Ξημερώνοντας ἡ «σωτηρία ἡμέρα» τῆς 17ης Νοεμβρίου 2013.

Ξημερώνοντας ἡ «σωτηρία ἡμέρα» τῆς 17ης Νοεμβρίου 2013.Ὅλες τὶς προηγούμενες ἡμέρες, σὲ κάθε σχολεῖο, σὲ κάθε Πανεπιστήμιο, σὲ κάθε κομματικὴ παράταξι, ποὺ σέβεται τὸν ἐαυτόν της, καὶ ποὺ φυσικὰ ἀνήκει στὸ «Συνταγματικὸ τόξο», συμβαίνει ἡ χειρίστη προπαγάνδα ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ συμβῇ κατὰ τῆς ἀνθρωπότητος καὶ κατὰ ἐλευθέρων ἀνθρώπων.
Φωτογραφίες ματωμένων νέων, ποὺ παρουσιάζονται ὡς νεκροί, ἀπ΄ ἄκρου εἰς ἄκρον τοῦ Ἑλλαδοκαφριστᾶν, καὶ ποὺ ὑποτίθεται πὼς σκοτώθηκαν μέσα στὸ Πολυτεχνεῖο.
Μνημόσυνα ἀνυπάρκτων νεκρῶν, ἐντὸς τοῦ θρυλικοῦ πιὰ Πολυτεχνείου…
Καὶ σήμερα, σὲ λίγες ὧρες, θὰ γίνῃ τὸ περίφημον προσκλητήριον νεκρῶν…
(Ἀλήθεια, ποῦ στά κομμάτια εἶναι οἱ τάφοι τους; Ποῦ στά κομμάτια εἶναι οἱ συντάξεις τῶν γονέων τους καί τῶν προστατευομένων μελῶν τῶν οἰκογενειῶν τους; Τά ὀνόματά τους; Ποιά εἶναι; Θά μᾶς τά παρουσιάσουν ἐπί τέλους; Γιατί διαρκῶς αὐξομειώνονται; Γιατί τελικῶς μνημονεύονται οἱ νεκροί φοιτητές τῆς …γερμανικῆς κατοχῆς; Τί χάσαμε πατριῶτες; Ἔ;)
Καὶ τὸ καλλίτερο…
Οἱ «Ἥρωες»*, κι ὄχι οἱ ἥρωες, ἀπολαμβάνουν τοὺς καρποὺς τῶν «κόπων» τους ἀποδεκατίζοντας τὰ ταμεῖα μας, ξεπουλῶντας ὅ,τι ἀπέμεινε ὄρθιο καὶ πλιατσικολογῶντας τὰ τελευταῖα ἴχνη τῆς πάλαι ποτὲ μεταπολιτεύσεῶς τους…

Ὤ, ἀγαπημένοι μου συν-Ἕλληνες…
Τὸ Πολυτεχνεῖο οὐδέποτε προδόθηκε, διότι οὐδέποτε συνέβῃ στὴν πραγματικότητα.
Ἦταν μία θαυμασία παράστασις, καλοκουρδισμένων κομματοσκύλων, ἀπὸ τὶς γνωστὲς παρατάξεις, ποὺ ἐξαργυρώθηκε μὲ ὅλες τὶς δυνατὲς δημόσιες θέσεις, τὰ δημόσια ἀξιώματα καὶ τοὺς ἀναλόγους τραπεζικοὺς λογαριασμούς.
Ἀκόμη καὶ μὲ  πρωθυπουργικὲς καρέκλες…
Ὄχι διότι δὲν ἤθελαν ὅλοι αὐτοὶ ποὺ ἔσπευσαν καὶ ποὺ πίστευσαν, ἀλλὰ διότι ἀπὸ τὴν πρώτη του στιγμὴ ἦταν ξεπουλημένο σὲ ξένα συμφέροντα… Κι ἀποτέλεσμα τῶν γεγονότων τοῦ Πολυτεχνείου ἦταν ἡ Κύπρος…
Ὅμως πράγματι κάτι συνέβῃ…  Κάτι πολὺ σοβαρό… Κάτι ποὺ προδόθηκε….
Προδόθηκε, γιὰ ἀκόμη μίαν φορά, ὁ Ἕλληνας. Συρθήκαμε σὲ μίαν μεταπολίτευσι τέτοια, ποὺ μᾶς ἅλωσε καὶ μᾶς ὁδήγησε σὲ ὁλοκληρωτικὴ παράδοσι τῶν ἀξιῶν μας καὶ τῶν ἀρχῶν μας…
Ἀκόμη κι αὐτά, τὰ ἀγνὰ νέα παιδιὰ τότε, ποὺ συμμετεῖχαν στὶς κινητοποιήσεις, σήμερα κουνοῦν μὲ πίκρα τὴν κεφαλή τους, ἀναγνωρίζοντας πὼς τὸ Πολυτεχνεῖο ἦταν παράστασις καὶ πὼς οἱ ἴδιοι ἔγιναν ἀντικείμενον ἐκμεταλλεύσεως ἀνθελληνικῶν κέντρων ἐξουσίας καὶ ξένων δακτύλων.

Ἤταν ὅμως καὶ ἡ Κύπρος στόχος…
Ἔπρεπε νὰ ἐφευρεθοῦν ὅλες ἐκεῖνες οἱ δικαιολογίες ποὺ θὰ τὴν διασποῦσαν, πρὸ κειμένου νὰ λυθοῦν τὰ προβλήματα τῶν Ἀγγλοσαξώνων καὶ τῶν Ἑβραίων, ποὺ ἔως πρὸ ὁλίγου, καταπατοῦσαν τὸ μαρτυρικό μας νησί…

(Σᾶς προτείνω νὰ διαβάσετε, ἐὰν τὸ ἔχετε, τὸ βιβλίο τοῦ Σπυρίδωνος Μαρκεζίνου «Ἀναμνήσεις 1972-1974». Γιὰ τὴν πολιτικὴ ἀντίληψι-κρίσι τοῦ Μαρκεζίνου δὲν ἔχω νὰ καταθέσω πολλά. Γιὰ τὴν ἱστορική του ὅμως ἐντιμότητα, ναί, ἔχω νὰ καταθέσω πὼς πρόκειται γιὰ ἕναν ἀπὸ τοὺς ἐντιμοτέρους ἱστορικούς μας, ποὺ στὸν βωμὸ τῆς ἀληθείας πολλὲς φορὲς ἐξέθεσε τὸν ἑαυτόν του.
Σὲ αὐτὸ τὸ βιβλίο, ἀλλὰ καὶ σὲ πολλὰ ἄλλα, ἀναλόγου περιεχομένου, θὰ διαβάσετε πὼς ὅλα εἶχαν τὰ αἴτιά τους, γιὰ τὸ στήσιμο τῆς παραστάσεως τοῦ Πολυτεχνείου, σὲ ἕνα κεντρικὸ σημεῖον, ποὺ ὁπωσδήποτε δὲν ἦταν ἡ δικτατορία ἀλλὰ ὁ διασυρμός της.

Ὄχι διότι οἱ δικτατορίες εἶναι καλὲς ἀλλὰ διότι αὐτὴ εἰδικῶς ἦταν ἀρκετὰ ἀντι-παγκοσμιοποιητική, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ γίνῃ ἀναγκαῖον, γιὰ κάποιους, ἰδίως μετὰ τὴν ἄρνησι τῆς δικτατορίας νὰ συνδράμῃ ὑπὲρ τῶν Ἑβραίων στὸν πόλεμο τῶν Ἑπτὰ ἡμερῶν, ὄχι μόνον νὰ πέσῃ ἀλλὰ νὰ συκοφαντηθῇ μὲ τόσο αἰσχρὸ τρόπο, ποὺ τελικῶς νὰ γίνῃ παράδειγμα πρὸς ἀποφυγήν.
Ἄλλως τέ, ἄς μὴν ξεχνᾶμε πὼς ἡ Κύπρος εἶναι ἀῤῥήκτως δεμένη μὲ τὸ Πολυτεχνεῖο…)

Τὰ ἱστορικὰ γεγονότα γνωστά.
Ἡ δικτατορία τοῦ Παπαδοπούλου ἔβαινε πρὸς τὸ τέλος της μὲ κύριον στόχο, ἀπὸ τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 1943, τὴν ἐπαναφορὰ τοῦ δημοκρατικοῦ πολιτεύματος. 
Πρὸς τοῦτο στὶς 8 Ὀκτωβρίου τοῦ 1973 σχηματίστηκε ἡ κυβέρνησις Σπυρίδωνος Μαρκεζίνου, ποὺ κύριον ἔργο της εἶχε τὸ νὰ ὁδηγήσῃ τὴν χώρα στὶς ἐκλογὲς τῆς 10ης Φεβρουαρίου τοῦ 1974. Ἐκλογὲς ὅμως στὶς ὁποῖες θὰ συμμετεῖχε καὶ ὁ Γεώργιος Παπαδόπουλος, ὡς ὑποψήφιος, ἀλλὰ θὰ ἀπεῖχαν, κατόπιν δικῆς τους ἐπιλογῆς, ὅλα τὰ κόμματα. 

Διαβάζουμε λοιπόν, στὸ παραπάνω βιβλίο, αὐτὰ ποὺ γράφει  ὁ Ἠλίας Ἠλιοῦ, κατόπιν τῶν γεγονότων τοῦ μνημοσύνου τοῦ Γεωργίου Παπανδρέου, στὶς 5 Νοεμβρίου τοῦ 1973:

« Τὴν ἰδίαν ἡμέραν έποικοδομητικὴ ἦτο ή δημοσιευθεῖσα πληροφορία, ὅτι ὁ ἡγέτης τῆς άριστερᾶς κ.  Ἠλίας Ἠλιοῦ, εἰς δηλώσεις του, τάσσεται κατὰ τῆς ἀποχῆς τοῦ πολιτικοῦ κόσμου, ἀπὸ τὰ προσεχεῖς ἐκλογάς:
«Τοῦτο, εἶναι, τονίζει, λάθος, ὅτι δηλαδὴ ἡ συμμετοχὴ τῶν κομμάτων στὶς ἐκλογές, θὰ νομιμοποιήσῃ τὸ ἀπολυταρχικὸν καθεστώς».

(σελὶς 398, Σπυρίδωνος Μαρκεζίνου, Ἀναμνήσεις 1972-1974)
Στὴν ἰδία σελίδα διαβάζουμε τὶς δηλώσεις τοῦ Κανελλοπούλου καὶ τοῦ Μαύρου, ποὺ ἐπίσης ἐτάσσοντο κατὰ τῆς συμμετοχῆς στὶς ἐκλογές. (Νά θεωρήσω πώς κάτι γνώριζαν ἤ κι αὐτό τυχαῖον ἦταν;)

Ἔχουμε λοιπὸν μίαν δικτατορία, ποὺ θέλει νὰ παύσῃ νὰ λέγεται δικτατορία, ὑπὸ τὸν Γεώργιον Παπαδόπουλο, ὁ ὁποῖος θεωρεῖ πὼς μπορεῖ νὰ περάσῃ ὁμαλὰ σὲ δημοκρατικὸ καθεστώς.
 «Προσλαμβάνει» λοιπὸν τὸν Σπυρίδωνα Μαρκεζίνη καὶ «ἀπολύει» τοὺς στρατιωτικούς του.
Ἀπὸ τὴν ἀπέναντι πλευρὰ ὅμως ἔχουμε τὴν πράγματι κρατούσα «κομματικὴ οἰκογένεια»,  ποὺ κατ΄ αὐτὴν ἀπαγορεύεται νὰ ὑπάρχῃ ἀκόμη καὶ ἴχνος τοῦ Παπαδοπούλου στὴν ἱστορία μας.
Λὲς καὶ ὅλες οἱ ἔως τότε δικτατορίες ἦταν κάτι λιγότερο ἀπὸ δικτατορίες. Κατάφερε ὅμως ὅλη αὐτὴ ἡ «κομματικὴ οἰκογένεια» νὰ ἐπιβιώσῃ, ἀκόμη καὶ ὑπὸ δικτατορικὰ καθεστώτα, ὡς ὁ καλλίτερος χαμαιλέων τῆς φύσεως,  ἐπιλέγοντας παραλλήλως κάποιες ἀπὸ αὐτὲς νὰ τὶς ἀναβαπτίσῃ σὲ «ἐπαναστάσεις», ὅπως γιὰ παράδειγμα τὶς βενιζελικές, καὶ κάποιες ἄλλες νὰ τὶς ὑποβιβάσῃ σὲ σκέτο πραξικοπήματα. Λὲς καὶ ἡ δικτατορία ἤ ὁ δικτάτωρ ἔχουν χρῶμα, ἰδεολογία ἤ κάτι ἀπὸ αὐτὰ ποὺ θὰ θέλαμε.
(Ἀνεξαρτήτως τῶν προθέσεων, τῶν ἀποτελεσμάτων καὶ τῶν ὅσων πιστεύουμε, μία δικτατορία, καθὼς ἐπίσης κι ἕνας δικτάτωρ, οὐδέποτε θὰ μποροῦσαν νὰ ὑπηρετήσουν στὸ Ὅλον τὴν ἔννοια Ἑλλάς, διότι Ἑλλὰς διὰ τῆς βίας δὲν γίνεται!!! Ἡ Ἑλλὰς εἶναι παιδεία καὶ ὄχι καταναγκαστικὰ ἔργα!)
Καὶ φυσικὰ πάντα μία σειρὰ ἐρωτημάτων ἀνακύπτουν, ὅταν διαβάζουμε γιὰ αὐτὲς τὶς «ἀναβαπτίσεις» τῶν δικτατοριῶν.
Μήπως οἱ δικτατορίες, ἀναλόγως τῶν συμφερόντων, συνήθως ξένων δακτύλων καὶ χρηματοδοτῶν, ἀναβαπτίζονται στό ἕνα ἤ στό ἄλλο; Νά ἀνατρέξουμε στήν ἱστορία γιά νά διαπιστώσουμε τό ἐάν ἀληθεύουν οἱ ἀπορίες μου; Καί μήπως τελικῶς τά «πραξικοπήματα» ἦσαν αὐτά πού πράγματι προσέφεραν κάτι καλό σέ αὐτὀν τόν τυραννισμένο λαό;
Δὲν ξέρω… Ἐρωτῶ….

Στὶς 25 Νοεμβρίου τοῦ 1973 ἡ κυβέρνησις Μαρκεζίνου ἀνετράπῃ ἀπὸ μίαν νέα δικτατορία.
Οἱ πρωτεργάτες τῆς πρώτης δικτατορίας, τῆς 21ης Ἀπριλίου, ἤ περιορίστηκαν στὰ τοῦ οἴκου τους, φυλακισμένοι οὐσιαστικῶς, ἤ ἐξορίστηκαν. Στὴν πραγματικότητα ἡ νέα δικτατορία ἀδειοδοτήθηκε, γιὰ νὰ ὑπάρξῃ, ἀπὸ τὰ γνωστὰ γεγονότα τοῦ Πολυτεχνείου.
Ἐὰν κάποιος διαβάσῃ μάλιστα τὴν ἀλληλογραφία Μακαρέζου-Καραμανλῆ, ποὺ ἀκολούθησε μετὰ τὶς ἐξελίξεις τοῦ Πολυτεχνείου κυρίως, θὰ διαπιστώσῃ πὼς ὁ «ἐθνάρχης» ποὺ ἀργότερα, τόσο πεισματικὰ κυνήγησε τὴν «χούντα τῶν συνταγματαρχῶν», ἀκόμη καὶ μὲ τὸ καινοφανὲς παγκοσμίως σύστημα τῆς καταδίκης «ἐγκληματία», μὲ νόμους ποὺ συνετάχθησαν κατόπιν τοῦ ἐγκλήματος, γνώριζε πολὺ κατὰ τὰ τῆς τραγωδίας τῆς Κύπρου, ἀρκετοὺς μῆνες πρὶν νὰ συμβοῦν. Σιώπησε ὅμως καὶ τὸ ἐκμεταλλεύθηκε ἀναλόγως, πρὸ κειμένου να ἐμφανισθῇ ὡς «σωτήρας». Ποιός; Αὐτός πού τήν κοπάνησε νύκτα μέ πλαστό διαβατήριο;
Πολὺ «ἄντρας» λοιπόν… Πολὺ «γενναῖος»… Μὰ ἴδίως, πολὺ «σωτήρας»…

Ἀκόμη μία ἀπόδειξις γιὰ τὸν ξεκάθαρα ἐντεταλμένο ῥόλο ποὺ ἔπαιξε, στὴν ἱστορία μας, ἦταν ἡ γνωστή του δήλωσις, κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ Ἀτίλα ΙΙ, «ἡ Κύπρος κεῖται μακράν».

Συνεπῶς, κατὰ τὴν κρίσιν μου πάντα, τὰ γεγονότα τοῦ Πολυτεχνείου ἦσαν ἐν τελῶς προγραμματισμένα, ὀργανωμένα καὶ φυσικὰ στόχευαν κατὰ τῆς δικῆς μας ἐλευθερίας καὶ ἀνεξαρτησίας. Βλέπετε, κατὰ ἕναν περίεργον τρόπο, ὁ Παπαδόπουλος κατάφερε καὶ μείωσε, ἴσως καὶ νὰ ἐξαφάνισε σὲ κάποιους τομεῖς, τὸν ἐπηρεασμὸ τῶν σιωνιστικῶν κέντρων στὴν χώρα μας. Αὐτὸ δὲν θὰ τοῦ τὸ συγχωροῦσαν. Ὅπως καὶ δὲν τοῦ τὸ συγχώρησαν.
Ἐπέτυχαν ὄχι μόνον τὴν πολιτική του καταδίκη, μὲ νόμους, ποὺ ὅπως προανέφερα, σὲ παγκόσμια πρωτοτυπία, κατεδίκασαν γιὰ προϋπάρχον ἔγκλημα, ἀλλὰ καὶ τὴν ἠθική του ὑπόστασι, καθὼς φυσικὰ καὶ τὴν σπίλωσι, μὲ αἰσχρότατες μεθοδεύσεις, τῆς μνήμης του.

Οὐδέποτε ἐθαύμασα τὶς δικτατορίες, ὅπως γνωρίζετε.
Πάντα ὅμως προσπαθῶ νὰ «σταθμίσω» τὰ καλὰ καὶ τὰ κακά, συνολικῶς, ἔργα ποὺ ἄφησαν πίσω τους πρόσωπα σημαντικὰ γιὰ τὴν ἱστορία τῆς Πατρίδος μας. Καὶ ναί, πέραν τῆς δικτατορίας, ἐὰν κάνουμε ἀπολογισμοὺς οἰκονομικούς, κοινωνικῶν ἔργων, παιδείας ἀλλὰ καὶ πολλῶν ἄλλων δομῶν καὶ ὑποδομῶν, θὰ διαπιστώσουμε πὼς πράγματι ὑπῆρξαν πολλά, πάρα πάρα πολλὰ καλά.
Ποῦ εἶναι αὐτά;
Σβήστηκαν καὶ θυσιάστηκαν στὸ βωμὸ τῆς «ἀποκαταστάσεως τῆς δημοκρατίας», ἄλλαξαν ὀνόματα καὶ «ἀναβαπτίστησαν» ἐπίσης σὲ δημοκρατικὰ ἔργα. Δὲν γίνεται βλέπετε μία δικτατορία νὰ ἀφήσῃ κάτι καλὸ πίσω της, διότι αὐτὸ τὸ καλὸ θὰ λειτουργήσῃ σὰν «Κερκόπορτα» πρὸ κειμένου νὰ ἀποκαλυφθοῦν τὰ «δίκαια» ἔργα τῆς μεταπολιτεύσεως.

Φιλονόη

*Ναί, ὑπάρχουν πράγματι ἄνθρωποι, τότε νέοι ἄνθρωποι, ποὺ πίστεψαν στὴν «ἐξέγερσι» τοῦ Πολυτεχνείου. Αὐτοὶ πράγματι ἀγωνίστηκαν, φυλακίστηκαν, κτυπήθηκαν… Ὅμως οὔτε τὰ ὀνόματά τους γνωρίζουμε, οὔτε καὶ θὰ τὰ μάθουμε… Εἶναι βλέπετε πραγματικοί.. .Ὄχι …μουσαντένιοι, σὰν τοὺς νεκρούς…

σχετικὰ θέματα:

Ἀλήθειες καὶ ψέμματα γιὰ τοὺς νεκροὺς τοῦ Πολυτεχνείου.

Φαῖδρος Μπαρλᾶς (1925-1975)

Οἱ «ἐπαναστᾶτες» τοῦ «κώλου»!

Τό Πολυτεχνεῖο ἀπό μίαν ἂλλην πλευρά……..

Σχολικὴ ἐορτὴ Δ’ Δημοτικοῦ γιὰ τὸ Πολυτεχνεῖο.

Τὸ Πολυτεχνεῖον καὶ ἡ πραγματικότης.

φωτογραφία

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

0 thoughts on “Ξημερώνοντας ἡ «σωτηρία ἡμέρα» τῆς 17ης Νοεμβρίου 2013.

  1. ΘΑ ΧΑΙΡΟΜΟΥΝ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ, ΑΝ ΠΡΟΣΕΧΑΤΕ ΤΗΝ ΟΡΘΟΓΡΑΦΙΑ ΣΑΣ, ΔΙΟΤΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ ΠΑΙΔΕΙΑΣ…ΜΕΡΙΚΑ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙΑ ΟΠΩς Ο …ΧΑΜΑΙΛΕΩΝ,,,ΒΓΑΖΟΥΝ ΜΑΤΙΑ…..ΚΑΙ Ο ΜΑΡΚΕΖΙΝΗΣ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΓΙΟΣ ΚΑΠΟΙΟΥ ΜΑΡΚΕΖΙΝΗ….ΟΧΙ ΜΑΡΚΕΖΙΝΟΥ…..ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΒΙΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ. ΜΕ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΠΡΟΣΟΧΗ ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΙΩΝΑΤΕ ΤΟ ΚΑΤΑ ΤΑ ΑΛΛΑ ΟΜΟΡΦΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΤΗΣ ΣΕΛΙΔΑΣ ΣΑΣ.

    • Εὐχαριστῶ πολὺ γιὰ τὴν παρατήρησι. Εἶναι μία λέξις ποὺ συχνά-πυκνὰ τὴν «ἀντιστρέφω» ἀπὸ κεκτημένη ταχύτητα. Ἰδίως ὅταν ἔχω νὰ γράψω πολλὰ καὶ ἔχω στρωθῇ ἀρκετὲς ὧρες στὸ πληκτρολόγιο.
      Ἐπίσης εἶχα γράψῃ «ἀποφυγίν» ἀν τὶ τοῦ ὀρθοῦ «ἀποφυγήν».
      Τέλος, γνώριζα πὼς εἶναι ὁ Μαρκεζίνης τοῦ Μαρκεζίνου. Ἔχει κάτι ἀλλάξῃ; Ἤ μήπως ἀφήνουμε τήν Γενική πρός χάριν τῶν κατεστημένων;
      Οὔτως ἤ ἄλλως εὐχαριστῶ.

Leave a Reply