Ἡ μικρούλα τῆς φωτογραφίας, ἤ τοῦ πορτρέτου, ἄν θέλετε, ἦταν ἡ μὶς Πελαζύ – Πελαγία ἴσως – γεννημένη στὶς ἀρχὲς τοῦ περασμένου αἰῶνος, σὲ ἀστικό, ἀθηναϊκὸ σπίτι.
Παιδεύθηκε, ὡς παιδί, μὲ τὶς κορδέλλες, τὶς σφικτὰ δεμένες στὰ μαλλιά, τὶς ἀψογες νταντέλες καὶ τὶς αὐστηρὲς νταντάδες, τοὺς αὐστηροὺς γονεῖς, τοὺς αὐστηροὺς δασκάλους κι ἐξ οὔ τὸ μελαγχολικὸ βλέμμα…
Ὕστερα; Ποιός ξέρει;
Χάθηκε ἡ ἱστορία της κι ἔμεινε ἡ φωτογραφία σὲ συλλέκτου, ποὺ προφανῶς τὴν ἐπέτυχε στὸ Μοναστηράκι.
Καὶ ἐστήθη, ἔκτοτε, τὸ πορτρέτο, μὲ τὸν φιόγκο της, σὲ τοῖχο διαμερίσματος, σὲ πολυκατοικία τῆς Εὐελπίδων.
Φάτσα στὸ παράθυρο…
Κι ἀτένιζε πάντα μελαγχολικὰ τὸν χρόνο ποὺ περνᾶ…
Κόσμο νὰ ‘ρχεται, νὰ φεύγῃ, δρόμους νὰ ἀλλάζουν, κτίρια νὰ ἀλλάζουν…
Μέχρι ἐχθὲς τὸ βράδυ ποὺ εἶδε καὶ τὸν Ἕλληνα νὰ ἀλλάζῃ…
Αὐτὸς ἐκεῖ ὁ φιόγκος μὲ ταράζει…
Σὰν νὰ δείχνῃ τὴν νοημοσύνη μας εἶναι…
Ἐνθουσιασμός, ἐπειδὴ ἔχουμε δημοκρατία… Ἔχουμε δημοκρατία μίς Πελαζύ;
Κάποτε φωνάζαμε «ψωμί, παιδεία, ἐλευθερία». Δὲν ἔχουμε πιὰ ἀπὸ δαὔτα…
Τότε πῶς;

Κάκια Ἰγερινοῦ.