Ὁ πυρηνικὸς ὄλεθρος καὶ ἕνα καινούργιο κόκκινο ποδήλατο

Ὁ πυρηνικὸς ὄλεθρος καὶ ἕνα καινούργιο κόκκινο ποδήλατο1

Ὁ πυρηνικὸς ὄλεθρος καὶ ἕνα καινούργιο κόκκινο ποδήλατο1

Η 24η Οκτωβρίου 1962 ήταν η ημέρα που ο πλανήτης μας έφτασε πιο κοντά από ποτέ στην πυρηνική καταστροφή. Ήταν ακόμα ηη μέρα που ο Αλέξης πήρε το καινούργιο του ποδήλατο.

Η αποκορύφωση του ψυχρού πολέμου ξεκίνησε με την εισβολή των Αμερικάνων στον κόλπο των Χοίρων, στην Κούβα, τον Απρίλιο του ‘62. Η εισβολή απέτυχε, αλλά ο Κάστρο κατάλαβε ότι δεν μπορούσε να τα βάλει μόνος με το μεγαθήριο του Κένεντι. Έτσι ζήτησε τη συνδρομή της σοβιετικής αρκούδας. Η ΕΣΣΔ του Χρουστσόφ άρχισε να εφοδιάζει το κομμουνιστικό καθεστώς της Κούβας με πολεμικό υλικό.

Πύραυλοι εδάφους-αέρος, πύραυλοι μέσου βεληνεκούς, βομβαρδιστικά και πυρηνικές κεφαλές στάλθηκαν στην Κούβα. Εκκρεμούσε μόνο η αποστολή 32 διηπειρωτικών πυραύλων (μεγάλου βεληνεκούς), οι οποίοι θα μπορούσαν να πλήξουν άμεσα όλες τις αμερικανικές πόλεις.

Ο Κένεντι, στις 22 Οκτώβρη, με διάγγελμα προς τον αμερικανικό λαό, ανακοίνωσε τον ναυτικό αποκλεισμό της Κούβας. 180 πλοία ξεκίνησαν περιπολίες στην Καραϊβική, με εντολή να πραγματοποιούν νηοψία σε κάθε σοβιετικό πλοίο που θα πλησίαζε το νησί.

Στις 24 Οκτώβρη 1962, μια ημέρα που θα μπορούσε να σημάνει το τέλος της ανθρωπότητας, σοβιετικά πλοία κατευθύνθηκαν προς την Κούβα. Ο Κένεντι προειδοποίησε το Κρεμλίνο, ότι αν τα πλοία δεν επιστρέψουν στις βάσεις τους και συνεχίσουν την πορεία τους θα βυθιστούν.

Απόρρητα αρχεία που είδαν το φως μετά από πολλά χρόνια παρουσιάζουν τον Κένεντι έτοιμο να πυροδοτήσει τους πυρηνικούς πυραύλους.

«Ξέρω τους αριθμούς», είχε πει. «100 εκατομμύρια θα πεθάνουν μέσα σε μία μόνο ημέρα και 24 εκατομμύρια εδώ». Ήταν έτοιμος να το κάνει.

Ὁ πυρηνικὸς ὄλεθρος καὶ ἕνα καινούργιο κόκκινο ποδήλατο2

Εκείνη την ημέρα, σε ένα ορεινό χωριό της Πελοποννήσου, ο δωδεκάχρονος Αλέξης μόλις είχε αγοράσει το καινούργιο του ποδήλατο. Του το είχε πάρει ο πατριός του για να μπορεί να πηγαίνει στο γυμνάσιο, το οποίο ήταν αρκετά χιλιόμετρα μακριά.

Ήταν ένα κατακόκκινο ποδήλατο. Πάνω στο τιμόνι είχε ένα σημαιάκι του Ολυμπιακού και ένα αστραφτερό ασημί κουδούνι. Στις ακτίνες του πίσω τροχού είχε τοποθετήσει ένα μανταλάκι, το οποίο με τη σειρά του κρατούσε ένα σκληρό χαρτόνι. Έτσι, όσο πιο γρήγορα έτρεχε το ποδήλατο, τόσο πιο δυνατά ακουγόταν ο ήχος από το χαρτόνι πάνω στις αχτίνες, σχεδόν σαν να περνούσε μοτοσυκλέτα.

Το καινούργιο ποδήλατο ήταν το γεγονός της ημέρας για το μικρό χωριό. Λίγα παιδιά είχαν το δικό τους ποδήλατο και αυτά ήταν κάτι παμπάλαια σκουριασμένα σαράβαλα, τα οποία αποκαλούσαν «νεκροφόρες».

Ο Αλέξης ξεκίνησε να φέρνει βόλτες στην πλατεία. Οι θαμώνες του μοναδικού καφενείου είχαν αφήσει την κολλιτσίνα και το τάβλι και είχαν βγει έξω για να θαυμάσουν το τροχοφόρο. Ο πατριός του Αλέξη καμάρωνε κι αυτός και επαναλάμβανε πως είχε δώσει ένα μεγάλο μέρος από τα λεφτά της σοδειάς για να το αγοράσει.

Η μητέρα του Αλέξη ήταν κλεισμένη στο σπίτι και έβραζε από το θυμό της: Είχαν δώσει τόσα λεφτά, που καθόλου δεν τους περίσσευαν, για ένα… ποδήλατο;  Το βράδυ θα τους κανόνιζε και τους δύο, πρωτίστως τον άντρα της.

Ὁ πυρηνικὸς ὄλεθρος καὶ ἕνα καινούργιο κόκκινο ποδήλατο3Τα παιδιά του χωριού έτρεχαν πίσω από τον Αλέξη και τον παρακαλούσαν για μια βόλτα.  Όμως εκείνος συγύρισε με τις γροθιές του όσους είχαν αποτολμήσει ακόμα και να ακουμπήσουν το ποδήλατο του.

Το μεσημέρι, ξεθεωμένος και ξελιγωμένος, πήγε στο σπίτι για να φάει. Άφησε το ποδήλατο κάτω από μια μουριά στην αυλή, το γυάλισε ξανά –για να φύγει η σκόνη του δρόμου, που ήταν χωματόδρομος ακόμα- και μπήκε νυχοπατώντας στην κουζίνα.

Η μάννα του, η Σοφία, ήταν Αρβανίτισσα και είχε βαρύ χέρι. Τον ξυλοφόρτωνε «δι’ ασήμαντον αφορμήν» και η σπατάλη τόσων χρημάτων δεν ήταν καθόλου ασήμαντη αφορμή. Δεν είχε καμμιά σημασία που την απόφαση την είχε πάρει ο άντρας της -και πατριός του Αλέξη. Κάποιος έπρεπε να την πληρώσει.

Αλλά ο Αλέξης δε φοβόταν…. Λάθος. Φοβόταν, αλλά δεν νοιαζόταν. Ήταν η πιο ευτυχισμένη ημέρα της ζωής του και μερικά χαστούκια δεν μπορούσαν να του πάρουν αυτή τη χαρά. Όσο ξύλο και να έτρωγε θα ήξερε ότι το ποδήλατο του τον περίμενε, ολοκαίνουργιο και κατακόκκινο, κάτω από τη μουριά για να τον παρηγορήσει.Ὁ πυρηνικὸς ὄλεθρος καὶ ἕνα καινούργιο κόκκινο ποδήλατο4

Παραδόξως η μάννα του δεν τον χαστούκισε. Τον αγριοκοίταξε μόνο και μετά του είπε να πάει να φωνάξει τον πατέρα του από το καφενείο. Η αργοπορία του για το μεσημεριανό ήταν ανησυχητική. Ποτέ δεν κάθονταν να φάνε, αν πρώτα δεν μαζεύονταν και οι τρεις.

Ο Αλέξης καβάλησε το ποδήλατο του για να πάει ως το καφενείο. Η απόσταση ήταν εκατό μέτρα όλα κι όλα, αλλά δεν μπορούσε να χάσει τέτοια ευκαιρία –και να πάει με τα πόδια. Στο καφενείο βρήκε όλους τους άντρες του χωριού γύρω από το ραδιόφωνο. Κάπνιζαν αρειμανίως και κοιτούσαν το ραδιόφωνο «στα μάτια», λες και μπορούσαν να δουν τον εκφωνητή.

Τηλεοράσεις δεν υπήρχαν ακόμα. Η μόνη διασκέδαση ήταν το ραδιόφωνο, οι παραστάσεις Καραγκιόζη το καλοκαίρι από διερχόμενους καραγκιοζοπαίκτες, καθώς και κάποιες υπαίθριες κινηματογραφικές προβολές. Μαζί, φυσικά, με τα πανηγύρια που διαρκούσαν δύο και τρεις μέρες.

Ο Αλέξης τράβηξε τον πατριό του από το μανίκι.

«Η μάννα λέει να ‘ρθεις να φάμε», του είπε.

Αλλά εκείνος δεν απάντησε καν.

Ο Αλέξης κατάλαβε ότι κάτι σημαντικό έλεγε το ραδιόφωνο και έμεινε να ακούσει, σαν να προσπαθούσε να δείξει κι αυτός ότι ήταν ενήλικος πια.

Ὁ πυρηνικὸς ὄλεθρος καὶ ἕνα καινούργιο κόκκινο ποδήλατο5

Ο εκφωνητής μιλούσε για τις κρισιμότερες στιγμές της ανθρωπότητας. Μιλούσε για τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, ο οποίος θα ήταν ότι πιο φρικιαστικό έχει συμβεί. Ανέφερε τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, τις εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που είχαν απανθρακωθεί σε μια στιγμή και προειδοποίησε ότι οι καινούργιες πυρηνικές βόμβες ήταν ασύγκριτα πιο ισχυρές.

Με το τέλος της εκπομπής οι ενήλικες συνεννοήθηκαν βιαστικά. Κάποιοι είχαν υπόγειες αποθήκες και κελάρια. Θα τα θωράκιζαν με σακιά άμμου και θα χωνόντουσαν εκεί μέσα όσοι περισσότεροι μπορούσαν.

Πολλοί από αυτούς είχαν ζήσει τους γερμανικούς βομβαρδισμούς -ή είχαν ακούσει γι’ αυτούς- και πίστευαν ότι ο νέος πόλεμος θα ήταν κάτι παρόμοιο. Μόνο ο δάσκαλος του χωριού μίλησε για τη ραδιενέργεια, αλλά αυτό ήταν κάτι που οι αγράμματοι χωρικοί δεν μπορούσαν καν να κατανοήσουν.

Ο παπάς έτρεξε να βαρέσει τις καμπάνες και οι άντρες έφυγαν για τα σπίτια τους, προκειμένου να ετοιμάσουν τα αυτοσχέδια αντιπυρηνικά καταφύγια τους. Ο Αλέξης κουβάλησε το ποδήλατο του μέχρι τη μουριά, δίπλα στον πατριό του που δεν έλεγε κουβέντα. Έπειτα, με τη βοήθεια και των γυναικών, ξεκίνησαν να οχυρώνουν το υπόγειο του γείτονα τους.

Πριν σκοτεινιάσει μπήκαν μέσα και έκλεισαν την πόρτα. Κάτω από το φως των λαμπών πετρελαίου οι γυναίκες προσεύχονταν και οι άντρες κάπνιζαν. Είχαν ένα ραδιόφωνο ανοικτό και προσπαθούσαν να ακούσουν νέα από την Αθήνα, από τη Ντόιτσε Βέλλε και από το Λονδίνο. Κάθε φορά που το σήμα χανόταν οι άντρες σταυροκοπιούνταν και οι γυναίκες θρηνούσαν. Η επίθεση είχε αρχίσει.

Ώσπου ξαφνικά, σε μια στιγμή ησυχίας μέσα στο ημίφως, ο Αλέξης θυμήθηκε το ποδήλατο του. Σαν αμνός, κατακόκκινος και ολοκαίνουργιος, περίμενε τις ατομικές βόμβες κάτω από τη μουριά.

Ὁ πυρηνικὸς ὄλεθρος καὶ ἕνα καινούργιο κόκκινο ποδήλατο6Αδιαφορώντας για τις απειλές των ενηλίκων και τις κραυγές της μάννας του άνοιξε την πόρτα και χύθηκε στο σκοτάδι. Έτρεξε όσο πιο γρήγορα μπορούσε ως τη μουριά. Ο κόσμος μπορεί να χανόταν, αλλά το ποδήλατο του έπρεπε να σωθεί.

Το βρήκε εκεί όπου το είχε αφήσει, παγωμένο από τη δροσιά της νύχτας. Πριν το πάρει για να γυρίσει στο καταφύγιο κοίταξε τον ουρανό. Φαντάστηκε τους πυραύλους να έρχονται σαν πυρακτωμένα μετέωρα. Όμως μόνο τα άστρα, ψυχρά και απόμακρα όπως πάντα, έλαμπαν στο στερέωμα. Όταν προσπάθησε να μπει στο καταφύγιο οι ενήλικες του είπαν ότι δεν υπήρχε αρκετός χώρος.

Ο Αλέξης ήταν αποφασισμένος. Ή θα έμπαινε με το ποδήλατο του ή θα έμενε έξω μαζί του. Οι παραινέσεις του πατέρα του και οι φοβέρες της μάννας του δεν κατάφεραν να του αλλάξουν γνώμη. Τελικά τον άφησαν να μπει κι εκείνος κοιμήθηκε, λίγη ώρα μετά, με το ποδήλατο του αγκαλιά.Ὁ πυρηνικὸς ὄλεθρος καὶ ἕνα καινούργιο κόκκινο ποδήλατο7

Ο κόσμος δεν καταστράφηκε εκείνη την ημέρα. Ο Χρουστσόφ έκανε πίσω.

Στις 28 Οκτωβρίου, μετά από μυστικές διαβουλεύσεις και σκληρές διαπραγματεύσεις, η ΕΣΣΔ δέχτηκε να αποσύρει τους πυραύλους της από την Κούβα, και οι ΗΠΑ δεσμεύθηκαν να μην επιτεθούν στο νησί των «Μπαρμπούδος», των γενειοφόρων επαναστατών. Η Κούβα του Κάστρο έμεινε μόνη της ενάντια στον παγκόσμιο οικονομικό αποκλεισμό, αλλά η ανθρωπότητα είχε σωθεί.

Ένα χρόνο μετά δολοφονήθηκε ο πρόεδρος Κένεντι και δύο χρόνια μετά αντικαταστάθηκε ο γενικός γραμματέας Χρουστσόφ.

Ο Αλέξης μεγάλωσε, τέλειωσε το εξατάξιο γυμνάσιο και γράφτηκε στη σχολή αξιωματικών της αστυνομίας. Ο πατριός του πέθανε, η μάννα του τον ακολούθησε και το ποδήλατο σκούριασε κάτω από μια μουριά.

Πολλά χρόνια μετά, ο συνταξιούχος πλέον Αλέξης, μίλησε στο γιο του για εκείνο το κατακόκκινο ποδήλατο και τη μέρα που παραλίγο να καταστραφεί ο κόσμος. Ο γιος του, πατέρας κι εκείνος, έκατσε στο μπαλκόνι και έγραψε αυτό το κείμενο, κοιτώντας τον ουρανό κάθε τόσο.

γελωτοποιός

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply

Discover more from Φιλονόη καὶ Φίλοι...

Subscribe now to keep reading and get access to the full archive.

Continue reading