά μᾶς κρατήσουν ζωντανούς γιά μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα; Ἤ μέ τό νά κτίζουμε ἕναν κόσμο ἄσχετον μέ τό ἐδῶ καί τώρα, καί νά πασκίζουμε νά πείσουμε, ἰδίως τόν ἑαυτόν μας, πώς εἶναι πραγματικός;
Εἶναι δυνατόν νά εἶμαι ἀλκοολικός καί νά μπορῶ νά ὁδηγήσω μέ ἀσφάλεια γιά ἐμέναν καί γιά τούς γύρω μου;
Νά εἶμαι κοιλιόδουλος καί νά πιστεύω πώς θά ἀνθέξω σέ μία δίαιτα;
Νά καπνίζω τρία πακέτα τήν ἡμέρα καί νά θέλω νά βγάλω κατοστάρι στούς ὀλυμπιακούς; 
Δὲν εἶναι καὶ τὸ γνωρίζουμε… 
Γιὰ νὰ μπορέσω νὰ εἶμαι ἐλεύθερος, πρέπει νὰ σκέπτομαι, νὰ δρῶ καὶ νὰ ὀνειρεύομαι σὰν ἐλεύθερος. 
Κάθε συνήθεια τοῦ παρελθόντος, ποὺ δὲν μοῦ κάνει καλό, ποὺ δὲν προάγει τὴν δική μου ἀπεξάρτησι, εἶναι δυστυχῶς ἕνα βαρίδι ποὺ μὲ καθυστερεῖ ἀπὸ τὸ νὰ ξεκινήσω. 
Κι ὅσο πιὸ ἀργὰ θὰ ξεκινήσω, τόσο πιὸ ἀργὰ θὰ συναντήσω τοὺς ἄλλους… Αὐτοὺς ποὺ ἤδη ἐξεκίνησαν…

Δέν πρέπει λοιπόν νά φροντίσουμε γιά τήν αὐτάρκειά μας; Νά εὕρουμε τό ξεροχώραφο καί νά τό κάνουμε νά βλαστήσῃ;
Δέν πρέπει νά ἀλλάξουμε ὀπτικές; Δέν πρέπει νά γυρίσουμε, ἐάν χρειασθῇ, τό βλέμμα μας ἀνάποδα, πρό κειμένου νά εὕρουμε τρόπους νά ἐπιβιώσουμε κι ἐμεῖς καί τά παιδιά μας; Ἀκόμη κι ἐάν αὐτό θά σημαίνῃ πώς πρέπει νά σκαρφισθοῦμε ἄλλους, νέους, ἤ ἀκόμη καί παλαιούς, τρόπους ἐξευρέσεως χρήματος;
Εἶναι λογικό νά ὑποκρινόμεθα πώς τίποτα ἄσκημο δέν συμβαίνει; Νά κρυβόμαστε πίσω ἀπό τό δάκτυλό μας; Νά μή θέλουμε νά κάνουμε αὐτήν τήν «ὀπισθοχώρησι τακτικῆς», πού ὅμως θά μᾶς δώσῃ νέα πλεονεκτήματα;
Ποιός ὁ λόγος νά ἀναζητοῦμε, αὐτήν εἰδικῶς τήν περίοδο, μοδάτες ἀμφιέσεις ἤ κρουαζιέρες στήν …Σελήνη;
Ποιός ὁ λόγος νά μή μποροῦμε  νά κατανοήσουμε πώς ἀπό ἐδῶ καί πέρα μόνον αὐτοί πού θά ἔχουν γίνει λιγότερο ἐξηρτημένοι, θά καταφέρουν νά ξεπεράσουν ταχύτερα τά βαρίδια καί νά ὁρμήξουν πρός τήν ἐλευθερία; 
Ποιός ὁ λόγος νά μή κατανοοῦμε πώς αὐτό πού εἴχαμε τό χάσαμε ἀλλά πρέπει, γιά νά κερδίσουμε κάτι, ἀπό ἐδῶ καί πέρα, νά ἀλλάξουμε ἐμεῖς; 
Ποιός ὁ λόγος νά κυττᾶμε μόνον τίς οἰκονομικές ἀπώλειες, τήν στιγμή πού οἱ ἠθικές εἶναι σαφῶς μεγαλύτερες; 
Ποιός ὁ λόγος νά μή μποροῦμε νά ἁπλώσουμε τό βλέμμα μας ἔως τά …συσσίτια; Γιατί; Αὐτά εἶναι ἀνύπαρκτα;
Ποιός ὁ λόγος  νά ὑποκρινόμεθα καί νά κοροϊδεύουμε τούς ἑαυτούς μας;

Δέν πρέπει νά ἀπεξαρτηθοῦμε ἀπό συμπεριφορές πού εἴχαμε καί ἀπεδείκνυαν ἕνα πλαστό ἐπίπεδον ζωῆς; Νά ἀρχίσουμε νά ἐνδιαφερόμεθα καί γιά τόν διπλανό μας; Νά κρατᾶμε καί μίαν …πισινή; Νά μάθουμε νά κρατᾶμε τήν ἀνάσα μας; Νά ἀφουγκραζόμεθα; Νά διαισθανόμεθα; Δέν πρέπει νά μάθουμε νά διδάσκουμε ἐμεῖς στά παιδιά μας αὐτά πού πρέπει νά διδαχθοῦν, ἐφ΄ ὅσον στά σχολεῖα δέν τό κάνουν; Δέν πρέπει ἐμεῖς μέ τό παράδειγμά μας νά δείξουμε δρόμους γιά τούς γύρω μας;

Αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι, ποὺ περιέγραψα παραπάνω, μὲ ἐμπιστεύονται ἀρκετά. Ἀντιλαμβάνομαι ὅμως πὼς δὲν ἐμπιστεύονται οὔτε τοὺς ἑαυτούς τους, ἀλλὰ οὔτε τὶς οἰκογένειές τους. Οὔτε ἀκόμη καὶ τοὺς στενούς τους φίλους…
Δὲν εἶναι ἀποτυχία νὰ ἀποδεκτῶ μίαν πραγματικότητα. Ἐπιτυχία εἶναι!
Ἡ ἀποτυχία εἶναι ἡ ἄλλη στάσις. Ἡ μὴ ἀναγνώρισις τῆς πραγματικότητος!!!
Κι ἐμεῖς κρυβόμεθα πίσω ἀπό… Δὲν ξέρω πίσω ἀπὸ τὶ κρυβόμεθα.. Ἀλλὰ κρυβόμεθα!

Δὲν εἶναι οὔτε ὅλα μαῦρα ἀλλὰ οὔτε ὅλα λευκά!
Εἶναι σκέτο διαφορετικά!
Ὅσο ταχύτερα προσαρμοσθοῦμε, τόσο ταχύτερα θὰ ξεφύγουμε. 
Τὸ πότε, τὸ πῶς καὶ τὸ ποῦ, θὰ τὸ ὁρίσουμε ἐμεῖς…
Γιὰ νὰ τὸ ὁρίσουμε ὅμως θὰ πρέπῃ πρωτίστως νὰ δοῦμε τὰ χαρτιὰ τῆς τράπουλας ποὺ κρατᾶμε στὰ χέρια μας. 
Αὐτὰ εἶναι… Ὄχι αὐτὰ ποὺ πιστεύαμε πὼς εἶναι…
Ἄρα, πρέπει νὰ ἀλλάξουμε παιχνίδι… Στρατηγική… Ὀπτική….

Καὶ νὰ μάθουμε νὰ μετρᾶμε…
Ἕνα κι ἕνα ἴσον δύο. Οὔτε ἔντεκα οὔτε ἑκατὸν ἕνα… Δύο! Μόνον δύο!

Φιλονόη. 

φωτογραφία

πρώτη δημοσίευσις 27 Νοεμβρίου 2012