Οἱ ἰδεολογίες μόνον χρωματιστὲς κρεμάλες μποροῦν νὰ προσφέρουν!

Ἰδεολογίες;
Λάθος!!! Οἱ ἰδεολογίες, δυστυχῶς, δὲν εἶναι ὑπαρκτές, ἀλλὰ τεχνητές. Ἐξυπηρετοῦν κάποιες πρόσκαιρες ἀνάγκες καὶ τελικῶς ΟΥΔΕΠΟΤΕ ἐφαρμόζονται ὁλικῶς. Μόνον μονομερῶς.
Πρὸ μερικῶν ἡμερῶν συζητοῦσα μὲ μίαν κοπέλλα ποὺ ἤθελε νὰ μὲ πείσῃ γιὰ τὴν τέλεια, ἀνθρωπιστική, πανανθρώπινο ἰδεολογία τοῦ κομμουνισμοῦ. Ἔλεγε, ἔλεγε… Τὴν ἄκουγα κι ἐγώ, φανερὰ ἐκνευρισμένη, διότι εἶχε πάθῃ ἤδη τὸ πρῶτο πάθημα, ὅλων αὐτῶν ποὺ στηρίζουν ἰδεολογίες κομμάτων. Ἦταν ὁπαδός. Μὲ ὁπαδοὺς ὅμως, λογικά, δὲν συνδιαλέγεσαι. Κάνεις στροφὴ καὶ φεύγεις.

Δυστυχῶς, κι αὐτὸ εἶναι ἀπόλυτο, οἱ ἰδεολογίες, ὡς κοινωνικὰ συστήματα δὲν ἐφαρμόζονται. Καὶ δὲν ἐφαρμόζονται, διότι πάντα θὰ ὑπάρχουν οἱ ἀπέναντι.
Ἐὰν γιὰ παράδειγμα ἐγὼ εἶμαι δεξιὸς ἤ ἀριστερὸς ἤ κεντρῶος, πάντα θὰ θεωρῶ πὼς οἱ ἄλλοι, ποὺ δὲν ἀσπάζονται τὰ δικά μου πιστεύω, εἶναι ἐχθροί.
Συνεπῶς, ὅταν κι ἐὰν θὰ καταλάβω τὴν ἐξουσία κάποτε, τότε εἶναι δεδομένον πὼς ἤ θὰ στήσω πραγματικὲς κρεμάλες ἤ …χρωματιστές. Ἄρα θὰ προκαλέσω καταπίεσι, ἀνισότητα, ἀδικία σὲ ὅλους αὐτοὺς ποὺ δὲν συμφώνησαν μαζύ μου.

Οἱ ἰδεολογίες εἶναι ἐγκληματικὲς ἐπινοήσεις τῶν κρατούντων γιὰ νὰ διατηροῦν τοὺς ὑπηκόους, ὁπαδούς, θύματά τους σὲ νοητικὲς φυλακές.
Καὶ δυστυχῶς, ναί, πολὺ δυστυχῶς, ἔχουμε ὅλοι μας κατὰ καιροὺς πέσῃ θύματα τῆς μίας ἤ τῆς ἄλλης παρατάξεως.

ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΙΔΕΟΛΟΓΙΕΣ – ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΚΑΡΚΙΝΩΜΑΤΑ

Στις μέρες μας οι κάθε είδους ιδεολογίες βρίσκονται σε κρίση. Η ιστορία απέδειξε πωςδογματικά δομημένα συστήματα σκέψης και διακυβέρνησης δεν κατάφεραν να πετύχουν στο ελάχιστο όσα ποθούσε ο εμπνευστής και οι συνεχιστές τους. Ξεκινώντας από τα πολιτικά συστήματα και καταλήγοντας σε φιλοσοφικά στερεότυπα, όλα πάσχουν. Ο καπιταλισμός, το πάλαι ποτέ προοδευτικό σύστημα που αποσκοπούσε στο διαμερισμό του πλούτου που πρότερα ήταν συγκεντρωμένος στους Φαιουδάρχες, σήμερα ψυχορραγεί. Ποτέ δεν κατάφερε να φέρει κοινωνική δικαιοσύνη, ενώ αν κάποιοι πιστεύουν πως θα μπορέσει να συνεχίσει το παράφωνο βιολί που παίζει από το μετασχηματισμό του σε νεοφιλελευθερισμό, μάλλον θα διαψευσθούν. Τα ακραία συστήματα, Κομμουνισμός, Εθνικοσοσιαλισμός και Φασισμός, έφεραν το 2ο παγκόσμιο πόλεμο, τον πιο καταστροφικό της καταγεγραμμένης ιστορίας. Και όλα αυτά, λίγα χρόνια μετά την ίδρυσή τους. Στη συνέχεια η πόλωση της καπιταλιστικής δύσης με τα κουφάρια των σοσιαλιστικών επαναστάσεων, γέννησαν αυτό που ονομάστηκε ψυχρός πόλεμος και άφησαν το φόβο της ολικής καταστροφής να πλανάται πάνω από τον πλανήτη για δεκαετίες. Σήμερα, κάποιοι ελάχιστοι ιδεολογικοί καθοδηγητές βάζουν νερό στο κρασί τους και μπολιάζουν τις σκέψεις τους με “αντίπαλες” ιδέες, διορθώνοντας την αρχική μόλυνση των σκέψεών τους που πήγαζε συχνά από την τύφλωση μπροστά στο ζεστό αίμα των ομοϊδεατών τους. Δυστυχώς αυτή η μετριοπάθεια δεν είναι γενικό φαινόμενο αν και όχι απλά είναι αναγκαία αλλά είναι και μονόδρομος, ως φυσική συνέπεια της αποτυχίας των πρότερων ακραίων επιλογών.

Οι κοινωνικοί πόλεμοι είναι ίδιον ανθρώπου. Ίσως για πάντα οι εκπρόσωποι του αυτοαποκαλούμενου ανώτερου όντος να αρέσκονται στο να πολεμούν μεταξύ τους. Ίσως πάλι κάποια στιγμή να καταλάβουν πως δεν υπάρχει -ισμός που μπορεί να φέρει την ευημερία. Καμιά αριστερά και καμιά δεξιά δε δημιούργησε ποτέ κοινωνίες χωρίς φόβους και αβεβαιότητα, χωρίς κοινωνικές αδικίες. Έτσι δεν έχουμε λόγο να πιστεύουμε πως υπάρχει η δυνατότητα να συμβεί κάτι τέτοιο στο μέλλον. Η αντιπάθεια προς τους αντιπάλους δεν αφήνει αριστερούς και δεξιούς να διακρίνουν τη λογική και το δίκαιο στις καταστάσεις που ζουν ή παρατηρούν. Υπέρτατος σκοπός μιας ιδεολογίας δεν είναι η ευημερία της κοινωνίας αλλά της προσκείμενης σε αυτήν τάξης. Δεν προσδοκά τη διαλεκτική προσέγγιση και συμβίωση των αντιθέτων. Στην πραγματικότητα μπορεί να πετύχει μόνο αν οι αντίπαλοι εξαφανιστούν από προσώπου γης…

Οι ιδεολογίες το μόνο που μπορούν να προσφέρουν είναι χρωματιστές κρεμάλες στους αντιπάλους και χρωματιστά γυαλιά σε όσους καταφέρουν να παραπλανήσουν. Όποιος έπεσε στην παγίδα των -ισμών, έχει ελάχιστες πιθανότητες διαφυγής. Οι πιθανότητες μειώνονται λογαριθμικά όσο μικρότερη είναι η ηλικία της πρώτης επαφής. Συχνά, ο εγωιστής γονιός στον πόθο του να φτιάξει απογόνους-κακέκτυπα φτιάχνει κι ένα ζευγάρι χρωματιστά γυαλιά της αρεσκείας του και τα προσφέρει με αγάπη στη γέννηση του παιδιού του. Για να είναι πάντα εκεί. Όταν πει τις πρώτες του λέξεις, όταν πάει για πρώτη φορά σχολείο. Όταν το αγκαλιάζουν. Όταν κοιμάται κι ονειρεύεται. Όταν αδικείται και όταν αδικεί.

Θα συμφωνούσαμε απόλυτα με το σύνθημα στο πανό της φωτογραφίας. Με τη διαφορά πως όσοι στέκονται κάτω από αυτό ίσως αγνοούν τη γενίκευση του κανόνα. Το κράτος σίγουρα δολοφονεί με χίλιους ορατούς και αόρατους τρόπους. Όμως δολοφονεί υπερασπιζόμενο την ιδεολογία της κατά τόπους εξουσίας. Οι διαδηλωτές, είναι πότε αριστεροί και πότε δεξιοί. Όπως άλλωστε και οι τρομοκράτες. Τα κράτη με τη σειρά τους, είναι κι αυτά αριστερά και δεξιά. Θύματα κι αυτά κάποιων -ισμών αντίθετων από αυτών των διαδηλωτών.

Για τη διαιώνιση των ιδεολογιών -και κατ’ επέκταση της πόλωσης μεταξύ των τάξεων- ένας είναι ο υπεύθυνος. Τα κόμματα. Τα οποία θεωρούνται στυλοβάτες της Δημοκρατίας. Αλλά αλήθεια, πιστεύει κανείς πως γίνεται τις κοινωνίες να τις στηρίζουν στύλοι που γέρνουν δεξιά και αριστερά; Τα κόμματα είναι μηχανές παραγωγής αδικιών. Ένα κοινωνικό καρκίνωμα. Και οι ιδεολογίες η τροφή τους

Ἀναπτήρας ἀπὸ ξύστρα

Τὸ ζητούμενον λοιπὸν δὲν εἶναι τὸ νὰ εὕρουμε τὴν ἰδεολογία ἐκείνην ποὺ θὰ μᾶς ἐκφράζῃ, γιὰ νὰ μεταμορφωθοῦμε σὲ τελείους ὁπαδούς.
Τὸ ζητούμενον εἶναι νὰ  εὕρουμε τὸν δρόμο ἐκεῖνον ποὺ θὰ ὁδηγήσῃ πράγματι ΟΛΟΥΣ τοὺς συμπολῖτες μας, ὄχι μόνον ἐμᾶς καὶ τοὺς δικούς μας, στὴν ἀπόλυτο ἰσονομία.
Ἐδῶ μᾶς θέλω…
Ἀντέχουμε;

Φιλονόη

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply