Στὸν κόσμο ποὺ ῤθαμε χορτάσαμε γκρεμό….

 

Στὸν κόσμο ποὺ ῤθαμε χορτάσαμε γκρεμό....2Τὴν ὥρα ποὺ γεννιόμουνα σχολάγανε οἱ Μοῖρες

Μονάχη μου καθόμουνα κι ἀπ’ τὴν ζωὴ κρατιόμουνα,

Κρατιόμουνα σὲ ἔνα καφάσι μπῦρες….

Πρὸ ὁλίγου ἡ Ἀναστασία ἀνέβασε τὸ τραγούδι «οἱ Μοῖρες» τοῦ Σταμάτη Κραουνάκη, τῆς Λίνας Νικολακοπούλου σὲ ἐκτέλεσιν Τάνιας Τσανακλίδου.

Τὶ μνῆμες, τὶ συναισθήματα, τὶ εἰκόνες μοῦ ἔφερε στὴν ἐπιφάνεια…

Ἔξ αἴφνης ἔστρεψα τὴν σκέψιν μου στὴν γέννησί μου καὶ ταὐτοχρόνως στὸ τώρα κι ἀμέσως μετὰ στὸ …τότε…

Φωτιά!!!!

Φωτιὰ κι ἀνάστασιν καρδιά, πονᾶς καὶ σπᾶσ’ τὰ ἐσύ

Τὰ χρόνια ποὺ ‘φτασα νὰ ζῶ…

Φωτιὰ καὶ δύναμι καρδιά, τρελλὴ κι ἀδύναμη

Στὸν κόσμο ποὺ ‘ρθαμε χορτάσαμε γκρεμό!

Χορτάσαμε γκρεμό…

Χορτάσαμε φτώχεια……

Χορτάσαμε κατατρεγμό….

Πόνο… Δάκρυ… Αἷμα….

Χορτάσαμε… Σώνει πιά!

Ὥρα νὰ τὸ ἀλλάξουμε!

Κάποτε ἕνας καλός μου φίλος, σὲ ἡλικία περίπου 35 ἐτῶν τότε,  ἔλεγε: «δὲν γίνεται, βάσει στατιστικῶν νὰ τὸ πάρῃς, λογικὰ οἱ μισὲς στιγμὲς τῆς ζωῆς μου θὰ εἶναι κακὲς καὶ οἱ ἄλλες μισὲς καλές. Ἔχω ζήσει ἤδη τὶς κακές. Ἄρα ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα μόνον καλὰ θὰ περιμένω…»

Εἶχε καὶ δίκαιον καὶ ἄδικον ὁ φίλος μου….

Διότι ὅταν εἶσαι μέσα σὲ ἕναν γκρεμό, σὲ ἕνα φαράγκι, σὲ ἕνα πηγάδι, εἶναι ἀδύνατον ἀκόμη καὶ νὰ φανταστῇς τὸ φῶς καὶ τὸ καλλίτερον!

Τὸ μόνον ποὺ συνειδητοποιεῖς ἐκείνην τὴν στιγμὴ εἶναι πὼς αὐτὸ ποὺ ἔχεις δὲν σοῦ ἀρέσει καὶ δὲν τὸ ἀντέχεις! Ἄρα πρέπει νὰ παλέψῃς πρὸ κειμένου νὰ τὸ ἀλλάξῃς!

Ἀλλὰ δὲν μπορεῖς νὰ διαννοηθῇς αὐτὸ ποὺ θὰ ἤθελες. Γνωρίζεις μόνον πὼς αὐτὸ ποὺ ἔχεις δὲν τὸ θέλεις ἄλλο!

Καὶ ξεκινᾶς… Ξεκινᾶς ψάχνοντας, ἀναζητῶντας, σκαλίζοντας…

Κάτι, κάπως, κάπου θὰ τὸ βρῇς…

Δὲν γίνεται ὅλοι οἱ δρόμοι, ὅλα τὰ μονοπάτια, ὅλες οἱ ἔξοδοι νὰ καταλήγουν σὲ ἀδιέξοδον…

Ἀκόμη κι ὁ Λαβύρινθος εἶχε ἔξοδον…

Ναί, μᾶς λείπει ὁ μίτος τῆς Ἀριάδνης…

Ἤ τοὐλάχιστον ἔτσι πιστεύουμε…

Διότι ἡ δική μου ματιὰ ἄρχισε κάτι νὰ διακρίνῃ… Κάτι ποὺ μοιάζει μὲ μίτο… Καὶ ὑποψιάζομαι πὼς εἶναι τῆς Ἀριάδνης…

Πρὸ δύο ἐτῶν, σὲ μίαν ἀπὸ τὶς πολλὲς συζητήσεις μὲ φίλους, ἐτέθῃ ἡ ἀντιστοιχία τοῦ σημερινοῦ ἀγῶνος μετὰ τοῦ ἀγῶνος ποὺ ἔδωσε ὁ Ὀδυσσεῦς μὲ τὸν Πολύφημο. Σέ τί διαφέρουμε ἐμεῖς σήμερα ἀπό τόν Ὀδυσσέα; Μήπως δέν εἴμαστε μικροί Ὀδυσσεῖς πού ἐναγωνίως ἀναζητοῦμε καί τόν ἀσκό μέ τόν ἄκρατον οἶνον ἀλλά καί τό ἐλάινον παλούκι, πρό κειμένου νά τό χώσουμε στό ἕνα (ἀπό τὰ δύο) μάτι τοῦ Κύκλωπος καί νά τόν καταστήσουμε ἀνίκανον κι ἀδύναμον;

Ὅμως ἔχουμε μερικὲς μεγάλες διαφορές.

Ἐμεῖς δὲν ἔχουμε ἕνα μακρὺ ταξείδι ἐπιστροφῆς ἐμπρός μας, ποὺ στὸ τέλος του θὰ φθάσῃ μόνον ὁ Ὀδυσσεύς. Ἤδη ἔχουμε κάνει τὸ μεγαλύτερον τμῆμα τοῦ ταξειδιοῦ καὶ ἡ σύγκουσις μὲ τὸν Πολύφημο θὰ εἶναι ἡ ἀρχὴ τῆς νέας ζωῆς μας.

Ἐμεῖς δὲν ἔχουμε νὰ προσπεράσουμε κάποιον κίνδυνον μόνον, γιὰ νὰ τὸν ξαναβροῦμε ἀργότερα ἐμπρός μας, μὲ ἄλλην μορφή… Ἐμεῖς ἔχουμε νὰ τελειώνουμε διὰ παντὸς μὲ τὴν πηγὴ δημιουργίας κινδύνων!

Ἐμεῖς δὲν ἔχουμε νὰ κάνουμε μόνον μὲ τὴν ἐπιστροφή μας.. Αὐτὸ δὰ μᾶς ἔλειπε!

Ἔχουμε νὰ κάνουμε μὲ τὴν ἐπανάκτησιν τῆς Ἀρχῆς! Δὲν εἴμαστε ὑποτελεῖς Διός ἤ ἕρμαια τῶν ὀρέξεων τοῦ Ποσειδῶνος ἤ τέλος πάντων περιστασιακῶς φίλοι τοῦ Αἰόλου.

Ἐμεῖς ὀφείλουμε νὰ ἀλλάξουμε διὰ παντὸς τὶς ἰσορροπίες τῶν δυνάμεων, μὲ τέτοιον τρόπο, ὥς τὲ νὰ μὴν συμπεριφέρονται ὤς τυχαῖα γεγονότα ἀλλὰ ὥς φίλιες δυνάμεις.

Φωτιὰ κι ἀνάστασιν καρδιά, πονᾶς καὶ σπᾶσ’ τὰ ἐσύ

Τὰ χρόνια ποὺ ‘φτασα νὰ ζῶ…

Φωτιὰ καὶ δύναμι καρδιά, τρελλὴ κι ἀδύναμη

Στὸν κόσμο ποὺ ‘ρθαμε χορτάσαμε γκρεμό!

Ἀνάστασις καρδιᾶς… Πονᾶς… Καὶ σπᾶσ’ τὰ ἐσύ…

Φωτιά! Φωτιὰ εἴμαστε! Νέμεσις καὶ Νόμος καὶ Νομή!

Χορτάσαμε γκρεμό… Καιρός μας πλέον νὰ χορτάσουμε καὶ Φῶς!Στὸν κόσμο ποὺ ῤθαμε χορτάσαμε γκρεμό....1

Πρώτη δημοσίευσις 20 Ἰουλίου 2012

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

2 thoughts on “Στὸν κόσμο ποὺ ῤθαμε χορτάσαμε γκρεμό….

Leave a Reply