Δὲν εἶναι καθόλου παράδοξος αὐτὸς ὁ τίτλος. Καὶ αὐτὸ τὸ γνωρίζουν πολὺ καλὰ ἐκεῖνοι ποὺ γράφουν τοὺς τίτλους.

Ἡ ἀξία μιᾶς ἀσχήμης εἴδησης μετριέται κυρίως ἀπὸ τὴν ἐγγύτητα, ἀπὸ τὸν ἀριθμὸ τῶν θυμάτων καὶ ἀπὸ τῇ φρικαλεότητα.

Ἂν δέκα ἄνθρωποι σκοτωθοῦν σὲ αὐτοκινητιστικὸ δυστύχημα στὸ Κιργιστὰν πιθανότατα δὲν θὰ τὸ μάθουμε ποτὲ –ἐκτὸς κι ἂν ὑπῆρχε ἔνα μικρὸ κενὸ στὴν προτελευταία σελίδα τῆς Κυριακάτικης Ἔκδοσης, τὸ ὁποῖο ἔπρεπε κάπως νὰ γεμίσῃ.

Ἂν συμβῇ στην Ἐγνατία Ὀδὸ θὰ γίνῃ πρωτοσέλιδο γιὰ δύο-τρεῖς ἡμέρες.

Ἄν, ὅμως, ἕνα ἑκατομμύριο ἄνθρωποι σκοτωθοῦν σὲ αὐτοκινητιστικὸ δυστύχημα στὸ Κιργιστὰν (λόγῳ ὀλισθηρότητος τοῦ ὀδοστρώματος, γιὰ παράδειγμα) τότε θὰ ἔχουμε τὸ πρωτοσέλιδο τῆς ἑπομένης ἡμέρας.

Ἂν συμβῇ τὸ ἴδιο στὴν Ἐγνατία θὰ ἔχουμε τριήμερο ἐθνικὸ πένθος –ἀλλὰ δὲ θὰ παραιτηθῇ κάποιος ὑπουργός.

Ἂν μιὰ μητέρα στὴν Νέα Ζηλανδία πιάσῃι τὸ δίχρονο παιδὶ της καὶ τὸ ψήσει στὸν φοῦρνο, ἀφοῦ πρῶτα τὸ γδάρει ζωντανό, τότε θὰ ἔχουμε μίαν πολὺ φρικαλέα καὶ ἐντυπωσιακὴ εἴδηση γιὰ τὴν κάτω μεριὰ τοῦ πρωτοσέλιδου.

Ἂν τὸ κάνῃ Ἑλληνίδα τότε θὰ αὐξηθοῦν κατὰ πολλὲς χιλιάδες οἱ πωλήσεις τῶν ἐφημεριδῶν.

Ἡ ἐγγύτητα μπορεὶ νὰ εἶναι καὶ ἐθνική-ψυχολογική.

Ἂν γίνῃ ἕνα ἀεροπορικὸ δυστύχημα στὴν Οὐρουγουάη, μὲ 100 νεκρούς, θὰ περάσῃ στὰ ἀζήτητα τῶν εἰδήσεων, ἐκτὸς καὶ ἂν ἀνάμεσα στοὺς νεκροὺς ὑπάρχουν καὶ 50 Ἕλληνες τουρίστες.

Ἁπλῆ ψυχολογία (ὅπως θὰ λέγαμε: «ἁπλᾶ μαθηματικά»). Οἱ 100 Οὐρουγουανοὶ δὲν εἶναι παρὰ ἔνας ἀριθμός, ἀλλὰ ἀνάμεσα στοὺς 50 Ἕλληνες μπορεὶ νὰ ὑπάρχῃ κάποιος γνωστὸς ἤ, τὸ πιὸ σημαντικό, «μπορεὶ να ἤμουν κι ἐγὼ ἢ τὸ παιδί μου».–

Ἡ ἐγγύτητα εἶναι ὁ πιὸ σημαντικὸς παράγοντας στὴν σημασία κάποιας δυσαρέστης εἰδήσεως γι’ αὐτὸν καὶ μόνο τὸν λόγο: Ἐπειδὴ ἀπειλεῖται ἡ δικὴ μας ὑπάρξις.

Φαντασθεῖτε ἔναν μόνο νεκρὸ ἀπὸ ἔνα συνηθισμένο οἰκιακὸ δυστύχημα, ὅπως τὸ γλύστρημα στὸ μπάνιο.

Ἂν συμβῇ στὸ σπίτι σας (ἄκομη καὶ ἂν ὁ νεκρὸς στο μπάνιο σας εἶναι ἕνας διαῤῤήκτης ποὺ ἀπεφάσισε νὰ σαπουνισθῇ λιγάκι) θὰ συγκλονισθεῖτε.

Ἂν συμβῇ στὸ διπλανὸ διαμέρισμα (ὅπου ζῇ κάποιος τὸν ὁποῖο χαιρετάτε κάθε πρωί, ἀλλὰ δὲ γνωρίζετε τὸ μικρό του ὄνομα) θὰ τὸ σκέπτεσθε γιὰ λίγον καιρό.

Ἂν συμβῇ σὲ μίαν ἄλλην πόλη (καὶ μὲ κάποιο τρόπο τὸ μάθετε) θὰ πεῖτε: «Κῦττα νὰ δῇς…» Καὶ θὰ συνεχίσετε νὰ καθαρίζετε τὰ φασολάκια ποὺ ἀγοράσατε ἀπὸ τὴν λαϊκὴ σὲ πολὺ καλὴ τιμή.

Ἂν συμβῇ σὲ μίαν ἅλλην χώρα θὰ σᾶς φανῇ σὰν ἀνέκδοτο καὶ θὰ γελάσετε.

Καὶ ἡ συγγενικὴ ἐγγύτητα:

Ἂν συμβῇ σὲ ἐσᾶς τὸν ἴδιο… Ἐντάξει, σὲ αὐτὴ τὴν περίπτωση δὲν ἔχουμε τίποτα νὰ ποῦμε, γιατὶ οὕτως ἢ ἄλλως δὲν θὰ μπορεῖτε νὰ διαβάζετε ἐφημερίδες μετὰ οὔτε θὰ σᾶς νοιάζῃ ποιὸς πέθανε καὶ ποῖος ζεῖ.

Ἂν συμβῇ στὸ παιδί σας… (Γι’ αὐτὴ τὴν περίπτωση δὲν μποροῦμε νὰ ἀστειευθοῦμε οὔτε νὰ σχολιάσουμε).

Ἂν συμβῇ στὴν/στὸν σύζυγό σας ἡ ἀντίδρασις σας θὰ ἐξαρτηθῇ ἀπὸ τὴν σχέση ποὺ ἔχετε (καὶ μπορεὶ νὰ φθάσῃ ἀπὸ τὸν θρῆνο ἔως τὸ –συγκεκαλυμμένο- πανηγύρι).

Ἂν συμβῇ στὸν ἀδελφό σσς θὰ στενοχωρηθεῖτε πολὺ (ἂν καὶ αὐτὸ εἶναι σχετικό) καὶ ἴσως νὰ περάσῃ πολὺς καιρὸς μέχρι νὰ τὸ ξεχάσετε.

Ἂν συμβῇ στους γονεῖς σας (οἱ ὁποῖοι, τρομάρα τους, μπῆκαν νὰ κάνουν μπάνιο μαζὺ) θὰ θρηνήσετε μέχρι νὰ εὑρεθεῖτε ἀντιμέτωποι μὲ τὸ ἐπόμενο προσωπικό σας θέμα.

Ἂν συμβῇ στὴν γιαγιά σας (ἡ ὁποία εἶχε φθάσει καὶ τὰ ἐνενῆντα) θὰ τὸ ἀποδεκτεῖτε λίγο μετὰ τὴν κηδεία.

Ἂν συμβῇ στὸν ἐξάδερφο τῆς θείας τῆς γυναίκας σας θὰ ῥωτήσετε: «Σὲ ποιόν;»

Πέρα ὅμως ἀπὸ τοὺς τρεῖς βασικοὺς παράγοντες γιὰ τὴν ἀξία μιᾶς εἴδήσεως ὑπάρχει καὶ ἔνας τέταρτος, ὁ ὁποῖος εἶναι λίγο δύσκολο νὰ ἐκτιμηθῇ, ἀλλὰ πολλὲς φορὲς μπορεῖ νὰ εἶναι πιὸ σημαντικὸς ἀπὸ τοὺς προηγουμένους τρεῖς. Αὐτὸν θὰ τὸν ὀνομάσουμε: «Ὁ παράγων τῆς διασημότητος» -ἢ πιὸ κωμικά- «ταμπλόιντ-θάνατος».

Ὅταν πέθανε ὁ πάππους μου, στὰ 85 του χρόνια, δὲν τὸ ἔμαθε κανεὶς πέρα ἀπὸ τοὺς συγχωριανούς του καὶ τοὺς συγγενεῖς του. Ἂν ὅμως αὔριο πεθάνῃ ὁ Μίκης Θεοδωράκης (κτύπα ξύλο) θὰ γίνῃ παγκόσμιος εἴδησις –γιὰ μίαν ἡμέρα.

Ἀμέσως θὰ σκεφθεῖτε ὅτι αὐτὸ εἶναι φυσιολογικό, ἀφοῦ ὁ Μίκης προσέφερε τόσο πολλὰ στὸν κόσμο, ἐνῶ ὁ πάππους μου ἦταν ἔνας ἁπλὸς ἄνθρωπος ποὺ πέθανε σὲ βαθειὰ γεράματα μονολογώντας.

Ὅμως ἡ προσφορὰ στην ἀνθρωπότητα δὲν κάνει ἔναν θάνατο-ταμπλόιντ. Ἄλλωστε οἱ larger than life άνθρωποι προσφέρουν μὲ τὴν ζωή τους, ὄχι μὲ τὸ θάνατό τους.

Πρὶν λίγο καιρὸ πέθανε ὁ υἱὸς τοῦ Σιλβέστερ Σταλόνε. Δὲν ξέρω τί εἶχε προσφέρει αὐτὸς ὁ ἴδιος στὴν ἀνθρωπότητα, ἀλλὰ ὁ διάσημος μπαμπάς του δὲν ἔχει προσφέρει καὶ περισσότερα. Ἀλλὰ εἶναι διάσημος κι αὐτὸ ἀρκεῖ γιὰ νὰ μπῇ ὁ θάνατος τοῦ υἱοῦ του στὶς ἐφημερίδες.

Ἡ πτώσις τῆς Μadonna ἀπὸ τὴν σκηνὴ (καὶ ἡ συνακόλουθο τῆς Ἄννας Βίσση ποὺ θὰ τὴν ἀντιγράφῃ μέχρι καὶ στὸν θάνατο) εἶναι πιὸ σημαντικὴ –γιὰ τὰ media καὶ τοὺς ἀναγνῶστες- ἀπὸ τὸν θάνατο ἑκατὸ παιδιῶν στὴν Νέα Γουινέα («ποῦ;»).

Ἡ ἐπίδρασις τοῦ παράγοντος «θάνατος-ταμπλόιντ» δὲν ἐξαντλείται στὰ πρόσωπα, ἀλλὰ μπορεὶ νὰ ἀφορᾷ καὶ στὶς χῶρες –ἤ τὶς πόλεις.

Ἂν ἔνας καταστρεπτικὸς τυφῶνας κτυπᾷι τὸ Τρινιντὰντ στὴν Καραϊβικὴ (πρᾶγμα τὸ ὁποῖο συμβαίνει πολὺ συχνά), κανεὶς δὲν θὰ νοιασθῇ, ἐκτὸς καὶ ἐὰν οἱ νεκροὶ ξεπεράσουν τὶς λίγες χιλιάδες.

Ἄν, πάλι, καταστρέψῃ μίαν ἀμερικανικὴ πόλις ὅπου δὲν ἔχει γίνει ποτὲ ταινία, κάπου ἀνάμεσα στὴν Φλόριντα καὶ στὴν Νέα Ἀγγλία, θὰ περάσῃ στὰ ψιλὰ γράμματα τῶν εἰδήσεων (κάτω ἀπὸ τὴν πτώση τῆς Βίσση).

Ἀλλὰ ὁ τυφῶνας Σάντυ θὰ κτυπήσῃ τὴν Νέα Ὑόρκη, τὴν Μητρόπολη, τὸ Μεγάλο Μῆλο, τὸ μέρος ὅπου ὁ Σκορτζέζε καὶ ὁ Γούντι Ἄλεν ἔκαναν τὶς καλύτερες ταινίες τους καὶ τὰ Φιλαράκια ἔπιναν καφέ, τὸ μέρος ὅπου γεννήθηκε ὁ Σούπερμαν καὶ τραγούδησαν οἱ Ramones.

Κι αὐτὸ εἶναι εἴδησις!

Δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι ὅλοι οἱ ἐξωγήινοι, ὅταν ἀποφασίζουν νὰ κατακτήσουν τὸν πλανήτη ξεκινοῦν καταστρέφοντας τὴν Νέα Ὑόρκη (πρὶν συνεχίσουν μὲ τὸ Παρίσι, τὸ Λονδίνο, ἄντε καί τις Πυραμίδες στὸ Κάιρο, γιὰ νὰ δείξουμε τὴν παγκοσμιότητα τῆς ἐπιθέσεως).

Θὰ ἦταν πιὸ φυσιολογικὸ νὰ ξεκινούσαν μὲ τὴν Πόλη τοῦ Μεξικού: Μὲ ἕνα σμπάρο εἴκοσι ἑκατομμύρια τρυγόνια!

Καὶ γιὰ νὰ σκεφθοῦμε λιγάκι πιὸ πολιτικοποιημένα –μὴ μᾶς κατηγορήσουν καὶ γιὰ ἐξ ἀμελείας ἢ ἐκ προθέσεως παραπληροφόρηση:

Ὁ τυφῶνας Σάντι, ὁ θάνατος τοῦ γιου τοῦ Σταλόνε καὶ ἡ πτώσις τῆς Βίσση, δὲν ἔχει καμιὰ ἐπίδρασι στὴν ζωὴ τοῦ Ἕλληνος-ἢ τοῦ Οὐρουγουανού.

Τὴν στιγμὴ ποὺ ἔνας ὁλόκληρος λαός (ποὺ ἔνας ὁλόκληρος πλανήτης) βιάζεται εἶναι πολὺ χρήσιμες τέτοιες ἐντυπωσιακὲς εἰδήσεις, οἱ ὁποῖες λειτουργοῦν σὰν λιπαντικό ποὺ κανουν πιὸ ἀνώδυνο τὸν βιασμό.

Εἶναι καλὸ νὰ ἀσχολούμαστε μὲ τὴν Νέα Ὑόρκη, ὅταν στὴν χώρα μας συλλαμβάνονται ἐπ’ αὐτοφώρῳ δημοσιογράφοι.

Εἶναι καλὸ νὰ ἀσχολούμαστε μὲ τοὺς ἐκλεγμένους νεοναζί, ὅταν ψηφίζεται ἀπὸ τοὺς ἐκλεγμένους ἐγκληματίες ἡ οἰκονομικὴ γενοκτονία μιᾶς ὁλοκλήρου χώρας –ἀνεξαρτήτως πολιτικῶν πεποιθήσεων.

Εἶναι καλὸ νὰ ἀσχολούμαστε μὲ τὴν πτώση τῆς Βίσση, καθὼς ὑποθάλπουμε τὸ φασίστα ἑαυτὸ μας.

Εἶναι καλὸ να ἀσχολούμαστε μὲ τὴν τραγωδία στὸ Χυτήριο, ἐνῶ ἀποδεχόμαστε τὸ χουντικὸ παραλήρημα τῶν κατοχικῶν παρελάσεων.

Εἶναι καλὸ νὰ βλέπουμε ποδόσφαιρο, ἐνῶ κλείνουν νοσοκομεῖα, σχολεῖα καὶ σπίτια.

Εἶναι καλὸ για ὅλους αὐτούς που ξέρουν ὅτι κάθε τυφῶνας καὶ σεισμός, κάθε πτώσις καὶ κάθε ταμπλόιντ-θάνατος τοὺς βοηθᾶ νὰ αὐξάνουν καὶ νὰ ἀσφαλίζουν τὰ κέρδη τους, εἰς βάρος τῶν ἐκατομμύρια ἀνωνύμων θεατῶν.

Κι αὐτὸ τὸ ξέρουν οἱ δισεκατομμυριούχοι, οἱ τραπεζικοί, οἱ πολιτικοὶ καὶ οἱ καναλάρχες-μεγαλοεκδότες.

Οἱ ὁποῖοι πρὶν κοιμηθοὺν προσεύχονται:

«Δῷς μου, θέε, ἕνα τσουνάμι, ἔναν τυφῶνα, ἔναν πόλεμο, κάτι τραγικὸ καὶ μεγάλο κι ἐγὼ θὰ σοῦ ἀνάψω μίαν χώρα στὸ μπόι μου.»

Ἀμήν.

γελωτοποιὸς