Πρὸ ἀρκετῶν μηνῶν, (8 Φεβρουαρίου 2013) εἶχα γράψει ἕνα κείμενον, σχετικῶς μὲ τὸν «ἀνθὸ τῆς Ἑλληνικῆς νεολαίας».
Ἤμουν κυριολεκτικῶς ἔξαλλη ὅταν εἶδα αὐτὴν τὴν φωτογραφία:

μὲ τὴν ὁποίαν οὐσιαστικῶς μοῦ ἀπεδείκνυε ἡ «Ἑλληνικὴ» νεολαία τὸ πόσο σιχαμερὴ κατήντησε.
Ὄχι στὸ Ὅλον της, ἀλλὰ δυστυχῶς, σὲ μεγάλο της τμῆμα.
Διότι, κακὰ τὰ ψέμματα, κρανοφόροι, κουκουλοφόροι, ῥοπαλοφόροι μόνον γιὰ ἀφρὸς δὲν λογίζονται, διότι στὴν πραγματικότητα ἔπρεπε νὰ ἀναγράφουν στὰ «πανῶ» τους αὐτό:
Εἶχα γράψῃ λοιπὸν τότε αὐτὸ τὸ κείμενον:

«Εἴμαστε ὁ ἀνθὸς τῆς Ἑλληνικῆς νεολαίας.»

Μία μερίδα ἀτόμων, ποὺ κανονικὰ θὰ ἔπρεπε νὰ ἔχουν ἐξαφανισθεῖ ἀπὸ προσώπου γῆς, ἀλλὰ δυστυχῶς, ἐκπροσωποῦν κάποιο τμῆμα τῆς κοινωνίας μας.
Καλῶς; Κακῶς;
Καλῶς…
Διότι μὲ τὸ νὰ ὑπάρχουν αὐτοί, ἐξαναγκάζουν τοὺς ἄλλους, αὐτοὺς ποὺ πράγματι ἀνήκουν στὴν ἀφρό, νὰ στρέφονται σὲ ἄλλες τακτικές, μεθόδους, δρομολόγια. Μὲ τὸ νὰ μᾶς καταδυναστεύουν λοιπὸν οἱ κάφροι, κάθε εἴδους, ἀπὸ κάθε παράταξι, τὸ μόνον ποὺ ἀποδεικνύουν, σὲ ὅλους αὐτοὺς ποὺ ἀκόμη σκέπτονται, εἶναι τὸ πῶς δὲν πρέπει νὰ εἴμαστε… Ἀπὸ ἐκεῖ ἄλλως τὲ ξεκινᾶ πάντα ὁ ἄνθρωπος γιὰ νὰ εὕρῃ τὸν δρόμο του.
Πρῶτα ἀναγνωρίζει αὐτὰ ποὺ δὲν τοῦ ἀρέσουν, γιὰ νὰ ὑποχρεωθῇ νὰ ἀναζητήσῃ αὐτὰ ποὺ τοῦ ἀρέσουν καὶ τελικῶς νὰ τὰ διεκδικήσῃ.

Ἀπὸ τότε ποὺ ἔγραψα λοιπὸν τὸ παραπάνω κείμενον, ἔως σήμερα, γιὰ καλή μου «τύχη», ἔχω γνωρίσει πραγματικοὺς «ἐκπροσώπους» τοῦ «ἀφροῦ» τῆς Ἑλληνικῆς Νεολαίας.
«Ἐκπροσώπους» ποὺ καλοῦνται νὰ παίξουν τὸν σημαντικότερο ῥόλο στὸ αὔριο τῆς Πατρίδος μας, καὶ ποὺ πράγματι ἔχουν νὰ καταδείξουν ἔργο κι ὄχι καφρίλα ἤ τραμπουκισμούς.
Νέα παιδιά, ἐπιστήμονες, μαθητές, φοιτητές, ποὺ μοναδικό τους στόχο ζωῆς ἔχουν τὸ νὰ ἀναδείξουν τὴν ἀλήθεια καὶ νὰ μετατρέψουν τὴν ἐπιστήμη ἀπὸ ὑπηρέτη τῆς τεχνολογίας σὲ ὑπηρέτη τῆς Ἀνθρωπότητος.
Νέοι ἄνθρωποι, ποὺ ἄλλοτε συνειδητῶς κι ἄλλοτε δίχως νὰ ἀντιλαμβάνονται τὸ γιατί, ἔχουν στραφεῖ ἐκεῖ ποὺ πράγματι ἔπρεπε νὰ ἔχουν στραφεῖ ΟΛΟΙ μας ἐδῶ καὶ αἰῶνες.
Καὶ ναί… Ὅσο ὀξύμωρο κι ἐὰν φαίνεται, ἡ νέα πραγματικότης ποὺ μᾶς ξημερώνει εἶναι τελείως διαφορετικὴ ἀπὸ αὐτὴν ποὺ κάποιοι νομίζουν πὼς μᾶς ἔχουν σχεδιάσει….

Ὄνειρα;
Λάθος φίλοι μου… Διόλου ὄνειρα… Πραγματικότης.
Ὁ κυριότερος λόγος γιὰ τὸν ὁποῖον οἱ Ἕλληνες δὲν σηκώνονται πραγματικὰ νὰ παλεύσουν, αὐτὸ τὸ χάλι, ποὺ μᾶς ἔχουν ἐπιβάλει εἶναι ἕνας:
Ἀρχίζουμε νὰ ἀντιλαμβανόμεθαα, διαισθητικῶς ἀκόμη,  πὼς αὐτὸ τὸ χάλι δὲν θέλει προστασία ἀλλὰ ἐξαφάνισι.

Ἡ ἀληθινή μας νεολαία λοιπόν, στὴν πραγματικότητα,  προετοιμάζεται γιὰ νὰ μπορέσῃ νὰ σηκώσῃ στὶς πλάτες της τὴν ἀναδόμησι τῆς Πατρίδος μας, ὅπως ὅμως πράγματι μᾶς ταιριάζει κι ὄχι ὅπως μᾶς ἔχουν πείσει πὼς «καταντήσαμε».
Μίας Πατρίδος ὅμως ποὺ θὰ μοιράζῃ καὶ πάλι τὰ φῶτα της σὲ ὅλην τὴν οἰκουμένη, θέτοντας σὲ ὀρθὲς βάσεις τὶς ἔννοιες τοῦ πολιτισμοῦ, ἐπαναπροσδιορίζοντας τὶς στοχεύσεις τῆς ἐπιστήμης καὶ ἀποκαθιστῶντας τὴν σύνδεσί μας μὲ τὶς ἀρχέγονες πηγὲς γνώσεως.

Δὲν εἶναι καὶ τόσο μακρυνὸ λοιπόν, ὅλο αὐτὸ ποὺ συνειδητοποίησα πρὸ ὁλίγου.
Εἶναι κάτι ποὺ θὰ συμβῇ, διότι τώρα πιὰ ἡ Ἀνάγκη ὁδηγεῖ τὰ βήματά μας…
Καὶ ὅταν ἡ Ἀνάγκη «μιλᾶ», τότε καὶ οἱ …θεοὶ πείθονται.

Ὅσο γιὰ τὸ πόσοι, ποιοί, πότε θὰ ἀναλάβουν νὰ παίξουν αὐτοὺς τοὺς ῥόλους…
Σιγὰ σιγά… Ἄς μὴ βιαζόμεθα…
Εἴπαμε, γιὰ τὴν ὥρα ἀποδομοῦμε.
Ὅταν ἕνα κύτταρο προορίζεται νὰ πεθάνῃ, φροντίζει νὰ τὸ «δηλώσῃ» στὸ περιβάλλον του, γιὰ νὰ ἀναλάβουν τὰ ἄλλα, τὰ ὑγειῆ, τὴν φαγοκυττάρωσι.
Γιὰ τὴν ὥρα λοιπὸν γκρεμίζουμε…
Σὲ λίγο, πολὺ λίγο τώρα πιά, θὰ ἀναγκασθοῦμε νὰ ἀρχίσουμε τὴν ἀναδόμησι…
Κι αὐτὴ ἡ ἀναδόμησις θὰ εἶναι κάτι ἄλλο ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ἔως τώρα μᾶς ἔμαθαν νὰ βλέπουμε…
Αὐτὴ ἡ ἀναδόμησις θὰ ἐπαναφέρῃ τὴν ἔννοια «Ἑλλὰς» ἐκεῖ ποὺ τῆς πρέπει.

Φιλονόη.

Σημείωσις

Ἡ φαγοκυττάρωσις εἶναι μία πολὺ ὑγειὴς διαδικασία στοὺς ζωντανοὺς ὀργανισμούς.
Δίχως της ἕνας ὀργανισμὸς πεθαίνει.
Κι ἐπεὶ δὴ τὸ κεντρικὸ «κύτταρον», καρκινογόνον πλέον,  τοῦ Ἑλλαδοκαφριστᾶν εὑρίσκεται στὴν Ἀθήνα, ἡ φαγοκυττάρωσις ξεκινᾶ ἀπὸ ἐδῶ.

Ἡ …φαγοκυττάρωσις τῶν Ἀθηνῶν!!!

Τί λέω;
Μὰ πάντα ἡ Φύσις καὶ οἱ Νόμοι τῆς Φύσεως ἦταν πολὺ ἰσχυρότεροι ἀπὸ κάθε παλαβωμάρα τοῦ ἀνθρωπίνου εἴδους.
Ξεκινοῦμε λοιπὸν ἀπὸ τὸ «σπίτι» μας γιὰ νὰ τὰ ξανὰ πιάσουμε ἀπὸ τὴν ἀρχή. Ξεκινοῦμε ἀπὸ τὴν «καρδιὰ» του ὀργανισμοῦ, γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ τὸν σώσουμε.
Ναί, ὁ θάνατος πονᾶ. Καὶ ἡ γέννα ὅμως πονᾶ… Κι ἐμεῖς ὀδεύουμε πλέον γιὰ τὴν ὥρα τῆς γέννας…

φωτογραφίες ἀπὸ ἐδῶ, ἐδῶ κι ἐδῶ.